ขณะที่ทั้งสองกำลังพูดคุยกัน เงาร่างหลายร่างก็ปรากฏตัวขึ้นในส่วนของผู้ชม

ทั้งหมดล้วนเป็นเบฮีมอท เห็นได้ชัดว่ามาเพื่อดูการประลองของกำปั้นเดือดที่เป็นเผ่าพันธุ์เดียวกัน

ในสนามรบนั้น ผู้อื่นสามารถเข้าร่วมรับชมการต่อสู้ได้

เมื่อเห็นการแต่งกายของหลินอวี่ สีหน้าของพวกเขาก็ทอแววดูถูก

"นักเวทงั้นเหรอ? ออกัสตินโชคดีจริงๆ ดูเหมือนว่าสนามรบแรกของเขาในฐานะคลาสสองจะได้รับชัยชนะ"

"ดูชื่อเจ้านักเวทนั่นสิ ทำข้าขำแทบตาย ฮ่าๆๆ!"

เบฮีมอทตนหนึ่งหัวเราะจนตัวสั่น

เบฮีมอทตนอื่นเริ่มสังเกตเห็นชื่อของหลินอวี่

"ฉันขอโทษ ฉันผิดไปแล้ว ไม่นึกว่านายจะโหดขนาดนี้....อุ๊บ!"

"ฮ่าๆ พวกมนุษย์ขี้ขลาดขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน? ทั้งที่พวกเขามีชื่อเสียงในด้านความใจสู้แท้ๆ"

"ใครจะไปรู้ล่ะ ยังทุกเผ่าพันธุ์ก็ต้องมีพวกที่แตกแยกอยู่แล้ว"

"ออกัสตินได้เจอคู่ต่อสู้แบบนี้ ดูเหมือนเขาจะไม่มีความสุขสักเท่าไรนะ"

"เอาล่ะ มาเริ่มกันเถอะ"

ระหว่างที่พวกเบฮีมอทกำลังพูดคุยกัน ในสนามต่อสู้ก็ได้มีตัวนับถอยหลังปรากฏขึ้น

"5!"

"4!"

"3!"

"2!"

"1!"

"เริ่มการต่อสู้!"

ที่กึ่งกลางของสนามต่อสู้ ม่านบาเรียล่องหนพลันสลายไป

ออกัสตินยกยิ้ม

"ข้าจะบดขยี้เจ้าเดี๋ยวนี้!"

เขาคำรามต่ำก่อนจะยันเท้าเข้ากับพื้น

"ตู้ม!!"

ร่างกายของเขากระโดดเข้าหาหลินอวี่อย่างรวดเร็ว

แม้เขาจะดูถูกนักเวท แต่ยามที่ได้เข้าสู่สนามรบแล้ว เขาก็จะลงมือเต็มที่เสมอ

นี่ก็คือวิถีที่สืบทอดต่อกันมาของเบฮีมอท

อย่างไรก็ตาม ก่อนที่ร่างของเขาจะร่อนลงถึงพื้น เขาก็มองเห็นกระสุนเวทจำนวนมากมายมหาศาลพุ่งมาทางเขา

ออร่าความยิ่งใหญ่ของเวทมนตร์ที่ปรากฏขึ้นนี้ทำให้ลมหายใจของเขาชะงักค้าง หนังศีรษะของเขาชาหนึบ ทัวร่างเกิดความหนาวเหน็บขึ้นมาเพราะความกลัว

หากโดนเข้าไปล่ะก็ เขาได้ตายแน่!

"ย๊าก! เกราะทองคำ!"

ออกัสตินกู่ร้อง จากนั้นเกราะสีทองขนาดใหญ่ก็สวมลงบนร่างของเขา

ปกคลุมทั่วร่างอย่างมิดชิด

ทันทีที่เกราะทองปรากฏ กระสุนเวทจำนวนมากก็กระหน่ำเข้าใส่หน้าอกของออกัสตินอย่างรุนแรง

ตู้ม!!!

เกิดเสียงระเบิดดังขึ้นระรัว

แกร๊ก แกร๊ก.....

