ก่อนหน้านี้ หลี่หานอวี่ได้บอกจางเสี่ยวเยว่เกี่ยวกับจุดประสงค์ของเฉิงต้าสงไว้แล้ว

เธอเหลือบมองไปที่คนสองสามคนที่นั่งอยู่รอบๆโต๊ะ อันที่นั้นเฉิงต้าสงก็ทั้งตัวใหญ่และรูปร่างสูง แต่นอกจากสิ่งนี้ เห็นได้ชัดว่าเขายังด้อยกว่าคนสองสามคนในห้องพักของเขาอยู่

ไม่ต้องพูดถึงหลี่หานอวี่เลย ในสายตาของเธอเขาดีที่สุดอยู่แล้ว

จ้าวคังฮ่าวนั้นจะต้องไม่ขาดแคลนเงินแน่นอน เขาหลงรักเจียงอีอย่างหัวปักหัวปำ แถมทุกครั้งที่ทั้งคู่กลับมาจากการเดต เจียงอีจะนำอาหารอร่อยๆกลับมาฝากเหล่าเพื่อนๆในห้องพักด้วย

เมื่อตอนที่พวกเขายังเรียนอยู่ชั้นมัธยม พวกเขายังไม่เคยเห็นโลกกว้างและไม่เข้าใจในหลายๆสิ่ง ท้ายที่สุดแล้วนักเรียนมัธยมปลายส่วนใหญ่ต่างก็ไปโรงเรียนโดยไม่ต้องกังวลอะไร แม้ว่าพวกเขาจะมีเงินไม่มากนัก แต่สุดท้ายพ่อแม่ของพวกเขาก็จะจัดการทุกอย่างให้อยู่ดี

หน้าที่พวกเขาก็เพียงแค่ต้องตั้งใจเรียนเท่านั้น ซึ่งตอนนั้นพวกเขาก็ไม่ได้มีความเข้าใจอย่างลึกซึ้งระหว่างคนรวยและคนจนมากนัก

แต่พอขึ้นมหาลัย พวกเขาต่างก็เริ่มห่างจากบ้านเกิด ห่างจากพ่อแม่ และเริ่มใช้ชีวิตอยู่ตัวคนเดียวท่ามกลางผู้คนทุกรูปแบบ

อย่างไรก็ตาม เมื่อมาถึงช่วงวัยนี้ พ่อแม่ของพวกเขาก็จะเริ่มให้เงินเป็นจำนวนมากกับพวกเขา ซึ่งให้พวกเขาใช้ในการกิน การดื่ม และซื้อของต่างๆ แนวคิดเรื่องเงินของพวกเขาจึงค่อยๆขยายใหญ่ขึ้น

ใครบ้างที่ไม่อยากมีเงินมากขึ้นเพื่อใช้ซื้อของต่างๆ ไม่ว่าจะเป็นโทรศัพท์มือรุ่นใหม่ คอมพิวเตอร์แรงๆ ผลิตภัณฑ์ดูแลผิวและอื่นๆ สิ่งเหล่านี้ล้วนเป็นสิ่งที่ทุกคนต่างก็ต้องการ

ส่วนฉินหยุนนั้น ดูจากที่เขาเคยกล่าวไว้ ทั้งเขาและหลินเมิ่งเมิ่งต่างก็มาจากเมืองอู๋ซื่อเหมือนกันทั้งคู่ เมื่อพิจารณาจากสถานการณ์ของฉินหยุนแล้ว สภาพความเป็นอยู่ครอบครัวของเขาควรอยู่ในระดับปานกลางเท่านั้น แต่รูปร่างหน้าตาของเขามีข้อได้เปรียบเป็นอย่างมาก ท้ายที่สุดแล้ว ใครบ้างจะไม่ชอบคนตัวสูงและหน้าตาดี

เดิมทีเธอไม่ได้รู้สึกสนใจฉินหยุนมากนัก แต่จู่ๆเขาก็ได้รับรางวัลรถยนต์และย้ายออกไปเช่าบ้านอยู่ข้างนอกทันที

โจวผานเองก็เริ่มเขียนนิยายเหมือนกับหลี่หานอวี่เช่นกัน และผลการเรียนของเขาก็ไม่เลว ความสามารถในการหาเงินของเขานั้นแข็งแกร่งกว่าเฉิงต้าสงมาก

