ก่อนที่พวกต่างดาวจะทันได้วิ่งเข้ามาถึงตัวพวกหลินอวี่ ที่รอต้อนรับพวกเขาก็คือพายุกระสุนเวท

เกิดเสียงร้องโหยหวนดังขึ้น

"เอื๊อก....."

เติ้งเฉิงจื่อที่เห็นศัตรูถูกจัดการไปอย่างรวดเร็วทำได้เพียงกลืนน้ำลายด้วยตัวที่สั่นเทา

ผู้คนที่อยู่โดยรอบก็มีการตอบสนองดุจเดียวกัน

นี่มันแข็งแกร่งเกินไปแล้ว!

ตอนนี้เอง หลินอวี่ก็นึกอะไรได้ เขาพลันหน้าแปรเปลี่ยน

"รู้งี้น่าจะเบามือแล้วปล่อยให้พวกมันเรียกคนมาช่วยก่อน"

เขาฆ่าคนทั้งกลุ่มอย่างรวดเร็ว ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายได้แจ้งกลุ่มอื่นรึเปล่า?

หากว่าแจ้ง เขาก็จะได้จัดการกำลังเสริม คาดว่าอีกฝ่ายคงจะไม่กล้าส่งคนมาเพิ่มอีก

แต่หากว่าไม่ได้แจ้ง เช่นนั้นก็คงยากจะตามไปจัดการกลุ่มอื่นๆ

หลินอวี่รู้สึกเสียดายเล็กน้อย

นั่นเป็นคะแนนจำนวนไม่น้อยเลย

เติ้งเฉิงจื่อและคนอื่นๆได้แต่มองดูหลินอวี่ด้วยตัวที่สั่นเทา

นี่นายเป็นปีศาจรึไง?

คิดจะล่อศัตรูมาเชือดจนหมดงั้นเรอะ?

หลินอวี่ไม่ได้สนใจว่าคนอื่นๆกำลังคิดอะไรอยู่

เขาหันไปหาสวีเผิงเทียนและคนอื่นๆ

"พวกฉันกำลังจะไปแล้ว พวกนายก็ดูแลตัวเองด้วย"

"อ้ะ พี่ใหญ่จิตใจดีจริงๆ ยังเป็นห่วงผมด้วย"

สวีเผิงเทียนมองหลินอวี่ด้วยท่าทางราวกับจะร้องไห้จนทำให้หลินอวี่รู้สึกขนลุก

หลังจากบอกลาคนอื่นๆแล้ว พวกหลินอวี่ทั้งสามก็ออกเดินทางต่อ

เมื่อเห็นว่าหลินอวี่และคนอื่นๆจากไปแล้ว สวีเผิงเทียนก็หันไปมองพวกเติ้งเฉิงจื่อด้วยสีหน้าภาคภูมิใจ

"เป็นไง? บอกแล้วใช่มั้ยว่าลูกพี่ของฉันน่ะแข้งแกร่งมาก แต่พวกนายก็ไม่เชื่อ!"

"เชื่อแล้วๆ!"

"แข็งแกร่งมากจริงๆ!"

หลายคนที่เคยดูถูกสวีเผิงเทียนก่อนหน้านี้อดที่จะพยักหน้าอย่างเห็นด้วยไม่ได้

พวกเขาไม่กังขาในความแข็งแกร่งที่วิปริตของหลินอวี่อีกต่อไป

สวีเผิงเทียนเงยหน้าขึ้นหัวเราะด้วยความสะใจ

.....................

ที่ลานกว้างด้านนอกมิติลับ เกิดแสงกระพริบวาบขึ้นหลายครั้ง

เหล่าคนที่ถอนตัวก่อนหน้านี้ล้วนโผล่ออกมาข้างนอก

บนใบหน้าของพวกเขายังคงตื่นตระหนกอย่างชัดเจน หลังจากพบว่าตัวเองออกมาที่โลกภายนอกแล้ว พวกขเาก็อดถอนหายใจด้วยความโล่งอกไม่ได้