ออกัสตินรู้สึกเจ็บปวดหน้าอกอย่างสุดแสน นี่ราวกับเขาถูกมอนเตอร์ระดับสูงโจมตีเข้าใส่ และดูเหมือนว่ากระดูกบริเวณหน้าอกของเขาจะเกิดการแตกหัก...

แม้การกระโจนของเขาจะมีแรงส่งมหาศาล แต่ภายใต้แรงกระแทกของกระสุนเวทจำนวนนับไม่ถ้วน ร่างกายของเขาก็หยุดชะงักกลางอากาศก่อนจะร่วงหล่น

เกิดตัวเลขค่าความเสียหายจำนวนมากลอยขึ้นเหนือศีรษะของออกัสติน

-84391

ตู้ม!

ร่างกายของออกัสตินร่วงกระแทกพื้นอย่างแรงจนเกิดเสียงหนักทึบ

ในพื้นที่ส่วนของผู้ชม เหล่าเบฮีมอทที่ก่อนหน้านี้ยังพูดคุยกันสบายๆพลันลมหายใจหยุดชะงัก พวกเขาเบิกตาโพรงขณะมองดูค่าความเสียหายที่ลอยขึ้นมาด้วยความช็อค

"นั่นมันอะไรน่ะ?!"

"ออกัสตินใช้เกราะทองคำแล้ว แต่ก็ยังรับดาเมจไปขนาดนั้น????"

"ขณะที่สวมเกราะทองคำ มันน่าจะช่วยลดดาเมจไปได้เกือบๆ 70,000 ใช่มั้ย?"

"นั่นก็หมายความว่า.....สกิลของนักเวทคนนี้ ทำดาเมจได้เกิน 150,000?!"

พวกเบฮีมอทหันไปมองหน้ากันอย่างโง่งม

บรรยากาศพลันจมลงสู่ความเงียบ

พวกเขาไม่นึกไม่ฝันเลยว่านักเวทคลาส 2 จะน่ากลัวได้ขนาดนี้

"ปีศาจ....ปีศาจชัดๆ"

เบฮีมอทตนหนึ่งมองดูสนามรบ มองดูร่างที่นอนคว่ำหน้าของออกัสตินด้วยความเห็นใจ

คนอื่นๆต่างก็ไม่พูดอะไร ชัดเจนว่าเห็นด้วยกับคำพูดของเขา

ในสนามรบ ก่อนที่ออกัสตินจะได้ลุกขึ้น เขาก็รู้สึกได้ถึงออร่าพลังเวทมหาศาลอีกครั้ง

เขาได้แต่กัดฟันสะกดกลั้นความเจ็บปวดทั่วร่างเพื่อกลิ้งตัวหลบ

ตู้ม!!

ระเบิดเวทพุ่งระเบิดใส่พื้นด้านข้างออกัสติน และแรงจากการระเบิดก็ส่งเขาลอยกระเด็นไป

เขาพยายามลุกขึ้นด้วยความอับอาย สายตาที่ใช้มองดูหลินอวี่ทอแววเหลื่อเชื่อ

เขาเกิดคำถามกับชีวิตของตนเองขึ้นมา

มารดามันเถอะ นี่มันนักเวทคลาส 2 แน่เหรอ????

ตามความคิดของเขา จัดการพวกอาชีพนักเวทก็ไม่ต่างอะไรกับการปอกกล้วยเข้าปาก

เผ่าพันธุ์อื่นๆเองก็มีศัตรูที่พวกเขาเป็นดาวข่มตามธรรมชาติเช่นนี้

แต่นักเวทคนนี้ไม่แข็งแกร่งเกินไปหน่อยเหรอ?!

ตอนนี้เขาเหลือพลังชีวิตเพียงหนึ่งในห้า

พูดได้ว่าเจ็บอัดจนน่วมไปทั้งตัว

หลินอวี่มองออกัสตินที่พยายามยันตัวลุกขึ้นอีกครั้ง เขาดีดนิ้วเพื่อใช้ระเบิดกระแทก

เขาเพียงแค่ส่งการโจมตีเบาๆออกไปเท่านั้น

ไม่ได้ใส่พลังเข้าไปสักเท่าไร

ตู้ม ตู้ม ตู้ม......

