ตระกูลหยาน

เมื่อหยานจีกลับมาถึงประตูคฤหาสน์ ผู้คนในตระกุลหยานที่ออกมาต้อนรับก็กล่าวต้อนรับเธอ

ผู้นำกลุ่มเป็นชายชราที่บนใบหน้ามีรอยเหี่ยว ไว้ผมสีแดงสั้น

ชายชราผู้นี้ก็คือผู้นำตระกูลหยานคนปัจจุบัน หยานหยาง ทั้งยังเป็นปู่แท้ๆของหยานจี

ที่เบื้องหลังของหยานหยาง มีพ่อของหยานจี หยานอวี้ และแม่ของหยานจี เว่ยอวี้หลาน ตลอดจนเหล่าผู้อาวุโสและสมาชิกคนอื่นๆของตระกูล

ทุกคนต่างยิ้มต้อนรับอย่างมีความสุข

"ฮ่าๆ หลานปู่ คิดไว้แล้วว่าหลานสาวของหยานหยางจะต้องยอดเยี่ยมไม่แพ้ใคร! หลานของฉันทำภารกิจเลื่อนคลาสระดับวิญญาณศักดิ์สิทธิ์ได้สำเร็จ!"

บนใบหน้าที่เหี่ยวย่นของหยานหยางประดับไว้ด้วยรอยยิ้มเบิกบานใจ

เขาตบบ่าหยานจีเบาๆ ดวงตาทอแววรักใคร่เอ็นดู

หยานอวี้เองก็ยิ้มสดใส "ทำได้ดีมากลูก! หลังจากทำภารกิจเลื่อนคลาสระดับวิญญาณศักดิ์สิทธิ์สำเร็จแบบนี้ เส้นทางในภายภาคหน้าก็จะราบรื่นขึ้นมาก ในอนาคต ตำแหน่งของผู้เข้มแข็งแห่งดาวเคราะห์สีน้ำเงินของพวกเราจะต้องมีลูกอยู่แน่นอน!"

เว่ยอวี้หลานไม่ได้สนใจว่าลูกสาวของเธอจะแข็งแกร่งแค่ไหน เธอเข้าไปกอดลูกสาวเอาไว้พลางถอนหายใจด้วยความโล่งอก

"ลูกกลับมาปลอดภัยก็ดีแล้ว"

ที่อีกด้านหนึ่ง เหล่าผู้อาวุโส ตลอดจนพี่น้องของหยานจี บางคนก็มีมีความสุข บางคนก็โล่งใจ มีบางคนที่ผิดหวัง และบางคนก็รู้สึกอิจฉา

อย่างไรก็ตาม ไม่ว่าจะคิดเห็นอย่างไร แต่บนใบหน้าของทุกคนก็ล้วนประดับไว้ด้วยรอยยิ้มแสดงความยินดีต่อหยานจี

"ปู่คะ ปู่เอาอุปกรณ์พวกนี้ไปได้เลย หนูมีธุระบางอย่างต้องออกไปทำที่ข้างนอกค่ะ"

หยานจีนำอุปกรณ์ที่ยืมมาจากตระกูลออกมาคืน หลังจากบอกกล่าวต่อหยานหยางแล้ว เธอก็รีบออกไปทันที

ทิ้งให้คนที่เหลือต่างนิ่งอึ้งตะลึง

....................

ที่อีกด้านหนึ่ง สถานถการณ์ของจั่วมู่เกอก็เป็นเช่นเดียวกัน

"พ่อ หนูเอาอุปกรณ์มาคืน หนูมีเรื่องที่ต้องทำ เดี๋ยวหนูมานะ"

"ห้ะ? เดี๋ยวลูก พวกเราเตรียมงานเลี้ยงฉลองไว้ให้ลูกแล้วนะ? ลูกอย่าเพิ่ง....."

เมื่อเห็นจั่วมู่เกอวิ่งจู๊ดหายไป จั่วจิงเย่และเหล่าสมาชิกตระกูลจั่วที่เหลือต่างก็เหม่อค้าง

นี่มันเรื่องอะไรกัน?

เกิดอะไรขึ้น?

"นักบวชวจนะศักดิ์ยังมีธุระอะไรที่ไหนด้วยเหรอ?"

