ทั้งนักศึกษาใหม่และเก่ามองดูฉากนี้ด้วยความอึ้งและสับสน

ทำไมเธอถึงลอยอยู่กลางอากาศได้?

แม้แต่ตัวตงกงเยว่เองก็งุนงง

เธอม้วนตัวลงเพื่อทอนแรงกระแทกก่อนจะลุกขึ้นมองดูโดยรอบ

ที่ด้านนอกลานต่อสู้ จั่วมู่เกอพึมพำ

"คงมีบางคนพอเห็นหน้าตาดีเข้าหน่อยก็ชอบเขาแล้วล่ะสิ"

หยานจีที่ยืนอยู่ข้างเธอหันไปมองหลินอวี่

"ใช่! คนๆนั้นจะต้องมีความคิดชั่วร้ายอะไรแน่ๆ"

หลินอวี่ขมวดคิ้ว

"ฉันทำอะไรผิด? ก็แค่คิดว่าเด็กผู้หญิงพุ่งกระแทกพื้นคงดูไม่งามก็เท่านั้นเอง ฉันผิดตรงไหน?"

จั่วมู่เกอและหยานจีต่างยื่นมือไปหยิกเอวหลินอวี่

หลินอวี่ยิ้มหันไปมองสองสาว

"หึงเหรอ? มา หอมแก้มฉันคนละที"

"ไร้ยางอาย!"

"ถอยไปเลยนะ!"

หลินอวี่ถูกสองสาวผลักไล่ไสส่ง

ตงกงเยว่ไม่ได้สังเกตเห็นความผิดปกติอะไร เธอหันไปพูดกับหนิงม่าน

"ฉันแพ้แล้ว"

แม้จะแพ้ แต่สีหน้าท่าทางของเธอยังคงเดิมทุกประการ

หนิงม่านพยักหน้า

"น้องเองก็แข็งแกร่งไม่เบา เกรงว่าปีหน้าพี่คงสู้น้องไม่ได้แล้ว"

ตงกงเยว่ไม่ได้ตอบอะไร เธอจ่าย 20 เครดิตให้หนิงม่าน จากนั้นเธอก็ไม่ได้เดินไปลงทะเบียน แต่เลือกที่จะถอยออกไปรอดูอยู่ด้านข้าง

"ใครจะออกมาเป็นคนต่อไป?"

หนิงม่านปรายตามองเหล่านักศึกษาใหม่พลางเอ่ยถามด้วยรอยยิ้ม

หลายคนรีบหลบตา ขณะที่บางคนมีสีหน้าลังเล

แม้แต่ตงกงเยว่ก็แพ้แล้ว

"พี่ใหญ่จะลงมือมั้ยครับ?"

สวีเผิงเทียนกระซิบถาม

หลินอวี่เหลือบมองเขา

"นายไม่ออกไปล่ะ?"

"ผม? พี่คงจะล้อเล่นใช่มั้ย?"

สวีเผิงเทียนยิ้มเจื่อน

"จะให้ผมออกไปเป็นกระสอบทรายเหรอ?"

หลินอวี่ยกยิ้ม จากนั้นจึงก้าวเดินออกไป

เมื่อเห็นว่าผู้ที่เดินออกมาเป็นใคร เหล่านักศึกษาใหม่ก็ต่างพากันเบิกตากว้าง

จากนั้นพวกเขาก็เผยสีหน้าตื่นเต้นออกมา

"เป็นหลินอวี่!!"

"หลินอวี่ก็อยู่ที่นี่ด้วย!"

"สู้เค้า! หลินอวี่ พวกเราคอยเป็นกำลังใจให้ เล่นพวกมันให้หนักๆเลย!"

"ใช่! ให้พวกเขารู้ว่านักศึกษาใหม่อย่างพวกเราก็ไม่ใช่ขนมกรุบเหมือนกัน!"

เหล่านักศึกษาใหม่ที่เคยห่อเหี่ยวพลันกลับมาคึกคักแจ่มใสกันทันตา

เมื่อตงกงเยว่มองเห็นหลินอวี่ เธอก็เข้าใจทันทีว่าเมื่อครู่นี้เกิดอะไรขึ้น

เป็นเขา?

