หลังจากกลุ่มของพวกเธอหนีมาได้ไม่ไกล พวกเธอก็เจอกับเถียนหยวนหลง

เถียนหยวนหลงมีสีหน้ากังวล แต่หลังจากได้เห็นลู่เหยาและพวกนักเรียนแล้วเขาก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก

เถียนหยวนหลงเอ่ยถามลู่เหยา

"ทำไมถึงดูเร่งรีบนัก?"

ลู่เหยาเล่าเรื่องที่กลุ่มของเธอพบเจอกับกลุ่มของเมอร์ล็อคอัศวิน

เถียนหยวนหลงขมวดคิ้ว

คิดไม่ถึงว่าก่อนที่เขาจะมาถึง พวกลู่เหยาจะเจอกลุ่มศัตรูเข้าซะก่อน

ลู่เหยาเหลือบมองจั่วมู่เกอและหยานจี

"เอาเราหนีมาหลังจากฆ่าพวกมันแล้ว"

"ว่าไงนะ?!" เถียนหยวนหลงอุทานด้วยความตะลึง

เดิมทีนักธนูก็แพ้ทางพวกเกราะหนาอย่างอาชีพอัศวินอยู่แล้ว ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่าอีกฝ่ายยังมีคลาสสามอยู่อีกหกตัว?!

พวกมันถูกฆ่าตายหมดแล้ว?

"เธอฆ่าพวกมันเหรอ?"

เขาดูสับสน

"ถามสองคนนั้นสิ"

ลู่เหยาหันไปมองจั่วมู่เกอและหยานจี

เธอพบว่าที่พวกเธอสามารถจัดการกับเมอร์ล็อคทั้งกลุ่มได้ก็เพราะม้วนเวทแบบใช้ครั้งเดียวทิ้ง

"พวกเธอสองคน......."

ก่อนที่เถียนหยวนหลงจะพูดจบ เขาก็พลันนึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้

เขาหันไปกวาดมองกลุ่มนักเรียนก่อนจะเบิกตากว้าง

".......หลินอวี่ไปไหน??"

ลู่เหยาผงะ "หลินอวี่ไม่อยู่งั้นเหรอ?....."

เธอกวาดมองกลุ่มนักเรียน จากนั้นก็ต้องตกใจ

"ให้ตายสิ! หลินอวี่อยู่ที่ไหน?!"

ก่อนหน้านี้เพราะสถานการณ์คับขันเร่งด่วน ดังนั้นเธอจึงไม่ทันสังเกตว่ามีนักเรียนหายไปหนึ่งคน!

ตอนนี้เธอถึงเพิ่งรู้สึกตัวว่าหลินอวี่ไม่อยู่ในกลุ่มนักเรียนแล้ว

ทำไมจู่ๆคนที่โดดเด่นแบบนั้นกลับหายตัวไปโดยที่เธอไม่รู้สึกตัว??

พวกนักเรียนต่างก็หันไปมองโดยรอบ สีหน้าของพวกเเขาดูแปลกใจมาก

หลังจากที่ถูกพวกศัตรูตามมา เขาก็หายตัวไปแล้ว

แบบนี้จะไม่ให้มีคนคิดไปในทางร้ายได้ยังไง?

"เห็นมั้ยล่ะ! ผมรู้อยู่แล้วว่าเขาต้องเป็นคนทรยศ! เขาคงจะต้องกลับไปรวมกับพวก......."

ก่อนที่เด็กหนุ่มจะทันพูดจบ เบื้องหน้าก็ปรากฏแสงไฟสว่างวาบ

หยานจีพุ่งเข้าหาเขาด้วยใบหน้าเรียบเฉยขณะที่แทงหอกไปยังหน้าอกของเด็กหนุ่มนั้น

เปรี้ยง!!

