แน่นอน ฉินหยุนไม่ค่อยชอบเล่นไพ่สักเท่าไร ที่ผ่านมาเขาเคยเล่นแค่สองสามครั้งเท่านั้น

เมื่อเห็นหลิวซินทำความสะอาดอยู่ในห้องพักคนเดียว ฉินหยุนก็รู้สึกละอายใจเล็กน้อย ดังนั้นเขาจึงต้องการจะเข้าไปช่วย

แต่หลังจากที่หยิบไม้กวาดขึ้นมา เขาก็พบว่ามันเสียหายอยู่

"พี่ฉิน มันเพิ่งหักไปวันนี้เลย พี่จ้าวบอกว่าตอนบ่ายๆเดี๋ยวเขาจะออกไปซื้ออันใหม่" เมื่อเห็นฉินหยุนถือไม้กวาดที่หักครึ่งอยู่ในมือ หลิวซินก็กล่าวออกมาด้วยเสียงเบาๆ

ฉินหยุนคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วยิ้ม เขากล่าวว่า "งั้นนายมีอะไรที่ต้องทำอีกไหม เดี๋ยวเราออกไปซื้ออันใหม่กัน"

ฉินหยุนไม่ค่อยได้กลับมาที่ห้องพักบ่อยนัก ซึ่งเขาก็ขอให้เหล่ารูมเมทช่วยดูแลโต๊ะกับเตียงให้ เมื่อตอนนี้มีของบางอย่างที่ชำรุดเสียหาย เขาจึงวางแผนที่จะไปซื้อมันมาไว้เอง

"ตอนนี้ฉันไม่มีอะไรให้ทำแล้ว" หลิวซินส่ายหัวพลางกล่าว

จากนั้นทั้งสองคนก็ออกจากห้องพัก

ขณะที่เดินอยู่บนถนน ฉินหยุนรู้สึกว่าหลิวซินดูเหม่อลอยเล็กน้อย ไม่รู้ว่าเขากำลังคิดเรื่องอะไรอยู่

"หลิวซิน นายเป็นอะไรหรือเปล่า?" ฉินหยุนเอ่ยถามด้วยความสงสัย

"ฉันไม่เป็นไร"

แต่หลิวซินส่ายหัว

เมื่อเห็นว่าเขาไม่เต็มใจที่จะพูด ฉินหยุนก็ไม่ได้ถามคำถามอะไรต่อ

หลิวซินเป็นคนเงียบๆ บางทีเขาพูดเพียงสองสามคำ หลังจากนั้นเขาก็ไม่ได้พูดอะไรออกมาอีก และเขาก็รู้สึกกลัวการเข้าสังคมเล็กน้อย

ดังนั้นฉินหยุนจึงไม่พูดคุยกับเขาต่อ

ขณะนี้เขากำลังคิดเกี่ยวกับเรื่องร้านขายเสื้อผ้าของเขา

ในเวลานี้เอง มีคนสองสามคนกำลังเดินอยู่ข้างหน้าพวกเขา และหนึ่งในนั้นก็เป็นสาวสวย

หญิงสาวคนนี้แต่งตัวเหมือนกับว่าตัวเองอยู่ต่างประเทศ ตอนนี้เป็นเดือนธันวาคมแล้ว ซึ่งช่วงนี้ก็เป็นช่วงที่อากาศก็หนาวมาก แต่หญิงสาวคนนี้กลับไม่ได้สวมเสื้อผ้ามากนัก ท่อนบนเธอสวมด้วยเสื้อสเวตเตอร์สีม่วง และท่อนล่างนุ่งแค่กระโปรงสั้นๆ

เครื่องแต่งกายที่สวยงามของเธอดึงดูดความสนใจจากคนรอบข้างเป็นครั้งคราว

ในเวลานี้หญิงสาวกำลังสังเกตหลิวซินที่กำลังเดินอยู่ด้านหลังของเธอในระยะไม่ห่างมากนัก และคิ้วของเธอก็ขมวดเข้าหากันเล็กน้อย

"ติ้ง"

ทันใดนั้นเสียงโทรศัพท์มือถือของหลิวซินก็ดังขึ้น ซึ่งเสียงนั่นควรจะเป็นเสียงการแจ้งเตือนบางอย่าง อาจจะเป็นโฆษณาในแอพ หรืออะไรทำนองนั้น

หลิวซินกำลังจะกดดูในโทรศัพท์มือถือของเขา แต่ในตอนนี้เอง จู่ๆหญิงสาวตรงหน้าก็หันกลับมาและกล่าวด้วยความโกรธว่า "นายแอบถ่ายรูปฉันงั้นเหรอ!"

