หลังจากถอนหายใจออกมา ฉินลู่ก็มองไปฉินหยุนและเอ่ยถามว่า "เสี่ยวหยุน อยู่ที่มหาลัยแกหาแฟนได้หรือยัง?"

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ฉินหยุนก็กล่าวอย่างช่วยไม่ได้ว่า "พี่รอง ทำไมเดี๋ยวนี้พี่ชอบพูดเรื่องซุบซิบพวกนี้แล้วล่ะ"

"ซุบซิบอะไร พี่รองอุตส่าห์เป็นห่วงแก" ฉินลู่กล่าวอย่างไม่พอใจ

"น้องชายของฉันเก่งมาก ต้องมีผู้หญิงมากมายที่ชอบเขาแน่นอน"

พวกเขาไม่ได้กล่าวถึงหัวข้อนี้ต่อ หลังจากที่ทานอาหารกันเสร็จแล้ว ฉินลู่ก็ไม่ได้ให้ฉินหยุนไปกับเธอ เธอกลับไปที่สำนักงานกฎหมายเพื่อหาบ้านเช่าด้วยตัวเอง ส่วนฉินหยุนก็กลับไปที่มหาลัย

...

เมื่อเขามาถึงมหาลัยในตอนเที่ยง ฉินหยุนก็มาสายไปเล็กน้อย ซึ่งเหลือเวลาอีกเพียงไม่กี่นาทีเท่านั้นก่อนจะเริ่มเรียน และที่นั่งด้านหลังก็เต็มหมดแล้ว

"ฉินหยุน!"

จ้าวคังฮ่าวกวักมือเรียกเขา ฉินหยุนก็เดินไปหยิบหนังสือเรียนจากในมือของอีกฝ่ายมา เขามีเวลาไม่พอที่จะเข้าไปที่หอพัก ดังนั้นเขาจึงฝากให้จ้าวคังฮ่าวช่วยนำหนังสือเรียนมาให้เขาด้วย

เขามองไปรอบๆ ที่นั่งด้านหลังเต็มไปด้วยเหล่านักศึกษาหมดแล้ว

"ฉินหยุน นายดูสิ ขนาดพวกเรามาก่อนนายยังหาที่นั่งแทบไม่ได้เลย เราก็มาช้าเหมือนกัน" จ้าวคังฮ่าวผายมือของเขาพลางกล่าวอย่างช่วยไม่ได้

ก่อนที่ฉินหยุนจะมาถึงเขาก็ได้ฝากให้พวกเขาช่วยจองที่นั่งให้ แต่พวกเขาก็เป็นกลุ่มสุดท้ายที่มาถึงห้องเรียนเช่นกัน ซึ่งตอนนี้พวกเขาก็นั่งกระจัดกระจายกันตามแถวกลางและแถวหลังของห้อง

"โอเค"

ฉินหยุนมองไปที่เขาอย่างหมดหนทาง เขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากเดินไปที่ที่นั่งแถวหน้า

ขณะนี้เหลือที่นั่งแถวแรกเท่านั้นที่ยังว่างอยู่

โต๊ะเรียนในห้องวางต่อกันเป็นแถว ซึ่งโต๊ะหกตัวจะวางติดกันโดยเว้นระยะห่างนิดหน่อย

ในเวลานี้ทั้งหยูเล่อเหยาและหลินเมิ่งเมิ่งก็นั่งอยู่แถวหน้าสุดเช่นกัน โดยหยูเล่อเหยานั่งอยู่ที่โต๊ะตัวที่สามจากด้านซ้าย และหลินเมิ่งเมิ่งนั่งอยู่ที่โต๊ะตัวที่สามจากด้านขวา

หลังจากมองดูแล้ว ฉินหยุนก็เดินเข้าไปนั่งตรงโต๊ะตัวที่หนึ่งด้านขวาสุด

เมื่อเห็นว่าฉินหยุนนั่งถัดจากเธอ หลินเมิ่งเมิ่งก็อดรู้สึกประหม่าไม่ได้ แม้ว่าทั้งคู่จะถูกคั่นด้วยโต๊ะหนึ่งตัวก็ตาม