เด็กหนุ่มกรีดร้องและลอยกระเด็นออกไป ร่างของเขากระแทกเข้ากับพื้นอย่างหนัก ทำให้เด็กหนุ่มได้แต่งอตัวพลางกระอักเลือด

หยานจีลงมือรวดเร็วเกินไป ทั้งลู่เหยาและเถียนหยวนหลงจึงไม่ทันได้ตอบสนอง

เมื่อได้สติ พวกเขาก็รีบไปขวางหยานจีและจั่วมู่เกอไว้

"พวกเธอใจเย็นๆกันก่อน!"

ลู่เหยาจ้องมองเด็กสาวทั้งสอง

เถียนหยวนหลงมองเด็กหนุ่มที่ยังร้องครวญครางอยู่บนพื้นด้วยสายตาเย็นชา

"เธอลืมที่ฉันบอกไปก่อนหน้านี้แล้วรึไง?"

คนที่สติแตกแบบนีมีแต่จะทำให้สถานการณ์ภายในกลุ่มเลวร้ายลง

หากไม่ใช่เพราะกำลังอยู่ในสถานการณ์ที่คับขัน เขาเองก็อยากจะสั่งสอนบทเรียนให้กับเด็กหนุ่มผู้นี้สักหน่อย

นอกจากนั้น......

เขารู้สึกว่าที่กลุ่มของศัตรูถูกถ่วงเวลาเอาไว้นั้น น่าจะเป็นฝีมือของหลินอวี่

จั่วมู่เกอหรี่ตาลงก่อนจะพูดด้วยรอยยิ้มว่า

"ม้วนเวทของเราได้มาจากอาหวี่"

"ว่าแล้วเชียว!"

แม้จะไม่รู้ว่าเป็นม้วนเวทแบบไหน แต่เถียนหยวนหลงก็คาดเดาเอาไว้แล้ว

เป็นฝีมือของหลินอวี่จริงๆ?!

ถ้าเกิดเป็นแบบนี้ พวกเขาก็มีโอกาสที่ตอบโต้กลับและกวาดล้างพวกศัตรูน่ะสิ??

"อะไรนะ?!"

ลู่เหยาอุทานด้วยความประหลาดใจ

เธอนึกว่าเป็นของที่ตระกูลของพวกเธอให้มาเสียอีก

ถึงอย่างไรก็ไม่ใช่เรื่องแปลกหากตระกูลใหญ่อย่างตระกูลหยานและตระกูลจั่วจะมีไอเท็มพิเศษที่สามารถทำให้ผู้ที่อยู่ในคลาสหนึ่งใช้คุกคามคลาสสี่ได้

แต่ว่า เป็นของที่หลินอวี่ให้มางั้นเหรอ?!

นักเรียนคนอื่นๆก็หันไปมองหน้ากันด้วยความตกตะลึง

จั่วมู่เกอพูดขึ้นอีกว่า

"อาหวี่ได้บอกหนูเอาไว้แล้วว่าให้ไปทางไหนเพื่อให้ทุกคนปลอดภัย"

นักเรียนหลายคนสูดหายใจเข้าลึก ดวงตาของพวกเขาฉายแววประหลาดใจ

"แต่ว่า!"

ตอนนั้นเอง จั่วมู่เกอก็เหลือบมองเด็กหนุ่มที่นอนกองอยู่บนพื้นก่อนจะยิ้มแล้วพูดว่า

"จะพาเขาไปด้วยไม่ได้"

"นี่......"

ทุกคนตกตะลึง

สีหน้าของเด็กหนุ่มนั้นซึ่งเดิมทีเต็มไปด้วยความประหลาดใจพลันเปลี่ยนเป็นบิดเบี้ยวอย่างดุร้าย

"ทำไมกัน?! ทำไมถึงพาฉันไปด้วยไม่ได้!"