ใบหน้าเล็กๆของเธอเต็มไปด้วยความโกรธ และเธอก็จ้องเขม็งไปที่หลิวซิน

"มีอะไรเหรอเสี่ยวหยาน?" ในเวลานี้ ชายหนุ่มที่อยู่ข้างๆหญิงสาวก็เอ่ยถามขึ้นอย่างรวดเร็ว

"จ้าวสิง เมื่อกี้ผู้ชายคนนี้แอบถ่ายรูปฉัน เขาต้องเซฟรูปเก็บไว้ในโทรศัพท์แน่ๆ" หญิงสาวที่ถูกเรียกว่าเสี่ยวเหยียนกล่าวอย่างโกรธเคือง

"อะไรนะ!" เมื่อได้ยินคำกล่าวของหญิงสาว ใบหน้าของจ้าวสิงก็เปลี่ยนเป็นอัปลักษณ์ทันที เขาเริ่มก้าวไปข้างหน้าพยายามคว้าตัวหลิวซินเพื่อจะเอาโทรศัพท์ของเขามาดู

และการเคลื่อนไหวตรงนี้ก็ดึงดูดความสนใจของผู้คนรอบข้างในทันที

"เกิดอะไรขึ้นน่ะ?"

"ดูเหมือนว่ามีผู้ชายคนหนึ่งแอบถ่ายรูปผู้หญิง"

"เห้ย! เขาไม่กล้าหาญเกินไปหน่อยเหรอ นี่ยังอยู่ในมหาลัยอยู่เลยนะ"

"ชายคนนั้นตัวผอมแถมยังตัวเล็ก แต่เขาก็ดูซื่อๆ เขาอาจจะไม่ได้ทำอย่างนั้น ใช่ไหม?"

"บอกไม่ได้หรอก คนสมัยนี้รู้หน้าไม่รู้ใจ ใครจะไปรู้ว่าในใจของเขาเป็นยังไง"

เมื่อเห็นการเคลื่อนไหวที่นี่ ผู้คนที่อยู่รอบๆก็เริ่มกลายเป็นจีนมุงทันที

ในเวลานี้ เมื่อหลิวซินได้ยินคำกล่าวหาของหญิงสาว ใบหน้าของเขาก็เปลี่ยนเป็นสีแดงในทันที และเขาก็รีบโต้กลับอย่างรวดเร็วว่า "ฉันไม่ได้ทำ!"

เมื่อสักครู่นี้เขากำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่างอยู่ บางทีเขาอาจจะเผลอเดินเข้าไปใกล้กับผู้หญิงคนนี้มาก ซึ่งเขาไม่ได้สังเกตเห็นเลย

แต่ทันทีที่เขากล่าวปฏิเสธออกไป ชายหนุ่มที่อยู่ข้างหญิงสาวก็ก้าวมาถึงด้านหน้าของหลิวซินแล้ว

"เอาโทรศัพท์มาให้ฉัน!"

เขาโกรธมาก แม้ว่าเขาเตี้ยกว่าฉินหยุนนิดหน่อย แต่เขาก็สูงกว่ามากเมื่อเทียบกับหลิวซินที่ทั้งผอมและตัวเล็ก ดูเหมือนว่าเขาจะสามารถทุบหลิวซินให้ลงไปกองกับพื้นได้ด้วยกำปั้นเดียว

ถ้าเหตุการณ์ยังคงดำเนินต่อไป ในไม่กี่วินาทีต่อจากนี้หลิวซินก็อาจจะถูกเขาจับตัวไว้ได้อย่างแน่นอน ซึ่งเขาก็ไม่มีพลังที่จะต้านทานอีกฝ่ายได้เลย

"สู้กันแล้ว!"

