คิดได้ดังนั้น แมกซ์เวลล์ก็หรี่ตาลง จากนั้นจึงเริ่มทำการติดต่อกับเบื้องบน

ตัวเขาไม่อาจไปยังอาณาเขตของพวกมนุษย์ได้

หากต้องการจะสังหารนักเวทฝึกหัด ก็ต้องให้คนอื่นไปลงมือแทน

หลังจากทำการติดต่อไปแล้ว แมกซ์เวลล์ก็เหลือบมองนักฆ่าที่หมอบอยู่กับพื้น สีหน้าของเขาค่อยๆอ่อนลง

"ข่าวของเจ้าทำให้ข้าพอใจมาก"

ได้ยินดังนั้น คอลลินก็เผยสีหน้าตื่นเต้นยินดี

"ข้าจะมอบรางวัลให้!"

แมกซ์เวลล์พยักหน้าและยืนขึ้น

ร่างกายกำยำที่สูงราวสามเมตร ดูตัวใหญ่คล้ายเผ่าพันธุ์ยักษ์ ทำให้ผู้คนรู้สึกกดดันยามเมื่อจ้องมอง

เขาเดินไปหาคอลลิน จากนั้นจึงก้มลงช่วยดึงคอลลินขึ้นด้วยมือข้างเดียว

คล้ายกับการจับตุ๊กตาให้ลุกขึ้นตั้ง

หลังจากช่วยคอลลินให้ลุกขึ้นยืนแล้ว แมกซ์เวลล์ก็ตบบ่าเขาเบาๆก่อนจะพูดว่า

"อย่างไรก็ตาม ยังมีเรื่องหนึ่งที่ยังไม่ได้จัดการ....พาข้าไปยังประตูมิติขนาดเล็กนั่น"

คอลลินโค้งคำนับก่อนจะกล่าวว่า

"ครับ ท่านผู้นำ!"

แมกซ์เวลล์เดินนำคอลลินออกจากห้องโถงไป

ที่ด้านนอกของห้องโถง เมื่อทหารของกองทัพจอมเชือดได้เห็นแม็กซ์เวลล์ พวกเขาก็ทำความเคารพด้วยสีหน้าท่าทางนอบน้อม

คอลลินที่อยู่ด้านข้างจึงพลอยได้รับการเคารพไปด้วย

เมื่อรับรู้ได้ถึงความเคารพที่ไม่เคยได้รับมาก่อน สีหน้าของคอลลินก็แดงขึ้นมา หัวใจเต้นแรงขึ้น

เขากำลังตื่นเต้นอย่างมาก

นี่สินะ รสชาติของพลังอำนาจ....

ถ้าเรามีอำนาจแบบนี้บ้างก็คงจะดีไม่น้อย!

แม็กซ์เวลล์ให้คนไปนำม้าศึกมาสองตัว จากนั้นจึงมุ่งหน้าไปยังหุบเขาที่เงียบสงบแห่งหนึ่งพร้อมกับคอลลิน

เขาไม่ได้พูดอะไร ทั้งยังไม่ได้นำสมุนไปด้วย

.........................

"เฮ้อ....."

หลังเงยหน้าขึ้นจากแผนที่ที่เต็มไปด้วยรายละเอียดยิบย่อย หลินอวี่ก็ถอนหายใจพลางนวดคลึงขมับ

ที่เขาต้องเชผิญหน้าด้วยก็คือป้อมปราการทั้งหลัง!

ทหารในป้อมปราการทั้งสามพันล้วนแต่เป็นคลาสสอง รองผู้นำอยู่คลาสสาม อีกทั้งยังมีตัวตนที่น่ากลัวอย่างจอมเชือด

และนี่ยังไม่ได้นับรวมเหล่าผู้มีพลังพิเศษของเผ่าพันธุ์มนุษย์หนูที่อยู่ในด่านหน้า

ศัตรูมีขุมกำลังอย่างเต็มเปี่ยม ดังนั้นเขาจะต้องวางแผนให้รัดกุม ฉกฉวยโอกาสทั้งหมดเท่าที่จะคว้าเอาไว้

ต้องลงมืออย่างเหมาะเจาะ

ตอนนี้ ในที่สุดเขาก็ร่างแผนการขึ้นมาได้

หลังเก็บแผนที่ไปแล้ว หลินอวี่ก็หรี่ตาลง จากนั้นจึงเริ่มยืดเส้นยืดสาย

"ทำตามขั้นตอนแรกก่อนก็แล้วกัน จากนั้นค่อยไปลุยที่ปราการจอมเชือด"

หลินอวี่ก้าวเท้าออกก่อนจะหายตัวไป และปรากฏตัวขึ้นในตำแหน่งที่ห่างออกไปหนึ่งร้อยเมตร

เขาค่อยๆเดินไปตามถนนในเมืองรุ่งอรุณแห่งสงครามอย่างสบายใจ ทำตัวคล้ายกับมาท่องเที่ยว

ทุกๆสองสามวินาที ร่างของเขาจะหายไปและปรากฏตัวขึ้นในอีกหลายร้อยเมตรห่างออกไป

เสื้อคลุมของหลินอวี่โบกสะบัดตามแรงลม ทำให้ดูกลมกลืนไปกับบรรยากาศของเมือง

ผู้คนที่อยู่โดยรอบอดหันมามองด้วยความเคารพไม่ได้

สามารถเคลื่อนที่ไปได้ไกลขนาดนั้นในพริบตา จะต้องเป็นจอมเวทที่แข็งแกร่งมากแน่ๆ!

