"สุดยอดไปเลยค่ะพี่!" ซุนเจียเจียกล่าวอย่างตื่นเต้นเมื่อได้ยินคำพูดของซุนเซียง

เจียงเสี่ยวเว่ยก็กล่าวว่า "ลูกพี่ลูกน้อง เทียบกันแล้วแบรนด์เสื้อผ้าหานลู่นี่ให้คุณค่ากับผู้มีความสามารถระดับสูงมากกว่าเทียนหยุนซะอีก"

ซุนเซียงนั้นเป็นคนมีความสามารถมาก ไม่ว่าเธอจะอยู่ที่ไหนเธอก็ไม่มีวันตกต่ำแน่นอน

เทียนหยุนไม่ต้องการเธอ แต่ตอนนี้หานลู่ต้องการตัวเธอมาก

"เมื่อเธอเข้าไปอยู่ที่แบรนด์เสื้อผ้าหานลู่และออกแบบเสื้อผ้าที่เป็นที่นิยมขึ้นมาได้ ฉินหยุนจะต้องเสียใจกับสิ่งที่เขาทำอย่างแน่นอน!"

เจียงเสี่ยวเว่ยกล่าวด้วยรอยยิ้ม เธอรอแทบไม่ไหวแล้วที่จะได้เห็นสถานการณ์นี้

ใบหน้าของซุนเซียงสงบนิ่ง เกี่ยวกับเรื่องนี้เธอไม่ได้พูดจาใหญ่โตอะไร

อย่างไรก็ตาม ในช่วงเวลานี้เสื้อผ้าที่เธอออกแบบยังคงได้รับความนิยมอย่างต่อเนื่อง ซึ่งความมั่นใจในตัวเองของเธอก็ยังสูงมากเช่นกัน และเสื้อผ้าที่เป็นที่นิยมอยู่ในตลาดตอนนี้ก็เป็นเพียงดีไซน์เสื้อผ้าบางส่วนที่เธอออกแบบมาเท่านั้น

"ไปกันเถอะ กลับไปจัดการให้เร็วที่สุดกัน"

...

"ซุนเซียงไปที่โรงงานตัดเย็บเสื้อผ้าหานลู่งั้นเหรอ" ฉินหยุนมองไปที่จูจื้อหยงพลางเอ่ยถาม

"ใช่ครับบอสฉิน เธอใช้เวลาไม่ถึงหนึ่งวันในการลาออก และจากนั้นเราก็ได้ข่าวว่าซุนเซียงปรากฏตัวที่โรงงานตัดเย็บเสื้อผ้าหานลู่"

จูจื้อหยงกล่าวออกมาด้วยแววตาเป็นกังวล

แบรนด์เสื้อผ้าหานลู่สามารถสืบเอาข้อมูลบางอย่างเกี่ยวกับโรงงานตัดเย็บเสื้อผ้าของพวกเขาได้ แน่นอนว่าพวกเขาก็ทำเช่นเดียวกันกับโรงงานตัดเย็บเสื้อผ้าหานลู่ได้ ดังนั้นจึงไม่ใช่เรื่องยากเลยที่จะได้รับข่าวนี้

"บอสฉิน ซุนเซียงมีความสามารถในการออกแบบเสื้อผ้าให้เป็นที่นิยมได้ แต่ตอนนี้เธอไปอยู่กับแบรนด์เสื้อผ้าหานลู่แล้ว..."

ก่อนหน้านี้เขากลัวว่าผลลัพธ์จะลงเอยเช่นนี้มาก แต่ฉินหยุนก็ไม่ได้สนใจซุนเซียงเลยและปล่อยให้เธอออกไปโดยตรง

ฉินหยุนครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็มองไปที่จูจื้อหยงที่กำลังกระวนกระวาย เขาโบกมือและพูดว่า "ไม่ต้องกังวล ทำหน้าที่ของคุณให้ดีก็พอ การพัฒนาของเราเป็นสิ่งสำคัญที่สุดในตอนนี้"

