หลังจากกลุ่มนักเรียนจากไปไม่นาน กลุ่มของเมอร์ล็อคก็มาถึงตำแหน่งที่พวกนักเรียนเคยอยู่

ทั้งกลุ่มมีคลาสสี่อยู่สามคน และเป็นคลาสสามอีกสิบกว่าคน

หลังจากได้รับข้อมูลจากเมอร์ล็อคอัศวิน พวกเขาก็รีบมุ่งหน้ามา

"บัดซบ! พวกมันหนีไปแล้ว!"

ลิซซี่มีสีหน้าดุร้าย เขาสบถออกมาด้วยความไม่พอใจ

"แค่นักธนูกับนักฆ่าคนหนึ่ง จะฆ่าราฟิรากูได้เร็วขนาดนี้ได้ยังไง?!"

"ลิซซี่ พวกมันเพิ่งหนีไปได้ไม่ถึงนาที พวกเราจะเอายังไงกันต่อ?"

สีหน้าของเมอร์ล็อคหลายตัวเปลี่ยนไปเล็กน้อย

หากไม่สามารถสังหารนักเรียนได้เลยสักคนเดียว ที่ทุ่มทรัพยากรและความพยายามลงไปมากมายก็จะกลายเป็นเสียเปล่า

นั่นมันน่าอับอายเกินไปแล้ว!

"หาต่อไป!"

ลิซซี่มีสีหน้าปั้นยาก แต่เขาไม่มีวิธีที่ดีกว่านี้แล้ว

ตอนนั้นเอง ก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นมาจากหลังต้นไม้ต้นหนึ่ง

"ฉันรู้ว่าพวกเขาไปทางไหน!"

ทั้งกลุ่มหน้าแปรเปลี่ยนพลางหันควับไปมองยังต้นเสียง

เมอร์ล็อคนักฆ่าพลันขมวดคิ้ว

"หมอกซ่อนเร้น?"

ในอากาศที่ว่างเปล่า เกิดกลุ่มหมอกสลายตัว จากนั้นเด็กหนุ่มชาวมนุษย์ที่มีใบหน้าขาวซีดก็เดินออกมา

บนใบหน้าของเขามีรอยยิ้มที่ดูมืดหม่น

"สวัสดี ผมชื่อเว่ยเฟยกวง เป็นนักเรียนของเมืองประกายแสง"

กลุ่มเมอร์ล็อคและคนทรยศหันไปมองหน้ากันเมื่อได้เห็นเว่ยเฟยกวง

ลิซซี่มองดูเขาก่อนจะยิ้มออกมา

"งั้น เว่ยเฟยกวง เจ้ารู้ว่าคนพวกนั้นไปทางไหนงั้นสินะ?"

"ใช่! ผมรู้ว่าพวกเขาหนีไปทางไหน พวกเขายังบอกด้วยว่าจะซุ่มโจมตีพวกคุณ!"

ในใจเว่ยเฟยกวงเต็มไปด้วยความมืดมน

เจ้าพวกนั้นกล้าทิ้งเขาไว้ได้ยังไง?!

ถ้างั้นพวกมันก็ต้องตายกันทั้งหมด!

"พวกคุณควรจะไปพร้อมกัน หนึ่งในพวกนั้นมีม้วนเวทล้ำค่า นั่นจึงเป็นเหตุผลว่าทำไมกลุ่มของเมอร์ล็อคที่เป็นอัศวินจึงถูกฆ่าอย่างรวดเร็ว"

เมื่อลิซซี่และคนอื่นๆได้ยินแบบนั้น สีหน้าของพวกเขาก็ค่อยๆเปลี่ยนเป็นจริงจัง

หลายคนหันไปมองหน้ากัน ทว่าลิซซี่กลับแค่นเสียง

"ทำไมพวกเราต้องเชื่อเจ้าด้วย?"

เว่ยเฟยกวงยิ้มอย่างประหม่า

"พวกคุณแทบไม่เหลือเวลาแล้วไม่ใช่เหรอ? นอกจากนั้นผมยังอยู่ในการควบคุมของพวกคุณ ถ้าผมโกหก ผมก็จะตาย"

จอมเวทมนุษย์คลาสสี่คนหนึ่งจ้องมองเขาก่อนจะยิ้มออกมา

"ดวงตาของเขาบอกฉันว่าเขาพูดความจริง"

สีหน้าของลิซวี่และคนอื่นๆเปลี่ยนไปเล็กน้อย ทั้งกลุ่มพลันตกอยู่ในความเงียบ

ลิซซี่มองเว่ยเฟยกวงอย่างลึกซึ้ง

"พาตัวเขาไป ให้ทั้งหมดมารวมตัวกัน!"

"ครับ!"

.................................

