ฉินซวนได้ทำการเรียกรถพร้อมกับจ่ายเงินไปทันที แม้ว่าพวกเขาต้องการจะนั่งรถไฟไปที่จินหลิง แต่ตอนนี้ก็ทำอะไรไม่ได้แล้ว

"แม่ ถ้าใกล้จะถึงแล้วให้โทรหาเรานะ" ฉินหยุนกล่าวด้วยรอยยิ้ม

หลังจากวางสาย ฉินหยุนก็คิดอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นเขาก็โทรหาพี่รองฉินลู่ แต่ในขณะนี้โทรศัพท์ของฉินลู่ติดอีกสายอยู่ ซึ่งก็น่าจะเป็นจ้าวเหมยที่โทรไปหาเธอ

หลังจากนั้นไม่นานฉินลู่ก็โทรกลับมา

"เสี่ยวหยุน พ่อกับแม่และลุงรองพวกเขาจะมาที่พี่ก่อน ถ้าชั้นเรียนเลิกแล้วแกค่อยตามมานะ"

วันนี้ฉินหยุนยังมีคาบเรียนอยู่

"โอเคครับ" ฉินหยุนพยักหน้าพลางดูเวลา เขาไม่สามารถเข้าสายได้แม้ว่าจะเป็นการโฮมรูมเล็กๆในชั้นเรียน

...

ที่สำนักงานกฎหมายชิงอวี้ รถแท็กซี่คนหนึ่งขับมาจอดที่ด้านหน้า จากนั้นคนสามคนก็ลงมาจากรถ

สองคนในนั้นมีใบหน้าที่คุ้นเคยมาก พวกเขาก็คือพ่อกับแม่ของฉินหยุน ฉินกั๋วตงและจ้าวเหมย

ในอดีตทั้งสองสามีภรรยานี้ต่างก็ทำงานอย่างหนักมาเป็นเวลานาน ใบหน้าของพวกเขาเต็มไปด้วยริ้วรอยต่างๆ ซึ่งก็ทำให้พวกเขาดูแก่กว่าคนวัยเดียวกันมาก แต่ในช่วงไม่กี่เดือนที่ผ่านมานี้ รูปลักษณ์ของพวกเขาเริ่มฟื้นตัวกลับมาอย่างช้าๆ ดูเหมือนว่าทั้งคู่จะมีผมขาวน้อยลง ซึ่งแสดงให้เห็นว่าพวกเขามีชีวิตความเป็นอยู่ที่ดี

ส่วนอีกคนดูสงวนท่าทีเล็กน้อย เขามองไปที่ตึกสูงรอบๆตัวเขาด้วยท่าทางไม่ค่อยเป็นธรรมชาติสักเท่าไร

เขาก็คือลุงรองของฉินหยุน ซึ่งก็เป็นพ่อของจ้าวตงเสวี่ย จ้าวเจียฝู

"นี่คือที่ทำงานของเสี่ยวลู่งั้นเหรอ?" จ้าวเหมยมองไปรอบๆและกล่าวอย่างไม่แน่ใจเล็กน้อย

ข้างๆเธอ ฉินกั๋วตงก็ยิ้มและกล่าวว่า "ใช่แล้ว มีคำว่าสำนักงานกฎหมายชิงอวี้เขียนไว้ตรงนั้น เดี๋ยวฉันขอโทรหาเสี่ยวลู่ก่อน"

ในขณะนี้เอง หญิงสาวคนหนึ่งก็วิ่งออกมาจากอาคารข้างหน้าพวกเขา และเมื่อเธอเห็นฉินกั๋วตงและคนอื่นๆ เธอก็ยิ้มออกมาพลางเอ่ยทักทายว่า "พ่อ แม่ ลุงรอง"

"เสี่ยวลู่นี่ยิ่งโตยิ่งสวยเลยนะ"

ฉินกั๋วตงและจ้าวเหมยมีความสุขมากที่ได้เห็นหน้าลูกสาว ขณะที่จ้าวเจียฝูกล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม

อันที่จริงเขารู้สึกอิจฉามากที่ฉินลู่ได้เป็นนักศึกษามหาลัยแถมยังได้ทำงานเป็นทนายความในอาคารที่สูงใหญ่เช่นนี้