สำหรับหลิวซิน ตอนนี้อย่าเพิ่งไปสนใจเขาเลย

จนถึงตอนนี้ เธอก็ยังไม่เห็นข้อได้เปรียบที่พิเศษใดๆของเฉิงต้าสงเลยสักนิด

ถัดจากจางเสี่ยวเยว่ ที่นั่งอยู่ข้างเธอก็คือโจวเสี่ยวเค่อ หญิงสาวตัวเล็กๆที่ดูโปร่งใสราวกับอากาศ

ทุกคนที่โต๊ะอาหารมื้อค่ำกำลังสนทนากันอย่างสนุกสนาน แต่เธอยังคงนั่งอยู่เงียบๆ และบางครั้งก็แอบมองไปทางฉินหยุนอย่างลับๆด้วย

ไม่มีใครคาดเดาได้เลยว่า ที่ข้างๆพวกเขาจะมีบอสใหญ่นั่งอยู่!

"มาๆ มาชนแก้วกันหน่อย"

ในสายตาของเธอ บอสใหญ่ฉินหยุนยืนขึ้น จากนั้นเขาก็กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม

ก่อนจะเข้ามาที่ร้าน เฉิงต้าสงได้ขอให้พวกเขาช่วยทำให้บรรยากาศของที่นี่ดูครึกครื้นและมีชีวิตชีวาเป็นพิเศษ เพื่อให้ฝั่งทางหอพักหญิงสามารถกินและดื่มได้อย่างเต็มที่

หลังจากผ่านไปกว่าหนึ่งชั่วโมง ในที่สุดทุกคนก็กินอิ่มกันแล้ว จากนั้นพวกเขาก็วางแผนที่จะแยกย้ายกันกลับ

จ้าวคังฮ่าวยิ้มพลางกล่าวว่า "ไปกันเถอะพวกเรา ต้าสง เดี๋ยวพวกเราขอกลับไปก่อนนะ"

และพวกเขาทั้งหมดเดินออกไปอย่างรวดเร็ว ซึ่งจากนั้นเจียงอี จางเสี่ยวเยว่และสาวๆคนอื่นจากหอพักหญิงก็เดินออกจากห้องส่วนตัวอย่างรวดเร็ว โดยทิ้งรุ่ยเฉินฉีที่ดูสับสนเล็กน้อยไว้ข้างหลังสุด

"เสี่ยวฉี" ทันใดนั้นเฉิงต้าสงก็ก้าวไปข้างหน้า เขารวบรวมความกล้าออกมาและกล่าวว่า "เธอเดินไปกับฉันได้ไหม ฉันมีเรื่องบางอย่างจะบอกเธอ"

เมื่อมองไปที่เฉิงต้าสงที่จู่ๆก็เอ่ยขึ้นกระทันหัน รุ่ยเฉินฉีก็ตกตะลึงเล็กน้อย ดูเหมือนว่าในใจของเธอพอจะเดาบางอย่างได้ เธอชะงักไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็พยักหน้าแล้วตอบว่า "อืม"

ทั้งสองเดินออกจากร้านอาหาร จากนั้นก็เดินเล่นสบายๆตามทางฟุตบาท

รุ่ยเฉินฉีแต่งกายด้วยชุดเดรสสีขาว ผมของเธอหยิกเล็กน้อย ซึ่งดูน่ารักมาก

ขณะที่เดินอยู่ทั้งคู่ไม่ได้พูดคุยอะไรกัน ต่างฝ่ายต่างดูเขินอายเล็กน้อย

ในที่สุดรุ่ยเฉินฉีก็เป็นคนเอ่ยขึ้นก่อน "เฉิงต้าสง ถ้านายมีอะไรจะพูดก็พูดออกมาเลย"

เฉิงต้าสงก็พยักหน้า เขาสูดหายใจเข้าลึกๆ จากนั้นก็กล่าวออกมาว่า "เฉินฉี ฉันอยากจะบอกว่าฉันชอบเธอ เราเป็นแฟนกันไหม?"