หลินอวี่เดินมาหยุดยืนอยู่เบื้องหน้าของหนิงม่าน

หนิงม่านกวาดสายตามองประเมินเขา

"นักเรียนหลินอวี่คนดังนี่เอง ดูเหมือนว่านายจะแข็งแกร่งเอามากๆสินะ พวกเด็กใหม่ดูคาดหวังในตัวนายมาก"

"หากว่านายแพ้ งั้นก็ถือได้ว่าเด็กใหม่ทั้งหมดพ่ายแพ้สินะ?"

หลินอวี่คลี่ยิ้ม

"ฉันไม่แพ้"

หนิงม่านขมวดคิ้ว แม้แต่เหล่านักศึกษาชั้นปีสูงทางด้านหลังหนิงม่านก้ขมวดคิ้วด้วยความไม่พอใจ

"เหอะ หมอนี่ปากดีไม่เบา"

"ไม่รู้ว่าจะเก่งเหมือนปากรึเปล่า"

หนิงม่านสูดหายใจเฮือกใหญ่

"น้องชาย ที่นี่นไม่มีคนนอก เดี๋ยวรุ่นพี่คนนี้จะช่วยสั่งสอนนายให้เอง"

เธอตัดสินใจแล้วว่าจะมอบบทเรียนให้เด็กหนุ่มผู้นี้รู้สำนึก!

หลินอวี่ยิ้มตอบว่า

"ขอบคุณรุ่นพี่ พวกเราเริ่มกันได้รึยัง?"

หนิงม่าน "......."

เธอโกรธจนเส้นเลือดผุดขึ้นข้างขมับ

เธอหน้าดำทะมึนขณะที่พูดว่า "เริ่มได้!"

ทันทีที่สิ้นประโยคของหนิงม่าน แสงสีฟ้าก็กระพริบขึ้นวูบ

ตู้ม!!

เกิดพลังเวทมนตร์ระเบิดขึ้นอย่างรุนแรง โล่พลังงานที่คอยปกป้องอยู่เบื้องหน้าของหนิงม่านถูกระเบิดเป็นชิ้นๆ จากนั้นตัวเลขค่าความเสียหายอันมหาศาลก็ลอยขึ้นมา

-49121

หนิงม่านทรุดเข่าลงกับพื้น

บนใบหน้าของเธอยังคงฉายแววสับสนงุนงง

ไม่เพียงแต่เธอ แม้แต่ผู้ที่ชมดูอยู่ทุกคนต่างก็นิ่งเงียบ

เธอจำได้ว่าเธอพึ่งพูดว่า 'เริ่มได้" ออกไปเมื่อหนึ่งวินาทีก่อน

เริ่มไปแล้ว?

แล้วก็จบลงไปแล้ว?

"นี่....."

เหล่านักศึกษาชั้นปีสูงต่างเบิกต่างค้าง

พวกเขาหันไปมองหน้ากัน

"จำได้ว่าโล่พลังงานของหนิงม่านมีค่าเกราะอยู่ที่ 40,000 ไม่ใช่เหรอ?"

นักเวทคนหนึ่งพึมพำกับตัวเอง

"งั้นก็หมายความว่า เจ้าเด็กนี่มีพลังโจมตีมากกว่า 70,000 แม้ว่าจะหักค่าเกราะไปแล้วก็ตาม?!"

"แม่ง นี่มันสัตว์ประหลาดอะไรกันวะ?"

พวกเขาต่างตกตะลึง ใบหน้าเริ่มแปรเปลี่ยนเป็นปั้นยาก

"ดูเหมือนว่าแม้แต่นายก็ยืนรับดาเมจนี่ไม่ไหวใช่มั้ย?"

พวกเขาหันมองไปยังนักรบคนหนึ่ง

เขาก็คือคนที่แข็งแกร่งที่สุดในกลุ่ม

เซี่ยงป๋อเหยียน

คลาส 4 เลเวล 2

"เหล่าเซี่ยง ว่าไง? นายยืนไหวรึเปล่า?"

"ถ้าพวกเราแพ้กันหมดคงขายหน้าจนไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนแน่"

"ใช่ กว่าจะมีโอกาสได้รับน้อง แต่กลับถูกรุ่นน้องตีแตกกระเจิงเนี่ยนะ? พวกเราได้โดนหัวเราะเยาะจนตายแน่"

ต้องทราบว่าเครดิตที่อยู่ตรงหน้าของพวกเขานี้ก้เป็นจำนวนที่ไม่น้อยเลย

นักศึกษาใหม่แต่ละคนจะได้รับ 20 เครดิต มีนักศึกษาใหม่ทั้งหมด 1,000 คน ก็รวมเป็นเครดิตจำนวน 20,000 เครดิต

นี่เป็นงานง่ายๆ แค่ไถตังเด็ก ยังจะมีงานไหนที่สบายและไม่ต้องออกไปเสี่ยงอันตรายแบบนี้บ้าง?