ในความเห็นของเขา ทนายความเป็นอาชีพที่มีอำนาจมาก เช่นเดียวกับคนที่อยู่ในศาลที่เขาได้เห็นทางทีวี

หากลูกสาวของเขาจ้าวตงเสวี่ย มีความสามารถสักครึ่งหนึ่งของฉินลู่ เขาจะรู้สึกพอใจกับมันมากเลย

"พ่อ แม่ ลุงรอง เดี๋ยวหนูจะพาไปดูที่ๆหนูทำงานอยู่นะ แล้วเดี๋ยวเราไปหาเสี่ยวเสวี่ยกัน ส่วนเสี่ยวหยุนกำลังอยู่ในมหาลัย หลังจากที่คาบเรียนหมดเขาจะตามไปที่ร้านขายเสื้อผ้าที่เสี่ยวเสวี่ยทำงานอยู่ทันที" ฉินลู่กล่าวด้วยรอยยิ้ม

จากนั้นเธอก็พาพ่อกับแม่เข้าไปที่สำนักงานกฎหมายชิงอวี้

ขณะที่เธอรอประตูลิฟต์เปิด เธอก็เห็นจางอวี๋ชิงเดินออกมา

"พี่สาวจาง"

เมื่อเห็นจางอวี๋ชิง ฉินลู่ก็เอ่ยเรียกเธอ และก็แนะนำให้พ่อกับแม่รู้จักอีกฝ่าย "พ่อแม่ ลุงรอง นี่คือบอสของหนูเอง"

จากนั้นเธอก็แนะนำฉินกั๋วตงและคนอื่นๆให้จางอวี๋ชิงรู้จัก

ในเวลานี้จางอวี๋ชิงก็ยิ้มออกมาพลางกล่าวว่า "เสี่ยวลู่ เนื่องจากพ่อกับแม่ของเธอมาเยี่ยมถึงที่นี่ ลองพาพวกท่านเดินดูรอบๆสำนักงานได้นะ"

หลังจากกล่าวอีกสองสามคำ จางอวี๋ชิงก็จากไป

"เสี่ยวลู่ บอสของลูกดูดีเลยทีเดียว และเธอยังใจดีอีกด้วย" หลังจากจางอวี๋ชิงจากไป จ้าวเหมยก็กล่าวด้วยเสียงกระซิบ

ก่อนหน้านี้เธอกังวลเล็กน้อยเกี่ยวกับฉินลู่ ซึ่งกลัวว่าเจ้านายของลูกสาวจะเข้มงวดมากเกินไป แต่ตอนนี้เธอดูสบายใจมากขึ้นแล้ว

"แน่นอนอยู่แล้วแม่ หนูทำงานอยู่ที่นี่สบายมาก ทั้งบอสและเพื่อนร่วมงานของหนูทุกคนดีมากเลย" ฉินลู่กล่าวด้วยรอยยิ้ม

แม้ว่าจะบอกว่าพวกเธอมาดูสถานที่ที่ลูกสาวของพวกเธอทำงาน แต่ความจริงแล้วจ้าวเหมยและคนอื่นๆก็แค่เข้าไปข้างในและเดินไปรอบๆสักครู่ จากนั้นก็เดินออกมา

นอกจากพนักงานในสำนักงานกฎหมายแล้ว ยังมีคนอื่นๆที่มาที่นี่เพราะเรื่องคดีความด้วย ดังนั้นมันจึงไม่ใช่เรื่องดีสักเท่าไรที่จะไปดึงดูดความสนใจของทุกคนมากนัก

ส่วนหยางเย่เจินและจ้าวเถียน พวกเธอก็กล่าวด้วยรอยยิ้มว่า "เสี่ยวลู่ พรุ่งนี้เป็นวันหยุดพักผ่อนของเรา เดี๋ยวเราเชิญคุณลุงกับคุณป้าไปทานอาหารกันนะ"

