พริบตาเดียว ทั้งสองก็ช่วยกันสังหารเมอร์ล็อคอัศวิน

เป็นเวลาเดียวกับที่ลิซซี่สลัดหลุดน้ำแข็งมาได้

ดวงตากวาดมองดูซากศพเมอร์ล็อคและคนทรยศที่กระจัดกระจายเกลื่อนกลาดอยู่ทั่วพื้นแล้ว เขาก็รู้สึกทั้งเศร้าโศกและกังวลในเวลาเดียวกัน

"อ๊ากกกกก!"

เขาเงยหน้าขึ้นคำรามก่อนจะหันหลังกลับมา เขากระชับขวานศึกในมือแน่นพลางจ้องมองเถียนหยวนหลงและลู่เหยา

"เข้ามา! ต่อให้ข้าต้องตาย ก็ขอตายอย่างมีศักดิ์ศรี!!"

เขาคำรามด้วยความโกรธแค้น

เถียนหยวนหลงมองเขาอย่างเย็นชาก่อนจะแค่นเสียง

"ไม่ใช่ว่ากลัวจะถูกสายฟ้าผ่าลงมาอีกจนไม่กล้าวิ่งต่อไปงั้นเหรอ?"

สีหน้าของลิซซี่พลันแข็งค้าง

เถียนหยวนหลงพูดถูก ตอนนี้เขาไม่กล้าหนีอีกแล้วเนื่องเพราะกลัวว่าจะถูกทรมาณซ้ำแล้วซ้ำเล่า

ก็เหมือนกับคนอื่นๆที่ตายอย่างไร้ค่า

ถึงขัดขืนไปก็ไม่อาจเปลี่ยนแปลงผลลัพธ์ได้อยู่ดี!

"ชนะเป็นเจ้า แพ้เป็นโจร! พวกเราประเมินความแข็งแกร่งของพวกเจ้าผิดพลาด คิดไม่ถึงว่าพวกเจ้าจะยอมทุ่มทรัพยากรมหาศาลเพื่อปกป้องพวกนักเรียน!"

"อย่างไรก็ตาม แม้พวกเราจะตายจนหมด แต่ก่อนตายข้าก็จะขอลากหนึ่งในพวกเจ้าให้ตายตามไปด้วย!"

เถียนหยวนหลงและลู่เหยาย่อมไม่คิดอธิบายเรื่องม้วนเวทแต่อย่างใด

เถียนหยวนหลงพุ่งเข้าหาลิซซี่ด้วยสีหน้าเย็นชาดังเดิม ขณะที่ลู่เหยาก็ง้างคันธนูเตรียมยิงสนับสนุนเขาจากทางด้านหลัง

ทั้งสามต่อสู้กันอย่างดุเดือดจนป่าเมเปิ้ลแดงรอบข้างล้มระเนระนาด

ลิซซี่คือผู้เข้มแข็งที่สุดในกลุ่มนักล่าที่ตามมา แต่โชคร้ายที่เขาบาดเจ็บหนักจากม้วนเวทก่อนหน้านี้ เมื่อต้องใช้หนึ่งสู้สอง ไม่นานเขาก็ถูกเถียนหยวนหลงและลู่เหยาปลิดชีพ

ร่างกายอันหนักอึ้งของเขาค่อยๆล้มลงกับพื้นดวงแววตาไม่ยินยอมพร้อมใจ

มองดูร่างของลิซซี่ที่ล้มคว่ำไปแล้ว เถียนหยวนหลงและลู่เหยาก็กวาดตามองไปรอบๆ

ทั่วพื้นที่เกลื่อนกลาดไปด้วยซากศพของทั้งเมอร์ล็อคและคนทรยศ ทั้งคลาสสี่และคลาสสามจำนวนหลายสิบคน!

ในดวงตาของลู่เหยาทอแววยากจะทำใจเชื่อได้ลง

"นี่พวกเราฆ่าเมอร์ล็อคและคนทรยศไปได้มากขนาดนี้เชียว?"

ต้องทราบว่าด้วยขุมกำลังของเมอร์ล็อคกลุ่มนี้ หากเข้าล้อมสังหารทั้งสองพร้อมกัน พวกเขาก็ไม่มีแม้แต่โอกาสที่จะหนี!

