หลังจากกล่าวจบ เถ้าแก่ก็ก้าวไปข้างหน้าและนำห่วงออกจากตุ๊กตา

"เถ้าแก่ คุณใจร้ายเกินไปไหม มันแค่แตะโดนจมูกนิดหน่อยเอง"

หลายๆคนที่อยู่รอบๆรู้สึกไม่พอใจสักเท่าไร

เซียวหลานเองก็ไม่พอใจเช่นกัน เธอกล่าวว่า "ทำไมถึงไม่นับ ก็ในเมื่อมันครอบตุ๊กตาไปแล้ว"

แต่เถ้าแก่ยังคงส่ายหัวด้วยรอยยิ้ม

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ฉินหยุนก็ดึงเซียวหลานกลับมา จากนั้นจึงกล่าวว่า "ไม่เป็นไร ฉันยังมีโอกาสอีกมาก"

ด้วยใบหน้าที่ปราศจากอารมณ์อื่นใด เขาหยุดชั่วขณะจากนั้นก็โยนห่วงในมือไปลานด้านหน้าต่อ

"ครอบแล้ว โยนห่วงครอบอีกแล้ว!"

"พ่อหนุ่มคนนี้น่าจะเป็นเซียนแน่ๆ"

เมื่อห่วงตกลง ทันใดนั้นก็มีเสียงอุทานจากรอบข้างดังขึ้นอีกครั้ง

คราวนี้ห่วงสีแดงครอบทับทั้งจมูกและใบหน้าของตุ๊กตาตัวหนึ่งจนหมด และตุ๊กตาตัวนั้นก็คือแรคคูนตัวน้อยนั่นเอง

เด็กหญิงตัวเล็กๆที่คะยั้นคะยอพ่อของเธอก่อนหน้านี้ ตอนนี้เธอได้หยุดร้องไห้แล้ว เธอมองไปที่ฉินหยุนด้วยความกระตือรือร้น

แม้ว่าเธอจะยังเด็ก แต่เธอก็รู้ว่าแรคคูนตัวน้อยมันเป็นของฉินหยุนแล้ว เพราะเขาเป็นคนโยนห่วงได้

"เถ้าแก่ งั้นแบบนี้ล่ะได้ไหม?" เขาเอ่ยถามทันที

"แบบนี้ถือว่าได้" เถ้าแก่ยังคงพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม สีหน้าของเขาไม่ได้เปลี่ยนแปลงไปมากนัก

"ฉินหยุน นายเคยเล่นเกมนี้มาก่อนงั้นเหรอ?" เซียวหลานเอ่ยถามด้วยความประหลาดใจ

"ไม่เคย" ฉินหยุนส่ายหัวและกล่าวปฏิเสธ

แม้ว่าเขาจะไม่เคยเล่นมาก่อน แต่โชคของเขามันเข้าขั้นสุดยอดมาก! และนี่มันก็เป็นแค่ของเล่นไม่กี่ชิ้นเอง ถึงแม้ว่ามันจะมีองค์ประกอบหลายอย่าง แต่เขาแค่ใช้ฝีมือในการโยนห่วงนิดหน่อยเท่านั้น แม้จะไม่สามารถโยนมันให้ครอบจมูกได้ แต่ก็สามารถโยนเข้าไปใกล้ๆมันได้เช่นกัน

และด้วยโชคของฉินหยุน การที่มันจะครอบได้ทั้งตัวหรือทั้งใบหน้าโดยไม่ให้โดนจมูก มันก็เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นได้ง่ายมาก

หลังจากนั้น การโยนห่วงครั้งที่สามของฉินหยุนแย่ลงเล็กน้อย ครั้งที่สี่โยนได้ตุ๊กตาอีกครั้ง และครั้งที่ห้าก็โยนได้อีกเช่นกัน...

เมื่อเวลาผ่านไป ก็เริ่มมีผู้คนจำนวนมากขึ้นเรื่อยๆมาเฝ้าดูฉินหยุนโยนห่วง ซึ่งเสียงอุทานของพวกเขาก็ยิ่งก็ดึงดูดให้คนอื่นๆเข้ามาเพิ่มด้วยเช่นกัน

"ที่นั่นเกิดอะไรขึ้นน่ะ?"

