ขณะที่หูซานซานถือใบปลิวไว้ในมือ จู่ๆเธอก็ถามออกมาว่า "เสี่ยวเทา นายมีแผนจะซื้อบ้านเมื่อไร?"

เมื่อฉินเสี่ยวเทาได้ยินเช่นนี้เขาก็รู้สึกผิดเล็กน้อย เขาพูดว่า "ซานซาน ฉันขอโทษ เธอให้เวลาฉันอีกสักสามปีนะ ฉันจะซื้อบ้านให้เธอแน่นอน"

เขารู้สึกว่าตนเองกลายเป็นคนไร้ประโยชน์มาก ตอนนี้เขาอายุ 31 ปีแล้วแต่เขาก็ยังมีเงินเก็บไม่มากนัก เขาเสียเวลาชีวิตไปหลายปีเลยก่อนจะได้เข้าสู่เทียนหยุนในจินหลิง

ถ้าก่อนหน้านี้เขาทำงานหนักและขยันให้มากกว่านี้ ป่านนี้เขาก็อาจจะสามารถเก็บเงินดาวน์บ้านได้แล้ว

เมื่อเห็นท่าทางรู้สึกผิดของเขา หูซานซานก็ส่ายหัวแล้วพูดว่า "เสี่ยวเทา นายไม่ต้องขอโทษฉันหรอก ฉันรู้สถานการณ์ของนายดี แถมตอนนี้นายก็กำลังทำงานหนักเพื่อสร้างตัวอยู่ เรื่องนี้เราค่อยว่ากันก็ได้"

เธอขยำใบปลิวในมือของเธอให้เป็นก้อนเดียวจากนั้นก็โยนมันลงไปในถังขยะ

"เอาล่ะเสี่ยวเทา นายกลับไปก่อน ฉันก็จะกลับแล้วเหมือนกัน" เธอโบกมือแล้วขึ้นไปนั่งในแท็กซี่

"ถึงแล้วอย่าลืมบอกฉันด้วยนะ" ฉินเสี่ยวเทาเอ่ยขึ้นอย่างรวดเร็ว

"อืม"

มองดูรถแท็กซี่แล่นออกไป ฉินเสี่ยวเทายืนเงียบๆอยู่พักหนึ่ง ในขณะนี้สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปเปลี่ยนมาอยู่ตลอดเวลา มีร่องรอยของการขัดแย้งเผยออกมา เห็นได้ชัดว่าเขากำลังตัดสินใจเรื่องอะไรบางอย่างอยู่

หลังจากนั้นไม่นานเขาก็เดินไปที่ถังขยะ ดูเหมือนว่าเขาจะตัดสินใจได้แล้ว

...

ไม่ไกลจากร้านขายเสื้อผ้า ฉินหยุนเห็นฉินเสี่ยวเทารีบวิ่งเข้ามาหา เขาจึงถามด้วยความสับสนว่า "พี่เสี่ยวเทา มีเรื่องอะไรเหรอถึงได้รีบโทรหาผมขนาดนั้น?"

ฉินเสี่ยวเทาที่จากไปก่อนหน้านี้จู่ก็โทรมาหาเขา น้ำเสียงของเขาดูรีบร้อนและเป็นกังวัลมาก

"เสี่ยวหยุน ฉัน..."

ขณะที่ฉินเสี่ยวเทามองไปที่ฉินหยุน ใบหน้าของเขารู้สึกขัดแย้งกันอย่างเห็นได้ชัด

เมื่อเห็นเช่นนี้ ฉินหยุนก็ยิ้มและพูดว่า "พี่เสี่ยวเทา ถ้าพี่มีอะไรจะพูดก็พูดมาได้เลย ระหว่างเราไม่จำเป็นต้องสุภาพอะไร"

หลังจากที่ฉินเสี่ยวเทาได้ยิน ในที่สุดเขาก็หยุดกระอึกกระอักและพูดออกมาตรงๆ "ฉันอยากจะขอยืมเงินนายหน่อย"

"ยืมเงิน?"