หลังจากเทเลพอตสองสามครั้ง หลินอวี่ก็มาถึงประตูเมือง

การปรากฏตัวขึ้นอย่างฉับพลันของเขาทำให้ทหารของเมืองรุ่งอรุณพากันตกใจ

หลังจากได้เห็นเครื่องแต่งกายที่ดูหรูหราของเขาแล้ว ทหารยามสองคนก็รีบทำความเคารพ

"สวัสดีครับท่านจอมเวท"

หลินอวี่ยิ้มบาง "ผมอยากจะออกไปนอกเมือง"

พูดจบก็ยื่นเอกสารผ่านทางให้ทหารยาม

นี่เป็นสิ่งจำเป็นสำหรับการเข้าออกเมือง เป็นการยืนยันตัวตน

หลังจากตรวจสอบเอกสารแล้ว ทหารยามทั้งสองก็เปิดทางให้

"ขอให้เดินทางโดยสวัสดิภาพครับ"

"แสดงให้หนูพวกนั้นได้เห็นว่ามนุษย์แข็งแกร่งขนาดไหนไปเลยนะครับ!"

ทหารยามทั้งสองชูกำปั้นขึ้นเชียร์

หลินอวี่ยิ้มโบกมือให้พวกเขา จากนั้นพริบตาต่อมาจึงหายตัวไป

ทหารทั้งสองนิ่งอึ้งไปชั่วขณะ พวกเขาพยายามกวาดตามองหา แต่ก็ไม่เห็นหลินอวี่อีก

"เขา...ไปแล้ว?"

"ท่านจอมเวทแข็งแกร่งมาก พริบตาเดียวคงเคลื่อนที่ไปได้ไกลเกินหนึ่งกิโลเลยมั้งนะ?"

"แข็งแกร่งแบบนี้ คงจะเป็นคลาสสามหรืออาจจะกระทั่งคลาสสี่เลยก็ได้?"

"ใช่ คิดไม่ถึงเลยว่าจะมีจอมเวทที่แข็งแกร่งมาที่นี่ แบบนี้เป็นผลดีต่อสถานการณ์ในปัจจุบัน"

ทั้งสองพูดคุยกันด้วยความตื่นเต้น

ตอนนี้เอง ผู้มีพลังพิเศษกลุ่มหนึ่งก็เดินมาทางพวกเขา

"สหาย พวกเรากำลังจะออกจากเมือง"

"รู้แล้วๆ ไม่ต้องเร่ง!"

ทหารยามทั้งสองเลิกคิ้วอย่างรำคาญอยู่บ้าง ท่าทีแตกต่างจากเมื่อครู่โดยสิ้นเชิง

.....................

ภายในหุบเขาอันเงียบสงบ

นักธนูมนุษย์สองคนกำลังวิ่งหนีด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความหวาดกลัว

วินาทีถัดมา ประกายแสงสีเลือดก็กระพริบขึ้นวูบ

ร่างของมือธนูทั้งสองรวมถึงต้นไม้ที่อยู่โดยรอบต่างก็ถูกผ่าแยกเป็นสองส่วน

-10213

-19801

พร้อมกับค่าความเสียหายที่เด้งขึ้นมา ร่างของมือธนูทั้งสองก็ล้มลงกับพื้น

เงาร่างหนึ่งสูงหนึ่งเตี้ยเดินออกมาจากแนวป่า

คอลลินมองศพที่อยู่บนพื้นก่อนจะแสยะยิ้ม สีหน้าเต็มไปด้วยความปลื้มปิติ

"ถุ๊ย พวกมนุษย์สวะ!"

นับเป็นก้าวแรกของการแก้แค้นให้กับสหายที่ตายไปด้วยฝีมือหลินอวี่ของเขา!

แม็กซ์เวลล์สะบัดเลือดที่ติดอยู่บนขวานทิ้ง

เขาเหลือบมองศพ แววตายังคงเฉยเมยราวกับมองมดปลวกที่อยู่บนพื้น

"ประตูมิติขนาดเล็กนั่นอยู่ที่ไหน?"

คอลลินเก็บรอยยิ้มเริงร่ากลับไปและแทนที่ด้วยสีหน้านอบน้อม

"อยู่ข้างหน้านี้เองครับท่านผู้นำ มันอยู่ในสถานที่ลับตา"

"นำทางไป"

"ครับท่านผู้นำ!"