แน่นอนว่าการแข่งขันของทุกปีล้วนแต่ดุเดือด

และเนื่องจากมีการสืบทอดประเพณีที่ไม่ได้ระบุเอาไว้ในกฏของมหาวิทยาเช่นนี้ นักศึษารุ่นพี่มีหรือจะไม่คว้าโอกาสเอาไว้

หากว่าพวกเขาปลอ่ยเด็กใหม่ไปง่ายๆ รุ่นของพวกเขาก็คงจะถูกหัวเราะเยาะแล้ว

และหากว่าพ่ายแพ้หมดรูป ในอนาคต เกรงว่าพวกเขาจะไม่มีหน้ามาเรียนด้วยซ้ำ

เซี่ยงป๋อเหยียนขมวดคิ้ว

เขามองดูหลินอวี่ก่อนจะเผยรอยยิ้ม จากนั้นก็สูดหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่

"พลังป้องกันของฉันสูงกว่าหนิงม่านมาก อีกทั้งฉันยังอยู่คลาส 4 คิดว่าเด็กใหม่จะเอาชนะฉันได้รึไง?"

"ถูกเผง!"

เขามอบคำปลุกใจให้ตัวเอง ขณะเดียวกันก็มอบความมั่นใจให้สหาย

ได้ยินคำตอบของเซี่ยงป๋อเหยียน คนอื่นๆก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกและเผยยิ้มออกมา

"เอาล่ะ เหล่าเซี่ยง นายเป็นความหวังของหมู่บ้านแล้วนะ!"

เขาเป็นคลาส 4 เพียงคนเดียวที่อยู่ที่นี่

ขณะที่พวกเขากำลังพูดคุยกัน หลินอวี่ก็กวาดตามอง

"ใครจะเป็นคนต่อไป?"

เซี่ยงป๋อเหยียนจ้องมองหลินอวี่ก่อนจะเดินออกมา

"รุ่นน้อง บอกไว้ก่อนนะว่าการปลุกพลังได้ก่อนพวกนายสองสามปีของเราไม่ได้ใช้ไปอย่างเปล่าประโยชน์แน่"

เขาถือดาบด้วยมือข้างหนึ่ง ขณะที่อีกมือก็ถือโล่เอาไว้ สีหน้าของเขาฉายแววเคร่งขรึม ทั่วร่างแผ่ซ่านกลิ่นอายอันน่ากลัวออกมา

เคร้ง!

เขาใช้ดาบกระทบกับโล่ก่อนจะฉีกยิ้ม

"ฉันน่ะแตกต่างจากคนอื่นๆ ฉันผ่านภารกิจมาแล้วมากมาย และยังเคยลุยสนามรบจริงมาแล้ว"

หลินอวี่ชะงัก จากนั้นจึงพยักหน้า

"รุ่นพี่น่าทึ่งจริงๆ"

เซี่ยงป๋อเหยียนยกยิ้มมุมปาก

"มาเถอะ วันนี้ฉันจะแสดงให้นายเห็นเองว่าแบบไหนที่เรียกว่ายอดฝีมือ!"

พูดจบ เขาก็ยันเท้าเข้ากับพื้น ร่างกายของเขาแผ่ออร่าแห่งความถือดีออกมา จากนั้นร่างกายของเขาก็พุ่งเข้าหาหลินอวี่อย่างรวดเร็วจนเกิดภาพติดตาทิ้งไว้เบื้องหลัง

ดูร้ายกาจมาก!

พุ่งชาร์จ!

อย่างไรก็ตาม ขณะที่เขาพุ่งออกไปได้ครึ่งทาง กระสนุเวทนัดหนึ่งก็พุ่งเข้าหาเขา

เซี่ยงป๋อเหยียนหน้าแปรเปลี่ยน เขารีบยกโล่ในมือขึ้นป้องกัน

ตู้ม!!

การพุ่งชาร์จของเขาถูกขัดขวาง ร่างกายของเขาลอยกระเด็นออกไปสิบกว่าเมตรอย่างไม่อาจควบคุมได้

-19231

เกิดตัวเลขค่าความเสียหายลอยขึ้นมา

ทุกคนต่างเบิกตาค้าง....