หลินอวี่ยิ้มบาง "ฉันเตรียมการต่างๆไว้มากมาย แล้วภารกิจก็ไม่ได้ยากเกินไปด้วย"

"ไม่ได้ยากเกินไป?"

จั่วมู่เกอและหยานจีกระพริบตาปริบๆ

"เป็นภารกิจอะไร?"

จั่วมู่เกอถามด้วยความอยากรู้

"ทำลายป้อมปราการจอมเชือด และสังหารอาชีพหายากคลาสสาม"

หลินอวี่พูดเสียงเรียบ

การเตรียมการทุกอย่างเป็นอย่างดีทำให้ทุกสิ่งทุกอย่างอยู่ในการควบคุมของเขา

ในความคิดของหลินอวี่แล้ว แม้ว่าภารกิจนี้จะยาก แต่ก็ไม่ได้ยากจนเกินไป

จั่วมู่เกอ "??"

หยานจี "??"

ทั้งสองต่างหันไปมองหน้ากันเงียบๆ

จากนั้นหยานจีก็ยกมือขึ้นนวดคลึงขมับ "นั่นยังไม่เรียกว่ายากเกินไปอีกเหรอ?!"

เกรงว่านายแค่เข้าใจความหมายของคำว่า "ยากเกินไป" ผิดไปต่างหาก!

จั่วมู่เกอจิตใจปั่นป่วน

หลินอวี่ผงะ "นั่นยากมากเหรอ? ไม่เห็นมีอะไรนี่?"

จั่วมู่เกอและหยานจีกลอกตามองบน แสดงท่าทางว่าไม่อยากจะคุยกับหลินอวี่อีก

"นายรู้มั้ยว่าภารกิจระดับวิญญาณศักดิ์สิทธิ์ของฉันเป็นยังไง?"

หยานจีรู้สึกพูดไม่ออก

"เป็นภารกิจแบบไหน?"

หลินอวี่รู้สึกสนใจเล็กน้อย

เขาเองก็อยากจะรู้ว่าภารกิจระดับวิญญาณศักดิ์สิทธิ์และภารกิจระดับอีเทอร์นอลส์แตกต่างกันแค่ไหน

"แค่ขโมยของจากบอสมอนสเตอร์คลาสสอง"

หลินอวี่ "แล้วยังไงต่อ?"

"แค่นั้นแหละ"

หลินอวี่ตกตะลึง "ห้ะ?!"

บอสมอนสเตอร์คลาสสอง นั่นเขาฆ่าได้สบายๆเลยไม่ใช่เหรอ?

แต่นี่แค่ขโมยของมาจากมัน?

ง่ายขนาดนี้เชียว?

เป็นเรื่องที่เขานึกไม่ถึงเลยจริงๆ

หยานจี "......."

เธอส่งเสียงฮึ่มและถลึงมองหลินอวี่อย่างเคืองๆ

เธอรู้สึกโดนดูถูก!

สำหรับเธอแล้วภารกิจนี้มันยากจนเลือดตาแทบกระเด็นเชียวนะ!

สำหรับผู้มีพลังพิเศษระดับฝึกหัดที่ต้องเผชิญหน้ากับบอสคลาสสองโดยลำพังแล้ว มันยากมาก!

หากเปลี่ยนเป็นอาชีพธรรมดาไป เกรงว่าตอนนี้อาจจะได้ลาโลกไปแล้ว!

จั่วมู่เกอยกมือกุมหัว

"ดูเหมือนภารกิจของฉันจะง่ายที่สุดสินะ แค่ทำให้บอสมอนสเตอร์คลาสสองเชื่องด้วยฮีลลิ่ง"

เธอรู้สึกขุ่นเคือง

หลินอวี่ "......."

เขามองดูสองสาวที่เห็นได้ชัดว่าเพิ่งผ่านงานหนักมา เขาก็รู้สึกว่าตนเองควรจะปลอบสองสาวสักหน่อย

"อืม ภารกิจค่อนข้างยากทีเดียว ลำบากพวกเธอหน่อยนะ"

สองสาวหลอกตามองบน

เจ้าหมอนี่ตั้งใจจะปลอบหรือจะซ้ำเติมพวกเธอกันแน่?!

นี่มันไม่ต่างจากการเยาะเย้ยกันชัดๆ!

เมื่อเห็นสองสาวมีสีหน้าบูดบึ้ง หลินอวี่ก็ยิ้มพูดว่า

"อ้อใช่ ฉันเกือบจะลืมบางอย่างไปซะแล้ว"

"อะไรงั้นเหรอ?"

มุมปากของหลินอวี่ค่อยๆยกขึ้น เขายกมือขึ้นชี้มาที่แก้มทั้งสองข้าง

"สัญญาญของพวกเธอไง"

หยานจีและจั่วมู่เกอต่างนิ่งค้าง จากนั้นจึงนึกขึ้นได้ว่าเคยพูดอะไรเอาไว้

ทันใดนั้นทั้สองก็พลันหน้าแดง

ถึงอย่างไรพวกเธอก็ยังเป็นเด็กสาว

ตอนนั้นเพราะคิดว่าหลินอวี่จะต้องใช้เวลาอีกยาวนานกว่าจะทำภารกิจระดับอีเทอร์นอลส์ได้สำเร็จ

คิดไม่ถึงว่าจะเสร็จเร็วขนาดนี้

เขาทำสำเร็จในเวลาเพียงไม่กี่วัน!

พวกเธอยังไม่ทันได้เตรียมตัวเตรียมใจด้วยซ้ำ

เมื่อเห็นสีหน้าเขินอายของสองสาว หลินอวี่ก็ยิ้มพูดขึ้นว่า

"คิดจะผิดคำพูดรึไง?"

