ไม่นาน คอลลินก็พาแมกซ์เวลล์มาถึงดงไม้ลับตาที่อยู่ในหุบเขา

มนุษย์ทั้งหมดที่พบเจอในระหว่างทางล้วนถูกแม็กซ์เวลล์สังหารอย่างง่ายดาย

ส่วนพวกที่ไม่ได้มาเจอกับพวกเขานั้น คอลลินถือว่าพวกนั้นโชคดีไป

หุบเขาแห่งนี้เป็นถิ่นที่อยู่ของพวกลิงหนามหลังเทา และคอลลินกับพรรคพวกก็เคยมาล่าที่นี่

และได้พบเข้ากับประตูมิติขนาดเล็กโดยบังเอิญ

"ท่านผู้นำ อยู่ข้างหน้านี้เองครับ"

คอลลินกันกลับมาพูดประจบ

แม็กซืเวลล์พยักหน้า จากนั้นจึงเงยหน้ามองดูสภาพแวดล้อมโดยรอบ

บางทีอาจเป็นเพราะการปรากฏขึ้นของประตูมิติขนาดเล็ก แถวนี้จึงไม่มีวี่แววของพวกลิงหนามหลังเทา

ทั้งสองไม่พบเจออุปสรรคใดขณะที่ล่วงลึกเข้าไปในหุบเขา

เมื่อเดินมาจนถึงมุมหนึ่ง คอลลินก็กพูดขึ้นด้วยรอยยิ้ม

"ท่านครับ ประตูอยู่ข้างหน้านี้ครับ!"

เขาหันกลับและเดินไปยังมุมที่ชี้ไป

อย่างไรก็ตาม หลังจากได้เห็นเพียงพื้นที่โล่งว่าง คอลลินก็ร่างแข็งทื่อ

วินาทีถัดมา หน้าของเขาก็พลันซีดเผือด

เหงื่อเย็นไหลเต็มแผ่นหลัง ร่างกายเริ่มสั่นอย่างรุนแรง

"เป็นไปไม่ได้!"

เขารีบวิ่งไปยังพื้นที่โล่งนั้น

"ไม่....เป็นไปได้อย่างไร...เป็นไปไม่ได้! มันอยู่ตรงนี้ชัดๆ!"

"ข้าจำได้ว่ามันอยู่ที่นี่!"

คอลลินพึมพำกับตัวเอง เมื่อนึกอะไรบางอย่างได้ เขาก็รีบหันกลับไปข้างหลัง

แม็กซ์เวลล์เดินเข้ามา

เขาเองก็เห็นเพียงพื้นที่ว่างเปล่า

ความกลัวกัดกินจิตใจของคอลลิน

ขาของเขาเกิดอ่อนยวบจนล้มไปกับพื้น

"ทะ...ท่านผู้นำ.....ท่านผู้นำ....ข้าพูดความจริงนะครับ ประตูมิติขนาดเล็กนั่นเคยอยู่ที่นี่จริงๆครับ! ข้าไม่กล้าโกหกท่านเด็ดขาด!"

แม็กซ์เวลล์เหลือบมองคอลลินที่ทรุดนั่งอยู่กับพื้นพลางอธิบายอย่างสิ้นหวัง

เขาเดินไปยังกึ่งกลางของพื้นที่ว่างเปล่านั้น จากนั้นจึงย่อตัวลงและใช้ถุงมือเหล็กสีแดงเข้มหยิบดินขึ้นมา

เขาบี้ดินในมือก่อนจะขมวดคิ้ว

จากนั้นเขาก็ถอนหายใจและยื่นขึ้น

สายตาเหลือบมองคอลลินที่กำลังตัวสั่นด้วยความกลัวแล้วจึงพูดว่า

"ประตูมิติที่อยู่ที่นี่หายไปแล้ว"

คอลลินที่กำลังพึมพำกลับตัวเองพลันเงยหน้าขึ้น

เขาตกตะลึงไปชั่วขณะ จากนั้นจึงมองแม็กซ์เวลล์

"ท่าน....ท่านเชื่อข้าหรือครับ?"

เขาแทบไม่อยากจะเชื่อ

แต่ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ต้องตายแล้วใช่มั้ย?

เป็นครั้งแรกที่คอลลินรู้สึกว่าเกิดปาฏิหารย์ขึ้นกับตัว

ไม่....นี่เป็นครั้งที่สองต่างหาก!

ครั้งแรกคือเมื่อหลายวันก่อน!

ที่ดาวเคราะห์สีน้ำเงิน ภายในทุ่งหญ้าสีเทา ต่อหน้านักเวทฝึกหัด!

สีหน้าของแม็กซ์เวลล์ยังคงเรียบเฉยขณะที่เอ่ยว่า

"เจ้าพูดความจริง"

เมื่อเห็นว่าแม็กซ์เวลล์ไม่มีทีท่าจะตำหนิเขา คอลลินก็โล่งใจ

พละกำลังในร่างฟื้นคืนกลับมา เขารีบลุกขึ้นยืน

"แต่ท่านครับ ทำไมประตูมิติถึงหายไปได้ล่ะครับ?"

คอลลินอดเอ่ยถามไม่ได้

แม็กซ์เวลล์หรี่ตาลงขณะมองไปยังตำแหน่งที่ว่างเปล่า

"มีความเป็นไปได้หลายประการ ประตูมิติขนาดเล็กอาจจะไม่มั่นคง ดังนั้นจึงยากจะคงสภาพไว้ได้เป็นเวลานาน ดังนั้นจึงหายไปเอง"

พูดมาถึงตรงนี้ เขาก็หยุด จากนั้นจึงเอ่ยต่อคล้ายพึมพำกับตัวเอง

"แน่นอน บางทีมันอาจจะถูกสร้างขึ้นมา"

"ถูกสร้าง?!"