"ไปดูกันเถอะ"

"ว้าว เขาโยนห่วงได้ของเล่นมากมายเลย ชายหนุ่มคนนี้สุดยอดมาก"

"มีคนดังในโต่วอินที่ชื่อเทียนฉือ(สวรรค์เมตตา) หรือว่าชายหนุ่มคนนี้คือเทียนฉือ?"

"ไม่ใช่เขา แต่ระดับของเขาไม่ได้ด้อยกว่าเทียนฉือคนนั้นเลย"

ผู้คนเริ่มเข้ามามุงดูและเสียงอุทานก็ยิ่งมากขึ้นเรื่อยๆ

ในเวลานี้ใบหน้าของเถ้าแก่ก็เริ่มเปลี่ยนไปเรื่อยๆเช่นกัน ก่อนหน้านี้เขายังยิ้มแย้มอยู่ตลอดเวลา แต่ตอนนี้เขาสูญเสียรอยยิ้มนั้นไปแล้ว ซึ่งในขณะนี้เขากำลังหลับตาลงเพราะไม่อยากเห็นฉากตรงหน้า

หลังจากโยนห่วงไปสามสิบกว่ารอบ ฉินหยุนก็ได้ตุ๊กตามา 29 ตัวแล้ว โดยในจำนวนนี้เขายังโยนห่วงได้ตุ๊กตาตัวใหญ่ที่อยู่แถวหลังมาได้ 10 ตัว

และด้วยผู้คนจำนวนมากที่กำลังมุงดูอยู่ที่นี่ จึงเป็นไปไม่ได้ที่เถ้าแก่จะหยุดฉินหยุนจากการโยนห่วงลงกลางคัน

ในที่สุด ห่วงทั้ง 50 อันก็ถูกโยนออกไปจนหมด และฉินหยุนก็โยนจนได้ตุ๊กตามาทั้งหมด 45 ตัว!

"สุดยอดมาก พี่ชาย!"

"ลองอีกห้าสิบห่วงเลยลูกพี่!"

ผู้คนที่อยู่รอบๆเอ่ยขึ้นอย่างเร้าใจ เมื่อเห็นว่าฉินหยุนโยนห่วงได้ตุ๊กตามากมายในคราวเดียว พวกเขาก็ตื่นเต้นเช่นกัน

"เถ้าแก่ เอาอีกห้าสิบ!" ฉินหยุนกล่าวพลางมองไปที่ชายร่างผอมที่ในขณะนี้มีใบหน้าอันอัปลักษณ์

"ไม่ ฉันไม่ขายแล้ว!"

เมื่อได้ยินเช่นนี้ เถ้าแกก็ส่ายหัวอย่างรวดเร็ว

"ฮ่าฮ่า เถ้าแก่ คุณกำลังทำธุรกิจอยู่ไม่ใช่เหรอไง ทำไมถึงไม่ขายของล่ะ?"

"ใจไม่สู้เลย ขนาดเมื่อกี้พ่อของสาวน้อยคนนี้ไม่สามารถเอาตุ๊กตาให้เธอได้ เขายังซื้อห่วงของคุณไม่หยุดเลย แถมคุณก็ขายให้เขาไปตั้งแปดสิบอัน แต่พอตัวเองเจอของแข็งบ้าง กลับขายแค่ครั้งเดียวแล้วก็ไม่ขายอีกเลย"

"ถ้าเป็นแบบนี้เราคงไม่กล้ามาเล่นของคุณหรอกนะเถ้าแก่"

คนที่มุงอยู่บางคนก็ออกมากล่าวเยาะเย้ยเถ้าแก่แล้วก็วิ่งกลับเข้าไปในกลุ่มคนทันที

ก่อนหน้านี้เถ้าแก่ไม่ยอมขายตุ๊กตาให้พ่อของเด็กหญิงตัวเล็กๆ ซึ่งพฤติกรรมนี้ทำให้พวกเขาอึดอัดและไม่พอใจเถ้าแก่มาก แต่ตอนนี้พวกเขารู้สึกมีความสุข

แต่ไม่ว่าคนเหล่านี้จะกล่าวเยาะเย้ยถากถางอย่างไร เถ้าแก่ก็ยังคงส่ายหัวและมุ่งมั่นที่จะไม่ขายห่วงให้ฉินหยุน