ตั้งแต่ที่ได้เจอกับฉินหยุนเป็นครั้งแรก เธอก็มีความประทับใจที่ดีต่อเขาเลย ตอนนั้นเธอยังเป็นฝ่ายที่เริ่มส่งข้อความหาเขาก่อนด้วย

แต่หลังจากได้รู้จักเซียวหลานเพื่อนร่วมชั้นมอปลายของฉินหยุน ในใจของเธอก็ต้องยอมแพ้ไป

แม้ว่าเธอจะสวยมากและเป็นหนึ่งในผู้หญิงที่สวยที่สุดในชั้นเรียน แต่เธอก็ยังด้อยกว่าเซียวหลานอยู่เล็กน้อย

แต่เธอก็ยังชอบฉินหยุนมาก

หลินเมิ่งเมิ่งไม่สามารถระงับอาการเต็นเร็วของหัวใจได้ เธอรวบรวมความกล้าหาญของเธอออกมา จากนั้นก็กล่าวว่า "ฉินหยุน ตอนนี้นายพักอยู่ข้างนอกงั้นเหรอ?"

"ใช่" ฉินหยุนมองไปที่หลินเมิ่งเมิ่งพลางพยักหน้า

เขาจำคนบ้านเดียวกันคนนี้ได้อย่างแน่นอน

เมื่อเห็นว่าฉินหยุนพูดกับเธอเพียงแค่คำเดียว หลินเมิ่งเมิ่งก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกท้อแท้เล็กน้อย เธออ้าปากค้างอยู่อย่างนั้นโดยที่ไม่รู้ว่าจะกล่าวอะไรดี ซึ่งเธอก็รู้สึกหดหู่ใจนิดหน่อยเพราะว่าไม่สามารถหาหัวข้อมาชวนเขาพูดคุยได้

ในขณะนี้เอง หัวหน้าชั้นหยูเล่อเหยา ซึ่งนั่งอยู่ตรงกลางของของโต๊ะแถวหน้าสุด เธอออกจากที่นั่งและเดินไปที่เวทียกสูงด้านหน้าห้อง

"ทุกคนเงียบก่อน เดือนธันวาคมนี้ ชั้นเรียนของเรามีแพลนจะเดินทางไปเที่ยวใกล้ๆกัน นี่คือสิ่งที่เราคุยกันไว้ก่อนหน้านี้ อีก 5 วันข้างหน้า ทุกคนต้องช่วยกันออกเงินคนละ 50 หยวน โอนมาให้ฉันได้โดยตรงผ่านทางวีแชตเลย ซึ่งค่าใช้จ่ายต่างๆในการเดินทางจะประกาศในกลุ่มอีกที" หยูเล่อเหยากล่าว

ในช่วงมหาลัยแต่ละชั้นเรียนจะมีกิจกรรมต่างๆให้ทำ หรือแม้กระทั่งออกไปเที่ยวด้วยกัน

ทุกคนไม่มีใครคัดค้านเรื่องนี้ ก่อนหน้านี้พวกเขาได้วางแผนไว้เดือนกว่าแล้ว แต่ตอนนั้นยังไม่ได้เริ่มเก็บรวบรวมเงินกัน

หลังจากกล่าวจบ หยูเล่อเหยาก็มองไปที่โต๊ะเรียนแถวหน้า และทันใดนั้นเธอก็เดินไปที่ด้านข้างของฉินหยุนอย่างไม่คาดคิด

"ฉินหยุน ขยับไปหน่อย" หยูเล่อเหยากล่าวออกมาทันที

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ฉินหยุนก็ผงะไปครู่หนึ่ง จากนั้นเขาก็ย้ายตำแหน่งของตัวเองโดยขยับไปทางซ้าย และก็มาถึงโต๊ะตัวที่สองทางด้านขวา ขณะที่หยูเล่อเหยานั่งที่โต๊ะตัวแรกจากทางด้านขวา

