เถียนหยวนหลงจ้องมองซากศพของหมีน้ำแข็งด้วยสีหน้าว่างเปล่า

"ตาย.....ตายแล้วจริงๆ......"

มุมปากของกวนยงจื่อกระตุกขณะชี้ไปยังศพหมีน้ำแข็ง

".....ผู้คุมเถียน อย่าบอกนะว่านั่นคือบอสคลาสสองที่คุณว่า"

ผู้อำนวยการชรายกมือลูบเคราไม่หยุด และเพราะว่าออกแรงมากเกินไป เคราจึงหลุดออกมาหลายเส้น

แต่เขาไม่รู้สึกตัวแต่อย่างใด

เถียนหยวนหลง "......."

มุมปากของเขากระตุกขณะพยักหน้าอย่างเหม่อลอย

"ใช่ นั่นเป็นบอสคลาสสอง"

"เขาทำได้ยังไง?! เขาเพิ่งเข้าไปในมิติลับเองไม่ใช่เหรอ?? แต่ไม่ทันไรก็ฆ่าบอสคลาสสองได้แล้วเนี่ยนะ?!"

เถียนหยวนหลงรู้สึกว่าเรื่องนี้อยู่เหนือความรู้ความเข้าใจของเขาไปแล้ว

กวนยงจื่อหันไปมองผู้อำนวยการชราที่อยู่ด้านข้าง

"ผู้อำนวยการหลี่ นี่ก็คือหลินอวี่ที่คุณพูดถึง?"

ผู้อำนวยการชราได้สติกลับมา

แม้แต่เขาก็ยังสับสนไม่หาย

"ถึงผมจะรู้ว่าเขาแข็งแกร่ง แต่ไม่คิดว่าจะแข็งแกร่งขนาดนี้"

เถียนหยวนลงมองดูหลินอวี่ที่เริ่มขยับเดินในจอแสง

"มาดูกันว่าเขาจะทำอะไรต่อ"

คนอื่นๆพยักหน้า

เกิดจอแสงแยกตัวออกมา นอกจากจอที่ใหญ่ที่สุดแล้ว ที่รอบๆยังมีจอแสงขนาดเล็กอีกเก้าบาน

จอแรกคือหลินอวี่ จอที่สองคือหยานจี จอที่สามคือจั่วมู่เกอ

ที่เหลืออีกหกจอคือผู้ที่แสดงความสามารถได้อย่างโดดเด่น

..............................

หลินอวี่มองดูไอเท็มที่หมีน้ำแข็งดรอปออกมา

เป็นสร้อยเหมันต์ระดับ C+ และเกราะหนังลมหายใจเหมันต์ ระดับ C+

สร้อยเหมันต์ นักเวทสามารถใช้ได้

มันสามารเพิ่มพลังป้องกันทางกายภาพให้ 1,000 หน่วย และเพิ่มพลังโจมตีให้สกิลที่เกี่ยวข้องกับน้ำแข็ง 20%

น่าเสียดายที่มีข้อจำกัดคือคลาสสอง

หลินอวี่ได้แต่เก็บมันเอาไว้ก่อน

"ไปจากที่นี่ก่อนก็แล้วกัน"

หลินอวี่ก้าวเท้าออก จากนั้นร่างของเขาก็พลันหายไป

วินาทีถัดมาก็ปรากฏตัวขึ้นบนภูเขาน้ำแข็งที่อยู่ห่างออกไปหลายร้อยเมตร

หลังจากก้าวเดินสองสามก้าว เขาก็ใช้เทเลพอตลงจากภูเขา

เพียงสิบวินาที หลินอวี่ก็ลงจากภูเขาน้ำแข็งและมาถึงทุ่งน้ำแข็งด้านล่าง

ท่าทางของเขาดูผ่อนคลายไม่ต่างจากการมาเที่ยวพักผ่อน

ทุกคนที่ชมดูอยู่ได้แต่มองดูด้วยสายตาว่างเปล่า

ผู้อำนวยการชราเบิกตาค้าง

"นี่....นี่มันบลิ๊งค์? บลิ๊งค์สามารถเคลื่อนที่ไปได้ไกลหลายร้อยเมตรเลยงั้นเหรอ?!"