แต่ตอนนี้พวกเขากลับฆ่าอีกฝ่ายได้ทั้งกลุ่ม!

ไม่มีใครสามารถหนีรอดไปได้ทั้งนั้น

เป็นสถานการณ์ที่ราวกับฝันไป

แม้แต่ใบหน้าที่เย็นชาของเถียนหยวนหลงก็ยังแฝงไว้ด้วยความตกตะลึง

ตอนนี้เองเขาก็นึกอะไรขึ้นมาได้ เขาหันไปหาหลินอวี่แล้วจึงพูดด้วยสีหน้าจริงจัง

"หลินอวี่ ฉันอยากจะขอโทษเธอ ฉันไม่ควรสงสัยในตัวเธอเลย!"

"หากว่ารับฟังข้อเสนอของเธอตั้งแต่แรก พวกเราก็คงกำจัดพวกมันได้ง่ายดายกว่านี้"

หลินอวี่โบกมือพลางพูดด้วยรอยยิ้มว่า

"ผู้คุมเถียนเกรงใจไปแล้วครับ คุณเองก็มีหน้าที่ต้องรับผิดชอบ"

"ขณะที่ผมก็เป็นแค่นักเรียนคนหนึ่ง คุณไม่มีเหตุผลให้เชื่อคำพูดของผม ทั้งยังอาจมีเรื่องไม่คาดฝันเกิดขึ้นได้"

"หากเปลี่ยนเป็นผม ผมก็คงจะเลือกแบบเดียวกับคุณ"

"ดังนั้นไม่ต้องคิดมากหรอกครับ"

เถียนหยวนหลงถอนหายใจอย่างโล่งอก รอยยิ้มฝืดเฝื่อนค่อยๆปรากฏใบหน้าที่เรียบเฉย

"ขอบคุณที่เธอเข้าใจนะหลินอวี่ ต่อให้เลือกได้อีกครั้ง ฉันก็คงเลือกแบบเดิม"

หลินอวี่พยักหน้า ไม่ได้ตำหนิต่อว่าอะไร

ผู้ชายคนนี้ยิ้มราวกับกำลังร้องไห้แหนะ

ตอนนี้เอง เสียงอันเย็นชาของลู่เหยาก็ดังขึ้น

"ยังเหลือเรื่องที่ยังไม่สะสางอยู่อีกหนึ่งเรื่อง"

เธอพูดพลางเบนสายตาไปยังเว่ยเฟยกวงที่อยู่ไม่ไกล

เว่ยเฟยกวงตอนนี้กำลังบาดเจ็บสาหัสเพราะโดนลูกหลงตอนที่ถูกพวกลิซซี่ลากไปมา

สุดท้ายเขาก็ได้เป็นประจักษ์พยานตอนที่พวกเมอร์ล็อคและคนทรยศจำนวนมากถูกฆ่าตาย

ตอนนี้เขากำลังนั่งก้นจ้ำเบ้าอยู่บนพื้นด้วยร่างกายที่สั่นเทาอย่างรุนแรง.......

เมื่อเห็นสภาพของเว่ยเฟยกวง เถียนหยวนหลงและลู่เหยาก็มองดูด้วยความเหยียดหยาม

สำหรับผู้มีพลังพิเศษแล้ว ขณะที่ทั้งทีมกำลังอยู่ในช่วงเป็นตาย ที่พวกเขารังเกียจมากที่สุดก็คือ พวกที่ขี้ขลาด

คนเหล่านี้มันทำให้ทั้งทีมตกอยู่ในอันตราย

หลินอวี่มองเว่ยเฟยกวงด้วยแววตาที่สงบนิ่ง

ซึ่งันที่จริง เขาไม่ได้เห็นคนเช่นนี้อยู่ในสายตาตั้งแต่แรก

น่าเสียดายที่อีกฝ่ายเลือกเดินทางผิด

หลินอวี่ส่ายหน้าเบาๆ

"มีชีวิตอยู่ตอนแรกมันไม่ดีรึไง? ถึงต้องไปเป็นคนทรยศ"

ในใจเว่ยเฟยกวงหวาดกลัวจนหัวใจแทบจะหยุดเต้น

อย่างไรก็ตาม เมื่อเห็นสายตาที่เรียบเฉยของหลินอวี่ และคำพูดที่คล้ายเวทนาสงสาร ร่างกายของเขาก็สั่นเทิ้ม สีหน้าบิดเบี้ยวอย่างดุร้ายอีกครั้ง

"หลินอวี่! ทั้งหมดเป็นความผิดของแก! ถ้าไม่ใช่เพราะแก ฉันจะทิ้งถูกไว้งั้นเหรอ?! ทั้งๆที่พวกเราสามารถหนีไปด้วยกันอย่างปลอดภัยได้แท้ๆ ทำไมแกถึงต้องเสแสร้งอยากจะเป็นฮีโร่จนตัวสั่นด้วยวะ?!"

