ตอนที่ 232 ความรักของชายผู้ซื่อสัตย์

เมื่อได้ยินสิ่งที่ฉินหยุนกล่าวออกมา ตอนแรกฉินเสี่ยวเทายังคงมีรอยยิ้มอยู่บนใบหน้า แต่หลังจากนั้นสองสามวินาทีจู่ๆรอยยิ้มนั้นก็หายไป ใบหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นสีซีดด้วยความไม่อยากเชื่อ

"เสี่ยวหยุน เดี๋ยวฉันขอกลับก่อนนะ"

เมื่อฉินหยุนพูดจบฉินเสี่ยวเทาก็ลุกขึ้นยืนทันที และหลังจากที่เอ่ยออกมาคำหนึ่งเขาก็เดินออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว

ฉินหยุนมองดูเขาจากไปโดยไม่ได้พูดอะไรสักคำ เขารู้ว่าฉินเสี่ยวเทาต้องไปหาหูซานซานแน่นอน

...

ฉินเสี่ยวเทาไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่เพิ่งได้ยินเลย จากสิ่งที่ฉินหยุนบอกมา ลับหลังเขาหูซานซานแอบไปออกเดทกับผู้ชายอีกคน ปฏิกิริยาแรกของเขาคือฉินหยุนโกหกเขาหรือเปล่า?

แต่ในเวลาไม่ถึงวินาทีเขาก็ปฏิเสธความคิดนี้ไปอีกครั้ง เป็นไปไม่ได้ที่ฉินหยุนจะโกหกเขา และก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่ต้องโกหกเขาเลย

ส่วนใหญ่แล้วเป็นเพราะว่าเขาไม่อยากจะเชื่อมากกว่า

เนื่องจากการดื่มแอลกอฮอล์ฉินเสี่ยวเทาจึงไม่สามารถขับรถได้ ดังนั้นเขาจึงเรียกแท็กซี่แทน และเขาก็มาถึงสถานที่ที่หูซานซานอาศัยอยู่อย่างรวดเร็ว

"เฮ้! คุณยังไม่จ่ายค่าโดยสารเลย!!"

ขณะที่เขาลงจากรถด้วยความงุนงงและกำลังจะเดินเข้าไปในเขตชุมชน เสียงของคนขับก็ปลุกเขาให้ตื่นขึ้นจากภวังค์

"ขอโทษครับ"

ฉินเสี่ยวเทารีบเอ่ยขอโทษพลางใช้โทรศัพท์สแกนรหัสคิวอาร์โค้ดเพื่อจ่ายค่าโดยสาร จากนั้นเขาก็มาถึงชั้นล่างของอาคารแห่งหนึ่ง

เขาต้องการที่จะก้าวขึ้นไป แต่ก็หยุดการก้าวขาของตัวเองไว้ก่อน

เปิดวีแชตในโทรศัพท์ขึ้นมา เมื่อเห็นชื่อที่อยู่ด้านบนสุดเขาก็กดส่งข้อความไปที่ชื่อนั้น

[ซานซาน เธอหลับหรือยัง?]

ข้อความถูกส่งออกไป แต่ไม่มีข้อความใดตอบกลับมา

ฉินเสี่ยวเทารู้ว่าหูซานซานมักจะเข้านอนตอนประมาณ 23:30 น. และจะปิดโทรศัพท์มือถือของเธอเมื่อเธอนอนหลับ

เขาไม่รอข้อความตอบกลับจากวีแชตและก็ไม่ขึ้นไปที่ด้านบน แต่กลับยืนนิ่งๆอยู่ครู่หนึ่งจากนั้นก็เดินออกจากเขตชุมชนไป

เวลาจวนจะถึงสิ้นเดือนกุมภาพันธ์แล้ว และอีก 10 วันก็จะเข้าสู่เดือนมีนาคมซึ่งเป็นช่วงฤดูใบไม้ผลิ อุณหภูมิก็ค่อยๆสูงขึ้นเช่นกัน แต่อุณหภูมิในตอนกลางคืนยังคงต่ำมาก ทั้งอากาศหนาวและลมเย็นยะเยือกต่างก็พัดมาที่ฉินเสี่ยวเทา แต่ร่างกายของเขากลับไม่รู้สึกอะไรเลย

ในเวลานี้ สิ่งที่ฉินหยุนพูดยังคงดังก้องอยู่ในใจของเขาตลอดเวลา

เขามาถึงสถานที่แห่งหนึ่ง และเมื่อเห็นขั้นบันไดเขาจึงเดินเข้าไปนั่งด้วยสมองที่ยังมึนงงอยู่

"พ่อหนุ่ม คืนนี้หนาวจะตาย มานั่งทำอะไรตรงนี้ล่ะ"

มีร้านอาหารเช้าเปิดอยู่ข้างๆ ซึ่งในเวลานี้ร้านอื่นๆต่างก็ปิดไปหมดแล้ว แต่ร้านอาหารเช้าแห่งนี้กำลังเริ่มเตรียมการเปิดร้านอยู่