ฉินหยุนเองยิ้มอย่างเฉยเมย ซึ่งก็ไม่ได้ยืนกรานที่จะซื้อห่วงมาโยนต่อ เขาขอให้เถ้าแก่เอาตุ๊กตาทั้งหมดออกมาให้เขา

"ฉินหยุน นายจะทำยังไงกับตุ๊กตาพวกนี้เหรอ?" เซียวหลานเอ่ยถามด้วยรอยยิ้ม

เธอไม่คิดว่าฉินหยุนจะมีฝีมือในการโยนห่วงมากขนาดนี้ ในขณะนี้ ทั้งตุ๊กตาและของเล่นถูกวางรวมกันอยู่ข้างหน้าพวกเขารวมเป็นกองใหญ่ ซึ่งด้วยสองคนกับสี่มือ ไม่น่าจะสามารถขนกลับไปได้

แม้ว่าทั้งหมดนี้จะเป็นฉินหยุนที่เป็นคนได้มันมา แต่เซียวหลานก็รู้สึกภูมิใจมาก ราวกับว่าเธอเป็นคนโยนห่วงได้มาด้วยตัวเอง

หลังจากคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้แล้ว ฉินหยุนก็ยิ้มและกล่าวว่า "งั้นขายมันอยู่ที่นี่เลยแล้วกัน"

พวกเขาไม่มีทางที่จะขนมันกลับไปได้หมดอย่างแน่นอน และฉินหยุนก็ไม่ได้วางแผนที่จะเอาตุ๊กตาพวกนี้กลับไปเช่นกัน

"โอเค งั้นส่งโทรศัพท์ของนายมา ฉันจะเป็นคนเก็บเงินให้นายเอง" เมื่อได้ยินเช่นนี้ ดวงตาของเซียวหลานก็สว่างขึ้นทันที และเธอก็กล่าวอย่างตื่นเต้น

ฉินหยุนมองไปรอบๆ จากนั้นก็กล่าวด้วยเสียงที่ค่อนข้างดังว่า "ทุกคน ผมจะขายทั้งของเล่นและตุ๊กตาที่วางอยู่ที่นี่ ตัวเล็กราคาตัวละ 5 หยวน ส่วนตัวใหญ่ราคาตัวละ 20 หยวน"

"ฮ่าฮ่า ใจกว้างมากพี่ชาย!"

"ฉันขอซื้อตัวหนึ่ง!"

เมื่อได้ยินที่ฉินหยุนกล่าวออกมา สายตาของหลายคนที่อยู่รอบๆก็แสดงออกถึงความสนใจทันที

อันที่จริงแล้วของเล่นตุ๊กตาเหล่านี้มีคุณภาพดีมาก และราคาทุนของตุ๊กตาตัวเล็กนั้นก็ประมาณ 5 หยวนเท่านั้น สำหรับตุ๊กตาตัวใหญ่ที่อยู่ด้านหลัง ราคาทุนนั้นมากกว่า 20 หยวนอย่างแน่นอน เพราะอย่างนั้นเถ้าแก่ของที่นี่จึงขายห่วงที่ใช้โยนอันละตั้ง 2 หยวน!

ส่วนมากหลายๆที่ต่างก็คิดราคาห่วงแค่ 1 หยวนต่ออัน หรือแม้แต่ 50 เซ็นต์ต่ออันเท่านั้น และของที่ใช้เป็นรางวัลก็เป็นตุ๊กตาพวกนี้

"พ่อจ๋า เราไปซื้อแรคคูนกันเถอะ!"

ในขณะนี้เอง เด็กหญิงตัวเล็กๆก็มองไปที่ด้านข้างของฉินหยุน และเมื่อเธอได้ยินคำกล่าวของฉินหยุน เธอก็รีบดึงพ่อของเธอและเอ่ยขึ้นทันที โดยเด็กน้อยกังวลว่าจะมีคนชิงซื้อตุ๊กตาตัวนั้นไปก่อน

ชายวัยกลางคนจึงจูงมือของลูกสาวไปทางด้านหน้า

เมื่อเห็นเขากำลังมา ฉินหยุนก็หยิบแรคคูนตัวน้อยออกมาและกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า "คุณต้องการตุ๊กตาราคาห้าหยวนตัวนี้ใช่ไหมครับ?"