หลังจากกล่าวจบ ดูเหมือนว่าเขาจะมีความกล้าเพิ่มมากขึ้น เขาจ้องไปที่หญิงสาวตรงหน้าเขาเพื่อรอคำตอบจากเธอ

รุ่ยเฉินฉีดูเหมือนจะรู้ตั้งแต่แรกแล้วว่าเฉิงต้าสงจะบอกอะไรกับเธอ อันที่จริงในความคิดของเธอ เฉิงต้าสงเป็นคนดีมาก เขาตัวสูงและก็กำยำ เธอก็กำลังมองหาผู้ชายประเภทนี้ที่สามารถปกป้องเธอได้อยู่พอดี

ถ้าภายใต้สถานการณ์ปกติ เธออาจจะตกลงยอมคบเป็นแฟนกับเฉิงต้าสงก็ได้ แต่ตอนนี้เธอไม่ได้มีความรู้สึกใดๆกับเขาอีกแล้ว

เท่าที่เธอรู้ นอกเหนือจากการเล่นบาสเก็ตบอลแล้ว เฉิงต้าสงก็เอาแต่เล่นเกมภายในหอพัก

เมื่อเทียบกับคนอื่นๆในห้องพักของเขา ไม่ต้องพูดถึงฉินหยุน หลี่หานอวี่ จ้าวคังฮ่าว แม้แต่โจวผานก็เริ่มเขียนนิยายเพื่อหาเงินแล้ว ซึ่งดีกว่าเขามาก

เมื่อไม่มีการเปรียบเทียบก็ไม่เป็นไร แต่ด้วยการเปรียบเทียบนี้ สายตาของเธอจึงดีขึ้นมาก

"เฉิงต้าสง ขอบคุณที่นายชอบฉันนะ แต่ตอนนี้ฉันยังไม่ได้วางแผนที่จะมีแฟนน่ะ" รุ่ยเฉินฉีกล่าวขอโทษกับเขา

หลังจากนั้นไม่กี่นาที...

จ้าวคังฮ่าว ฉินหยุน และคนอื่นๆไม่ได้จากไปทันที ดูเหมือนว่าพวกเขาจะรออยู่อีกที่ และในที่สุดเฉิงต้าสงก็มาถึง

"สารภาพรักล้มเหลว?" ฉินหยุนมองไปที่เขา ในเวลานี้ใบหน้าของเฉิงต้าสงดูหดหู่อย่างเห็นได้ชัด

อีกสามวันต่อมาเฉิงต้าสงก็ยังคงหดหู่อยู่ แต่ในตอนนี้ภายในสนามเขากำลังแข่งขันกับคนอื่นอยู่

นี่คือการแข่งขันบาสเกตบอลเล็กๆภายในมหาลัย ซึ่งเป็นกิจกรรมนันทนาการระหว่างคณะต่างๆ

"บัดซบ แกเล่นยังไงของแก ทำไมถึงมาตีโดนหัวฉันฟะ!" ชายหนุ่มตัวสูงรูปร่างกำยำในชุดกีฬาสบถออกมา

เมื่อได้ยินเช่นนี้ เฉิงต้าสงก็ตอบกลับด้วยความโมโหทันที "แล้วแกมีปัญหาอะไร!"

เขาวิ่งเข้าไปหาชายหนุ่มคนนั้นอย่างรวดเร็ว คนจากทั้งสองทีมต่างก็รีบดึงคนจากทีมของตัวเองไว้ จากนั้นฉากต่างๆก็เริ่มวุ่นวายทันที

ฉินหยุนซึ่งนั่งอยู่ในระยะไกลก็เห็นสิ่งนี้เช่นกัน เขาลุกขึ้นและรีบวิ่งไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว ซึ่งเขาเองก็ยังมาเล่นบาสเก็ตบอลที่นี่บ้างเป็นครั้งคราว

นอกจากเรื่องโชคดีแล้ว เขามีเปอร์เซ็นต์ในการชู้ตลูกบาสเข้าห่วงสูงมาก แต่เขาเป็นคนง่ายๆสบายๆ จึงไม่ค่อยโชว์อะไรมากนัก เขาแค่มองว่ามันเป็นกีฬาสำหรับออกกำลังกายเท่านั้น

"เฉิงต้าสงใจเย็นๆก่อน" หัวหน้าชั้นเรียนหยูเล่อเหยาก็กำลังเกลี้ยกล่อมจากด้านข้าง

ตอนนี้หยูเล่อเหยารู้สึกกังวลมาก เพราะว่ากิจกรรมแข่งขันบาสเก็ตบอลระหว่างคณะของเธอกับคณะอื่นเกิดการปะทะกันโดยไม่คาดคิด