ออกัสตินยกมือกุมศีรษะของตนเอาไว้พลางวิ่งหนีระเบิดกระแทกที่ไล่หลังมา

นิ้วมือของหลินอวี่พริ้วไหลราวกับกำลังบรรเลงเปียโน ทุกคราที่นิ้วของเขายืดเหยียดออกไป ออกัสตินก็จะต้องวิ่งหนีหัวซุกหัวซุน

หลินอวี่มองดูออกัสตินที่กุมศีรษะวิ่งหนีอย่างผ่อนคลาย จากนั้นจึงยิ้มพูดว่า

"เป็นยังไง? ตอนนี้ฉันคู่ควรเป็นคู่ต่อสู้ของนายมั้ย?"

ออกัสติน "....."

ภายใต้แรงระเบิดของระเบิดกระแทก ออกัสตินก็ยากจะเอ่ยปากพูดโต้ตอบใด

ทั่วร่างของเขาเจ็บปวดแสนสาหัส ควบคู่กับโดนระเบิดกระแทก ค่าพลังชีวิตของเขาจึงลดลงอย่างต่อเนื่อง

ทำไมเขาถึงได้มาเจอปีศาจแบบนี้ได้?!

พี่ชาย เมื่อครู่โจมตีไม่เหนื่อยบ้างเหรอ?

ไม่พักสักนิดเลยเหรอ?

ตอนนี้เอง ร่างกายของเขาก็เคลื่อนไหวได้ช้าลง

.....................

ออกัสตินหน้าเปลี่ยนสี เป็นวินาทีเดียวกับที่กระสุนเวทพุ่งใส่ใบหน้าของเขา

ตู้ม!!

ออกัสตินเหลือพลังชีวิตเพียงน้อยนิด เมื่อถูกระเบิดกระแทกจึงร่างสลายหายไป

และหลินอวี่ก็ได้รับชัยชนะ

เขายิ้ม

หลังจากได้ทุบตีเบฮีมอทอย่างมันส์มือ เขาก็รู้สึกสดชื่นทันที

เมื่อการต่อสู้จบแล้ว หลินอวี่ก็ออกจากสนามรบทันที ทิ้งให้พวกเบฮีมอทในส่วนผู้เข้าชมนิ่งตะลึง

พวเขามองไปยังตำแหน่งที่หลินอวี่หายไป เกิดความเงียบงันอยู่พักใหญ่

เบฮีมอทตนหนึ่งพูดขึ้นว่า

"ไปกันเถอะ"

........................

ภายในห้องเริ่มต้นของมิติสงคราม

ร่างของออกัสตินปรากฏตัวขึ้น บาดแผลที่เคยได้รับล้วนหายไปจนหมด กระนั้นในดวงตาของเขายังฉายแววตื่นตระหนกไม่หาย

หลังจากหันมองดูรอบๆแล้ว เขาก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก

เขากลับมาถึงพื้นที่ส่วนตัวแล้ว

เขาพบว่าทั่วร่างของเขาเต็มไปด้วยเหงื่อ

ทั้งยังรู้สึกอ่อนแรงอยู่หน่อยๆ

ออกัสตินทรุตัวนั่งลงบนโซฟา สีหน้าว่างเปล่า จมอยู่ในความคิด

ตอนนี้เอง ลำแสงหลายสายก็ทยอยปรากฏขึ้นภายในห้อง จากนั้นเหล่าเบฮีมอทที่เคยเข้าไปชมการต่อสู้ของออกัสตินก็ทยอยปรากฏตัวขึ้น

.........

เมื่อเห็นออกัสตินนั่งเหม่อลอยอยู่ที่โซฟา พวกเขาก็หันไปสบตากัน

ในดวงตาฉายแววเห็นใจ

ฉากก่อนหน้านี้น่ากลัวไปแล้ว....

ออกัสตินถูกอัดอยู่เพียงฝ่ายเดียว...

"อะแฮ่ม....ออกัสติน เป็นอะไรรึเปล่า?"