เขาโบกมือให้จูจื้อหยงออกไป ในเวลานี้ฉินหยุนไม่ได้กระวนกระวายอะไรเลย

อันที่จริงความสามารถในการออกแบบเสื้อผ้าของซุนเซียงนั้นไม่ได้มีอะไรมาก แต่ที่เสื้อผ้าของเธอกลายเป็นสินค้ายอดนิยมได้นั้นก็เนื่องมาจากค่ายกลรวบรวมโชคลาภของเขา

ข้อได้เปรียบเพียงเล็กน้อยจะถูกขยายให้ใญ่ขึ้นอย่างต่อเนื่องภายใต้อิทธิพลของค่ายกลรวบรวมโชคลาภ

หากไม่มีค่ายกลรวบรวมโชคลาภเป็นตัวช่วย ก็ยากที่จะประสบความสำเร็จได้ด้วยการพึ่งพาตัวเองเพียงอย่างเดียว

"หานลู่ใช้เงินไปเป็นจำนวนมากเพื่อขุดซุนเซียงไปที่นั่น เมื่อพวกเขาได้เห็นผลลัพธ์ที่ออกมา ไม่รู้ว่าพวกเขาจะทำหน้ายังไง?" ฉินหยุนคิดกับตัวเอง

เขารู้สึกตั้งตารอนิดหน่อย

...

เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว เมื่อเทียบกับทัศนคติของฉินหยุนแล้ว แบรนด์เสื้อผ้าหานลู่ให้ความสำคัญกับซุนเซียงเป็นอย่างมาก ทันทีที่ซุนเซียงเข้าสู่โรงงาน โรงงานตัดเย็บเสื้อผ้าของพวกเขาก็เริ่มผลิตเสื้อผ้าที่ออกแบบโดยซุนเซียงทันที

ทุกคนต่างก็ต้องทำงานล่วงเวลาเพื่อตามให้ทัน และในเวลาเพียงแค่วันเดียว ซุนเซียงก็ออกแบบชุดเสื้อผ้าได้ทั้งหมด 7 แบบ จากนั้นก็ใส่เข้าไปในร้านเสื้อผ้าหานลู่เพื่อเริ่มขายอย่างรวดเร็ว

"พี่คะ หนูเชื่อว่าเสื้อผ้าของพี่จะยังคงได้รับการตอบรับที่ดีจากลูกค้าแน่นอน"

หลังเวลาเก้าโมงเช้า หายากมากที่ซุนเซียงจะไม่อยู่ในโรงงานตัดเย็บเสื้อผ้า แต่กลับมาที่ร้านขายเสื้อผ้าแทน ในเวลานี้ เจียงเสี่ยวเว่ยและซุนเจียเจียก็กำลังพูดคุยกันเบาๆด้านหน้าเธอ

ไม่ใช่แค่พวกเธอเท่านั้น ในเวลานี้ซุนเฉียนก็อยู่ที่นี่เช่นกัน

"ซุนเซียง คุณคิดว่าเสื้อผ้าที่คุณออกแบบจะได้รับความนิยมไหม?" ในขณะนี้ซุนเฉียนดูอารมณ์ดีอย่างเห็นได้ชัด เธอเอ่ยถามออกมาด้วยรอยยิ้ม

ซุนเซียงเงียบไปครู่หนึ่ง จากนั้นส่ายหัวและพูดว่า "ฉันก็ไม่แน่ใจค่ะ คงต้องรอดูผลลัพธ์ก่อนถึงจะสามารถรู้ได้"

แม้ว่าเธอจะมั่นใจมาก แต่ตอนนี้เธอก็ไม่สามารถพูดจาใหญ่โตได้

ซุนเฉียนยิ้มและทั้งสองก็คุยกันไปพลางๆ

ในเวลานี้เอง บนตึกสูงไม่ไกลมีอีกร่างหนึ่งกำลังเฝ้าดูที่นี่อย่างเงียบๆอยู่ นี่คือชายหนุ่มที่มีใบหน้าดูคุ้นเคยมาก เขาก็คือจั่วหาน ผู้ที่ถูกฉินหยุนถอนขนอย่างเมามัน

