ทันทีที่ซูซาโนะโอขนาดใหญ่ปรากฏขึ้น ห้องทำงานของโฮคาเงะได้ถูกทําลายทันที

ภายใต้ลมที่พัดแรง เศษชิ้นส่วนของอาคารกระจัดกระจายออกไปทั่วราวกับพายุ

"นี่คือเนตรวงแหวนกระจกเงาหมื่นบุปผาในตํานานที่มาดาระครอบครองงั้นรึ?" โฮคาเงะรุ่นที่สามรีบออกมาจากซากปรักหักพัง ขณะที่มองไปที่ร่างขนาดมหึมาพร้อมกับความโกรธที่ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของมัน

"ดันโซ นี่นายบ้าไปแล้วเหรอ?"

"ทําไมนายไม่ทําตามข้อตกลงและดําเนินการตามนั้นล่ะ?"

สีหน้าของจิไรยะ และ โฮมูระ เปลี่ยนไป

นี่เป็นครั้งแรกที่พวกเขาได้เห็นโฮคาเงะรุ่นที่สามกำลังแสดงความโกรธออกมามากขนาดนี้

แต่ก่อนที่พวกเขาจะทันได้ตอบสนอง ซูซาโนะโอเอื้อมมือขวาออกไปและคว้าร่างของโทรุเนะเอาไว้อย่างรวดเร็ว

ฉากที่เกิดขึ้นนั้นทําให้ทุกคนตกใจอย่างมาก

ดันโซรีบออกมาจากซากปรักหักพังและมาอยู่ข้างๆ ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยรอยยิ้มขณะที่เขาตะโกนว่า "ชินหยู รีบปล่อยเขาซะ นายกล้าทําลายหอคอยโฮคาเงะได้ยังไง? ถ้าหากนายยังทำแบบนี้อีก นายจะกลายเป็นคนทรยศ"

"ดันโซ นายมันบ้าไปแล้ว!" การแสดงออกของโฮคาเงะรุ่นที่สามเปลี่ยนไปอย่างมากในขณะที่เขาตะโกนเสียงดัง "นายไม่มีสิทธิ์ตัดสินใจอะไรในเรื่องนี้ หุบปากของนายซะ"

"ชินหยู อย่าใจร้อนไป เรื่องนี้เดี๋ยวฉันจัดการเอง!"

คําพูดของโฮคาเงะรุ่นที่สามนั้นดังก้องไปพื้นที่

จิไรยะ โฮมูระ และแม้แต่นินจาหน่วยลับก็ไม่เคยเห็นโฮคาเงะรุ่นที่สามลุกลี้ลุกลนขนาดนี้มาก่อน

น่าเสียดายที่บางอย่างไม่สามารถแก้ไขได้ด้วยคําพูดเท่านั้น

อย่างน้อย ในสายตาของชินหยูมันก็เป็นไปไม่ได้

รอยยิ้มจางๆค่อยๆปรากฏบนใบหน้าของชินหยู

จู่ๆเนตรวงแหวนเก้าลูกน้ำก็ปรากฎขึ้นและทำให้มือขวาของซูซาโนะโอบีบร่างของโทรุเนะให้แน่ขึ้นทันที

"อ๊ากก!"

โทรุเนะร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด

คาถาที่ทรงพลังที่สุดของเขาคือคาถาแมลงพิษซึ่งสามารถเจาะทะลวงได้ทุกอย่าง

แต่เมื่อต้องเผชิญกับซูซาโนะโอ ซึ่งมีการป้องกันที่สุดยอดและไม่มีจุดบอด เขาจึงไม่สามารถใช้คาถาของเขาได้

เมื่อเขาเห็นรอยยิ้มของชินหยู ซึ่งดูเหมือนเทพแห่งความตายที่พยายามจะฆ่าเขา ในขณะเดียวกันเขาก็เริ่มรู้สึกเจ็บปวดอย่างรุนแรงไปทั่วร่างกายมากขึ้น

ตู้มม!

