เทือกเขาเป่ยเย่ บนภูเขาที่อยู่ห่างไปไม่ไกลปราการจอมเชือด

หลินอวี่ยืนอยู่ในร่มไม้ มองดูปรากราจอมเชือดที่อยู่ไกลๆ

"ที่นั่นสินะ?"

เขาหรี่ตาลง

ในระหว่างทาง เขาพบเจอค่ายอยู่หลายแห่ง มีทั้งของมนุษย์และมนุษย์หนู

อย่างไรก็ตาม ปราการจอมเชือดกลับให้ความรู้สึกที่แตกต่างออกไป

ที่นั่นเต็มไปด้วยกลิ่นอายกระหายสงคราม

ผู้ที่อยู่ภายในปราการล้วนแต่เป็นผู้ที่คลั่งไคล้สงคราม

หลินอวี่เลิกคิ้วเมื่อเห็นม้าศึกสองตัวกำลังวิ่งมาจากระยะไกล ปลายทางคือปราการจอมเชือด

หนึ่งในนั้นหลังค่อมและตัวเตี้ย บนร่างสวมเกราะหนัง ขณะที่ที่อีกร่างสูงใหญ่กว่าคนทั่วไป

อีกทั้งเขายังสามารถสัมผัสได้ถึงออร่าที่ดูแข็งแกร่งได้ตั้งแต่ไกลๆ

"เจ้านั่น....."

หลินอวี่ประหลาดใจ

เขารู้สึกได้ถึงภัยคุกคามจากเงาร่างสูงใหญ่นั้น

เป็นภัยคุกคามถึงตาย

"หืม?"

แม็กซ์เวลล์ที่กำลังมุ่งหน้ากลับปราการจอมเชือดพลันเลิกคิ้ว เขาหันไปมองภูเขาลูกหนึ่งที่อยู่ไกลๆ ในดวงตาฉายแววประหลาดใจ

"มีอะไรหรือครับท่านผู้นำ?"

คอลลินรู้สึกสับสน

แม็กซ์เวลล์ค่อยๆถอนสายตากลับมา จากนั้นจึงส่ายหน้าเบาๆ

"ไม่มีอะไร"

คิดไปเองงั้นรึ?

เขาไม่ได้เก็บเรื่องนี้มาใส่ใจอีก

"หลังจากกลับไปแล้ว ข้าจะให้คนช่วยฝึกฝนให้เจ้า ตอนนี้เจ้ายังอ่อนแอเกินไป"

คอลลินเผยสีหน้าตื่นเต้น

"ขอบคุณครับ!"

นี่นับเป็นโอกาสอันหาได้ยาก โอกาสที่จะได้แข็งแกร่งขึ้นอย่างที่เคยฝันเอาไว้!

เขาจะทำทุกอย่างเพื่อคว้าโอกาสนี้ไว้และเติบโตขึ้นอย่างแข็งแกร่ง!

...................

ด้านบนของภูเขา หลินอวี่เดินออกจากหลังต้นไม้ก่อนจะถอนหายใจด้วยความโล่งอก

จากนั้นเขาจึงขมวดคิ้วอีกครั้ง

"ประสาทสัมผัสเฉียบคมจริงๆ! เจ้านั่นคงเป็นจอมเชือดแม็กซืเวลล์สินะ?"

มุมปากของเขากระตุกขณะที่รู้สึกปวดหัวขึ้นมา

มองปราดเดียวก็รู้แล้วว่าคงเก่งมาก

หลินอวี่คิดว่าคงไม่อาจเอาชนะอีกฝ่ายแบบซึ่งหน้าได้

ดีที่อีกฝ่ายอยู่ในที่แจ้ง ส่วนเขาอยู่ในที่ลับ

"รอมืดก่อนก็แล้วกัน"

หลินอวี่บิดขี้เกียจ จากนั้นจึงหาตำแหน่งที่ดูสบายแล้วจึงนั่งลง เฝ้ามองดูปราการจอมเชือดที่อยู่ห่างออกไป

ดวงอาทิตย์ค่อยคล้อยต่ำสู่เส้นขอบฟ้า

ท้องฟ้าเปลี่ยนจากสีฟ้าเป็นสีส้ม จากนั้นจึงเริ่มมืดลง

ป้อมปราการจอมเชือดเริ่มจุดคบไฟ

หลินอวี่รออยู่สักพัก

หลังจากการเคลื่อนไหวภายในป้อมปราการดูบางตาลง หลินอวี่ก็ลุกขึ้นยืน

"ลุยล่ะนะ"

วันนี้ เป้าหมายของเขาไม่ใช่การบุกโดยตรง แต่เพื่อสืบหาสถานการณ์ภายในป้อมปราการจอมเชือด

เขานำแว่นตาอันหนึ่งออกมาจากช่องเก็บของ ซึ่งมีรูปลักษณ์เป็นแว่นตากรอบดำธรรมดา

-----------------------------------------------

ดวงตาแห่งความจริง ( B- )