"คนที่กำลังพุ่งเข้าไปน่าจะอยู่ในทีมบาสนะ โชคไม่ดีเลยที่ไปแอบถ่ายรูปแฟนของเขา"

คนรอบข้างต่างก็กำลังจับตามอง

ในเวลานี้ที่ข้างๆหลิวซิน ฉินหยุนก็หยุดคิดเรื่องร้านขายเสื้อผ้าของเขาไปแล้ว เขามองไปด้านหน้า เมื่อเห็นว่าจ้าวสิงกำลังพุ่งเข้ามาเพื่อที่จะโจมตีหลิวซิน เขาก็ขมวดคิ้วขึ้นเล็กน้อย

หลิวซินเป็นรูมเมทของเขา ซึ่งเป็นไปไม่ได้เลยที่เขาจะทนเห็นหลิวซินถูกทุบตีอยู่ที่นี่

ด้วยมือขวาที่ยื่นออกไป ฉินหยุนสามารถคว้ากำปั้นของจ้าวสิงที่พุ่งเข้ามาได้อย่างง่ายดาย

"ไอ้หนู ปล่อยซะ!"

เมื่อเห็นว่ากำปั้นของเขาถูกอีกฝ่ายจับไว้ จ้าวสิงก็เอ่ยอย่างโกรธเกรี้ยว

ฉินหยุนกล่าวด้วยความเย็นชาว่า "นายคิดอยากจะต่อยใครก็ต่อยเลย มันไม่มากไปเกินไปหน่อยเหรอ?"

"เหอะ เพื่อนของนายแอบถ่ายรูปแฟนของฉัน เอาโทรศัพท์มาให้ฉัน ฉันจะลบมันทิ้ง!" จ้าวสิงกล่าวด้วยความโมโห

"พี่ฉิน ฉันไม่ทำ!" หลิวซินรีบส่ายหัวอย่างรวดเร็ว เขาเอ่ยปฏิเสธอย่างกระวนกระวาย

เมื่อสักครู่นี้เขาไม่ได้สังเกตเห็นผู้หญิงคนนี้เลยด้วยซ้ำ แล้วเขาจะไปแอบถ่ายรูปของเธอได้อย่างไร

เกี่ยวกับเรื่องนี้ฉินหยุนก็รู้ดีเช่นกัน หลังจากรู้จักกันมาตั้งหลายเดือนทำไมเขาจะไม่รู้นิสัยของหลิวซิน ให้เขาแอบถ่ายรูปผู้หญิงงั้นเหรอ? เขาคงเอามีดจ่อคอตัวเองซะมากกว่า

"ปล่อยฉัน!"

เมื่อเห็นฉินหยุนจับข้อมือของเขาไว้แน่น จ้าวสิงก็อดไม่ได้ที่จะคำรามด้วยความโกรธ จากนั้นขาขวาของเขาก็เตะใส่ฉินหยุนอย่างแรง

อย่างไรก็ตาม ในเวลานี้ความเร็วของฉินหยุนนั้นเร็วกว่าเขามาก ซึ่งขาขวาของเขาก็เตะใส่ท้องของจ้าวสิงก่อน

ภายใต้ลูกเตะของอีกฝ่าย จ้าวสิงรู้สึกได้ถึงพละกำลังอันมหาศาล และร่างของเขาก็ถูกแรงเตะผลักกลับไปทางด้านหลังทันที

เขาถูกผลักกลับไปถึงขอบถนนที่มีพุ่มไม้อยู่ข้างทาง ตอนนี้เขาต้องการบังคับให้ตัวเองหลุดออกจากแรงเฉื่อย เขาจึงคว้ากิ่งไม้จากต้นไม้ต้นเล็กๆที่อยู่ข้างทางไว้ แต่ร่างกายของเขากลับไม่สามารถทรงตัวได้ และทันใดนั้นกิ่งไม้ที่ถูกเขาคว้าไว้มันก็ถูกดึงจนถอนออกมาทั้งต้นทันที ร่างกายของเขาครึ่งหนึ่งจึงตกลงไปยังพุ่มไม้

สภาพของเขาตอนนี้มันดูน่าอนาถมาก

"ว้าว เพื่อนคนนี้แข็งแกร่งมาก!"