เสียงที่ดังเหมือนกับระเบิดดังขึ้นมาเบาๆ

ซึ่งทำให้รูม่านตาของทุกคนที่ได้เห็นนั้นต่างหดตัวอย่างรวดเร็ว

โดยเฉพาะนินจาหน่วยลับเหล่านั้น ที่พวกเขารู้ดีว่ายังมีช่องว่างของความแข็งแกร่งขนาดใหญ่ระหว่างพวกเขากับโทรุเนะ

แต่ถึงอย่างนั้น โทรุเนะที่เป็นนินจาระดับสูงชั้นยอดก็ยังไม่สามารถทนได้ต่อการกํามือของซูซาโนะโอได้ ก่อนที่จะถูกบดขยี้ให้เละเหมือนกับแตงโม

ตอนนี้พวกเขากำลังรู้สึกว่าโชคดีมากที่พวกเขาไม่ได้เคลื่อนไหวอย่างหุนหันพลันแล่นก่อนหน้านี้

"ชินหยู นายกำลังหาเรื่องตายด้วยตัวเองอยู่!" ดันโซตะโกนออกมาด้วยความโกรธ

โทรุเนะนั้นเป็นคนสนิทที่เขาใช้ความพยายามอย่างมากในการฝึกฝนเพื่อให้เขาเป็นแกนนําของหน่วยรากของเขา

แต่ตอนนี้ ชินหยูได้บดขยี้เขาจนตายต่อหน้าทุกคนซึ่งนี่เป็นการทำให้ดันโซนั้นโกรธมาก

"ฮ่าๆๆๆ โทษทีนะ แต่ดูเหมือนว่าฉันจะควบคุมซูซาโนะโอนี่ไม่อยู่ คิดซะว่าเป็นอุบัติเหตุก็แล้วกันนะ และฉันหวังว่านายจะเข้าใจนะดันโซ" ชินหยูยิ้มใส่ดันโซ

แต่รอยยิ้มของเขานั้นเป็นรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความยั่วยุที่มีต่อดันโซอย่างโจ่งแจ้ง

"ฆ่ามันซะ!" ดันโซออกคำสั่งด้วยความโกรธทันที

ในฐานะที่ปรึกษาอาวุโสของโคโนฮะและผู้นําของหน่วยราก นี่เป็นครั้งแรกที่เขาโดนถูกดูถูกมากขนาดนี้

และทันทีที่เสียงของเขาเงียบลง ร่างสองร่างได้เข้ามาล้อมดันโซเอาไว้อย่างรวดเร็วจากด้านหน้าและด้านหลัง

"ดันโซ พอแล้ว!" จิไรยะกดไหล่ซ้ายของดันโซเอาไว้

ส่วนไหล่ขวาของเขาถูกจับเอาไว้โดยมินาโตะ

ฟุงาคุ กับ ชิซุย ซึ่งตามมานั้นดูสถานการณ์จากด้านหลังอย่างใกล้ชิด เมื่อมองไปที่ซูซาโนะโอที่ปรากฎอยู่บนกองซากปรักหักพัง ใบหน้าของพวกเขาก็ซีดลงมาก

สิ่งที่พวกเขากลัวมากที่สุดได้เกิดขึ้นแล้ว

"มินาโตะ, จิไรยะ, ชินหยูกําลังฆ่าเพื่อนร่วมหมู่บ้านของนายอย่างไร้เหตุผล ตอนนี้เขากําลังทรยศต่อหมู่บ้าน" ดันโซตะโกนใส่ทั้งสองคน "อย่ามาห้ามฉัน ฉันจะทำให้มันรู้เองว่าโคโนฮะไม่ใช่สถานที่ที่มันจะทำอะไรก็ได้แบบนี้!!”

"พอได้แล้ว ดันโซ มินาโตะกับฉันไม่ได้ห้ามนายเพราะกลัวชินหยูจะตาย" จิไรยะมองไปที่ชินหยูที่อยู่ในซูซาโนะโอและพูดด้วยสีหน้าจริงจังว่า "ฉันกลัวว่านายจะถูกฆ่าต่างหาก"

ในฐานะที่เป็นผู้นําของหน่วยรากและเป็นสมาชิกระดับสูงของโคโนฮะ

ความแข็งแกร่งของดันโซนั้นถือว่าอยู่ในระดับคาเงะด้วยเช่นกัน

และเป็นเพราะเขามีความแข็งแกร่งขนาดนี้ ดันโซจึงต้องการที่จะเป็นโฮคาเงะมาครั้งแล้วครั้งเล่า