จากมุมมองนี้ หลินเมิ่งเมิ่งนั่งทางด้านซ้ายของฉินหยุน และหยูเล่อเหยาก็นั่งอยู่ทางด้านขวาของเขา ซึ่งทำให้ชายหนุ่มบางคนในชั้นเรียนอิจฉาอย่างมาก

"ฉินหยุนโชคดีจริงๆ มีสาวงามสองคนนั่งอยู่ข้างๆเขาด้วย"

"ถ้านายมีความสามารถ นายก็ไปนั่งแถวหน้าสิ"

"ฉันไม่กล้าหรอก"

ชายหนุ่มเหล่านี้พูดคุยกัน

ทั้งหยูเล่อเหยาและหลินเมิ่งเมิ่งต่างก็เป็นผู้หญิงที่สวยที่สุดในชั้นเรียนนี้ ใครบ้างจะไม่อิจฉาฉินหยุน?

นอกจากนี้ จ้าวคังฮ่าวและคนอื่นๆในห้องพักของฉินหยุนก็กำลังเฝ้าดูเช่นกัน ในขณะที่ใบหน้าของโจวผานเปลี่ยนไปเล็กน้อย

"ต้องบอกเลยว่าฉินหยุนนี่ของจริง ขนาดว่าเขามีแฟนอยู่แล้ว แต่เขาก็ยังไปหว่านเสน่ห์ใส่ผู้หญิงคนอื่นในชั้นเรียนอีก" โจวผานอดไม่ได้ที่จะกล่าวออกมา

เขาชอบหยูเล่อเหยา และเมื่อเห็นฉินหยุนและหยูเล่อเหยานั่งอยู่ด้วยกัน ก็เป็นธรรมดาที่เขาจะรู้สึกอึดอัดเล็กน้อย

เฉิงต้าสงชำเลืองมองโจวผาน เขากล่าวว่า "นายไม่ต้องอิจฉาเขาหรอก ด้วยความสามารถของฉินหยุน เขาจะหาผู้หญิงกี่คนก็ได้"

โดยที่ไม่รู้สถานการณ์ฝั่งนี้ หยูเล่อเหยาที่นั่งถัดจากฉินหยุน เธอได้ยื่นของคูปองบางอย่างให้เขา จากนั้นก็กล่าวว่า "อันนี้ให้นาย"

หลังจากรับคูปองมา ฉินหยุนถามด้วยความประหลาดใจ "นี่คืออะไร?"

คูปองทั้งใบมีขนาดไม่ได้ใหญ่ไปกว่านิ้วหัวแม่มือมากนัก ซึ่งมีคำสามคำเขียนไว้บนนั้น ‘คูปองชิมฟรี’

หยูเล่อเหยาอธิบายว่า "ร้านหม่าล่าทั่งของฉันเพิ่งเปิดตัวบริการให้ชิมฟรี ถ้านายมีเวลาว่าง นายสามารถไปลองชิมที่ร้านและให้ความเห็นของนายได้ ไม่เสียเงินสักหยวน ฉันยังเชิญคนอื่นๆในชั้นเรียนของเราด้วย"

เธอรอคำตอบของฉินหยุนด้วยสีหน้าสงบ แต่ในเวลานี้หัวใจของเธอไม่ได้สงบเหมือนกับสีหน้าเลย

"คูปองชิมฟรีงั้นเหรอ?"

ฉินหยุนรู้สึกประหลาดใจกับสิ่งนี้นิดหน่อย

ถ้าเป็นเค้กหรือของว่างอื่นๆ เขารู้ว่าเขาสามารถลองชิมได้ แต่เขาไม่เคยได้ยินเกี่ยวกับการลองชิมหม่าล่าทั่งเลย

ฉินหยุนถือคูปองไว้ในมือ เขายิ้มพลางกล่าวว่า "หัวหน้าชั้น เธอไม่กลัวว่าชั้นจะทำให้ร้านของเธอขาดทุนเหรอ?"

