"คุณจั่ว คุณพูดแบบนี้ไม่ได้นะ!"

"ก่อนหน้านี้ก็ไม่ใช่พวกเราหรอกเหรอที่ทำทุกอย่างเพื่อช่วยคุณน่ะ"

หลังจากที่จั่วหานกล่าวจบ หลิวเฉวียนสี่และคนอื่นๆก็แย้งขึ้นทันที

พวกเขารู้ว่าสิ่งที่พวกเขาทำนั้นผิด แต่เพื่อผลประโยชน์พวกเขาจึงเลือกที่จะยืนหยัดร่วมมือกับจั่วหาน

พวกเขามาที่นี่เพื่อขอค่าชดเชย แต่ตอนนี้จั่วหานกลับไม่ได้สนใจพวกเขาเลย

เมื่อได้ยินสิ่งที่พวกเขากล่าว จั่วหานก็ขมวดคิ้วพลางกล่าวว่า "ถึงพวกคุณจะอยู่ฝ่ายเดียวกับผมแล้วยังไง เราไม่เพียงแต่เอาชนะเทียนหยุนไม่ได้เท่านั้น แต่ตอนนี้พวกเขายังแข็งแกร่งขึ้นมากกว่าเดิมอีก"

ยิ่งคิดเขาก็ยิ่งรู้สึกโกรธ คนเหล่านี้แทบไม่สามารถช่วยอะไรเขาได้เลย

"เอาล่ะ ตอนนี้ความเกี่ยวข้องระหว่างเทียนหยุนกับพวกคุณจบลงแล้ว และความสัมพันธ์ระหว่างเราก็จะจบลงด้วย จริงๆแล้วสถานการณ์ในปัจจุบันของพวกคุณไม่ได้มีอะไรมากไปกว่าความจริงที่ว่าสองสามเดือนมานี้ร้านค้าไม่ได้ถูกปล่อยให้เช่าก็เท่านั้นเอง เงินที่ผมให้พวกคุณไปก็สามารถชดเชยการสูญเสียในช่วงสองสามเดือนนี้ได้ง่ายๆเลย"

จั่วหานโบกมือของเขา เห็นได้ชัดว่าเขาพร้อมที่จะไล่แขกกลับไปแล้ว

ล้อเล่นหรือไง? ตอนนี้เจ้าของที่เหล่านี้ไม่สามารถส่งผลกระทบอะไรต่อเทียนหยุนได้เลย และก็แน่นอนว่าพวกเขาไม่มีประโยชน์อะไรกับเขาแล้ว ดังนั้นทำไมเขาต้องโยนเงินไปให้กับเจ้าของที่เหล่านี้อยู่อีก?

สมองของเขาไม่ได้มีปัญหา แถมในเวลานี้เงินของเขาก็แทบจะไม่เพียงพอแล้ว

เมื่อได้ยินคำกล่าวของจั่วหาน เจ้าของที่เหล่านี้ต่างก็รู้สึกโกรธมาก แต่พวกเขาก็ไม่กล้าพูดอะไร ทำได้เพียงกลั้นมันไว้ในลำคอเท่านั้น

แบรนด์เสื้อผ้าหานลู่เป็นบริษัทขนาดใหญ่ที่มีมูลค่าตลาดมากกว่าหนึ่งพันล้านหยวน แม้ว่าพวกเขาจะมีร้านค้าอยู่บ้างแต่ก็เทียบไม่ได้กับแบรนด์เสื้อผ้าหานลู่แน่นอน ซึ่งก็เป็นเรื่องปกติที่พวกเขาไม่กล้าจะต่อต้านบริษัทขนาดใหญ่เช่นนี้

...

ขณะที่เดินออกจากร้านเสื้อผ้าหานลู่ เจ้าของที่หลินต้าเฉียงก็เต็มไปด้วยความโกรธ

"เหอะ! เมื่อก่อนเขาเคยใช้เราแทรกแซงเรื่องสัญญาต่างๆซึ่งเขาก็เป็นฝ่ายที่ได้ประโยชน์มากมาย แต่ตอนนี้พอเราหมดประโยชน์เขาก็เขี่ยเราทิ้งทันที" เขาสาปแช่งแบรนด์เสื้อผ้าหานลู่อยู่ในใจ

เมื่อนึกถึงร้านค้าที่ว่างเปล่าของเขา ในที่สุดหลินต้าเฉียงก็ทำใจยอมรับความจริง เขาถอนหายใจออกมา "ทำได้แค่หาคนมาเช่าต่อเท่านั้น"

เขาจัดการธุระอยู่พักหนึ่ง จากนั้นก็กลับไปที่บ้าน

และไม่กี่ชั่วโมงต่อมาหลังจากที่เขากลับมาถึงบ้าน จู่ๆเสียงแจ้งเตือนวีแชตของเขาก็ดังขึ้น จากนั้นสายเรียกเข้าโทรศัพท์มือถือของเขาก็ดังขึ้นต่อทันที

มองไปที่สายเรียกเข้าในโทรศัพท์ เป็นสายจากเพื่อนคนหนึ่งของเขา

"ฮัลโหล"

"ต้าเฉียง ฉันส่งวิดีโอไปให้นายทางวีแชต รีบเข้าไปดูเร็ว!"