เขาเริ่มเกิดความไม่มั่นใจกับความรู้ของตัวเองขึ้นมา

"หรือว่านั่นจะเป็น เทเลพอต?"

เถียนหยวนหลงมุมปากกระตุก สีหน้าที่เคยเรียบเฉย มาบัดนี้ฉายแววสงสัยอย่างเต็มเปี่ยม

"เทเลพอต นั่นมันสกิลระดับ B เชียวนะ.....ไม่ใช่แค่นั้น แม้แต่อุปกรณ์บนตัวของเขาก็ต้องทรงพลังมาก ไม่อย่างนั้นเขาไม่มีทางเทเลพอตไปได้ไกลขนาดนั้น แม้จะเป็นสกิลเทเลพอตก็ตาม!"

พวกเขารู้สึกกลัวขึ้นมา

หลินอวี่แข็งแกร่งเกินไป

ที่ด้านหลังของทั้งสาม หลี่ซวนประหลาดใจเมื่อได้เห็นว่าความสามารถของหลินอวี่ทำให้ผู้อำนวยการและบุคคลระดับสูงทั้งสองต้องตกตะลึง

พวกคุณเข้าใจถูกต้องแล้ว!

หัวหน้าอาจารย์อีกสองคนเองก็หันมามองเขาด้วยความอิจฉา

ทำไมหมอนี่ถึงได้โชคดีแบบนี้นะ?!

นอกจากอาชีพหายากสองคนแล้ว ยังมีนักเวทที่แข็งแกร่งยิ่งกว่าอาชีพหายากอยู่อีก??

นี่มันโชคดีเกินไปแล้ว!

.............................

เมื่อลงมาถึงทุ่งน้ำแข็ง หลินอวี่ก็มองเห็นหมาป่ากลุ่มหนึ่งวิ่งมาล้อมเขาเอาไว้

หลินอวี่ปรายตามอง พวกมันส่วนใหญ่เป็นคลาสหนึ่ง บางตัวยังอยู่ในระดับฝึกหัดด้วยซ้ำ

หลินอวี่ยิ้ม

นี่ต่างหากจึงค่อยเหมาะสมกับการสอบระดับทั่วไป

เขาหันไปมองภูเขาน้ำแข็ง

ภูเขาน้ำแข็งคงจะเป็นที่ซ่อนของบอสลับ

"กรร~!!"

เมื่อเห็นว่าหลินอวี่ไม่ขยับเคลื่อนไหว พวกหมาป่าก็ส่งเสียงขู่และพุ่งเข้าหา

หลินอวี่โบกไม้เท้าเบาๆ

เกิดระเบิดไฟลุกโชนขึ้นทีละลูก

ตู้ม ตู้ม ตู้ม!!

ทั่วทั้งทุ่งน้ำแข็งปกคลุมไปด้วยกองเพลิง

ตัวเลขค่าความเสียหายอันรุนแรงลอยขึ้นมา

หมาป่าทั้งกลุ่มถูกกำจัด

คะแนนของหลินอวี่เพิ่มขึ้นอีกครั้ง

เขาได้คะแนนเพิ่มอีกเกือบ 1,000 คะแนน!

หลินอวี่เหลือบมอง แต่ไม่ได้สนใจอะไร

ด้วย 100,000 คะแนนก่อนหน้านี้ คาดว่าคงไม่มีใครสามารถแซงหน้าเขาได้แล้ว

หลินอวี่เดินทอดน่องอยู่ในมิติลับ

บางครั้งเขาก็พบกับนักเรียนคนอื่นๆ

"กรี๊ด~ อย่าเข้ามานะ!"

