เช้าวันรุ่งขึ้น

หลินอวี่ออกจากห้องและกดลิฟต์ลง

ชั้นหก

ติ๊ง!

ประตูลิฟต์เปิดออก จากนั้นคุณป้าที่ทั่วหน้าประดับด้วยความสุขก็เดินเข้ามา

หลินอวี่เงยหน้ายิ้มให้และพยักหน้า

"อรุณสวัสดิ์ครับป้าหลู "

เมื่อคุณป้าเงยหน้าขึ้นและมองเห็นหลินอวี่ เธอก็ตกใจ

จากนั้นเธอก็มองหลินอวี่ด้วยสายตาแปลกๆ

เมื่อถูกคุณป้าจ้องมองด้วยสายตาแปลกๆ หลินอวี่ก็รู้สึกหนาวๆร้อนๆ

เกิดอะไรขึ้น?

ป้าแกคงจะไม่ได้เล็งเราอยู่หรอกใช่มั้ย?

เขายิ้มแห้งก่อนจะถอยเข้าไปด้านใน

ตอนนี้เอง คุณป้าก็ยิ้มและพูดว่า

"อาหวี่ เมื่อวานได้เจอเพื่อนร่วมชั้นทั้งสองไหม?"

"เพื่อนร่วมชั้นทั้งสอง?"

หลินอวี่ชะงักไปครู่หนึ่ง จากนั้นสีหน้าจึงฉายแววประหลาดใจ

กำลังพูดถึงจั่วมู่เกอและหยานจีงั้นเหรอ?

"เด็กสาวชุดขาวเป็นคนตลกมากเลยล่ะ เธอถึงกับเล่าว่าพวกเธอสองคนเป็นแฟนหนู และบอกว่าหนูกำลังจะทิ้งพวกเธอด้วย ฮ่าๆ"

หลินอวี่ "???"

หลินอวี่หน้าดำคร่ำเครียด

นี่จั่วมู่เกอแอบเล่นงานเข้าอีกแล้วงั้นเหรอ?

ยังไม่เข็ดใช่มั้ย?

"ต่อมาถึงรู้ว่าเป็นเรื่องล้อเล่นน่ะ ป้ารู้อยู่แล้วว่าอาหวี่ของเราไม่ใช่คนแบบนั้น!"

หลินอวี่พยักหน้าอย่างรวดเร็ว

"เธอพูดเล่นน่ะครับ ป้าหลูอย่าไปเชื่อเลยครับ เธอเป็นคนขี้แกล้งน่ะครับ"

"ป้ารู้"

ป้าหลูโบกมือก่อนจะพูดด้วยรอยยิ้ม

"ต่อมาเธอบอกว่าที่จริงแล้ว พวกเธอเป็นแฟนของหนู ป้าจะไปเชื่อได้ยังไง? แต่ว่าสาวน้อยสองคนนั้นน่ารักและสวยมากๆเลยล่ะ"

หลินอวี่ ".....พวกเธอบอกว่าเป็นแฟนของผมจริงๆ?"

"ใช่ แค่ล้อกันเล่นใช่ม้า อย่าคิดเป็นจริงเป็นจังไปเลย"

ป้าหลูยิ้ม

หลินอวี่ยิ้ม ไม่ได้พูดอะไร

"ครับป้าหลู"

"ถ้างั้นผมขอตัวไปโรงเรียนก่อนนะครับ"

"จ้า ไปดีมาดีล่ะ"

.............................

โรงเรียนมัธยมหมายเลขหนึ่งแห่งเมืองประกายแสง

ตอนนี้ภายในห้องเรียนมีนักเรียนมาถึงแล้วหลายคน

เมื่อหลินอวี่เดินเข้ามาในห้อง ยังไม่ทันที่เขาจะได้นั่งลง

หยานจีและจั่วมู่เกอก็เข้ามาดึงมือซ้ายขวาของเขาเอาไว้

"อาหวี่ มากับพวกเราหน่อย พวกเรามีเรื่องสำคัญมากจะบอกนาย!"

หยานจีลากหลินอวี่ออกจากห้องไป

หลินอวี่ "?? มีอะไรก็พูดกันในห้องไม่ได้เหรอ?"