ในไม่ช้าพวกเขาก็ออกจากสำนักงานกฎหมายชิงอวี้ และเดินทางไปที่ร้านเสื้อผ้าเทียนหยุน

"เสี่ยวลู่ อยู่ในร้านเสี่ยวเสวี่ยเชื่อฟังดีไหม เธอก่อปัญหาอะไรหรือเปล่า?" ระหว่างทางไปที่นั่น จ้าวเจียฝูอดไม่ได้ที่จะถามออกมา

เขารู้จักนิสัยของลูกสาวเป็นอย่างดี เมื่อเธอมาทำงานในร้านขายเสื้อผ้าเป็นครั้งแรก ยังไม่ทันได้ทำอะไรเธอก็ขอให้เขาโทรไปหาฉินหยุนเพื่อขอขึ้นเงินเดือนให้เธอแล้ว เขาสงสัยว่าฉินหยุนจะโกรธเรื่องนี้อยู่หรือเปล่า

"ไม่หรอกค่ะ"

ฉินลู่ยิ้มและกล่าวว่า "ลุงรองคะ อยู่ในร้านขายเสื้อผ้าเสี่ยวเสวี่ยเธอตั้งใจทำงานมาก แถมยังทำได้ดีด้วย"

ทุกคนมาถึงที่ร้านเสื้อผ้าเทียนหยุน

เมื่อมองไปที่ร้านขายเสื้อผ้าขนาดใหญ่ที่อยู่ตรงหน้าและผู้คนที่เข้าไปข้างใน จ้าวเจียฝูรู้สึกตกใจอย่างเห็นได้ชัด

เขาเคยเห็นร้านค้าร้านเล็กๆที่ฉินหยุนเปิดที่เขตชิงอู๋มาก่อน สำหรับร้านขนาดใหญ่เขาก็เคยได้ยินลูกสาวพูดถึงเรื่องนี้มาก่อนเช่นกัน

แม้ว่าในเมืองอู๋ซื่อจะมีร้านขายเสื้อผ้าขนาดใหญ่ให้เห็นอยู่บ้าง แต่ก็มีลูกค้าไม่มากนักในร้านค้าเหล่านั้น

"เสี่ยวลู่ เสี่ยวหยุนเปิดร้านอยู่ที่นี่ได้สิบสองแห่งแล้วใช่ไหม?" หลังจากคิดอยู่ครู่หนึ่ง จ้าวเจียฝูอดไม่ได้ที่จะเอ่ยถาม

เขายังพอรู้ข้อมูลบ้างนิดหน่อย

"ใช่ค่ะ มีร้านค้าทั้งหมดสิบสองแห่ง สี่ร้านมีขนาดเท่าๆกับที่เราเห็นอยู่ตอนนี้ ส่วนอีกแปดร้านมีขนาด 40 ตารางเมตร" ฉินลู่พยักหน้าพลางกล่าว

แม้ว่าเขาจะรู้อยู่แล้ว แต่จ้าวเจียฝูก็ยังอดไม่ได้ที่จะรู้สึกตกใจเมื่อได้เห็นร้านขายเสื้อผ้าตรงหน้าเขา แล้วก็นึกไปถึงร้านค้าทั้งสิบสองแห่งนั้น

หลานชายที่มีบุคลิกเงียบๆที่เขาเห็นในช่วงตรุษจีนปีที่แล้วคนนั้น สามารถสร้างกิจการทั้งหมดนี้ขึ้นมาได้ในระยะเวลาอันสั้น!

"น้องเล็ก ต่อจากนี้เธอก็ได้ใช้ชีวิตอย่างสุขสบายแล้ว" จ้าวเจียฝูมองดูจ้าวเหมยและอดไม่ได้ที่จะรู้สึกอิจฉา

เขาอิจฉามากจริงๆ จ้าวตงเสวี่ยก็มีพี่ชายอยู่คนหนึ่งเช่นกัน แต่เขาทำงานอยู่ในเซี่ยงไฮ้อยู่ตลอด และเขาก็ยังแต่งเข้าบ้านของภรรยาที่อยู่ที่นั่นด้วย ดังนั้นเขาจึงไม่ค่อยได้กลับมาที่บ้านเลย

