ในบ้านเงียบมาก นอกจากฉินเสี่ยวเทาที่กำลังงุนงง ในเวลานี้โจวเยว่ก็ยังอยู่ที่นี่เช่นกัน เธอไม่ได้ออกไปไหน

เธอกำลังนั่งกินขนมอย่างมีความสุข จากนั้นก็เห็นลูกพี่ลูกน้องของเธอหูซานซานและฉินเสี่ยวเทาเดินเข้ามา ลูกพี่ลูกน้องของเธอบอกเลิกฉินเสี่ยวเทา จากนั้นฉินเสี่ยวเทาก็พยายามอย่างหนักเพื่อยื้อเธอไว้ แม้กระทั่งคุกเข่าขอร้องไม่ให้เธอจากไป แต่หูซานซานก็ไม่แม้แต่จะหันกลับมามองเลย

โจวเยว่เคยเห็นฉากการเลิกราในทีวีหลายครั้ง แต่ฉากพวกนั้นมันไม่เหมือนกับฉินเสี่ยวเทาเลย เขาบูชาความรักมาก มากจนถึงขั้นยอมปล่อยมือจากทุกสิ่งเพื่อมัน

เมื่อเห็นท่าทางของฉินเสี่ยวเทาแล้ว โจวเยว่ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกเห็นใจชายคนนี้

หลังจากยืนนิ่งอยู่ครู่หนึ่งโจวเยว่ก็เข้าไปหยิบแก้วออกมาหนึ่งใบ เธอเทน้ำร้อนใส่แก้วแล้วเดินถือเข้ามา

"พี่เขย ดื่มน้ำสักหน่อยนะ"

เธอยื่นน้ำร้อนให้ แต่ฉินเสี่ยวเทาไม่ตอบสนองเลย

หลังจากเอ่ยไปหลายครั้ง โจวเยว่ก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องวางแก้วน้ำไว้ด้านหน้าฉินเสี่ยวเทา

เธออยู่ที่นี่โดยไม่ได้แตะโทรศัพท์ พลางเฝ้าดูเขาอย่างเงียบๆ

หลังจากอยู่กับเขาอย่างเงียบๆนานกว่าสิบนาที เธอก็ไปเปลี่ยนน้ำร้อนมาให้เขาอีกแก้ว ในเวลานี้ฉินเสี่ยวเทาก็ยังคงแน่นิ่งไม่เคลื่อนไหวใดๆ

หลังจากคิดอยู่ครู่หนึ่ง โจวเยว่ก็เปิดวีแชตบนโทรศัพท์มือถือของเธอ จากนั้นก็พบบัญชีวีแชตของฉินหยุนในกลุ่ม

เพราะเธอไม่ใช่เพื่อนในวีแชตของฉินหยุนเธอจึงไม่กล้าติดต่อฉินหยุนโดยตรงจากในกลุ่ม ดังนั้นเธอจึงบอกสถานการณ์ปัจจุบันของฉินเสี่ยวเทาตอนที่กดขอเพิ่มเพื่อน

ในเวลาไม่กี่วินาที การขอเพิ่มเพื่อนของเธอก็ได้รับการอนุมัติ และฉินหยุนก็ส่งข้อความมาหาด้วย

[ผมเข้าใจแล้ว]

เมื่อเห็นข้อความตอบกลับมาของฉินหยุน โจวเยว่ก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก

สักพักผ่านไป น้ำในแก้วที่กำลังร้อนก็น่าจะเย็นลง เธอจึงไปเปลี่ยนน้ำให้เขาอีกแก้ว

เมื่อเธอวางน้ำร้อนลง ในที่สุดฉินเสี่ยวเทาก็เคลื่อนไหว เขามองไปที่โจวเยว่พลางกล่าวออกมา เสียงของเขาแหบแห้งเล็กน้อย "ขอบคุณนะ"

ในที่สุดเขาก็ลุกขึ้นจากพื้นและยืนอยู่ที่นั่นอย่างมึนงง

"โอ้ ไม่... ไม่เป็นไร"

เมื่อเห็นปฏิกิริยาของฉินเสี่ยวเทา โจวเยว่ก็ผงะจากนั้นเธอก็โบกมืออย่างรวดเร็ว เธออยากจะถามจริงๆว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างฉินเสี่ยวเทาและหูซานซาน แต่เธอก็หยุดคำพูดไว้

ไม่กี่นาทีต่อมา ชายหนุ่มคนหนึ่งก้าวเข้ามาจากนอกบ้าน เขาก็คือฉินหยุน

"บอสฉิน"

เมื่อเห็นฉินหยุนเดินเข้ามา โจวเยว่ก็เอ่ยขึ้นอย่างรวดเร็ว

ฉินหยุนพยักหน้าให้เธอ จากนั้นก็มองไปที่ฉินเสี่ยวเทาและพูดว่า "พี่เสี่ยวเทา กลับกันก่อนเถอะ"