หากเกิดเรื่องร้ายแรงขึ้น เฉิงต้าสงมีแนวโน้มสูงมากที่จะถูกลงโทษ ซึ่งก็เป็นการลงโทษที่ร้ายแรงมากเช่นกัน

ท่ามกลางความโกลาหล ทันใดนั้นก็มีลูกบาสลอยมาหาหยูเล่อเหยาจากระยะไกล

ตามวิถีของลูกบาสเก็ตบอล ถ้าเธอขยับสักนิด มันก็น่าจะไม่สามารถลอยมาโดนเธอได้ ซึ่งหยูเล่อเหยาสังเกตเห็นได้อย่างชัดเจนและกำลังจะถอยหลังหนึ่งก้าวเพื่อหลบมัน แต่ในขณะนี้เองเนื่องจากทุกคนแออัดกัน เธอจึงถูกชนเข้าข้างหลังอย่างกะทันหัน และร่างของเธอก็เซมาข้างหน้าอย่างไม่สามารถควบคุมได้ และลูกบาสก็ลอยมาถึงเธอแล้วเช่นกัน

ใบหน้าของเธอดูตื่นตระหนกมาก

ตามวิถีของลูกบาส คาดว่ามันจะโดนใบหน้าเธอของโดยตรง

แต่ฉากลูกบาสกระแทกใบหน้าในจินตนาการของเธอกลับไม่ได้เกิดขึ้น เพราะจู่ๆก็มีมือข้างหนึ่งยื่นออกมาคว้าลูกบาสเก็ตบอลไว้ในมือของเขาโดยตรง

เมื่อเธอสังเกตดีๆ เธอจึงเห็นว่ามันเป็นมือของฉินหยุน ด้วยใบหน้าที่สงบ เขาโยนลูกบาสเก็ตบอลที่เขาถือไว้ไปอีกทาง และในขณะเดียวกันก็ดึงเฉิงต้าสงที่กำลังโกรธไว้ด้วยมือข้างหนึ่ง สายตาของเขาจับจ้องไปที่หยูเล่อเหยาสักครู่ จากนั้นเขาก็ถอนสายตาออกไป

ไม่นานทั้งคู่ก็ถูกดึงกลับทางทีมใครทีมมัน

ที่ปรึกษาชั้นเรียนรีบพาเฉิงต้าสงออกไปจากสนามทันที จากนั้นก็อบรมเขาอยู่เป็นเวลานาน

โชคดีที่ความขัดแย้งไม่พัฒนาไปถึงขั้นเลือดตกยางออก เพราะทั้งสองฝ่ายต่างก็แยกออกจากกันทันเวลาพอดี

แต่หลังจากเหตุการณ์นั้น เฉิงต้าสงก็เงียบลงไปมาก

...

บนฟุตบาทข้างถนนหน้ามหาลัย ฉินหยุนนัดกับเซียวหลานว่าจะไปเที่ยวด้วยกัน

"ฉินหยุน ฉันได้ยินมาว่าในตอนที่แข่งบาสเกตบอลกันอยู่คนในชั้นเรียนของนายต่อสู้กับคนจากชั้นเรียนอื่นงั้นเหรอ?" เซียวหลานเอ่ยถามออกมา

"อืม แค่เรื่องเล็กน้อยน่ะ" ฉินหยุนกล่าวด้วยรอยยิ้ม

"ไปกันเถอะ ฉันเจอร้านๆหนึ่งที่มีอาหารอร่อยอยู่ ฉันจะพาเธอไปชิม" ฉินหยุนกล่าวด้วยรอยยิ้ม

"โอเค" เซียวหลานก็กล่าวด้วยรอยยิ้มเช่นกัน

หลังจากวันชาติที่ผ่านมา ความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับฉินหยุนก็พัฒนาขึ้นอย่างรวดเร็ว และตอนนี้ดูเหมือนทั้งคู่จะเป็นคู่รักกันแล้ว แต่คำสารภาพยังไม่ได้เอ่ยออกมา ซึ่งก็ดูเหมือนว่าฉินหยุนกำลังเลือกเวลาที่จะสารภาพอยู่

และวันนี้ด้วยเครื่องแต่งกายที่เขาสวมมา ดูเหมือนว่าเขาจะพร้อมแล้ว!

(จบตอน)