พวกเขาเคยไปที่บ้านของลูกชายที่อยู่ในเซี่ยงไฮ้เช่นกัน แต่พวกเขารู้สึกว่าพ่อแม่ของฝ่ายหญิงนั้นเต็มไปด้วยความรังเกียจคนในชนบทแบบพวกเขา และพวกเขาก็ไม่เคยไปที่นั่นอีกเลยหลังจากที่ไปแค่ครั้งเดียว

เฉพาะช่วงตรุษจีนเท่านั้นที่ลูกชายจะกลับมาหาบ้างสักครั้ง บางครั้งลูกสะใภ้ก็จะกลับมาด้วย แต่บางครั้งก็ไม่ได้กลับมา ซึ่งอีกฝ่ายไม่ได้สนใจพวกเขาเลย

ลูกชายไม่มีความสามารถอะไร และเขาก็ไม่สามารถพึ่งพาลูกชายได้อีก แถมลูกสาวก็ยังดื้อรั้นมาก

กลับกันตอนนี้น้องสาวของเขามีครอบครัวที่สมบูรณ์แบบแล้ว ฉินซวนลูกสาวคนโตก็จัดการโรงงานตัดเย็บเสื้อผ้าขนาดใหญ่และร้านค้าอีกสี่แห่ง ลูกสาวคนรองฉินลู่ก็ได้เป็นทนายความ และลูกชายคนเล็กฉินหยุนก็เปิดร้านค้าขึ้นมากมาย

ฉินซวน ฉินลู่ และฉินหยุนต่างก็มีความกตัญญูมาก เมื่อเปรียบเทียบกัน สามารถเห็นได้ว่าในใจของพวกเขาเป็นอย่างไร

"พี่รอง ต่อจากนี้เสี่ยวเสวี่ยจะต้องเป็นคนดูแลพี่แน่นอน" จ้าวเหมยรีบกล่าวออกมา

เมื่อได้ยินเช่นนี้ จ้าวเจียฝูก็ส่ายหัวพลางกล่าวว่า "แค่เด็กนั่นไม่ทำให้ฉันโกรธ ฉันก็พอใจมากแล้ว"

เมื่อเดินเข้าไปภายในร้าน จ้าวเจียฝูก็ไล่สายตามองดู และในไม่ช้าเขาก็เห็นลูกสาวของเขาซึ่งกำลังแนะนำเสื้อผ้าให้กับลูกค้าผู้หญิงคนหนึ่งอยู่ เธอยังยิ้มแย้มออกมาด้วย ซึ่งดูอย่างไรก็ไม่เหมือนหญิงสาวที่ดื้อรั้นเลย

ราวกับรู้สึกว่ามีใครบางคนกำลังมองมาที่เธอ จ้าวตงเสวี่ยก็หันไปมองทางประตูของร้านขายเสื้อผ้า และก็ได้เห็นจ้าวเจียฝูในทันที แต่เธอก็ไม่ได้แปลกใจอะไร เพราะเธอก็รู้ว่าพ่อของเธอกำลังจะมาที่จินหลิง

แต่เธอยังไม่ได้เข้าไปหาเขาทันที และยังคงแนะนำเสื้อผ้าให้ลูกค้าหญิงข้างๆเธอต่อไป ในที่สุดเธอก็เดินเข้ามาหลังจากที่ลูกค้าหญิงคนนั้นตัดสินใจซื้อเสื้อผ้าและทำการจ่ายเงินเสร็จ

"ทำไมพ่อมาถึงเร็วจัง"

เธอกล่าวด้วยรอยยิ้ม จากนั้นก็มองไปที่ฉินกั๋วตงและจ้าวเหมยพลางเอ่ยทักทายว่า "ลุงเขย ป้าเล็ก"

เมื่อได้เห็นลักษณะท่าทางของจ้าวตงเสวี่ย ในเวลานี้จ้าวเจียฝูก็รู้สึกโล่งใจมาก อยู่ในจินหลิงจ้าวตงเสวี่ยไม่เพียงแต่จะไม่ผอมลง แต่ดูเหมือนน้ำหนักจะเพิ่มขึ้นอีกเล็กน้อยด้วย

(จบตอน)