ภายใต้การนำทางของหยานจี เถียนหยวนหลงและลู่เหยาก็พาพวกนักเรียนมุ่งหน้าไปยังทิศทางหนึ่ง

ตอนนั้นเอง ห้วงอากาศบริเวณหนึ่งก็เกิดการบิดเบี้ยว จากนั้นร่างของหลินอวี่ก็ปรากฏตัวออกมา

เถียนหยวนหลงและลู่เหยาตกตะลึงและพากันชักอาวุธออกมาโดยสัญชาตญาณ

หลังจากเห็นว่าเป็นหลินอวี่ พวกเขาก็โล่งอก

"หลินอวี่?"

"เธอทำพวกเราตกใจแทบแย่"

หลินอวี่มองทั้งสองก่อนจะพูดด้วยรอยยิ้ม

"ผู้คุมทั้งสองไม่ระแวงไปหน่อยเหรอครับ?"

ทั้งสองกลอกตา

นี่พวกเขากำลังถูกศัตรูกลุ่มใหญ่ตามล่าอยู่นะ จะไม่ให้ตื่นตัวได้ยังไง?!

อีกทั้งจู่ๆหลินอวี่ก็ปรากฏตัวมา พวกเขาย่อมต้องระวังเอาไว้ก่อน

หลินอวี่ไม่ได้พูดอะไร เขามองดูเวลาก่อนจะยิ้มและพูดว่า

"เอาล่ะ เวลาใกล้จะหมดแล้ว พวกเราต้องรีบหน่อย ไม่อย่างนั้นพวกมันจะหนีไปกันหมด"

ได้ยินดังนั้น เถียนหยวนหลงและลู่เหยาก็เบิกตากว้าง

"เธอต้องการจะกำจัดพวกมันทั้งหมดจริงๆ?!"

ลู่เหยาแทบไม่อาจทำใจเชื่อ

หลินอวี่หันมามองเธอ

"ไม่อย่างนั้นล่ะครับ? จะปล่อยพวกมันหนีไปเหรอ?"

"ไม่.....เธอแน่ใจนะ?"

หลินอวี่ยิ้ม

"ถ้ามีแค่ผม มันก็อาจจะยุ่งยากนิดหน่อย แต่ไม่ใช่ว่ายังมีพวกคุณอยู่ด้วยเหรอครับ?"

เถียนหยวนหลงและลู่เหยาแทบจะหยุดหายใจ ทั้งสองต่างหันไปมองกันด้วยความกลัว

ถ้ามีแค่คนเดียว ก็จะยุ่งยากนิดหน่อยงั้นเหรอ??

นั่นมันไม่เกินจริงไปหน่อยรึไง?!

เด็กนี่......

เป็นสัตว์ประหลาดแบบไหนกัน?!

จู่ๆผู้คุมทั้งสองก็รู้สึกขนลุกขึ้นมา

ตอนนี้เอง จั่วมู่เกอและหยานจีก็เดินเข้ามาหา

"พวกเราก็จะช่วยเหมือนกัน"

ทั้งสองเองก็แข็งแกร่งขึ้นมาก หลังจากทำภารกิจระดับวิญญาณศักดิ์สิทธิ์สำเร็จ พวกเธอก็มีความสามารถพอจะรับมือกับคลาสสามที่ผ่านภารกิจเลื่อนคลาสระดับต่ำ

หลินอวี่หันไปมองสองสาวก่อนจะยิ้มบาง

"พวกเธอคอยอยู่ปกป้องพวกนักเรียนเถอะ พวกเขาเปราะบางเกินไป"

สองสาวเม้มปากด้วยความผิดหวัง

กระนั้นก็ยังพยักหน้ารับ

ตอนนี้เอง จู่ๆหลินอวี่ก็ชะงัก

เขามองไปยังทิศทางหนึ่งซึ่งกำลังมีคนกลุ่มใหญ่มุ่งหน้ามาด้วยความประหลาดใจ

"พาตัวมาส่งถึงหน้าประตูเลยงั้นเหรอ?"

"ส่งถึงหน้าประตูกับผีน่ะสิ.....พวกมันมาแล้ว?"

"ทำไมถึงตามมาได้เร็วแบบนี้?!"

ลู่เหยาและเถียนหยวนหลงอุทานออกมา

หลินอวี่พยักหน้า จากนั้นจึงหันไปหาจั่วมู่เกอและหยานจี

"หยานจี มู่เกอ พาพวกนักเรียนไปซ่อนตัวก่อน"

"ตกลง!"

สองสาวพยักหน้า จากนั้นจึงพาพวกนักเรียนมุ่งหน้าล่วงลึกเข้าไปในป่าเมเปิ้ลแดง

"มาครับ ผู้คุมทั้งสอง ใกล้ได้เวลาลงมือแล้ว"

หลินอวี่พูดด้วยรอยยิ้ม

เถียนหยวนหลงหันไปมองกัน จากนั้นจึงพยักหน้า