สีหน้าของจั่วหานในขณะนี้มืดมนเล็กน้อย

"ซุนเฉียน ฉันอยากรู้จริงๆว่าเธอจะเอาชนะเทียนหยุนได้ยังไง"

อย่างที่เขาคาดไว้ การต่อสู้ครั้งแรกของของเขาในจินหลิงนั้นล้มเหลวลงอย่างสิ้นเชิง และทางสำนักงานใหญ่ก็เกือบจะยอมแพ้ในตัวเขา จนถึงตอนนี้เขาก็ยังไม่ได้รับตำแหน่งใดๆเลย

ตอนนี้จั่วหานยังไม่ได้ไปจากจินหลิง แต่กำลังเฝ้าดูการต่อสู้ของซุนเฉียนและฉินหยุนอย่างลับๆ

เฉพาะเมื่อเขาต้องต่อสู้กับเทียนหยุนเองเท่านั้น เขาจึงได้รู้สึกถึงความยากลำบากเมื่อต้องรับมือกับฉินหยุน ไม่ว่าเขาจะใช้วิธีใดก็ตาม มันไม่สามารถส่งผลกระทบใดๆต่อเทียนหยุนได้เลย

และซุนเฉียนคนนี้ที่พี่ชายของเขาอ้างว่าเป็นระดับหัวกะทิ เขาต้องการดูว่าเธอจะเอาชนะคู่ต่อสู้อย่างเทียนหยุนได้อย่างไร

จากมุมมองของผู้ที่ยืนดูอยู่นอกวง ตอนนี้เขาเต็มไปด้วยความสนใจและไม่กังวลอะไรอีกต่อไปแล้ว

"หืม?"

ขณะที่เขากำลังมองลงไป จู่ๆจั่วหานก็เบนสายตาไปอีกทาง

ในเวลาเดียวกัน ซุนเฉียนและซุนเซียงที่กำลังคุยกันก็มองไปทางนั้นเช่นกัน

ที่นั่น ชายหนุ่มคนหนึ่งมาพร้อมกับใบหน้าที่ดูคุ้นเคย เขาก็คือฉินหยุนนั่นเอง

ฉินหยุนเดินเข้ามา และที่เดินตามหลังเขาก็คือจ้าวเทียนเฉียงกับซ่งอวี่ พวกเขาก็มาที่นี่เหมือนกัน!

ในขณะนี้ร้านขายเสื้อผ้าในเมืองจินหลิงของหานลู่ยังไม่ได้เปิดขึ้น ซึ่งที่นี่ก็คือเมืองหรงหยาง

"ฉินหยุน" เมื่อมองไปที่ฉินหยุน สีหน้าของซุนเฉียนก็มีความสงบอย่างที่เธอมักจะแสดงออกอยู่ประจำ ในขณะที่สีหน้าและท่าทางของซุนเซียงเปลี่ยนไปเล็กน้อย

และเมื่อเจียงเสี่ยวเว่ยได้เห็นคนเถื่อนคนนี้อีกครั้ง เธอก็กัดฟันของเธอทันที

ฉินหยุนทำให้ธุรกิจของเขาใหญ่โตขนาดนี้ได้อย่างไร? หรือว่าเทพเจ้าที่อยู่บนสวรรค์สายตาสั้นเกินไปใช่ไหม? ถึงได้ปล่อยให้คนแบบนี้ประสบความสำเร็จ

"ผู้อำนวยการซุน หานลู่นี่ขยันขุดคนของผมจริงๆ"

ในขณะนี้ฉินหยุนมีรอยยิ้มประดับไว้บนใบหน้าของเขา โดยไม่ได้ให้ความสนใจเจียงเสี่ยวเว่ย เขาชำเลืองมองไปที่ซุนเซียงที่ยืนห่างออกไปด้วยสีหน้าที่ดูไม่เป็นธรรมชาติ จากนั้นก็มองไปที่ซุนเฉียนพลางกล่าวว่า "ก่อนหน้านี้ก็เป็นจั่วหานที่มาขุดเจียงอี้อี้ผู้จัดการร้านขายเสื้อผ้าของผมไป จากนั้นคุณก็มาขุดซุนเซียงหัวหน้าแผนกออกแบบในโรงงานตัดเย็บเสื้อผ้าของผมอีก ตอนนี้ที่นี่ผมมีคนอยู่มากมายเลย คุณต้องการอีกไหม อยากจะขุดต่อหรือเปล่า?"