ในเวลานี้ เมื่อชายชราอายุหกสิบกว่าๆในร้านอาหารเช้าเห็นฉินเสี่ยวเทานั่งอยู่บนขั้นบันได เขาจึงอดไม่ได้ที่จะเอ่ยถาม

เมื่อได้ยินคำพูดของชายชรา ฉินเสี่ยวเทาก็มองไปที่เขา

"ข้างนอกมันหนาว เข้ามานั่งข้างในก่อนสิ"

ชายชรากระตือรือร้นมาก เขาเรียกฉินเสี่ยวเทาให้เข้ามานั่งในร้าน

ฉินเสี่ยวเทาก็พยักหน้าและเดินเข้าไปในร้าน

"พ่อหนุ่ม มีอะไรกวนใจอยู่หรือเปล่า เล่าให้ลุงฟังได้นะ บางทีลุงอาจจะพอช่วยได้บ้าง" ชายชราพูดด้วยรอยยิ้ม

ขณะที่กำลังพูด มือของเขาก็ยังคงขยับเพื่อทำอาหารเช้าต่อ

ฉินเสี่ยวเทาไม่ได้พูดอะไร แต่ชายชราก็ไม่ได้สนใจและก็พูดกับตัวเองต่อไปว่า "คนหนุ่มสาวนี่นะ สิ่งเดียวที่กังวลก็น่าจะเป็นเรื่องความรักนั่นแหละ ถ้าจะให้พูดจริงๆเรื่องนี้มันก็ไม่มีอะไรมากเลย กลับบ้านไปนอนเถอะ เดี๋ยวพอพรุ่งนี้ตื่นขึ้นมาก็คงจะลืมทุกอย่างไปแล้ว"

"ตาเฒ่า คุณกำลังพูดเรื่องอะไร"

ในขณะนี้เอง หญิงชราคนหนึ่งก็เดินเข้ามาจากห้องทางด้านหลังของร้านอาหารเช้า เธอพูดว่า "ตอนนั้นที่คุณมาหาฉัน คุณเดินทางมาไกลมากเพื่อมาขอร้องอ้อนวอนที่หน้าบ้านฉัน มันน่าอายมากเอาซะจนฉันไม่กล้าออกนอกบ้านไปตั้งหลายวันเลย ทำไมตอนนั้นคุณไม่กลับบ้านไปนอนล่ะ คุณไปดักรออยู่ที่หน้าบ้านของฉันทำไม"

"ฮี่ฮี่ หรือเพราะว่ากลัวฉันจะหนีไปกับคนอื่นใช่ไหม"

ชายชราพูดด้วยรอยยิ้ม "ถ้าหากไม่ไปเฝ้า เหล่าหลี่ที่อยู่ในหมู่บ้านก็ได้ใช้เวลาทั้งชีวิตที่เหลืออยู่กับคุณน่ะสิ"

"ถ้าเป็นแบบนั้นจะให้ทำยังไง"

หญิงชราบ่น "บ้านของคุณอยู่ไกลมาก พ่อแม่ของฉันไม่อยากให้ฉันแต่งงานในที่ห่างไกล พวกเขาก็เลยบังคับให้ฉันติดต่อกับเหลาหลี่ แต่ถ้าจะให้ฉันพูดจริงๆอยู่กับเหล่าหลี่น่าจะดีกว่าซะอีก อยู่กับคุณลำบากจะตาย คนแก่อย่างฉันต้องทนลำบากลำบนทุกวัน แถมยังต้องปวดหัวกับไอ้สารเลวพวกนั้นอีก"

"หึหึ คุณอยู่ไม่ได้หรอกถ้าไม่มีฉันกับลูกๆ" กับคำบ่นของหญิงชรา ชายชราไม่สนใจเลย เขาพูดออกมาด้วยความภาคภูมิใจ

ขณะที่ฟังการสนทนาของพวกเขา ฉิน เสี่ยวเทาซึ่งกำลังมึนงงเล็กน้อยก็ออกอาการตกตะลึง หลังจากนั้นไม่นานสายตาที่เศร้าหมองของเขาก็กลับคืนมาเป็นปกติ

"ขอบคุณมากครับ" เขาเอ่ยขอบคุณแล้วก็รีบวิ่งออกไป

"พ่อหนุ่มนี่ขอบคุณเราเรื่องอะไร?"