ฉินหยุนมองไปที่ลูกพี่ลูกน้องของเขาพลางถามว่า "เท่าไร"

"เจ็ดแสน" ฉินเสี่ยวเทากำหมัดแน่น สุดท้ายเขาก็พูดออกมา

หลังจากที่พูดออกมาเช่นนี้ ฉินเสี่ยวเทาก็กล่าวขึ้นอย่างรวดเร็ว "เสี่ยวหยุน นายจะหักจากเงินเดือนของฉันก็ได้ หรือไม่เราก็เขียนสัญญาไว้ ในอนาคตฉันจะจ่ายคืนให้นายพร้อมกับดอกเบี้ยแน่นอน"

เขามองไปที่ฉินหยุนด้วยสายตาขอร้องอ้อนวอน

ในบรรดาคนที่เขารู้จัก มีเพียงฉินหยุนเท่านั้นที่สามารถให้เขายืมเงินได้จำนวนมากขนาดนี้

นอกจากยืมเงินเพื่อไปซื้อบ้านแล้วเขาก็ไม่มีวิธีอื่นเลยจริงๆ แม้จะขายไตของตัวเองแต่เขาก็ไม่สามารถจ่ายเงินดาวน์ได้อยู่ดี

เมื่อเห็นสีหน้าท่าทางของฉินเสี่ยวเทา ฉินหยุนก็ถามว่า "พี่เสี่ยวเทา พี่จะเอาเงินจำนวนนี้ไปทำอะไร?"

เมื่อได้ยินเช่นนี้ฉินเสี่ยวเทาจึงอธิบายว่า "ซานซานอยากมีบ้านของตัวเองในจินหลิงมาตลอด ฉันเลย..."

ขณะที่พูดเขาก็รู้สึกละอายใจนิดหน่อย เขาไม่มีความสามารถที่จะซื้อบ้านด้วยตัวเอง ทำได้แค่ขอยืมเงินจากญาติของเขา

เงินก้อนนี้มันเป็นเงินจำนวนมากมายแถมเขายังขอยืมในคราวเดียวอีก ซึ่งเขาก็รู้ว่าคำขอของเขามันมากเกินไป ฉินหยุนทั้งให้เขาทำงานในเทียนหยุน ทั้งให้เขาเรียนรู้จากมืออาชีพคนอื่นๆ ทั้งยังให้เงินเดือนและโบนัสสิ้นปีที่สูงมากอีก แค่นี้เขาก็ไม่มีอะไรจะตอบแทนแล้ว

แต่ตอนนี้เขายังมาเรียกร้องเพิ่มอีก

อย่างไรก็ตาม เขาไม่อยากทนเห็นหูซานซานเสียใจจริงๆ เขารู้ว่าหูซานซานอาศัยอยู่ที่จินหลิงตั้งแต่เรียนจบ เพราะเธอใฝ่ฝันว่าอยากจะมีบ้านและกลายเป็นชาวเมืองจินหลิงที่แท้จริง

หลังจากคิดอยู่ครู่หนึ่ง ฉินหยุนก็พยักหน้าและพูดว่า "ได้ ผมจะให้พี่ยืมเงิน"

เงิน 700,000 หยวนสำหรับฉินหยุนมันไม่ได้มากมายอะไรนัก

บางคนมีค่าควรแก่การช่วยเหลือ ซึ่งบางคนก็ไม่ควร แต่ในความคิดของเขาฉินเสี่ยวเทาสมควรได้รับการช่วยเหลือ

"ผมจะไม่หักจากเงินเดือนของพี่หรอก เอาไว้มีเมื่อไรพี่ค่อยคืนให้ผมก็ได้"

เมื่อเห็นว่าฉินหยุนตกลง ฉินเสี่ยวเทาก็ตื่นเต้นและพูดขึ้นทันทีว่า "เสี่ยวหยุน ฉันจะคืนเงินให้นายแน่นอน ฉันจะเขียนสัญญาไว้ด้วย"