เด็กสาวหน้าตาดีคนหนึ่งกำลังถูกเสือดาวหิมะคลาหนึ่งไล่โจมตี เธอหวีดร้องพลางวิ่งหนีไปตลอดทาง

ท่าทางดูเหมือนใกล้จะร้องไห้เต็มทีแล้ว

หากว่าเธอออกไปตอนนี้ คะแนนของเธอก็จะต้องย่ำแย่มากใช่มั้ย?!

หลินอวี่พยักหน้าขณะมองดูเด็กสาวกำลังวิ่งหนีสุดกำลังอยู่ไกลๆ ขณะที่ด้านหลังก็มีเสือดาวหิมะวิ่งไล่กวดตาม

ดูเหมือนทุกคนจะตั้งใจกันเต็มที่เลยสินะ

เด็กสาวหน้าตาดีคล้ายจะถูกตะครุบจับตัวได้

ตอนนี้เธอกระทั่งสามารถได้ยินเสียงหายใจของเสือดาวหิมะได้ด้วยซ้ำ!

ตอนนั้นเอง จู่ๆเธอก็พบว่าเสือดาวหิมะหยุดไล่ตามเธอ

จากนั้น ร่างกายของเสือดาวหิมะก็ลอยขึ้น

สีหน้าที่เคยดุร้ายพลันเปลี่ยนเป็นงุนงง

เห็นได้ชัดว่ามันก็ไม่รู้ว่าตัวเองลอยขึ้นมาได้ยังไง

โครม!

เสือดาวหิมะร่วงกระแทกพื้นอย่างรุนแรง

จากนั้นมันก็ลอยขึ้น และร่วงฟาดลงมาอีกครั้ง มันได้แต่ตะเกียกตะกายอยู่ในอากาศ

สีหน้าของเสือดาวหิมะเต็มไปด้วยความหวาดกลัว

เด็กสาว "???"

ผะ....ผีหลอก?!

หลังจากนั้นเสือดาวหิมะก็ร่วงฟาดพื้นจนเริ่มหายใจอย่างอ่อนแรง ไม่มีท่าทางดุร้ายเหมือนก่อนหน้านี้อีก

เด็กสาวหน้าตาดียืนแข็งค้างอยู่กับที่

เธอหันมองไปรอบๆ แล้วเธอก็ต้องสะดุ้งตกใจเมื่อได้เห็นร่างที่สวมเสื้อคลุมสีดำที่ยืนอยู่ห่างออกไป

นั่น.....นั่นหลินอวี่ที่อยู่ห้องเดียวกับเธอนี่?!

เพื่อนร่วมชั้นหลินอวี่เพิ่งช่วยเธองั้นเหรอ?

อา นี่มัน....

หรือว่าเขาสนใจฉัน?

เด็กสาวหน้าตาดีพลันหน้าแดงขึ้นมา

............................

ห้าชั่วโมงผ่านไป

เหล่านักเรียนที่ถอนตัวออกจากมิติลับทยอยปรากฏตัวขึ้นในลานจัตุรัส

ทุกคนหันไปพูดคุยกัน บางคนที่ทำผลงานได้ดีก็มีสีหน้าท่าทางแจ่มใส

ขณะที่บางคนมีสีหน้าท้อแท้ บางคนกระทั่งร้องไห้ออกมา

บางคนโชคร้ายถูกส่งไปในที่ที่มีมอสเตอร์คลาสหนึ่งชุกชุมตั้งแต่แรก พวกเขายังจะพูดอะไรได้?

หลินอวี่ หยานจี และจั่วมู่เกอก็ออกมาแล้วเช่นกัน

หลินอวี่หันไปมองสองสาว "เป็นไงบ้าง?"

"ก็ไม่เลว มั้งนะ"

"ได้อยู่"

สองสามตอบด้วยรอยยิ้ม สีหน้าท่าทีดูไม่ได้วิตกกังวลอะไร

ตอนนี้เอง เด็กสาวที่หน้าตาดีคนหนึ่งก็วิ่งเข้ามาทางพวกเขาอย่างเขินๆ

"หลิน...หลินอวี่ ขอบคุณนายมากนะ"

หยานจี "???"

จั่วมู่เกอ "???"