เพื่อนของเขาดูกังวลมาก เขารีบกล่าวออกมาอย่างรวดเร็ว

เขากลัวว่าหลินต้าเฉียงจะไม่เห็นคลิปวีดีโอที่เขาส่งไป ดังนั้นเขาจึงโทรไปบอกให้อีกฝ่ายรู้

"วิดีโอ?"

หลินต้าเฉียงรู้สึกงงมาก แต่เขาก็คลิกไปที่วีแชต

คลิปวิดีโอนี้มาจากโต่วอิน หลังจากที่เขากดเปิดวิดีโอมันก็มีเสียงและภาพปรากฏขึ้นอย่างต่อเนื่อง

"ผมไม่ให้เช่าร้านนี้แล้ว ผมจะเอาร้านคืน"

"ผมมีเรื่องด่วนต้องจัดการกับที่นี่จริงๆ และผมให้คุณเช่าร้านนี้ต่อไม่ได้อีกแล้ว ก่อนหน้านี้เราเซ็นสัญญาห้ามละเมิดข้อตกลงกัน คุณไม่ต้องห่วงเรื่องนี้ ผมจะให้เงินชดเชยคุณสำหรับการผิดสัญญา"

เมื่อหลินต้าเฉียงได้เห็นคลิปวิดีโอนี้ สีหน้าของเขาก็ซีดลงทันที

ฉากต่อมา ในเวลานี้ร่างที่พร่ามัวของหลินต้าเฉียงปรากฏขึ้นมาในคลิปในวิดีโอ เขากำลังนำกลุ่มคนไปสร้างปัญหาภายในร้านขายเสื้อผ้าแห่งหนึ่ง และบังคับให้ทางร้านยอมยกเลิกสัญญาเช่า

จากนั้นก็ดูเหมือนว่าทางร้านขายเสื้อผ้าเลือกที่จะประนีประนอมและกำลังจะปิดตัวลง แต่คำพูดของหลินต้าเฉียงก็เปลี่ยนไปอีกครั้ง

"คุณตกลงที่จะคืนร้านให้ผมแล้วงั้นเหรอ? แต่ตอนนี้ผมไม่ได้รีบร้อนแล้วล่ะ ดังนั้นผมจึงไม่สามารถคืนเงินให้คุณได้หรอกนะ"

"ถ้าคุณอยากยกเลิกสัญญา คุณก็หาคนอื่นมาเซ้งต่อได้"

หลังจากนั้น ร้านขายเสื้อผ้าแห่งนั้นก็ปิดตัวลง และที่หน้าร้านก็มีป้ายเขียนไว้ว่าปล่อยเซ้ง สุดท้ายคลิปวิดีโอทั้งหมดก็จบลงตรงฉากนี้

หลังจากดูวิดีโอจบ หัวใจของหลินต้าเฉียงก็รู้สึกชาไปทั้งแถบทันที

เขารู้ว่าสิ่งที่เขาทำนั้นผิด ก่อนหน้านี้ก็มีเคสเจ้าของที่ที่เคยทำเช่นเดียวกันเหล่านั้นถูกแฉลงอินเทอร์เน็ตด้วย ซึ่งก็ถูกผู้คนมากมายรุมด่า และตอนนี้พฤติกรรมต่างๆของเขาก็ถูกแฉลงอินเทอร์เน็ตแล้วเช่นกัน

หลังจากดูคลิปวิดีโอในโต่วอินแล้ว หลินต้าเฉียงก็เริ่มกดเข้าไปดูที่ความคิดเห็นด้วยมือที่สั่นเทา และก็แน่นอน มีความคิดเห็นมากมายอยู่ใต้คลิปวิดีโอนั้น

