คิ้วของจั่วหานขมวดเข้าหากันมากขึ้นเรื่อยๆ

ส่วนที่น่าสนใจที่สุดของงานประเภทนี้ก็คือการที่ผู้โชคดีจะขึ้นไปรับของรางวัลบนเวทีทีละคนๆ ทุกคนที่อยู่ด้านล่างก็จะรู้สึกอิจฉาและหวังว่าผู้โชคดีจะเป็นตนเอง

ภายใต้ความรู้สึกเช่นนี้ มีความเป็นไปได้สูงที่ทุกคนต้องการจะสนองความต้องการของตนเองด้วยการซื้อสินค้าของพวกเขา

"นี่..." หลินหู่กล่าวออกมาด้วยความลังเลว่า "บางทีคนเหล่านั้นอาจจะไม่ได้มาที่นี่ก็ได้ครับ"

ตามการคาดเดาของเขา ผู้คนที่มาที่จัตุรัสแห่งนี้อาจคิดเป็น 80% ของคนที่ซื้อเสื้อผ้า ส่วนอีก 20% ไม่ได้มาที่แห่งนี้

แม้ว่าสิ่งนี้จะดูไม่น่าเชื่อ แต่มันก็ยังมีความเป็นไปได้อยู่

จั่วหานยังคงขมวดคิ้วอยู่เล็กน้อย เขาไม่ได้กล่าวอะไรพลางดูสถานการณ์ต่อไป

ในเวลานี้ พิธีกรที่จัตุรัสยังคงสุ่มเลือกผู้คนให้ขึ้นไปจับสลากในกล่องใบใหญ่อย่างต่อเนื่องเพื่อเป็นการป้องกันข้อครหาต่างๆ หลังจากการจับสลากแต่ละรอบผ่านไป ในที่สุดก็มันก็หยุดลง

แต่กลับมีผู้โชคดีเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่ออกมารับของรางวัล

ตั้งแต่เริ่มจับสลากใบแรกจนกระทั่งหมายเลขสลากที่ตรงกับรางวัลใหญ่ใบสุดท้ายปรากฏขึ้น กิจกรรมทั้งหมดดำเนินมาเป็นเวลาสามชั่วโมง สิ่งที่น่าอับอายก็คือไม่มีใครออกมาที่เวทีกลางจัตุรัสเพื่อรับของรางวัลมูลค่ามากที่สุดเลย

"เกิดอะไรขึ้น ทำไมมีคนออกไปรับรางวัลน้อยจัง?"

"พวกเขาทั้งหมดน่าจะไม่ได้มาที่นี่มั้ง ถึงยังไงก็เป็นไปไม่ได้ที่หานลู่จะโกง"

"เฮ้อ.. งานจบลงแล้ว ฉันมีตั๋วลอตเตอรี่อยู่ตั้งสามสิบใบแต่กลับไม่ได้รางวัลอะไรเลย"

เมื่อหมายเลขสลากใบสุดท้ายปรากฏขึ้น ใบหน้าที่เปี่ยมไปด้วยความหวังของผู้คนตรงที่จัตุรัสก็แสดงความผิดหวังออกมา

พวกเขามาที่นี่และก็รอลุ้นอยู่หลายชั่วโมง แต่ก็ไม่ได้รับอะไรเลยสักอย่าง

อย่างไรก็ตามอัตราการโชคดีได้รับของรางวัลนั้นต่ำมาก ซึ่งพวกเขาก็แค่ผิดหวังและไม่ได้มีความคิดอย่างอื่น

ยิ่งไปกว่านั้น แม้ว่าครั้งนี้พวกเขาจะไม่สามารถเป็นผู้โชคดีได้รับรางวัลเหล่านี้ แต่ในอนาคตก็ยังมีสิทธิ์ลุ้นอยู่

ตรงจัตุรัสกลางศูนย์การค้าเต็มไปด้วยความวุ่นวาย แต่ในขณะนี้ฉินหยุนกำลังมีความสุขมาก

"ตั๋วลอตเตอรี่สองร้อยแปดสิบเจ็ดใบจับสลากได้ของรางวัลสองร้อยสามสิบเอ็ดใบ มูลค่าของรางวัลทั้งหมดประมาณสองล้านหยวน"

ครั้งนี้หานลู่ทุ่มเงินจัดงานไปทั้งหมดสามล้านหยวน แต่เขาได้กำไรจากอีกฝ่ายตั้งสองล้านหยวน!