"ใครผิดคำพูด?!"

ทันทีที่หลินอวี่บอกว่าพวกเธอผิดคำพูด หยานจีก็แย้งเสียงสูง

หยานจีซึ่งความจริงยังเขินอายยิ่งกว่าจั่วมู่เกอพลันหลับตาลงและยื่นหน้าไปจุ๊บแก้มหลินอวี่

หลินอวี่ชะงักค้าง

เดิมทีเขาคิดว่ายัยแม่มดอย่างจั่วมู่เกอที่ชอบรุกจะเป็นฝ่ายทำตามสัญญาก่อน

ที่ไหนได้ กลับเป็นหยานจีที่ขี้อายลงมือก่อนซะอย่างนั้น?

หลังจากหอมแก้มหลินอวี่ หยานจีที่หน้าแดงก่ำก็มองหลินอวี่อย่างไม่ยอมแพ้

"ฉัน หยานจี เป็นคนพูดคำไหนคำนั้น ฉันไม่ใช่คนผิดคำพูด!"

หลินอวี่ "......"

ดูเหมือนเขาจะค้นพบวิธีจัดการหยานจีเข้าแล้ว

เขายกนิ้วโป้งให้หยานจี

"ดังคาด หยานจี เธอเยี่ยมมาก! รักษาคำพูดดุจทองคำ!"

หยานจีเลิกคิ้วเชิดหน้า ท่าทางดูภาคภูมิใจมาก

อีกด้านหนึ่ง จั่วมู่เกินมีท่าทางขี้ขลาดจนแทบจะขดตัวเป็นลูกบอล

หลินอวี่หันมาจ้องจั่วมู่เกอที่ท่าทางขี้ขลาด จากนั้นจึงพูดเยาะเย้ยด้วยสีหน้าชั่วร้าย

"ว่าไง คุณหนูจั่ว? เธอเคยสัญญาเอาไว้ว่ายังไงนะ? ท่าทางตามปกติหายไปไหนซะแล้วล่ะ? เธอเป็นคนรักษาคำพูดรึเปล่านะ?"

ไม่ใช่ว่าก่อนหน้านี้ แม่นี่ยังมีท่าทางโอหังอยู่เลยไม่ใช่เหรอ? ทำไมตอนนี้ไม่กล้าซะแล้วล่ะ?

หลินอวี่ยิ้มอย่างนึกสนุก

เมื่อได้ยินคำพูดเยาะเย้ยของหลินอวี่ ควบคู่กับการกระทำก่อนหน้านี้ของหยานจี จั่วมู่เกอก็พลันลุกขึ้นยืนอย่างไม่มั่นใจ

"ใครบอกว่าฉันไม่รักษาคำพูดกัน?!"

เธอก้าวออกไปพลางหลับตาแน่น จากนั้นจึงยื่นมือออกไปประคองหน้าหลินอวี่เอาไว้

หลังจากยยื่นหน้าเข้าไปจูบแล้ว ใบหน้าของเธอก็แดงเป็นลูกตำลึง

เธอรู้สึกราวกับหัวของเธอกำลังเผาไหม้

แม้แต่คำพูดที่กล่าวออกไปก็ยังตะกุกตะกัก

"ฉะ...ฉะ...ฉันแค่แวะมาดูว่านายสบายดีมั้ย....ถ้านายสบายดี งั้นฉันขอตัวกลับก่อน"

พูดจบ เธอก็ไม่รอให้หลินอวี่ตอบคำ เธอรีบวิ่งไปยังประตู ผลัดเปลี่ยนรองเท้า จากนั้นจึงรีบออกจากห้องไป

กระบวนการทั้งหมดเกิดขึ้นในเวลาเพียงไม่กี่วินาที

"ฉันเองก็จะกลับแล้ว!"

เมื่อเห็นว่าจั่วมู่เกอหนีไปแล้ว หยานจีก็ไม่กล้าอยู่กับหลินอวี่สองต่อสอง

หยานจีคู่ควรแล้วที่เป็นเพื่อนสนิทของจั่วมู่เกอ ขั้นตอนการหลบหนีของเธอรวดเร็วไม่แพ้จั่วมู่เกอเลย

หลินอวี่ส่ายหน้าก่อนจะเดินไปที่ประตู

"เดี๋ยวฉันไปส่ง'

""ไม่ต้อง!""

สองสาวปฏิเสธพร้อมกัน

ขณะที่พูด พวกเธอก็ปิดประตูใส่หน้าหลินอวี่

หลินอวี่ "........"

เขายกมือเกาหัวอย่างพูดอะไรไม่ออก

"นี่ฉันน่ากลัวขนาดนั้นเลย?"

ยังไงก็เถอะ เขาก็ไม่ได้คิดจะบังคับให้พวกเธออยู่ต่ออยู่แล้ว

เรื่องความรู้สึกมันต้องค่อยเป็นค่อยไป

ในกระบวนการพัฒนาความสัมพันธ์แบบนี้ ความดึงดูดและค่อยๆปรับตัวระหว่างสองฝ่ายคือสิ่งที่สำคัญที่สุด

รู้จัก สนิทสนม ตกหลุมรัก คบหากัน

ต้องปล่อยให้มันเป็นไปตามธรรมชาติ

หลินอวี่ยกมือลูกแก้มก่อนจะยิ้มออกมา

ครั้งนี้คงทำให้สองสาวตกใจไม่น้อย

แต่ว่า....ท่าทางของสองคนนั้นเมื่อกี้

อืม น่ารักชะมัด.....