คอลลินเผลออุทานออกมาด้วยความตกตะลึง

"จะมีสิ่งมีชีวิตใดสามารถสร้างประตูมิติขึ้นมาได้กัน?! แบบนั้นจะต้องทรงพลังถึงเพียงไหน?!"

คอลลินรู้สึกกลัวขึ้นมา ขณะที่อีกใจก็เกิดความยำเกรงขึ้นมา

แม็กซ์เวลล์เหลือบมองคอลลินที่นิ่งตะลึง หากแต่เขาก็ไม่ได้ตอบคำถามนี้

"น่าเสียดาย...."

แม็กซ์เวลล์สายหน้าเบาๆ

หากว่าประตูมิติบานนั้นยังอยู่ที่นี่ เขาก็จะลอบเคลื่อนทัพจอมเชือดจำนวนสามพันบุกเข้าไปในดาวของพวกมนุษย์ และทำให้พวกมนุษย์ต้องสูญเสียครั้งใหญ่!

เขากระทั่งยังสามารถเชิญผู้เข้มแข็งของเผ่าพันธุ์ไปโจมตีพวกมนุษย์ด้วยกัน

ฮึ่ม

น่าเสียดายที่มันหายไปแล้ว

คอลลินเองก็มีความคิดเช่นเดียวกัน

เขารู้สึกเสียดาย

หากว่าประตูมิติยังอยู่ เขาก็จะมีความดีความชอบใหญ่หลวง

จากนั้นเขาก็จะแข็งแกร่งและได้ความเคารพมากขึ้น!

เขาอดนึกถึงท่าทางเคารพที่ได้รับจากทหารทัพจอมเชือดก่อนหน้านี้ขึ้นมาไม่ได้

นั่นจะวิเศษขนาดไหน!

"แม้ว่าประตูมิติจะหายไปแล้ว แต่ข้อมูลที่เจ้านำมาก่อนหน้านี้ก็มีประโยชน์อย่างยิ่ง ข้าตอบแทนผู้ที่สร้างผลงานเสมอ เจ้าต้องการสิ่งใด?"

แม็กซ์เวลล์หันมามองคอลลินพลางเอ่ยถาม

คอลลินพลันพูดอะไรไม่ออก

ได้ยินคำถามนี้จากแม็กซ์เวลล์ เขาก็ตื่นเต้นยินดี

"ท่านผู้นำ! ข้าอยากจะเข้าร่วมกับกองทัพจอมเชือดครับ! ข้าต้องการจะรับใช้ท่านผู้นำครับ!"

"เข้าร่วมกองทัพจอมเชือด?"

แม็กซ์เวลล์ตกตะลึง จากนั้นจึงเผยรอยยิ้มอันหาได้ยากออกมา

"ไม่ เจ้าไม่สามารถ"

"อะไรกัน?"

แม็กซ์เวลล์จ้องหน้าคอลลิน จากนั้นจึงชี้ไปยังหัวใจของเขา

"สิ่งที่เจ้าขาดคือความกล้าหาญ"

"ความกล้าหาญ?"

คอลลินสับสน

"ความกล้าหาญ...."

คอลลินพึมพำ จากนั้นจึงนึกได้ว่าสหายของเขาล้วนตายในการต่อสู้ ทว่าเขากลับหลบหนีมาก่อนเพราะความหวาดกลัว

แต่....แต่นั่นมันเกินความสามารถของข้า! ขืนอยู่ต่อไปก็ตายเปล่า!

แต่แล้วเขาก็นึกขึ้นได้.....ถึงท่าทางสั่นกลัวจนกองจนไปกับพื้นเมื่อครู่

คอลลินกลืนน้ำลาย

เมื่อเผชิญกับความแข็งแกร่งที่ตนเองเทียบไม่ได้ จะเกิความกัลวขึ้นมาก็ไม่แปลกไม่ใช่เหรอ?!

นั่นเป็นกลไกสัญชาตญาณของร่างกาย

และนี่จึงเป็นเหตุลผว่าทำไมเผ่าพันธุ์มนุษย์หนูถึงยังอยู่รอด!

เขาปฏิเสธอยู่ในใจ

แม็กซ์เวลล์มองคอลลินที่สีหน้าเปลี่ยนกลับไปกลับมาก่อนจะพูดว่า

"แม้ว่าเจ้าจะขาดความกล้าหาญ แต่เจ้าก็มีไหวพริบ"

คอลลินชะงัก จากนั้นจึงเงยหน้าขึ้นอย่างงุนงง

แม็กซ์เวลล์ย่อตัวลงจ้องมองคอลลินขณะที่กำลังใช้ความคิด

จากนั้นเขาจึงตบบ่าคอลลินเบาๆ

"ข้าจะให้โอกาสเจ้าได้กลายเป็นเงาของข้า บางทีเจ้าอาจจะเป็นมนุษย์หนูที่มีความสามารถพอ"

คอลลินลืมหายใจไปชั่วขณะ จากนั้นจึงตื่นเต้นยินดี

เรื่องเซอร์ไพรส์มักเกิดขึ้นโดยไม่ทันตั้งตัวเสมอ!

"ครับท่านผู้นำ!"