[666 การกระทำของเจ้าของที่คนนี้นี่ไร้สาระจริงๆ คนอื่นเขาเปิดร้านอยู่ดีๆก็ไปบอกว่าจะไม่ให้เช่าแล้ว แล้วก็จะคืนค่าเช่าให้ ตอนไม่มีอะไรให้ทำเขาก็พาคนไปสร้างปัญหาที่ร้าน ผู้เช่าก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องปิดร้านไป พอเขายอมปิดร้านและตกลงที่จะคืนร้านให้ เจ้าของที่ดันกลับคำพูดของเขาซะงั้น ตอนนี้ฉันมีหนึ่งประโยคที่อยากจะบอกกับเจ้าของที่คนนั้น : ฉันไม่เคยเห็นคนหน้าด้านแบบนี้มาก่อนเลย]

[บัดซบ ฉันเกลียดคนพวกนี้มากจริงๆ]

[ฉันคิดว่าเจ้าของที่ของฉันน่ารังเกียจแล้ว แต่ฉันนึกไม่ถึงเลยว่าจะยังมีคนที่น่ารังเกียจมากกว่านี้อยู่อีก]

[นี่มันเจตนาข่มขู่ใช่ไหม? กับเจ้าของที่แบบนี้ใครจะกล้าไปเช่าร้านของเขาเพื่อทำธุรกิจกัน ถ้าหากว่าฉันเปิดร้าน เขาก็จ้องจะปิดมัน แต่พอฉันยอมปิดร้าน เขาก็จะไม่คืนค่าเช่าให้ แบบนี้ฉันได้อะไร? กลับบ้านไปทำนายังดีซะกว่า]

[มันเป็นร้านค้าในจินหลิงใช่ไหม? ทำไมถึงยังมีคนไปเช่าร้านของคนแบบนั้นกัน]

[ในฐานะนักธุรกิจที่ทำงานอย่างหนักอยู่ในเมืองจินหลิง ตอนนี้ฉันกำลังนั่งตัวสั่นขดอยู่ในมุมหนึ่งของห้อง ช่วยเปิดเผยทีว่าเจ้าของที่คนนั้นชื่ออะไร และร้านของเขาอยู่ตรงไหน เผื่อว่าฉันจะได้หลีกเลี่ยงเขาได้]

[คุณมีที่อยู่ของเขาไหม? ฉันอยากจะส่งพัสดุบางอย่างไปให้เจ้าของที่คนนั้นหน่อย แน่นอนว่าฟรี]

[ฉันรู้จักเขา เจ้าของที่คนในคลิปชื่อหลินต้าเฉียง และร้านของเขาก็คือที่ที่ร้านเสื้อผ้าเทียนหยุนสาขาเก่าเคยตั้งอยู่ ร้านเสื้อผ้าเทียนหยุนกำลังแข่งขันกับร้านเสื้อผ้าหานลู่ เห็นได้ชัดว่าหลินต้าเฉียงต้องช่วยร้านเสื้อผ้าหานลู่แน่นอน และร้านเสื้อผ้าเทียนหยุนก็ต้องปิดไปสองสามวันเลยหลังจากถูกพวกเขาร่วมมือกันจัดการ]

[NB เอ็งนี่มันสุดยอดจริงๆ อยากจะบินขึ้นฟ้าโดยก้าวขาแค่ข้างเดียวหรือไง ในฐานะเจ้าของที่ กลับไปช่วยร้านขายเสื้อผ้าของคนอื่นรังแกผู้เช่าของตัวเองซะงั้น]

...

ความคิดเห็นจำนวนมากต่างก็เป็นการคอมเม้นด่าเจ้าของที่ ยังมีอีกหลายคนที่ขอร้องให้เปิดเผยข้อมูลของหลินต้าเฉียงคนในคลิปวิดีโอ ซึ่งก็มีบางคนที่รู้ตัวตนของเขา

"จบเห่แล้ว!"

เมื่อมองดูความคิดเห็นมากมาย หลินต้าเฉียงก็รู้สึกเพียงว่าจิตใจของเขาว่างเปล่า

ทุกสิ่งที่เขาได้กระทำ มันถูกเปิดเผยบนอินเทอร์เน็ตเรียบร้อยแล้ว

เขารู้ตัวว่าสิ่งที่เขาทำนั้นเลวร้ายมาก และเมื่อมันแพร่กระจายออกไปอย่างดุเดือด ชื่อเสียงของเขาต้องป่นปี้จนหมดอย่างแน่นอน

"ร้านเสื้อผ้าเทียนหยุนต้องเป็นคนทำเรื่องนี้แน่!"