ชายชราตระกูลจั่วกระพริบตาพริบๆ

เขาก็คือปู่ของจั่วมู่เกอ จั่วจิงเทียน

ทำไมจู่ๆหลานสาวที่ว่านอนสอนง่ายและเรียบร้อยของเขาถึงได้วิ่งหนีหายไปแบบนั้น?

เกิดอะไรขึ้น??

จั่วจิงเย่ดูเหมือนจะนึกอะไรได้ มุมปากจึงกระตุกขึ้นมาอย่างไม่อาจควบคุม

เด็กน้อยนี่......

เขากระแอมไอเบาๆ "แค่กๆ ผู้อาวุโสทุกท่าน กลับเข้าไปข้างในกันก่อนเถอะ เดี๋ยวผมจะให้คนไปตามเธอกลับมาเอง"

ทุกคนได้พยักหน้าอย่างจนใจ

หลังจากคนอื่นๆทยอยกันเข้าไปข้างในแล้ว จั่วจิงเย่ก็ยกมือขึ้นคลึงขมับ

"หมายเลขหนึ่ง"

"ครับ!"

"ตามคุณหนูไป ดูซิว่าเธอกำลังไปหาหลินอวี่รึเปล่า"

เขารู้สึกจนปัญญาในเรื่องนี้

แม้ว่าหลินอวี่จะมีเบื้องหลังอันลึกลับและมีผู้เข้มแข็งคอยหนุนหลัง แต่ลูกสาวเขายังเด็กเกินไป มีหรือที่เขาจะไม่หวงลูกสาวตัวเอง

ต้องไม่ให้หนุ่มหน้าไหนมาจอแจได้!

ในฐานะคนเป็นพ่อแล้ว จั่วจิงเย่รู้สึกว่าเขาจะต้องจัดการเรื่องนี้ให้ดี!

...........................

เมื่อหลินอวี่กลับมาถึงบ้าน เขาก็ทราบข่าวความสำเร็จของหยานจีและจั่วมู่เกอ

พวกเธอยังถามเขาว่าอยู่ที่บ้านหรือเปล่า

หลินอวี่ประหลาดใจอยู่บ้าง

เมื่อวานตอนที่เขานอนพักอยู่ในโรงแรม เขาก็ได้ตรวจเช็คสถานะของพวกเธอแล้วรอบหนึ่ง

รายชื่อเพื่อนของพวกเธอล้วนอยู่ในสถานการณ์พิเศษ ซึ่งนั่นหมายความว่ายังอยู่ในช่วงทำภารกิจเลื่อนคลาส

ดูเหมือนจะเพิ่งทำเสร็จวันนี้สินะ?

ค่อนข้างเร็วเลย

หลินอวี่ตอบทั้งสองไปว่าอยู่ที่บ้าน

หลังจากนั้นไม่นาน หยานจีและจั่วมู่เกอก็มาถึงหน้าทางเข้าชุมชนของหลินอวี่

เมื่อสองสาวมองเห็นกัน พวกเธอต่างก็ประหลาดใจ

หลังจากนั้น ทั้งสองก็หน้าแดงด้วยความเขินอาย

ในฐานะเพื่อนสนิทและพี่น้องที่ดีต่อกัน เมื่อพวกเธอทำภารกิจเลื่อนคลาสสำเร็จ พวกเธอกลับไม่ได้ติดต่อกันก่อนเป็นคนแรก แต่กลับวิ่งแจ้นมาหาผู้ชายคนเดียวกัน

นี่มันไม่น่ากระอักกระอ่วนไปหน่อยเหรอ ที่น่าอายยิ่งกว่านั้นคือ ทั้งสองดันบังเอิญมาเจอกันพอดี

เจ้าคนชั่วหลินอวี่นั่น! ไม่เห็นบอกเลยว่าจะเพื่อนของพวกเธอจะมา?!

ฮึ่ม!

จั่วมู่เกอหน้าแข็งค้าง

"เสี่ยวจีจี ฉันเพิ่งทำภารกิจเลื่อนคลาสเสร็จและผ่านมาทางบ้านของอาหวี่พอดี ดังนั้นเลยคิดจะแวะดูสักหน่อย"

หยานจีกระพริบตาและเข้าใจได้ในเสี้ยววิ

"บังเอิญจัง ฉันก็เหมือนกัน!"