บนเวที ตัวแทนหลายคนก็หันมาประเมินนักเรียนเหล่านี้

เมื่อเห็นว่าพวกเขาหนีออกมาด้วยความขลาด พวกเขาก็ส่ายหน้าด้วยความผิดหวัง

แต่พวกเขาก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา

ถึงอย่างไรนี่ก้นับเป็นครั้งแรกที่นักเรียนหลายคนได้เผชิญกับการต่อสู้ที่มีชีวิตเป็นเดิมพัน

ดังนั้นจึงพอให้อภัยได้

เพียงแต่ผลงานของนักเรียนเหล่านี้ไม่ดีสักเท่าไร

พวกนักเรียนที่หนีออกมาได้รีบหันไปดูจอแสงเพื่อหาจอแสงของสหายทียังคงอยู่

ไม่นาน พวกเขาก็เจอจอแสงเหล่านั้น

"พวกนั้นยังไม่ออกมากันอีกเหรอ?"

มองดูกลุ่มนักเรียนที่ยังคงต่อสู้ดิ้นรนแล้ว เหล่านักเรียนที่หนีออกมาก็หน้าแปรเปลี่ยนเล็กน้อย

พวกเขาหนีออกมา แต่คนเหล่านั้นยังคงยืนหยัดสู้ต่อไป

นี่เป็นความแตกต่างอย่างชัดเจน

ตอนนี้เองก็ ในจอแสงก็ปรากฏกระสุนเวทกลุ่มใหญ่พุ่งมาจากระยะไกล

กระสุนเวทเหล่านั้นถล่มปูพรมพวกต่างดาว

พวกต่างดายที่ผลักดันพวกเขาสู่จุดสิ้นหวังถูกกระสุนเวทยิงถล่มจนตายกันเกลื่อนกลาด

"นี่......"

ดวงตาของพวกนักเรียนที่หนีออกมาเบิกกว้างด้วยความตกตะลึง

"แข็งแกร่งอะไรอย่างงี้!"

หลายคนขยี้ตาด้วยความไม่เชื่อ

เมื่อเห็นว่าพวกต่างดาวถูกสังหารจนหมดจริงๆ พวกเขาก็พลันรู้สึกเสียดายขึ้นมา

"รู้งี้ฉันคงไม่ออกมาหรอก! คะแนนของฉันก็คงไม่แย่แบบนี้"

"ใช่!"

นักเรียนที่หนีออกมาก่อนเริ่มตีอกชกหัว พวกเขารู้สึกเสียดายอย่างที่สุด

...........................

หลังจากรู้ว่าพวกต่างดาวมีเป้าหมายในการซุ่มโจมตีกลุ่มนักเรียน หลินอวี่ก็เริ่มทำการวางเหยื่อล่อ

ทุกครั้งที่เขาเผชิญกับพวกต่างดาวที่อยู่ในคลาสหนึ่ง เขาก็ไม่จำเป็นต้องลงมือด้วยซ้ำ เพียงปล่อยให้มังกรดินและอัศวินแห่งฝันร้ายจัดการไปก็พอ

และเขายังมอบโอกาสให้พวกมันได้เรียกพวกพ้องมาเสริมกำลัง

หลังจากจัดการไปทีละกลุ่ม พวกเขาก็เตร็เตร่ไปอย่างเอื่อยเฉื่อย จนกระทั่งพวกเขาได้พบกับศัตรูที่อยู่ในคลาสสาม

โดยไม่รอให้พวกคลาสสามเหล่านี้ได้มีโอกาสลงมือใดๆ หลินอวี่ก็ออกโรงด้วยตัวเองเพื่อไม่ให้อีกฝ่ายได้แจ้งเตือนกลุ่มอื่นๆจนเป็นการแหวกหญ้าให้งูตื่น

ในเวลาเพียงสามวัน พวกเขาสังหารพวกต่างดาวชั้นยอดไปสิบกว่ากลุ่ม

ผู้ที่ชมดูอยู่ข้างนอกได้แต่มองดูด้วยความขนลุก

ตอนนี้คะแนนของหลินอวี่ได้พุ่งทะลุเกิน 100,000 แล้ว!