ฉินเสี่ยวเทาพยักหน้าด้วยความมึนงง

ทั้งสองเดินออกไปและจากนั้นก็ขึ้นรถ ฉินเสี่ยวเทาไม่ได้เอ่ยพูดอะไร ซึ่งฉินหยุนก็รู้สถานการณ์ปัจจุบันของเขาดี เขาจึงไม่ได้พูดอะไรเช่นกัน

อันที่จริงเขารู้ทุกอย่างเกี่ยวกับสถานการณ์ก่อนหน้านี้ แต่ฉินเสี่ยวเทาต้องเป็นคนแก้ปัญหาด้วยตัวเอง

ไม่ใช่เรื่องดีเลยที่เขาจะเข้าไปแทรกแซง

หลังจากขับรถพาฉินเสี่ยวเทามาส่งยังที่พักของเขาแล้ว ฉินหยุนก็พูดว่า "พี่เสี่ยวเทา สองสามวันนี้พี่พักผ่อนให้เต็มที่นะ หลังจากพักผ่อนเสร็จแล้วก็ค่อยกลับไปที่บริษัท" เขารู้ว่าตอนนี้ฉินเสี่ยวเทาต้องกำลังรู้สึกเสียใจอย่างหนัก

หลังจากที่เขาพูดจบเขาก็ไม่ได้พูดอะไรอีก และสั่งให้คนซื้ออาหารให้ฉินเสี่ยวเทาถ้าเขาไม่ออกจากห้อง

ประตูถูกปิดลง และฉินเสี่ยวเทาก็เป็นคนเดียวที่เหลืออยู่ในห้อง

เขาเปิดโทรศัพท์และมองดูรูปของเขาที่ถ่ายคู่กับหูซานซานบนหน้าจอโทรศัพท์ เขาเฝ้าดูอย่างเงียบๆขณะเอนตัวพิงขอบเตียง จากนั้นเขาก็นั่งขดตัวเป็นลูกบอล น้ำตาก็ร่วงหล่นลงมาอย่างเงียบๆ

...

สามวันต่อมา ฉินเสี่ยวเทาไม่ได้ออกจากห้องเลย เขาไม่กินอาหารที่นำเข้ามาให้ และมันก็ถูกนำออกไปอีกครั้งหลังจากที่ของใหม่ถูกส่งเข้ามา

สามวันที่ผ่านมาเขาเอาแต่นอนดูรูปในโทรศัพท์มือถือ เขาขังตัวเองอยู่แต่ในห้องนี้ ไม่มีความแตกต่างระหว่างกลางวันและกลางคืนสำหรับเขาเลย

เช้าวันที่สี่ ฉินเสี่ยวเทาตื่นขึ้นมาอีกครั้ง เขาเปิดโทรศัพท์เพื่อดูรูปถ่ายของเขาและหูซานซานเหมือนเดิม

ในตอนนี้ใบหน้าของเขาไม่มีความโศกเศร้าหลงเหลืออยู่แล้ว และเขาก็มองดูมันอย่างเงียบๆอยู่ชั่วขณะหนึ่ง จากนั้นฉินเสี่ยวเทาก็เปิดอัลบั้มในโทรศัพท์และเริ่มลบรูปภาพทีละรูปๆ

ในที่สุดเขาก็เปิดวีแชตขึ้นมา คลิกที่หน้าเพื่อนของหูซานซาน จากนั้นก็คลิกลบเพื่อน

ร่องรอยทั้งหมดถูกทำให้สูญหายไปราวกับว่ามันไม่เคยเกิดขึ้น

ฉินเสี่ยวเทาเดินไปที่ผนัง เมื่อเขาเปิดผ้าม่านออกแสงจากข้างนอกก็ถูกส่องเข้ามา ตอนนี้ดวงอาทิตย์กำลังขึ้นสูงมาก ฉินเสี่ยวเทารู้สึกราวกับว่าเขาไม่ได้เห็นแสงสว่างมาเป็นเวลานานก็เลยรู้สึกตาพร่าเล็กน้อย เขาจึงอดไม่ได้ที่จะหรี่ตาลง

ตื้ด...

ในขณะนั้นเอง เสียงโทรศัพท์มือถือของเขาก็ดังขึ้น

หลังจากดูชื่อผู้โทรแล้ว ฉินเสี่ยวเทาก็รับสายโทรศัพท์ "แม่"

"เสี่ยวเทา ลูกเป็นอะไรหรือเปล่า ก่อนหน้านี้พ่อของลูกกับแม่โทรไปหาเสี่ยวหยุน แต่เสี่ยวหยุนไม่ได้บอกอะไรเลย ตอนนี้แม่กับพ่อกำลังจะไปหาลูกที่จินหลิง"

เสียงของจางพ่านตี้ดังขึ้น ในน้ำเสียงของเธอมีความกังวลอย่างเห็นได้ชัด

ไม่รู้ว่าเธอรู้สถานการณ์ของฉินเสี่ยวเทาได้อย่างไร

"แม่ครับ ผมสบายดี"