"ไม่รู้สิ"

คนชราทั้งสองแสดงสีหน้างุนงงจากนั้นก็พูดคุยกันถึงเรื่องต่างๆในอดีตกันต่อ

ยิ่งแก่ก็ยิ่งคิดถึงอดีต

ในเวลานี้ฉินเสี่ยวเทารู้สึกว่าเขาฟื้นคืนสติกลับมาแล้ว

"คุณลุงกับคุณป้าพูดถูก แม้ว่าซานซานจะไปเดทกับคนอื่นจริงๆ แต่มันก็อาจจะไม่ใช่สิ่งที่เธอต้องการก็ได้"

ในช่วงตรุษจีนเขาไปที่บ้านของหูซานซาน พ่อของเธอก็ยังแสดงท่าทีอบอุ่นต่อเขาเล็กน้อย ในขณะที่แม่ของเธอค่อนข้างเฉยเมยกับเขา จริงๆแล้วเขารู้ว่าเธอไม่ค่อยชอบฐานะทางครอบครัวของเขาเท่าไร

มีหลายคนถูกครอบครัวบังคับให้ไปดูตัว นี่อาจเป็นเช่นเดียวกันกับกรณีของหูซานซาน และเขาก็เต็มใจที่จะเชื่อสิ่งในนี้มากกว่า

"พรุ่งนี้ก็เข้าไปดูบ้านได้แล้ว ฉันจะบอกกับหูซานซานแล้วก็พาเธอไปที่นั่น ฉันเชื่อว่าเธอต้องมีความสุขมากแน่นอน"

ฉินเสี่ยวเทาตั้งหน้าตั้งตารอ

และภายใต้การเฝ้ารอของเขา ในไม่ช้าวันรุ่งขึ้นก็มาถึง

ในตอนเช้าตรู่ ฉินเสี่ยวเทามาที่บ้านของหูซานซานก่อนจะรุ่งสาง

และในที่สุดข้อความในโทรศัพท์ของเขาก็ถูกตอบกลับมาหลังจากที่เวลามาถึงหกโมงเช้า

[ซานซาน : เมื่อคืนฉันเผลอหลับไป เลยไม่ทันเห็นข้อความ]

เมื่อเห็นข้อความนี้ ฉินเสี่ยวเทาก็ลงไปซื้ออาหารเช้าและยืนรออยู่นอกบ้าน

ข้างในบ้านค่อยๆมีเสียงดังออกมาให้ได้ยิน

จากนั้นฉินเสี่ยวเทาก็เดินไปเคาะประตู

"นั่นใคร" มีเสียงที่คมชัดเสียงหนึ่งดังขึ้นจากข้างใน แต่นั่นก็เป็นเสียงของโจวเยว่

"ฉันเอง ฉินเสี่ยวเทา" ฉินเสี่ยวเทากล่าว

ทันใดนั้นเสียงของโจวเยว่ก็ดังขึ้นอีกครั้ง "พี่สาว พี่เขยมา"

จากนั้นประตูก็เปิดออก และโจวเยว่ก็เอ่ยด้วยความประหลาดใจ "พี่เขย ทำไมมาเช้าจัง?"

ในปากของเธอยังคงมีคราบฟองเหลืออยู่เพราะเมื่อสักครู่เธอกำลังแปรงฟัน ส่วนหูซานซานก็เพิ่งตื่น

"ฉันซื้ออาหารเช้ามาให้พวกเธอน่ะ" ฉินเสี่ยวเทาพูดด้วยรอยยิ้ม

"เสี่ยวเทา?"

ในเวลานี้เองหูซานซานก็เดินออกมา ซึ่งเธอก็เต็มไปด้วยความสงสัยเช่นกัน

"ซานซาน ฉันไปก่อนนะ แล้วเดี๋ยวฉันจะกลับมาใหม่หลังจากที่เธอทานอาหารเสร็จ" หลังจากยื่นถุงอาหารเช้าให้ ฉินเสี่ยวเทาก็พูดขึ้นพร้อมกับมองไปที่หูซานซาน

หูซานซานถามฉินเสี่ยวเทาว่าทำไมเขาถึงมาเร็วจัง แต่ฉินเสี่ยวเทาไม่ได้พูดอะไร เขาบอกว่าจะบอกเธอทีหลัง

หลังจากแต่งตัวและทานอาหารเช้าเสร็จ ในที่สุดหูซานซานก็ออกมาจากบ้าน

"เสี่ยวเทา นายจะบอกฉันได้หรือยัง?" หูซานซานถาม

ฉินเสี่ยวเทาพยักหน้าด้วยรอยยิ้มพลางพูดว่า "ซานซาน ฉันจะพาเธอไปที่ไหนสักแห่ง"

เขาลากหูซานซานที่กำลังสับสนไปที่จงเหลียงหู่ไท่ และเมื่อเขาพาเธอมาที่นี่ หูซานซานก็เข้าใจได้ทันทีและทันใดนั้นเธอก็เงียบไป

"ซานซาน ฉันตัดสินใจได้แล้ว ฉันจะจ่ายเงินเพื่อดาวน์บ้านในจงเหลียงหูไท่ทันทีและจะใช้ชื่อของเธอเป็นผู้ครอบครอง" ฉินเสี่ยวเทากล่าวด้วยรอยยิ้ม

(จบตอน)

โห่วว พี่เสี่ยวเทา!