แม้แต่จั่วมู่เกอและหยานจีก็พลอยได้รับอานิสงส์ไปด้วย โดยมีคะแนนอยู่ที่ 20,000 กว่าและ 30,000 กว่า

เป็นการยึดพื้นที่หัวตารางไว้อย่างเหนียวแน่น

ในขณะเดียวกัน พวกผู้นำของสี่เผ่าพันธุ์ในมิติลับก็เริ่มค้นพบความผิดปกติ

ในเวลาเพียงสามวัน พวกเขาสูญเสียมือดีไปแล้วสิบกว่ากลุ่ม!

ส่วนทั้งสิบกว่ากลุ่มนี้ตายอย่างไร พวกเขาไม่ทราบสาเหตุแม้แต่น้อย

เรื่องนี้ทำให้พวกเขารู้สึกขนลุกขึ้นมา

"เกิดอะไรขึ้น?! คนของเราล่ะ? ทำไมจู่ๆถึงได้ตายกันหมด??"

"เป็นไปได้ไหมว่าพวกมนุษย์ได้ส่งตัวตนระดับสูงมากำจัดพวกเราโดยเฉพาะ??"

"เป็นไปได้มากทีเดียว! ขอเพียงคนของเรามีความเคลื่อนไหว พวกมันก็จะกำจัดคนของพวกเราล่วงหน้า!"

หลายคนแลกเปลี่ยนความเห็นกันด้วยหน้าดำคร่ำเครียด

"บัดซบ! พวกมนุษย์สารเลว พวกมันเห็นพวกเราเป็นแค่ของเล่นชัดๆ!"

"พวกเราจะเอายังไงกันต่อ?"

ผู้นำทั้งสี่ต่างก็นิ่งเงียบ

ตอนนั้นเองก็มีเสียงอันเกียจคร้านเสียงหนึ่งดีงขึ้น

"อยู่นี่นี่เอง"

ได้ยินเช่นนั้น พวกผู้นำทั้งสี่ก็พากันหันควับไปทางต้นเสียงด้วยความตกใจ

ที่ปากทางเข้าถ้ำ มีชายหนุ่มในเสื้อคลุมนักเวทกำลังยืนอยู่ด้วยสีหน้าเรียบเฉย

เมื่อเห็นสีหน้าราวกับเห็นผีของผู้นำทั้งสี่ ชายหนุ่มนักเวทนั้นก็คลี่ยิ้ม

"เจ้าเป็นใคร?!"

ทั้งสี่จ้องมองหลินอวี่ด้วยความตื่นตัว

หลินอวี่เอ่ยตอบด้วยรอยยิ้ม

"ฉันเหรอ นักเรียนที่เข้าร่วมในการสอบ"

ผู้นำทั้งสี่นิ่งอึ้ง

หลังจากนั้นพวกเขาก็หันไปแสยะยิ้มให้กัน

"ถึงแม้จะฆ่าพวกที่เข้ามาทั้งหมดไม่ได้ แต่ฆ่าเพิ่มได้อีกสักคนก็ย่อมดีกว่า!"

กล่าวจบ ก็เป็นเวลาเดียวกันกับที่พวกเขาเห็นหลินอวี่โยนผลึกสีแดงเข้มสองสามก้อนมาทางพวกเขา

จากนั้นหลินอวี่ก็หายตัวไป

ทั้งสี่มองดูผลึกที่กลิ้งมาตรงเท้าด้วยสีหน้างุนงง

ผลึกสีแดงพลันแดงก่ำขึ้นก่อนที่เปลวเพลิงอันเกรี้ยวกราดจะสาดซัดไปทั่วทั้งถ้ำ

ตู้ม ตู้ม ตู้ม! ! !

พื้นดินสั่นสะเทือน เกิดรอยร้าวลุกลามไปทั่วทั้งถ้ำจนคล้ายจะพังครืนลงมาได้ทุกเมื่อ

หลินอวี่ปซึ่งรากฏตัวขึ้นที่นอกถ้ำเปิดหน้าต่างรายงานขึ้นมาดู มุมปากของเขายกขึ้นเป็นรอยยยิ้ม

ง่ายจังแฮะ

หลังจากระเบิดสงบลง หลินอวี่ก็กลับเข้าไปในถ้ำอีกครั้ง

เขากวาดตามองดูโดยรอบและพบว่าไม่เหลือร่องรอยของพลังชีวิตอยู่อีกแล้ว เขาพยักหน้าด้วยความพึงพอใจและออกจากถ้ำไป.....