หลินอวี่ "......."

เขารู้สึกงุนงง

เสียสติไปแล้วงั้นเหรอ?

ขณะที่เว่ยเฟยกวงกำลังจะพูดอะไร ธนูดอกหนึ่งก็พุ่งเข้าไปเสียบลำคอของเขาและจบชีวิตเว่ยเฟยกวงไป

ลู่เหยากล่าวด้วยสีหน้าเย็น

"เจ้าคนไร้ค่า!"

เถียนหยวนหลงหันมามองลู่เหยา แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร

หลินอวี่เหลือบมองดูเวลา

"เหลือเวลาอีกแค่ครึ่งนาที เกรงว่าว่าคงไม่พอให้จัดการกับพวกที่อยู่ด้านนอก"

ต่อให้พวกเขาเร่งรีบกลับไป ตอนที่ไปถึง พวกศัตรูก็คงจะถอนกำลังไปแล้ว

เถียนหยวนหลงและลู่เหยาเองก็รู้สึกเสียดาย

"เอาเถอะ จัดการได้เท่านี้ก็ถือว่าได้กำไรมากแล้ว"

เถียนหยวนหลงชี้ไปยังซากศพที่กองกันเกลื่อน จากนั้นเขาก็ต้องชะงัก

"มีบางอย่างแปลกๆ......ก่อนหน้านี้ฉันจัดการไปหนึ่งกลุ่ม ลู่เหยาเองก็จัดการไปอีกกลุ่ม แต่ทำไมที่นี่ถึงดูมีคนน้อยกว่าที่ควรจะเป็น?"

ลู่เหยาเองก็ชะงักไป จากนั้นจึงเริ่มนับศพอย่างละเอียดก่อนจะพบว่ามีศัตรูหายไปหนึ่งกลุ่ม

ตอนนั้นเอง หลินอวี่ก็นึกถึงศัตรูที่เขากำจัดทิ้งไประหว่างทาง

เขาอ้าปากขึ้นกล่าวว่า

"เหมือนว่าผมจะจัดการไปแล้ว"

เถียนหยวนหลง "......"

ลู่เหยา "......"

ทั้งสองต่างมองหลินอวี่ด้วยดวงตาที่เบิกกว้าง

ราวกับเพิ่งได้รู้จักหลินอวี่เป็นครั้งแรก

หลินอวี่ฆ่าเมอร์ล็อคทั้งกลุ่มได้ด้วยตัวคนเดียว!

"นักเรียนหลินอวี่ เธอช่างสุดยอดจริงๆ"

เถียนหยวนหลงอดทอดถอนใจไม่ได้

..........................

ลึกเข้าไปในป่าเมเปิ้ลแดง

หยานจี จั่วมู่เกอ กำลังมุ่งหน้าเข้าไปในส่วนลึกของป่าพร้อมกับพวกนักเรียนเกือบร้อยคน

นอกจากหยานจีและจั่วมู่เกอแล้ว นักเรียนคนอื่นๆต่างกำลังหน้าซีดตัวสั่นด้วยความกลัว

เปรี้ยง เปรี้ยง เปรี้ยง!!

ตอนนั้นเองก็มีเสียงระเบิดดังมาจากทางด้านหลังของพวกเขา

เป็นช่วงที่การต่อสู้เริ่มต้นขึ้น

ทุกคนต่างหันไปมองทางด้านหลังด้วยความกลัว

"เธอ.....เธอคิดว่าที่หลินอวี่พูดนั้นจริงมั้ย? พวกเขาจะจัดการพวกที่ไล่ตามพวกเรามาทั้งหมดได้จริงเหรอ?"

เด็กสาวคนหนึ่งเอ่ยถามเสียงสั่น