ออกกัสตินกลอกตาก่อนจะพูดอย่างไร้อารมณ์ว่า

"ไร้สาระ เห็นข้าสภาพนี้แล้ว คิดว่ายังสบายดีมั้ยล่ะ?!"

"ข้าชักสงสัยแล้วสิว่าตัวเองเป็นแค่พวกระดับต่ำรึเปล่า"

"อะแฮ่ม....พวกเราก็ได้เห็นแล้ว"

"เห็นข้าถูกทุบตีเหมือนสุนัขแล้ว?!"

ออกัสตินเบิกตากว้าง เขารู้สึกไม่สบายใจขึ้นมา

เขาคิดไม่ถึงว่าพรรคพวกของเขาจะเข้ามาดู

ขายหน้า! ช่างน่าขายหน้า!

"แค่กๆ ไม่ใช่แบบนั้น ข้าหมายความว่านักเวทผู้นั้นแข็งแกร่งจนเกินไปต่างหาก!"

"ใช่ๆ นักเวทผู้นั้นคงจะเป็นผู้ที่แข็งแกร่งที่สุดในระดับเดียวกันแล้ว"

"ในช่วงคลาสสอง คนที่แข็งแกร่งกว่าเขาได้คงจะมีแต่พวกอันดับต้นๆแล้วละมั้ง?"

"ครั้งนี้ข้าไม่ได้ตำหนิอะไรเจ้า คงได้แต่บอกว่าเจ้าโชคร้ายเกินไป ใครใช้ให้เจ้าสุ่มมาเจอสัตว์ประหลาดแบบนั้นกันล่ะ?"

พวกเบฮีมอทนั่งลงบนโซฟาและขยับก้นเพื่อให้ตัวเองนั่งสบายขึ้น

เบฮีมมอทตนหนึ่งพลันตบเข่าฉาด จากนั้นจึงพูดขึ้นด้วยสีหน้าเจ็บใจ

"พอได้เห็นนักเวทเผ่าพันธุ์มนุษย์วันนี้แล้ว มันก็ทำให้ข้านึกถึงนักเวทของเผ่าพันธุ์เรา"

สีหน้าของเบฮีมทตนอื่นๆเองก็เปลี่ยนเป็นอึมครึม

"ไอ้พวกนักเวทไร้ประโญชน์ของเผ่าพันธุ์เราน่ะเหรอ? ไอ้พวกนั้นมันปัญญาอ่อน!"

"หากว่าพวกมันต้องการแข็งแกร่งขึ้น พวกมันก็ต้องให้นักรบอย่างพวกเราเป็นแนวหน้าให้ตลอดงั้นเหรอ?! แล้วดูสิ่งที่พวกมันทำได้สิ จุดพลุฉลองเทศกาลงั้นเหรอ?!"

"สงสัยว่าตอนที่เรียนรู้สกิลบอลไฟ นั่นคงเป็นการใช้ค่าสติปัญญาทั้งหมดแล้ว!"

"ยิ่งพูดก็ยิ่งโมโห! ไป ออกจากที่นี่กัน! พวกเราออกไปกระทืบไอ้พวกที่ผลาญทรัพยากรเพื่อให้ได้พลุไฟพวกนั้นกัน!"

พวกเบฮีมอทยิ่งพูดถึงก็ยิ่งโกรธจนตัวสั่น พวกเขาพากันลุกขึ้นอย่างเดือดดาล

พวกเขามีความคิดเห็นตรงกัน พวกเขาจะไปทุบตีเจ้าพวกไร้ประโยชน์นั่นเพื่อระบายอารมณ์!

ขณะที่พวกออกัสตินกำลังพูดคุยกันนั้น หลินอวี่ก็ได้ชนะไปอีกสามสนาม

ที่เขาเจอมีแต่อาชีพทั่วไป พวกเขาอ่อนแอมาก

แม้ว่าหลินอวี่จะกดพลังลงไปมาก กระนั้นเขาก็ยังชนะได้ในไม่กี่วินาที

แล้วจะให้เขาทำอย่างไร?

ดังนั้นเขาจึงได้แต่ปิดฉากและสุ่มหาคู่ต่อสู้คนต่อไป....