เมื่อได้ยินคำพูดที่ฟังดูยั่วยุของฉินหยุน ซุนเฉียนก็พูดอย่างใจเย็นว่า "ฉินหยุน คุณไม่มีความสามารถที่จะรักษาคนเหล่านี้ไว้เอง"

"โอ้ ถ้าอย่างนั้นขอผมดูหน่อยว่าคุณมีความสามารถยังไง" ฉินหยุนกล่าวออกมาขณะมองไปที่ร้านเสื้อผ้าหานลู่ที่กำลังจะเปิดต่อหน้าเขา

เขาไม่ได้อยู่นานและออกจากที่นี่ทันที

ครั้งนี้เขามาที่เมืองหรงหยางเพื่อเปิดร้านสาขาใหม่ของร้านเสื้อผ้าเทียนหยุน

วันนี้คือวันที่ 1 กุมภาพันธ์!

ไม่กี่นาทีต่อมา ร้านขายเสื้อผ้าของหานลู่ก็เปิดขึ้น

ซุนเฉียนและคนอื่นๆรออย่างเงียบๆอยู่ในร้านเพื่อตรวจสอบการขายเสื้อผ้า

และซุนเซียงก็เฝ้าดูอย่างมีความหวังเช่นกัน

"พี่คะ มีคนซื้อเสื้อผ้าที่พี่ออกแบบแล้ว!" ไม่กี่นาทีต่อมา ซุนเจียเจียก็พูดขึ้นด้วยความยินดี

ในเวลานี้ ลูกค้าคนหนึ่งกำลังยืนอยู่หน้าเสื้อผ้าที่ออกแบบโดยซุนเซียง เขาค่อยๆเลือกดูมันอย่างระมัดระวัง และแม้แต่ยื่นมือของเขาไปสัมผัสราวกับว่าเขากำลังจะลองสวมมัน

เมื่อเห็นเช่นนี้ใบหน้าของซุนเซียงก็มีรอยยิ้มผุดออกมาทันที

เช่นเดียวกับซุนเฉียนที่อยู่ข้างๆเธอ

แต่เพียงแค่ครู่เดียวลูกค้าคนนั้นก็ออกไปดูเสื้อผ้าแบบอื่น

และเมื่อเห็นเช่นนี้ รอยยิ้มบนใบหน้าของซุนเซียงก็แข็งค้างในทันใด

"เอ่อ.. ไม่ต้องกังวลไปค่ะพี่ นี่เป็นเพียงจุดเริ่มต้นเท่านั้น เมื่อเวลาผ่านไปลูกค้าจะซื้อเสื้อผ้าของพี่มากขึ้นเรื่อยๆแน่นอน" ซุนเจียเจียพูดด้วยรอยยิ้ม

เธอดูมีความมั่นใจมากกว่าซุนเซียงเสียอีก

ถัดจากเธอ เจียงเสี่ยวเว่ยยังกล่าวอีกว่า "ลูกพี่ลูกน้อง ตอนนี้ฉันกำลังถ่ายทอดสดเพื่อโปรโมตเสื้อผ้าของเธออยู่ เสื้อผ้าของเธอออกแบบมาอย่างดี ต้องมีคนมากมายอยากซื้อมันแน่นอน"

เธอกล่าวด้วยรอยยิ้ม

ทุกคนคนมองโลกในแง่ดีมาก ต่างก็พากันรอคอยลูกค้าคนแรกที่จะมาซื้อเสื้อผ้าของซุนเซียง

(จบตอน)