ไอเท็มพิเศษ

หลังจากสวมใส่แล้ว ผู้ใช้จะสามารถมองเห็นยูนิตที่ใช้สกิลพรางตัวต่ำกว่าระดับ B ได้

ข้อกำหนดอุปกรณ์: เลเวล 10

-----------------------------------------------

นี่ก็คือสิ่งที่หลินอวี่เตรียมมาเพื่อรับมือกับพวกนักฆ่าที่น่ารำคาญ และพวกผู้มีพลังพิเศษที่สามารถหายตัว

นักฆ่าที่หนีไปได้ครั้งที่แล้วได้ทำให้เขาตื่นตัวอย่างมาก

ว่าแต่เจ้านั่นหายไปไหนแล้ว?

ไม่รู้ว่าจะจับตัวได้รึเปล่านะ?

หลินอวี่ส่ายหัว สลัดความคิดฟุ้งซ่านทิ้ง

ยังไงก็เถอะ เขาคงไม่มีโอกาสได้พบเจอกันอีก

หลินอวี่ยกแว่นขึ้นมาสวม จากนั้นจึงก้าวเดินแล้วหายตัวไป

ที่ด้านบนของป้อมปราการ เขากวาดตามองดูเวรยาม จากนั้นแสงสีเขียวเข้มก็ส่องผ่านมุมมืด

ในขณะที่แสงสีเขียวส่องผ่าน เงาร่างหนึ่งก็ปรากฏขึ้นในเงามืด

หลินจ้องมองเงานั้นก่อนจะเดาะลิ้น

"ชิ ไม่ชินกับการใส่แว่นเลย"

เขามองดูแสงสีเขียวที่อยู่ไกลออกไป จากนั้นจึงมองไปอีกด้านหนึ่ง

"อืม ยังเหลืออีกสิบเก้าวิ"

เขาเงยหน้าขึ้นและมองดูกำแพงของป้อมปราการ

ทหารจอมเชือดสองนายมีสีหน้าเย็นชา ฝีเท้าของพวกมันดูมีระเบียบวินัยขณะที่กำลงเดินลาดตระเวนบนกำแพง

ตลอดช่วงที่กำลังลาดตระเวน สีหน้าของพวกเขาไม่ได้เปลี่ยนแปลงไปแม้แต่น้อย

ขณะที่ทหารจอมเชือดสองกลุ่มเดินมาเจอกัน หลินอวี่ก็เห็นเงาร่างหนึ่งที่มากับทหารจอมเชือดอีกกลุ่ม เงาร่างนั้นเตี้ยกว่าคนอื่นๆ

มองดูทหารทั้งสองกลุ่มค่อยๆแยกจากกัน หลินอวี่ก็ยิ้มบาง

เหนือศีรษะของเขามีแสงสีเขียวกวาดผ่านจางๆ

"ทหารลบาดตระเวนชุดต่อไปจะมาในอีกสิบสี่วินาที"

หลินวี่แสยะยิ้ม

หลังจากนั้นสิบวินาที หลินอวี่ก็หายตัวเข้าไปในเงาโดยที่ทหารจอมเชือดที่กำลังเดินสวนกันไม่ทันสังเกต

..................

ภายในป้อมปราการจอมเชือด

ภายในตรอกแห่งหนึ่ง มนุษย์หนูขี้เมาสองตัวกำลังเดินอยู่ภายในตรอก โดยที่มนุษย์หนูตัวหนึ่งกำลังพยุงขี้เมาอีกตัวหนึ่ง

"นี่น้องชาย ฉันจะบอกอะไรให้นะ! หลังจากพวกเรากลับไปคราวนี้ น้องชาย ฉันจะพานายไปโรงละครแห่งความฝัน ผู้หญิงที่นั่น ฮี่ๆ~ เอิ๊ก"

เขาหัวเราะก่อนจะเรออกมา

เพื่อนของเขายิ้มให้กับมนุษย์หนูขี้เมานั้น

"ฮี่ๆ~ ตกลงพี่ชาย! ฉันล่ะชอบคนที่กล้าหาญแบบพี่ชายจริงๆ!"

เขาพูดอย่างยินดีก่อนจะชูนิ้ว

"ถึงตอนนั้น ฉันขอสอง...ไม่สิ....สาม....ไม่ๆ ฉันของสักห้าเลยก็แล้วกัน!"

เขาชูนิ้วขึ้นมาสองนิ้วก่อนที่สุดท้ายจะกลายเป็นกางมือ

"นี่น้องชาย แบบนั้นระวังจะตายคาเตียงเอานะ!"

ขณะที่พวกเขากำลังยิ้มอย่างลามก เงาร่างในเสื้อคลุมสีดำก็พลันปรากฏขึ้นที่เบื้องหน้าของพวกเขา

สองฝ่ายต่างจ้องมองกัน บรรยากาศพลันแข็งค้าง.....