"ไม่ได้! มันสำคัญมาก! เกี่ยวกับอนาคต!"

จั่วมู่เกอสีหน้าจริงจังอย่างหาดูได้ยากออกมา

หลินอวี่งุนงง แต่เมื่อเห็นสองสาวมีสีหน้าจริงจัง เขาก็ไม่ได้พูดอะไร ปล่อยให้สองสาวฉุดดึงออกไป

ทิ้งให้ทุกคนที่เหลือได้แต่เหม่อค้าง

จากนั้น ภายในห้องเรียนก็วุ่นวายขึ้นมา

"เฮ้ยๆ! นี่ฉันเพิ่งได้ยินอะไรไปน่ะ?!"

"เรื่องสำคัญเกี่ยวกับอนาคต....."

"นั่นเป็นคำสารภาพรักงั้นเรอะ?!"

ทุกคนต่างตกใจ

"ไม่มั้ง? นั่นองค์หญิงหยานและองค์หญิงจั่วที่เป็นดั่งเทพธิดาเชียวนะ ทำไมกัน?!!"

เด็กหนุ่มหลายคนทรุดตัวลงไปนอนกับพื้นด้วยสีหน้าสิ้นหวัง

"ถ้าเป็นงั้นแล้วจะทำไมหะ? หลินอวี่ไม่ดีตรงไหน? ในทุ่งหญ้าสีเทาเมื่อไม่กี่วันก่อน เขาก็ช่วยชีวิตพวกเราเอาไว้ ลืมไปแล้วรึไง?"

"ใช่ๆ ถูกต้องเลย!"

"ฉันคิดว่าหลินอวี่ที่ทั้งหล่อและแข็งแกร่ง ยังเหมาะยิ่งกว่าเหมาะกับองค์หญิงทั้งสอง!"

กลุ่มเด็กดสาวต่างก็แก้ต่างให้หลินอวี่

"มันแตกต่างกันเฟ้ย!"

"บุณคุณช่วยชีวิตสามารถตอบแทนได้ แต่ไม่อาจยกองค์หญิงทั้งสองให้เด็ดขาด!"

หยานจีและจั่วมู่เกอเป็นหยิงสาวที่มีพื้นหลังตระกูลสูงส่ง ทั้งยังอัจฉริยะผู้มีอาชีพหายาก รูปร่างหน้าตาก็ไร้ที่ติ

ผู้ชายหลายคนรู้สึกอิจฉาแทบตายแล้ว

หลินอวี่กลับโชคดีได้รับการสารภาพรักจากสาวสวยทั้งสองพร้อมกันเลย?

แบบนี้ใครยังจะทนดูไหว?

ถ้าไม่ใช่ว่าพวกเขาสู่หลินอวี่ไม่ได้ พวกเขาคงจะเข้าไปรุมกระทืบเพราะความอิจฉาไปแล้ว

....................

ดาดฟ้าของโรงเรียน

หลินอวี่ถูกหยานจีและจั่วมู่เกอฉุดดึงตัวมา

หยานจีหันไปมองบันไดทางขึ้น เมื่อเห็นว่าไม่มีใคร เธอก็ปิดประตู

หลินอวี่มองดูสองสาวที่มีท่าทางเคร่งเครียดผิดวิสัย จากนั้นจึงหันไปมองดาดฟ้าอันเงียบสงบ

"นี่.....ทำไมถึงพาฉันมาที่แบบนี้ล่ะ? จะสารภาพรักฉันรึไง? ไม่ต้องพูดหรอก ฉันเต็มใจ!"

หยานจีและจั่วมู่เกอกัดฟันกรอด พวกเธอทั้งโกรธทั้งอาย

"คิดอะไรอยู่น่ะห้ะ?!"

หยานจีอดชกหลินอวี่ไปหนึ่งหมัดไม่ได้

"งั้นแล้วเรื่องอะไรล่ะ?"

หลินอวี่ลูบแขนป้อยๆ

หยานจีและจั่วมู่เกอหันไปสบตากัน

"อาหวี่ ตอนนี้นายตกอยู่ในอันตรายแล้ว"

หลินอวี่ชะงักไปปครู่หนึ่ง แต่ไม่นานก็หัวเราะออกมา

"หมายความว่าไง?"