ภายใต้ความกระวนกระวายใจ จู่ๆหลินต้าเฉียงก็นึกถึงชื่อนี้ขึ้นมา แต่ตอนนี้เขาไม่มีกะจิตกะใจที่จะไปแก้แค้นแล้ว คิดแค่ว่าจะทำอย่างไรให้ร้านเสื้อผ้าเทียนหยุนลบคลิปวิดีโอนี้ให้เร็วที่สุด

เขาโทรหาฉินหยุน แต่ไม่มีคนรับสายเลย

ด้วยความร้อนรน เขารีบลงไปที่ชั้นล่างของบ้านอย่างรวดเร็ว

ในสถานที่ซึ่งหลินต้าเฉียงอาศัยอยู่ มีบางคนกำลังโชว์รูปในโทรศัพท์มือถือของตนให้ผู้อื่นดู ดูเหมือนพวกเขาจะตกใจนิดหน่อย

"ดูสิ นั่นหลินต้าเฉียงคนนั้นไม่ใช่เหรอ"

"เฮ้ จริงด้วย รังแกผู้เช่าของตัวเอง คนอะไรนิสัยแย่ชะมัด"

บางคนที่อยู่แถวนั้นเดินไปเดินมา เมื่อพวกเขาเห็นคนอื่นๆ พวกเขาก็จะเดินเข้าไปเอาคลิปวีดีโอในโทรศัพท์ให้ดู

และในช่วงเวลาสั้นๆ ทั้งคนที่มีบ้านอยู่แถวนั้น หรือคนจากร้านค้าโดยรอบ ฯลฯ เกือบทั้งหมดก็ได้เห็นวิดีโอนี้และก็รู้จักตัวตนของหลินต้าเฉียง

ภายในร้านค้าแห่งหนึ่งที่มีขนาด 100 ตารางเมตร มีคู่รักคู่หนึ่งในวัยประมาณสามสิบปียืนอยู่ พวกเขาเป็นเจ้าของร้านซุปเปอร์มาร์เก็ตขนาดเล็กแห่งนี้

"สัญญาเช่าของเรากำลังจะหมดลงแล้ว คุณว่าเรายังควรเช่าร้านนี้อยู่ไหม?"

ในเวลานี้หญิงสาวได้เอ่ยถามขึ้น

การทำธุรกิจไม่ใช่เรื่องง่ายเลย และตอนนี้กำไรในการเปิดร้านของพวกเขาก็ไม่ได้มากนัก การเปิดร้านค้าในเมืองจินหลิงมีค่าเช่าร้านที่สูงมาก ทำให้กำไรของพวกเขาส่วนใหญ่แล้วไปลงกับค่าที่แทน

ดังนั้นก่อนหน้านี้ทั้งคู่จึงได้ปรึกษากันว่าจะกลับไปที่บ้านเกิดเพื่อสร้างตัวใหม่ หรือจะเปลี่ยนสถานที่ตั้งร้านดี

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ฝ่ายผู้ชายก็ส่ายหัวและกล่าวว่า "ลองดูกันอีกสักปี ถ้ายังไม่ดีขึ้นเราจะกลับบ้านกัน"

เห็นได้ชัดว่าเขายังไม่ยอมแพ้

ในเวลานี้ ชายหนุ่มในร้านที่กำลังซื้อของอยู่ก็เปิดดูคลิปวิดีโอที่กำลังเป็นกระแสในโต่วอิน จากนั้นเขาก็กล่าวขึ้นทันทีว่า "เถ้าแก่ คุณดูนี่สิ คนที่อยู่ในคลิปดูเหมือนว่าจะเป็นเจ้าของที่ของร้านนี้เลย"

ในคลิปวิดีโอกำลังแสดงฉากของหลินต้าเฉียงอยู่

(จบตอน)

——————————————————————————————

666 เป็นศัพท์ภาษาวัยรุ่นของจีน ใช้ในการพิมพ์แชทหรือคอมเม้นต่างๆ หมายถึง เก่ง,เชี่ยวชาญ เป็นคำชื่นชม เช่นภาษาอังกฤษของเขาเก่งมาก 666 ไม่นิยมใช้ในประโยค เช่น หากมีคนบอกว่า เขาพูดได้หลายภาษา สามารถพิมพ์ 666 แสดงความชื่นชอบ

NB = 牛逼 (หนิวปี้) คำเดียวกับที่แปลว่าวัว หรือในภาษาวัยรุ่นที่เขียนย่อๆคือ 牛B ไม่ใช่คำด่า แต่เป็นคำชมแบบไม่ค่อยสุภาพ ประมาณว่า เก่งฉิบหาย สุดยอดเชี่ยๆ เป็นศัพท์ภาษาวัยรุ่นของจีน ใช้ในการพิมพ์แชทหรือคอมเม้นต่างๆเช่นกัน