"ผู้คนยังไม่ได้แยกย้ายกันมากนัก ไหนๆก็ต้องไปรับของรางวัลอยู่แล้ว งั้นก็มาเพิ่มผลกระทบด้านลบให้หานลู่สักหน่อยดีกว่า"

...

ที่จัตุรัสใจกลางศูนย์การค้าของเมืองจินหลิง เวลานี้จำนวนคนที่อยู่ที่นี่เริ่มลดน้อยลงแล้ว แต่หน้าจอขนาดใหญ่ยังคงเปิดไว้อยู่ ซึ่งก็มีหมายเลขสลากที่จับออกมาแสดงอยู่บนนั้น

ทันใดนั้นก็มีคนหลายคนวิ่งเข้ามา

"เรามารับของรางวัล!"

เมื่อได้ยินสิ่งที่พวกเขากล่าว พิธีกรก็หัวเราะและกล่าวว่า "ดูเหมือนว่าก่อนหน้านี้ผู้โชคดีหลายคนจะไม่ได้อยู่ที่นี่จริงๆ พวกคุณได้รับรางวัลอะไรบ้าง?"

เขามองไปที่คนหลายคนที่เพิ่งมาถึงพลางเอ่ยถามออกมา

ภายใต้สายตาของเขา คนหนุ่มสาวเหล่านี้หยิบตั๋วลอตเตอรี่จำนวนมากออกมาทันที จากนั้นก็กล่าวกับเขาว่า "ทั้งหมดนี้เลย"

พวกเขาแยกตั๋วลอตเตอรี่ทั้งหมดออกมาทีละใบๆ

"เกิดอะไรขึ้นน่ะ?"

"ทำไมคนพวกนั้นถึงมีตั๋วลอตเตอรี่ที่ถูกรางวัลเยอะขนาดนั้นกัน?"

"ตั๋วของจริงหรือเปล่า?"

ในเวลานี้ คนที่ยังอยู่ในจัตุรัสก็เพ่งความสนใจไปที่ด้านหน้าเวทีเช่นกัน เมื่อพวกเขาเห็นคนหนุ่มสาวเหล่านั้นหยิบตั๋วลอตเตอรี่ออกมาทีละคนๆ สีหน้าของพวกเขาก็เปลี่ยนไป

ก่อนหน้านี้มีผู้โชคดีแค่ไม่กี่คนเท่านั้นที่ขึ้นไปรับของรางวัล ดังนั้นพวกเขาจึงรู้สึกแปลกใจเล็กน้อยว่าทำไมผู้โชคดีที่เหลือจึงไม่ได้มาที่นี่

อย่างไรก็ตาม ความรู้สึกแปลกใจนี้ก็ถูกข่มเอาไว้ในใจของของพวกเขาโดยไม่ได้คิดอะไรมาก แต่เมื่อพิจารณาจากสถานการณ์ปัจจุบัน เห็นได้ชัดว่ามีบางอย่างผิดปกติ

"ต้องเป็นพวกหน้าม้าแน่ๆ!"

"ใช่ ไม่อย่างนั้นจะมีผู้โชคดีน้อยขนาดนี้ได้ยังไง"

"ไม่แปลกใจเลยที่หานลู่กล้าใจป้ำ ยอมควักเงินออกมาถึงสามล้านหยวนเพื่อใช้เป็นของรางวัลในการจับสลาก ที่แท้ก็เป็นเพราะว่าแจกให้คนของตัวเองนี่เอง"

"ไม่มีทางน่า พวกเขาจะแจกให้คนของตัวเองจริงๆงั้นเหรอ ตอนจับสลากเมื่อกี้คนเหล่านั้นอาจจะไม่ได้อยู่ที่นี่จริงๆก็ได้ เป็นไปไม่ได้ที่จะโกงตั้งแต่การจับสลากครั้งแรกหรอกมั้ง"

"ใครจะรู้ แต่ที่รู้ๆการจับสลากครั้งนี้ต้องมีเรื่องผิดปกติอย่างแน่นอน! ก่อนหน้านี้หานลู่ก็เคยถูกเปิดโปงเรื่องอื้อฉาวอยู่นี่นา พวกเขาก็ไม่น่าจะใช่คนดีสักเท่าไร"