หยานจีเล่าถึงเรื่องได้ยินมาเมื่อวาน

จั่วมู่เกอที่อยู่ด้านข้างก็อดที่จะบ่นออกมาไม่ได้

"แล้วลอร์ดอีเทอร์นอลส์อะไรนั่น....ช่างหลงตัวเองจริงๆ! นายรู้รึเปล่าว่านายจะตกอยู่ในอันตรายขนาดไหนถ้าเกิดมีคนรู้เรื่องนี้?!"

เมื่อได้ยินสองสาวเล่า หลิอนวี่ก็อดหัวเราะออกมาไม่ได้

"ที่แท้ก็เรื่องนี้เอง ฉันเดาได้ตั้งนานแล้ว"

"ห้ะ?"

จั่วมู่เกอและหยานจีชะงัก

"แปลกรึไง?"

หลินอวี่ยิ้ม

วินาทีที่เขามองเห็นแสงอีเทอร์นอลส์ หลินอวี่ก็ตระหนักได้ว่าเหล่าตัวตนระดับสูงในที่อื่นๆเองก็คงมองเห็นเช่นกัน

ถึงอย่างไร ความหมายในการผ่านภารกิจเลื่อนคลาสระดับอีเทอร์นอลส์ก็เป็นเรื่องใหญ่เกินไปจริงๆ

ไม่รู้ว่าทุกมิติและจักรวาลต่อสู้แย่งชิงกันมานานตั้งเท่าไร หากว่ามีตัวตนที่สามารถทำลายทุกสมดุลปรากฏตัวขึ้น ทุกฝ่ายก็จะหวังเพียงให้ตัวตนนั้นเป็นคนจากฝั่งตัวเอง จะดีจะร้ายอย่างไรก็ยังถือว่าเป็นพวกเดียวกัน

แต่หากว่าไม่ เช่นนั้นก็ขอโทษด้วย มีแต่ต้องกำจัดทิ้งเท่านั้น

"ถ้างั้นฉันก็ได้แต่ต้องแข็งแกร่งขึ้นใช่มั้ยล่ะ?"

จั่วมู่เกอและหยานจีชะงักไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็จมอยู่ในความคิดราวกับเป็นเรื่องของตัวเอง

การผ่านภารกิจระดับอีเทอร์นอลส์ไม่ใช่ว่าเพื่อแข็งแกร่งขึ้นงั้นเหรอ?

ไม่ว่าจะยังไงก็มีแต่ต้องแข็งแกร่งขึ้น

ควรจะกล่าวว่า ตัวตนที่สามารถผ่านภารกิจระดับอีเทอร์นอลส์ได้ไม่สมควรมีตัวตนอยู่

ไม่ว่าคนๆนั้นจะเป็นใครก็ตาม

เพียงแต่คนๆนั้นที่ว่าดันกลายเป็นหลินอวี่

เห็นสีหน้าที่ดูกังวลของทั้งสอง เขาเผยรอยยิ้มลี้ลับ

"ไม่ต้องกังวลมากไปหรอกน่า พวกผู้ยิ่งใหญ่เหล่านั้นคงคิดว่าผู้ที่ผ่านภารกิจระดับอีเทอร์นอลส์ได้จะต้องเป็นตัวตนระดับสูงแน่นอน"

เรื่องนี้เขาได้เตรียมการเอาไว้ก่อนแล้ว

"อ้ะ? ทำไมล่ะ? อาหวี่ ปู่ของฉันบอกว่าผู้ที่ทำให้เกิดแสงนั้นได้ ไม่ว่าจะดีจะร้ายยังไงก็ต้องเป็นระดับสูง หรือไม่ก็ต้องเป็นตัวตนระดับเทพเจ้า"

จั่วมู่เกอชะงัก จากนั้นจึงมองหลินอวี่ด้วยสายตาตกตะลึง

ทำไมเขาถึงรู้ความคิดของปู่ของเธอได้?!

หลินอวี่เผยยิ้มลึกลับ "ลองเดาดูสิ"