จั่วมู่เกอไม่สนใจเขา เธอหันไปรอคำตอบจากลู่เหยาและเถียนหยวนหลง

ทั้งสองคนก็คือผู้ที่จะต้องตัดสินใจ

เถียนหยวนหลงและลู่เหยามีสีหน้าปั้นยาก ทำให้เด็กหนุ่มนั้นใจเต้นแรงขึ้นมา

บ้าไปแล้ว! พวกเขาคิดจะทิ้งฉันไว้ที่นี่งั้นเหรอ?!

แค่เพราะฉันพูดไม่ดีเกี่ยวกับหลินอวี่แค่ไม่กี่คำเนี่ยนะ?!

เขาหันไปมองนักเรียนคนอื่นๆ และพบว่านักเรียนไม่มีสีหน้าเฝ้ารอคำตอบก็หันมามองเขาด้วยความดูถูก

เด็กหนุ่มรู้สึกหัวใจหนักอึ้ง

ไอ้พวกสารเลว!

"ว่ายังไงคะ?"

จั่วมู่เกอพูดขึ้น

"ถ้ายังไม่รีบตัดสินใจ อีกไม่นานพวกเมอร์ล็อคก็จะตามมาทันเอานะคะ"

แม้ว่าตอนแรกพวกเขาจะวิ่งไปคุยไป แต่ทั้งกลุ่มก็ต้องหยุดลงเพราะการลงมือของหยานจี

เถียนหยวนหลงกัดฟันแน่น

"แน่ใจรึเปล่าว่าหลินอวี่สามารถปกป้องนักเรียนทุกคน?"

เขาไม่คิดเกี่ยวกับการจัดการศัตรูทั้งหมด ขอเพียงนักเรียนทุกคนปลอดภัย นั่นก็เพียงพอแล้ว

จั่วมู่เกอตอบด้วยรอยยิ้ม

"แน่ใจค่ะ"

"งั้นก็ดี"

ลมหายใจของเด็กหนุ่มแทบจะหยุดชะงัก เขาไม่อาจทำใจเชื่อได้ลง

"คุณฟังคำพูดของเธอจริงๆงั้นเหรอ?! คุณกำลังจะทิ้งผมไว้ที่นี่งั้นเหรอ?!"

เถียนหยวนหลงมองเด็กหนุ่ม จากนั้นบนฝ่ามือของเขาก็ปรากฏกลุ่มหมอกขึ้น เขาโญนกลุ่มหมอกไปคลุมร่างของเด็กหนุ่มเอาไว้

"นี่เป็นหมอกซ่อนเร้น มันจะทำให้เธอล่องหนได้เป็นเวลาสิบนาที ขอเพียงเธอซ่อนตัวโดยไม่ส่งเสียงใดๆ เธอก็จะปลอดภัย"

ในฐานะผู้คุม เขาย่อมไม่อาจปล่อยให้นักเรียนตายไปทั้งแบบนั้น

นี่เป็นขีดจำกัดของเขาแล้ว

จั่วมู่เกอขมวดคิ้วเล็กน้อย

แต่เธอก็เพียงเหลือบมองเด็กหนุ่มคราหนึ่งโดยไม่พูดอะไร

ตอนนี้เวลาใกล้หมดแล้ว เธอไม่อยากทำให้แผนของหลินอวี่เกิดความคลาดเคลื่อน

ส่วนคนผู้นี้ เอาไว้ค่อยหาทางจัดการทีหลัง

เด็กหนุ่มมีสีหน้าว่างเปล่า เขาก้มลงมองร่างกายของตัวเองที่ค่อยๆจางลงจนกลมกลืนกับสภาพแวดล้อม

หมอกซ่อนเร้นแสดงผลแล้ว

"ไม่มีเวลาแล้ว ไปกันเถอะ!"

เถียนหยวนหลงบอก

"ทางนี้ค่ะ!"

หยานจีชี้ไปยังทิศทางหนึ่ง

หลินอวี่ได้ส่งข้อมูลมาบอกพวกเธอผ่านระบบข้อความ

"ไป!"

ทั้งกลุ่มออกวิ่งต่ออีกครั้ง