ในเวลาไม่กี่วินาทีทั้งจัตุรัสก็เริ่มวุ่นวายขึ้นมาอีกครั้ง หลายๆคนต่างก็กำลังพูดคุยกัน

และคนหนุ่มสาวเหล่านั้นก็เริ่มรับของรางวัลไปทันที ตั๋วลอตเตอรี่ของพวกเขาล้วนตรงกับหมายเลขสลากที่แสดงอยู่บนหน้าจอใหญ่

ในเวลานี้พิธีกรรู้สึกตื่นตระหนกมาก และสีหน้าของจั่วหานก็เปลี่ยนไปมากเช่นกัน

อันที่จริงกล้องที่ใช้ถ่ายทอดสดยังไม่ได้ถูกปิดลง ห้องถ่ายทอดสดในเวลานี้จึงมีความคิดเห็นต่างๆแสดงออกมาอย่างครึกครื้นอยู่ตลอดเวลา

"เกิดอะไรขึ้นน่ะ สถานการณ์เป็นไงบ้าง?"

"ทำไมคนเหล่านั้นถึงได้รับของรางวัลมากมายขนาดนั้นกัน?"

"คงไม่ใช่คนของหานลู่เองใช่ไหม?"

"อาจจะเป็นไปได้!"

เมื่อจั่วหานได้เห็นความคิดเห็นของผู้ชมในห้องถ่ายทอดสด ใบหน้าของเขายิ่งอัปลักษณ์ขึ้นไปอีก

"ตั๋วลอตเตอรี่พวกนั้นมันคืออะไร?" จั่วหานกล่าวด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ ขณะที่เขามองไปที่ชายวัยกลางคนหลินหู่

เมื่อได้ยินเช่นนี้ หลินหู่ก็ตื่นตระหนกมาก เขากล่าวว่า "บอสจั่ว ผมก็ไม่ทราบครับ มันเป็นไปไม่ได้เลยที่จะไปทำอะไรกับตั๋วลอตเตอรี่พวกนั้น"

ในเวลานี้เขากำลังเต็มไปด้วยความสงสัย และเขาก็ไม่รู้เลยว่าสถานการณ์ตรงหน้านี้มันคืออะไร

เป็นไปได้ไหมว่าคนหนุ่มสาวเหล่านั้นจะโชคดีจับสลากได้รางวัลกันทั้งหมด?

ในขณะที่เขากล่าว จั่วหานก็ยังคงดูวิดีโอถ่ายทอดสดต่อไป

"ฉันบอกแล้วว่าไม่ต้องไปซื้อเสื้อผ้าของหานลู่ การแฉเรื่องครั้งก่อนก็พิสูจน์แล้วว่าหานลู่ไม่ใช่พวกตัวดีอะไร"

"บัดซบจริง การจับสลากก็เป็นคนของตัวเองที่ได้ ไม่แปลกใจเลยที่ฉันไม่ได้สักรางวัล เดี๋ยวฉันจะไปที่ร้านเสื้อผ้าหานลู่เพื่อขอคืนเสื้อผ้า!"

"+1 เอาไปคืนด้วย!"

"+1…"

ความคิดเห็นมากมายปรากฏขึ้นเป็นชุดๆ

"บัดซบ!"

เมื่อได้เห็นความคิดเห็นเหล่านี้ ใบหน้าของจั่วหานก็ยิ่งมืดมนราวกับเมฆครึ้มฝน

...

จิตใจของจั่วหานกำลังตึงเครียด ในขณะที่จิตใจของฉินหยุนมีความสุขมาก

หลังจากสั่งให้คนเหล่านั้นถล่มหานลู่ต่อไปเรื่อยๆแล้ว เขากับจ้าวเทียนเฉียงก็ตรงไปยังเมืองหรงหยาง

วันนี้เป็นวันที่ 1 มกราคม และระหว่างทางไปเมืองหรงหยาง ในที่สุดระบบรวบรวมโชคลาภก็ได้รับการอัปเดต

"ชื่อ : ฉินหยุน"

"ค่ายกลรวบรวมโชคลาภระดับที่สอง : 5 จุด"

"ค่ายกลรวบรวมโชคลาภระดับที่หนึ่ง : 14 จุด"