ในเวลานี้เขานำปากกาและกระดาษออกมา เขาค่อยๆร่างสัญญาเกี่ยวกับการยืมเงินอย่างระมัดระวัง จากนั้นก็เซ็นชื่อและปั้มลายนิ้วมือกำกับ

ในอนาคตเงินจะถูกคืนให้กับฉินหยุนพร้อมดอกเบี้ยบางส่วน หากล่าช้า ดอกเบี้ยจะสูงขึ้นซึ่งจะมากกว่าของธนาคาร

เมื่อเห็นว่าฉินเสี่ยวเทาจริงจังมาก ฉินหยุนก็ไม่ได้หยุดเขาและรับเอกสารจากอีกฝ่ายมา

...

ภายในชั้นเรียนของมหาลัยเจียงหยวน ที่ปรึกษาเจียงเล่ยกำลังเดินเข้าไปในห้องเรียน

หลังจากที่เข้ามาเธอก็มองไปที่ฉินหยุนทันที สายตาของเธอแฝงไปด้วยความรู้สึกซับซ้อนบางอย่าง

ในชั้นเรียนแห่งนี้ อาจจะไม่มีนักศึกษาคนไหนรู้เลยว่าท่ามกลางพวกเขามีบอสใหญ่คนหนึ่งซ่อนตัวอยู่

"ทุกคน ตอนนี้ชั้นเรียนของเรากำลังจะสั่งทำเครื่องแต่งกายของภาคเรียนฤดูร้อน ทุกคนต้องช่วยกันปรึกษาเกี่ยวกับสไตล์และดีไซน์ของชุดเสื้อผ้านะ"

เจียงเล่ยกล่าวขึ้นทันทีเมื่อเธอก้าวขึ้นไปบนเวทียกสูงหน้าห้อง

"เราต้องสั่งทำเครื่องแบบนักศึกษาอีกแล้วเหรอ?"

"ตอนต้นเทอมก็สั่งทำไปแล้วไม่ใช่หรือไง"

"เราต้องจ่ายเงินเท่าไร?"

เมื่อได้ยินเช่นนี้ นักศึกษาในชั้นเรียนแต่ละคนต่างก็ส่งเสียงขึ้นมา เห็นได้ชัดว่าพวกเขารู้สึกไม่พอใจเล็กน้อย

แต่ละชั้นเรียนจะมีเครื่องแบบประจำชั้นเรียนของตนเองอยู่ ซึ่งก็เป็นเรื่องปกติ ถึงอย่างไรก็ต้องใช้เมื่อมีการเข้าร่วมกิจกรรมกันแบบกลุ่ม อย่างเช่นงานศิลปวัฒนธรรม เหล่านักศึกษาก็มักจะสวมเครื่องแต่งกายแบบเดียวกันเมื่อต้องร่วมร้องเพลงประสานเสียง

ชั้นเรียนอื่นๆบางทีก็ต้องสวมใส่ชุดที่เหมือนกัน เช่นเดียวกับเครื่องแบบนักเรียนในโรงเรียนมัธยมต้นและมัธยมปลาย

แน่นอนว่าเครื่องแบบนักศึกษาเหล่านี้จะต้องถูกหักออกจากค่าเทอมที่ทุกคนจ่ายมา

"เครื่องแบบนักศึกษาเหล่านี้ไม่มีค่าใช้จ่าย"

เมื่อได้ยินสิ่งที่ทุกคนพูด เจียงเล่ยก็อธิบายว่า "แบรนด์เสื้อผ้าเทียนหยุนจะมอบชุดเสื้อผ้าที่เป็นเครื่องแต่งกายของนักศึกษาให้กับทางมหาลัยฟรีๆ 10,000 ชุด ซึ่งในชั้นเรียนของเราทุกๆคนจะได้รับกันทั้งหมด"

เมื่อได้ยินคำพูดของเจียงเล่ย คนทั้งชั้นก็ตื่นเต้นกันทันที

"ว้าว แบรนด์เสื้อผ้าเทียนหยุนจะทำเสื้อผ้าให้เราฟรีๆจริงดิ!"