"แน่นอนว่าไม่กลัว" หยูเล่อเหยายิ้มเมื่อเห็นว่าฉินหยุนตกลง

หลังจากกล่าวจบ อาจารย์ก็เดินเข้ามาในห้องเรียนพอดี หยูเล่อเหยาก็หยุดการสนทนาของเธอทันที และเริ่มจดจ่ออยู่กับการฟังการบรรยายของอาจารย์ อย่างไรก็ตาม ในระหว่างที่อาจารย์กำลังบรรยายอยู่ เธอได้แอบชำเลืองมองไปที่ฉินหยุนสองถึงสามครั้ง

เช่นเดียวกับเธอ ฉินหยุนก็เริ่มจดจ่ออยู่กับการบรรยายของอาจารย์เช่นกัน

หลังหมดชั่วโมงเรียน ฉินหยุนกำลังจะออกไปที่นอกมหาลัย แต่จ้าวคังฮ่าวกับคนอื่นๆในห้องพักรีบหยุดเขาไว้ก่อน

"ฉินหยุน พรุ่งนี้เราจะออกไปเที่ยวกัน นายอยากไปกับเราไหม?" จ้าวคังฮ่าวเอ่ยถามเขา

"พวกนายจะไปที่ไหน?" เมื่อได้ยินเช่นนี้ ฉินหยุนก็ถามกลับด้วยความสงสัย

จ้าวคังฮ่าวก็ยิ้มและกล่าวว่า "ไม่ไกล แค่ไปเที่ยวแถวๆมหาลัยนี่แหละ"

หลังจากเขากล่าวจบ หลี่หานอวี่ที่อยู่ข้างๆเขาก็ยิ้มและกล่าวต่อว่า "พรุ่งนี้พี่จ้าวจะเอารถจากที่บ้านมา และก็มีรถสองคัน พรุ่งนี้ห้องพักของเรากับห้องพักของเสี่ยวเยว่จะออกไปเที่ยวกัน"

"อย่างงี้นี่เอง"

เมื่อได้ยินสิ่งที่เขากล่าว ฉินหยุนก็พยักหน้า

"แต่ว่าพรุ่งนี้ฉันไม่ว่างน่ะ" เขาคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วกล่าวออกมา

หลังจากที่เขากล่าวจบจบ โจวผานก็อดไม่ได้ที่จะกล่าวว่า "ฉินหยุน ทั้งหลิวซินกับต้าสงก็ต้องไปทำงานพาร์ทไทม์ และตอนนี้นายก็ไม่ว่างอีก นายยังต้องไปทำงานพาร์ทไทม์ด้วยงั้นเหรอ?"

ฉินหยุนได้ย้ายออกไปอยู่ข้างนอกแล้ว ซึ่งเขาก็ไม่น่าจะขาดแคลนเงิน

ถ้าเป็นเช่นนี้ก็แสดงว่ามีเพียงแค่พวกเขาสามคนเท่านั้นที่จะออกไปเที่ยวกัน

"ฉันมีบางอย่างที่ต้องทำในวันพรุ่งนี้"

ฉินหยุนอธิบาย "พี่รองของฉันเพิ่งกลับมาจากเมืองอื่น และเธอกำลังวางแผนที่จะหาเช่าบ้านอยู่ ฉันเลยจะไปช่วยเธอหาบ้านสักสองสามวันน่ะ"

อันที่จริงแล้วนอกจากเรื่องนี้ ในวันพรุ่งนี้ฉินหยุนต้องไปรับรถด้วย และโรงงานตัดเย็บเสื้อผ้าเทียนหยุนก็กำลังจะก่อตั้งขึ้นเช่นกัน ดังนั้นเขาจึงไม่ต้องการเสียเวลาออกไปเล่นสนุก

เมื่อได้ยินที่ฉินหยุนกล่าวออกมา จ้าวคังฮ่าวและคนอื่นๆก็ไม่มีทางเลือกนอกจากเงียบไป

ถึงอย่างไรเรื่องครอบครัวก็สำคัญกว่าเรื่องเที่ยวแน่นอน

ในขณะที่พวกเขากำลังพูดคุยกัน ทันใดนั้นจ้าวคังฮ่าวและคนอื่นๆก็เห็นหญิงสาวสองสามคนเดินมาตามทางถนน

(จบตอน)