"ยอดคงเหลือ : 18,953,000"

เมื่อถึงเวลา 12.00 น. แถวข้อความต่างๆก็เด้งขึ้นมาในจิตใจของฉินหยุน ตามด้วยเสียงของระบบที่ดังขึ้น

"ยอดคงเหลือยังไม่ถึง 100 ล้าน ซึ่งไม่เพียงพอที่จะเปิดใช้งานค่ายกลรวบรวมโชคลาภระดับที่สาม"

"ในวันที่ 1 ของแต่ละเดือน โฮสต์จะได้รับค่ายกลรวบรวมโชคลาภระดับที่สอง 1 จุด และค่ายกลรวบรวมโชคลาภระดับที่หนึ่ง 2 จุด"

"ตอนนี้มีค่ายกลรวบรวมโชคลาภระดับที่สอง 5 จุด ใช้งานไปแล้ว 4 จุด และค่ายกลรวบรวมโชคลาภระดับที่หนึ่ง 14 จุด ซึ่งถูกใช้งานไปแล้ว 12 จุด"

"ข้อมูลของระบบรวบรวมโชคลาภจะได้รับการอัปเดตครั้งต่อไปในวันที่ 1 กุมภาพันธ์ เวลา 12.00 น."

เสียงระบบยังคงดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง และหลังจากที่เสียงนั้นหยุดลง ฉินหยุนก็สัมผัสได้ถึงดวงแสงแปลกๆสามจุดในจิตใจของเขา

"ดูเหมือนว่าเดือนนี้ยอดคงเหลือจะเพิ่มขึ้นมาเจ็ดล้าน"

เมื่อดูข้อมูลในจิตใจแล้ว ฉินหยุนก็คำนวณได้ทันที

ร้านค้าทั้งสิบกว่าแห่งมีกำไรสุทธิ 7 ล้านหยวนต่อเดือน! เมื่อเดือนที่แล้วกำไรสุทธิของฉินหยุนยังไม่ถึง 5 ล้านหยวนเลย

"ยอดคงเหลือใกล้จะถึงยี่สิบล้านแล้ว!"

การอัปเกรดระบบเพื่อให้ได้ค่ายกลรวบรวมโชคลาภระดับที่สามมานั้น ต้องการยอดคงเหลือทั้งหมด 100 ล้าน ทีแรกฉินหยุนรู้สึกว่ามันน่าจะยากมาก แต่ตั้งแต่ที่เขาเปิดใช้งานค่ายกลรวบรวมโชคระดับที่สองในวันที่ 1 กันยายนก็ผ่านมาเพียงแค่สี่เดือนเท่านั้น ตอนนี้ยอดคงเหลือในระบบสะสมได้เกือบ 20 ล้านแล้ว!

ตามการคำนวณของฉินหยุน เขาจะสามารถเปิดใช้งานค่ายกลรวบรวมโชคลาภระดับที่สามได้ภายในครึ่งปีอย่างแน่นอน!

เมื่อถึงตอนนั้นเขาก็คงจะเป็นนักศึกษาปีสองแล้ว

เวลาประมาณบ่ายโมง ในที่สุดฉินหยุนก็เดินทางมาถึงร้านเสื้อผ้าเทียนหยุนสาขาในเมืองหรงหยาง

"บอสฉินคะ"

เมื่อเขามาถึงที่แห่งหนึ่ง ผู้หญิงอายุประมาณ 30 ปีก็เข้ามาหาเขาอย่างรวดเร็ว เธอคนนั้นสวมรองเท้าส้นสูงและท่าทางก็ดูมีความสามารถ ซึ่งใบหน้าของเธอคุ้นเคยมาก เธอก็คือโจวจินหลันนั่นเอง

ตอนที่เขามาที่จินหลิงเพื่อเปิดร้านเสื้อผ้าเทียนหยุนขึ้นเป็นครั้งแรก โจวจินหลันก็เป็นผู้จัดการร้านของร้านค้าสาขาใหญ่แห่งแรก และตอนนี้เธอได้ถูกย้ายมาที่เมืองหรงหยางเพื่อดูแลร้านค้าทางฝั่งนี้แล้ว

ไม่ใช่แค่ร้านเดียวเท่านั้น แต่โจวจินหลันยังได้ดูแลร้านค้าทั้งสามสาขาเลย

(จบตอน)