"งั้นเข้าไปด้วยกันเถอะ"

ทั้งสองยิ้มก่อนจะเดินเข้าไปในชุมชนด้วยกัน

ยามรักษาความปลอดภัยมองดูเด็กสาวทั้งสองด้วยความตกตะลึง

รูปร่างหน้าตาของหยานจีและจั่วมู่เกอนั้นดูไม่เหมือนคนที่จะพักอยู่ในชุมชนที่แสนธรรมดานี้ได้เลย

ทำไมพวกเธอถึงมาที่ชุมชนนี้ได้?

หรือจะมาตามหาคน?

เป็นไปไม่ได้หรอกมั้ง?

หรือจะเป็นคุณหนูที่มาลองประสบการณ์ทำตัวติดดินอะไรเทือกนั้น?

มีหรือที่ยามตัวเล็กๆอย่างเขาจะเข้าใจความคิดของพวกชนชั้นสูง

ภายในชุมชน เมื่อได้เห็นหยานจีและจั่วมู่เกอ ผู้คนในชุมชนก็อดจะมองดูด้วยความสนใจไม่ได้

รูปร่างหน้าตาและสง่าราศีของพวกเธอแตกต่างจากที่นี่จนดูขัดแย้งเกินไป

จั่วมู่เกอและหยานจีไม่ได้สนใจสายตาที่มองมาแต่อย่างใด

พวกเธอมองซ้ายมองขาว จากนัน้จึงเข้าไปถามทางหญิงวัยกลางคนผู้หนึ่ง

"พี่สาวคะ พี่รู้รึเปล่าว่าอาคารเจ็ดไปทางไหน?"

จั่วมู่เกอยิ้มหวาน

ทรงกับรูปลักษณ์ที่ทรงเสน่ห์และท่าทีที่ดูสง่างามของหยานจีแล้ว รูปลักษณ์อันน่ารักและอ่อนโยนของจั่วมู่เกอสามารถเข้าถึงผู้คนได้มากกว่า

เมื่อถูกสาวสวยเรียกหาว่าพี่สาว

หญิงวัยกลางคนก็ตัวลอย

เธอตอบอย่างกระตือรือร้น

"อาคารเจ็ด? พี่อยู่ในอาคารเจ็ด และพี่ก็กำลังจะกลับพอดี เดี๋ยวพี่พาไปเอง"

จั่วมู่เกอและหยานจีตาเป็นประกาย

"ถ้างั้นขอบคุณพี่สาวมากค่ะ"

"ไม่เป็นไรๆ"

หญิงวัยกลางคนรีบโบกมือโบกไม้

ระหว่างที่เดินไป เธอก็เหลือบมองดูรูปลักษณ์อันโดดเด่นของจั่วมู่เกอและหยานจี จากนั้นจึงอดถามด้วยความสงสัยไม่ได้

"น้องสาวทั้งสอง มาหาคนเหรอจ๊ะ?"

"ใช่ค่ะ"

จั่วมู่เกอยิ้มพยักหน้า

"อาคารเจ็ด.....มาหาใครงั้นเหรอ? เผื่อว่าพี่อาจจะรู้จัก"

หญิงวัยกลางคนยิ้มให้อย่างใจดี

"พวกเรามาหาหลินอวี่ค่ะ"

"อาหวี่?'

หญิงวัยกลางคนชะงัก "พวกน้องมาหาอาหวี่?"

"พี่สาวรู้จักอาหวี่เหรอคะ?"

"รู้จักสิ อาหวี่เป็นเด็กนิสัยดี ทุกคนที่นี่ต่างก็ชอบรอยยิ้มและความปากหวานของเขากันทั้งนั้นล่ะจ๊ะ"

หญิงวัยกลางคนหัวเราะพลางเอ่ยชมหลินอวี่

จากนั้นเธอจึงถามด้วยความอยากรู้อยากเห็น

"ว่าแต่พวกน้องเป็นอะไรกับเขาล่ะ?"

"พวกเราเหรอคะ?"

จั่วมู่เกอและหยานจีต่างผงะไปชั่วขณะ จั่วมู่เกอกลอกกลิ้งดวงตาก่อนจะเผยยิ้มเจ้าเล่ห์

"พวกเราสองคนเป็นแฟนของเขาน่ะค่ะ ดูเหมือนเขาจะไปเจอคนที่ดีกว่าพวกเรา เลยจ้องจะทิ้งพวกเราตลอดเวลา เห้อ"

พี่สาว(หญิงวัยกลางคน)ใจดี "???"

หยานจี "???"