"แค่ครู่เดียวจ้าวสิงก็ถูกเตะจนลอยไปที่พุ่มไม้เลย"

เมื่อผู้คนที่อยู่รอบๆเห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นต่อหน้า พวกเขาก็พากันอุทานออกมาด้วยความประหลาดใจ

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อรู้ว่าจ้าวสิงเป็นนักกีฬาอยู่ในทีมบาสเก็ตบอล พวกเขาก็ยิ่งประหลาดใจมากขึ้น

ภายใต้สายตาของพวกเขา จ้าวสิงพุ่งเข้าไปอย่างดุร้ายเพื่อจะคว้าเอาโทรศัพท์มือถือของหลิวซิน แต่ฉินหยุนซึ่งอยู่ข้างๆหลิวซินก็คว้าข้อมือของจ้าวสิงไว้ทันที และก็เตะเขาจนกระเด็นออกไป ตกลงไปที่พุ่มไม้ข้างทาง

ต่อหน้าฉินหยุนเขาถูกจัดการอย่างสมบูรณ์ภายในเวลาไม่กี่วินาที

"จ้าวสิง!"

เมื่อเห็นจ้าวสิงถูกเตะจนล้มลง จางหยานก็จ้องไปที่ฉินหยุนและกล่าวว่า "นายกับผู้ชายที่แอบถ่ายคนนี้ต้องเป็นพวกเดียวกันแน่นอน ไม่เพียงแต่พวกนายจะแอบถ่ายฉันเท่านั้น แต่นายยังทำร้ายร่างกายคนอื่นอีกด้วย ฉันจะโพสต์เรื่องพวกนายลงในกระทู้ของทางมหาลัย และคนอื่นๆก็จะได้เห็นพฤติกรรมที่เลวร้ายของพวกนายแน่นอน"

เมื่อมองไปที่ผู้หญิงที่ดูไร้สาระคนนี้ สีหน้าของฉินหยุนดูไม่ดีอย่างเห็นได้ชัด

"เธอบอกว่าเพื่อนของฉันแอบถ่ายรูปเธอ งั้นเธอมีหลักฐานอะไรล่ะ?" ฉินหยุนกล่าวอย่างเย็นชา

เมื่อได้ยินเช่นนี้จางหยานก็กล่าวด้วยความโกรธว่า "เมื่อกี้เพื่อนของนายเดินตามฉันติดๆเลย ระยะใกล้มาก และตอนที่เขาถือไว้โทรศัพท์ไว้ในมือมันก็มีเสียงดังออกมา ถ้าไม่ใช่การแอบถ่ายงั้นมันคืออะไร?"

"ไร้สาระ" เมื่อได้ยินเช่นนี้ ฉินหยุนก็กล่าวอย่างเย็นชา "ถนนที่มหาลัยมันก็ใหญ่แค่นี้ เธอเดินได้คนเดียวงั้นเหรอ? ส่วนโทรศัพท์มือถือ มันก็เป็นเรื่องปกติที่จะถือมันไว้ในมือไม่ใช่หรือไง?"

หญิงสาวที่อยู่ข้างหน้าคนนี้เธอคงจะรู้สึกมั่นใจในตัวเองมาก เธออาจจะคิดจริงๆว่าผู้ชายที่อยู่รอบๆตัวเธอต่างก็ต้องชอบเธอ

"ไม่รู้แหละ เพื่อนของนายต้องแอบถ่ายฉันแน่นอน"

เมื่อได้ยินคำอธิบายของฉินหยุน หญิงสาวก็กล่างอย่างโมโหว่า "ถ้านายไม่ได้แอบถ่าย งั้นก็เอาโทรศัพท์ของนายมาให้ฉันดูสิ หากไม่มีรูปถ่าย มันก็สามารถพิสูจน์ได้ว่าเพื่อนของนายเป็นผู้บริสุทธิ์"

"ใช่ ถ้าไม่ได้แอบถ่าย งั้นก็เปิดอัลบั้มรูปในโทรศัพท์ให้ดูสิ"

คนรอบข้างก็กล่าวออกมาเช่นกัน

เมื่อผู้คนรอบข้างพากันกล่าวออกมาเช่นนี้ ในเวลานี้ใบหน้าของหลิวซินกำลังแดงก่ำมาก เขาต้องการพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของตนเอง แต่ไม่รู้ว่าต้องทำเช่นไรดี

(จบตอน)