ฉินเสี่ยวเทาพูด "แม่กับพ่อไม่ต้องมาที่นี่หรอก อยู่ที่บ้านอย่างมีความสุขดีกว่า เดี๋ยวอีกไม่นานผมก็กลับไปหาแล้ว"

หลังจากพูดคุยสองสามคำฉินเสี่ยวเทาก็วางสาย เขาเดินออกไปนอกห้องจากนั้นก็ติดต่อฉินหยุน

สองพี่น้องมาทานข้าวที่ร้านอาหารด้วยกัน หลังจากดื่มไปสองแก้ว ฉินหยุนก็เอาเอกสารบางอย่างออกมาและพูดว่า "พี่เสี่ยวเทา นี่คือข้อมูลเกี่ยวกับจางเยี่ยนเฉิง ไม่ว่าพี่ต้องการจะทำอะไร ผมจะช่วยพี่เอง"

ฉินเสี่ยวเทาถูกหักหลัง ดังนั้นจึงเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะไม่ตอบโต้กลับเลย

ฉินเสี่ยวเทาถือเอกสารที่ถูกส่งมาให้ เขาเพียงแค่เหลือบมองมันจากนั้นก็วางมันลง เขาส่ายหัวและพูดว่า "ลืมมันไปเถอะเสี่ยวหยุน ตอนนี้ฉันไม่มีส่วนเกี่ยวข้องอะไรกับหูซานซานอีกแล้ว และทุกอย่างที่เกี่ยวกับเธอก็ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องฉัน"

เมื่อทุกอย่างในโทรศัพท์ถูกลบออกไป เขาก็ดูเปลี่ยนไปมาก

"ดีแล้ว"

เมื่อได้ยินที่ฉินเสี่ยวเทาพูด ฉินหยุนก็พยักหน้า

สองพี่น้องอยู่ในร้านอาหารครู่หนึ่ง จากนั้นก็มาถึงร้านขายเสื้อผ้าพร้อมกัน

ในร้านขายเสื้อผ้า ดวงตาของโจวเยว่เป็นประกายเมื่อเธอเห็นฉินเสี่ยวเทา

หูซานซานจากไปเมื่อสามวันก่อนและไม่ได้กลับมาอีก เธอลาออกโดยตรงผ่านทางวีแชต

แต่โจวเยว่ไม่ได้ออกจากร้านเสื้อผ้าเทียนหยุน

ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมาโจวเยว่มักจะคิดเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นในบ้านเช่าอยู่ตลอด เมื่อคิดถึงท่าทางโศกเศร้าของฉินเสี่ยวเทาในเวลานั้น เธอก็รู้สึกกังวลเล็กน้อยในใจ

เธอหาโอกาสเข้าไปหาและเอ่ยกระซิบกับเขา "พี่เขย... โอ้ ไม่ ผู้อำนวยการฉิน คุณเป็นยังไงบ้างคะ"

เธอส่งข้อความไปถามหูซานซานในสิ่งที่เธอต้องการอยากจะรู้ แต่หูซานซานแค่บอกว่าทั้งสองเลิกกันแล้วและไม่ได้พูดถึงเรื่องอื่นมากนัก

โจวเยว่ไม่เข้าใจ เธอรู้สึกว่าฉินเสี่ยวเทานั้นดีกับหูซานซานมาก แถมเธอยังได้เห็นท่าทางอ่อนโยนที่เขามักจะแสดงออกมาอยู่เสมอ ดังนั้นเธอจึงได้รู้ว่าเขารักลูกพี่ลูกน้องของเธอมากจริงๆ

แต่ทำไมหูซานซานถึงเลือกที่จะบอกเลิกล่ะ?

ผู้หญิงไม่ควรหาผู้ชายที่ปฏิบัติต่อพวกเธออย่างดีหรอกเหรอ? ถ้าหากมีผู้ชายที่มาปฏิบัติต่อเธอเช่นนี้ได้ เธอคงจะยินดีทำทุกอย่างเพื่อเขา

"ไม่เป็นไรแล้ว"

ฉินเสี่ยวเทาส่ายหัว เขามองโจวเยว่พลางพูดเบาๆว่า "โจวเยว่ ก่อนหน้านี้ขอบคุณมากนะ"

"ฉัน ฉันไม่ได้ทำอะไรเลย" เมื่อได้ยินสิ่งที่เขาพูด โจวเยว่ก็รีบส่ายหัวอย่างรวดเร็ว

หลังจากนั้นฉินเสี่ยวเทาก็ดูเหมือนจะฟื้นตัวเต็มที่ เขาเริ่มกลับมายุ่งกับงานอีกครั้ง และในช่วงของการพัฒนาอย่างต่อเนื่องนี้ ในที่สุดวันที่ 1 มีนาคมก็มาถึง!

(จบตอน)