"ใช่ครับ เราจะเอาตัวนี้แหละ" ชายวัยกลางคนรีบกล่าวอย่างรวดเร็ว เขาสแกนคิวอาร์โค้ดชำระเงินทางวีแชตของฉินหยุน และกดจ่ายเงิน 5 หยวนทันที

เมื่อเห็นลูกสาวของเขากอดแรคคูนตัวน้อยอย่างมีความสุข เขาก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกออกมา

"ขอบคุณมากนะครับ" ชายวัยกลางคนกล่าวขอบคุณ

เมื่อครู่นี้เขาขอซื้อกับเถ้าแก่ตัวละ 20 หยวน แต่ตอนนี้ฉินหยุนขายให้เขาในราคาแค่ 5 หยวนเท่านั้น ซึ่งเขารู้สึกซึ้งใจมาก

ถึงแม้ว่าฉินหยุนจะขึ้นราคาเป็น 20 หยวน เขาก็จะซื้อมันอยู่ดี

"เรื่องเล็กน้อยครับ" ฉินหยุนยิ้มโดยไม่ได้กล่าวอะไรมาก เขาทักทายลูกค้ารายอื่นต่อทันที

"ฉันจะซื้อตัวนี้!"

"ฉันต้องการหมีสีน้ำตาลตัวใหญ่นั่น"

ในตอนแรกก็มีผู้ชมจำนวนมากอยู่แล้วที่มามุงดูฉินหยุนโยนห่วง และตอนนี้เมื่อได้เห็นว่าฉินหยุนประกาศขายตุ๊กตาเหล่านี้ แถมราคายังถูกมาก หลายคนก็รีบเข้าไปซื้อทันที

อันที่จริง ร้านขายเสื้อผ้าที่เขาเปิดนั้น ต่างก็ถูกจัดวางค่ายกลรวบรวมโชคลาภเอาไว้ทั้งหมด กิจการของทุกร้านจึงดีมากเป็นพิเศษ ซึ่งจริงๆแล้ว ตัวของเขาเองก็ยังสามารถแสดงความสามารถของค่ายกลรวบรวมโชคลาภออกมาได้ด้วยเช่นกัน โชคของเขานั้นมันเป็นเรื่องที่น่าเหลือเชื่อมาก ดังนั้นจึงเป็นเรื่องง่ายที่เขาจะขายสิ่งต่างๆได้ดี

ในเวลาไม่กี่นาที ทั้งของเล่นและตุ๊กตากว่าสี่สิบตัวก็ขายไปจนหมด

"ฉินหยุน เราขายได้ทั้งหมดสี่ร้อยสี่สิบห้าหยวน" เซียวหลานส่งโทรศัพท์ให้ฉินหยุน ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความตื่นเต้น

ของเล่นและตุ๊กตาทั้งหมดมี 45 ตัว มีตัวใหญ่ 15 ตัว ขายได้ 300 หยวน มีตัวเล็ก 30 ตัว ขายไป 29 ตัว ได้มา 145 หยวน หัก 100 หยวนที่ฉินหยุนจ่ายค่าซื้อห่วงออก กำไรก็จะมากกว่า 300 หยวนเลยทีเดียว

นี่เป็นการทำกำไรได้อย่างสมบูรณ์แบบ!

แน่นอนว่าสิ่งนี้ต้องใช้ความสามารถของตัวเองด้วย หากคุณไม่มี มันก็เหมือนกับว่าคุณเดินกำเงินไปให้เถ้าแก่เฉยๆเลย

"นี่สำหรับเธอ"

ฉินหยุนไม่ได้ขายตุ๊กตาทั้งหมดไป เขาเก็บตุ๊กตาหมีพูห์สีขาวไว้ข้างหลังตัวหนึ่ง จากนั้นเขาก็มอบมันให้กับเซียวหลาน

"ขอบคุณนะ" เซียวหลานก็ไม่ปฏิเสธเช่นกัน เธอยิ้มพลางยื่นมือไปรับมันมาด้วยใบหน้าที่มีความสุขมาก

"ไปกันเถอะ ตอนนี้ฉันมีเงินสำหรับค่าอาหารของเราแล้ว" เมื่อมองไปที่หญิงสาวที่อยู่ข้างหน้าเขา ฉินหยุนยกโทรศัพท์ขึ้น จากนั้นก็กล่าวด้วยรอยยิ้ม

(จบตอน)