"เทียนหยุนนี่คืออะไรอะ ฉันไม่เคยได้ยินชื่อมาก่อนเลย"

"ก็เป็นพวกที่เคยต่อสู้กับแบรนด์เสื้อผ้าหานลู่ที่ก่อนหน้านี้ไง ฉันเคยเห็นข่าวของพวกเขาบนโต่วอินหลายครั้งเลยในช่วงปีใหม่"

"ฉันก็เคยเห็นเหมือนกัน หานลู่มาจากมณฑลเจ้อเจียง ส่วนเทียนหยุนเป็นแบรนด์ที่อยู่ในจินหลิงของเรา ฉันยังเคยไปซื้อเสื้อผ้าที่ร้านเสื้อผ้าเทียนหยุนเพื่อสนับสนุนพวกเขาด้วย"

"เป็นองค์กรที่มีมโนธรรมจริงๆ!"

นักศึกษาในชั้นเรียนต่างก็มีความสุขมาก พวกเขายังคงพูดคุยกันต่อไป

"เสี่ยวเค่อ เป็นร้านขายเสื้อผ้าที่เธอทำงานพาร์ทไทม์อยู่นี่นา"

เจียงอีและจางเสี่ยวเยว่พูดด้วยความประหลาดใจ เมื่อพวกเธอได้ยินสิ่งที่เจียงเล่ยกล่าว

ไม่กี่วันก่อนจะถึงวันตรุษจีน โจวเสี่ยวเค่อได้ไปที่งานประชุมประจำปีของบริษัทเทียนหยุน และได้รับรางวัลคอมพิวเตอร์ Apple มาเครื่องหนึ่ง สุดท้ายก็ขายได้เกือบ 10,000 หยวน ซึ่งพวกเธอรู้สึกอิจฉามาก

โจวเสี่ยวเค่อพยักหน้าพลางแอบชำเลืองมองไปที่ตำแหน่งโต๊ะของฉินหยุน

เธอรู้ว่าใครเป็นบอสที่อยู่เบื้องหลัง ของเทียนหยุน ฉินหยุนต้องเป็นคนที่บริจาคเสื้อผ้าเหล่านี้ให้กับทางมหาลัยแน่นอน

"เอาล่ะ ทุกคนเงียบก่อน"

เมื่อเห็นความตื่นเต้นและวุ่นวายภายในชั้นเรียน เจียงเล่ยจึงพูดขึ้นอีกครั้ง "ตอนนี้ถ้าใครมีดีไซน์ที่ชื่นชอบหรือสิ่งอื่น ๆ ทุกคนสามารถเสนอไอเดียออกมาคร่าวๆและร่วมกันโหวตได้ แล้วก็วันสองวันนี้ ทางบริษัทเทียนยังมีดีไซน์เสื้อผ้าต่างๆให้ทุกคนดูด้วย"

นักศึกษาในชั้นเรียนต่างก็พูดคุยกันด้วยความกระตือรือร้น เมื่อไม่ต้องจ่ายเงิน สิ่งนี้ก็เป็นอะไรที่ยอดเยี่ยมมาก

หลังจากประกาศเรื่องเครื่องแต่งกายของนักศึกษาที่จะทำขึ้นมาเสร็จ เจียงเล่ยก็มาหาฉินหยุนและพูดกับเขาว่า "ฉินหยุน ออกมาคุยกันสักครู่หน่อย"

ฉินหยุนเดาว่าเจียงเล่ยน่าจะรู้ตัวตนของเขาแล้ว ดังนั้นเขาจึงยืนขึ้นและตามเธอออกไปทันที

(จบตอน)