แต่ตอนนี้จิไรยะซึ่งเป็นสามนินจาในตำนานกำลังพูดกับเขาแบบนี้อยู่

ไม่ว่าจะเป็นเรื่องจริงหรือไม่ก็ตาม แต่คำพูดของจิไรยะนั้นทำให้เขารู้สึกถูกตบหน้าเขาอย่างจัง

"จะบ้าเรอะ! จิไรยะ นี่นายกําลังพูดถึงบ้าอะไรออกมา? ถ้านายไม่คิดจะช่วยก็ออกไปให้พ้น ฉันจะทำให้นายเห็นว่าทําไมฉันถึงเป็นผู้นําของหน่วยรากได้!!!" ดันโซตะโกนออกมาด้วยความโกรธ

แต่คนที่ปรากฏตัวต่อหน้าดันโซในครั้งนี้คือโฮคาเงะรุ่นที่สาม

"ดันโซ พอได้แล้ว กลับไปซะ หากไม่มีคําสั่งของฉัน นายห้ามออกมาจากบ้านของนายอย่างเด็ดขาด ไม่อย่างนั้น ฉันจะไม่แสดงความเมตตากับนายอีกต่อไป" โฮคาเงะรุ่นที่สามพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา

“แม้ว่าเมื่อก่อนนายรู้ดีว่าอะไรเป็นอะไรและพยายามทุกอย่างเพื่อผลประโยชน์ของหมู่บ้าน แต่ตอนนี้นายกำลังหลงผิดไปกับสิ่งที่นายต้องการ"

“แม้ว่าเด็กคนนั้นกําลังสร้างความโกลาหลในหมู่บ้าน แต่เขาก็ยังสามารถแสดงสีหน้าที่ผ่อนคลายออกมาได้ต่อหน้าผู้คนมากมาย ซึ่งมันก็มากพอแล้วที่จะพิสูจน์ให้เห็นว่าเขานั้นไม่กลัวเลย เขามั่นใจว่าเขาสามารถหลบหนีไปได้ ถ้านายยังทําตัวหุนหันพลันแล่นแบบนี้อยู่อีก ฉันเกรงว่านายจะต้องตายไปอีกคนเหมือนกับโทรุเนะ"

การแสดงออกของดันโซนั้นเปลี่ยนไปอย่างมาก เขาไม่สามารถหาคำพูดมาหักล้างได้อีกเมื่อมองไปที่ร่างของชินหยูอีกครั้ง

นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นฮิรุเซ็นพูดกับเขาอย่างจริงจังมากขนาดนี้

ยิ่งไปกว่านั้น นี่ยังเป็นครั้งแรกที่เขาเห็นฮิรุเซ็นพูดเตือนเขาด้วยเช่นกัน

ภายใต้สถานการณ์แบบนี้ โฮคาเงะรุ่นที่สามได้ประเมินทุกอย่างเอาล่วงหน้าแล้ว

สําหรับดันโซ เรื่องแบบนี้มันอยู่เหนือเกินความคาดหมายของเขามาก

"ชินหยู นายฆ่าชายคนนั้นด้วย ดังนั้นความโกรธของนายน่าจะลดลงบ้างแล้ว แต่ทําไมนายถึงยังไม่หยุดอีก?" ฟุงาคุเป็นคนแรกที่พูดถามชินหยู

ในฐานะผู้นำของตระกูลอุจิวะ ถ้าหากเขาไม่หยุดตั้งแต่ตอนนี้ สถานการณ์ทุกอย่างจะต้องเลวร้ายลงมาก

นอกจากนี้ เขายังมีหน้าที่เป็นตัวอย่างที่ดีภายใต้สถานการณ์ดังกล่าวด้วย

เมื่อมองไปที่ชินหยูที่กำลังยิ้ม ฟุงาคุก็เริ่มเครียดมากขึ้น

เพราะเขาเองก็เคยได้ยินเรื่องราวความแข็งแกร่งของชินหยูมาบ้าง

แต่หลังจากที่ได้เห็นมันด้วยตาของเขาเอง ฟุงาคุก็เข้าใจแล้วว่าความแข็งแกร่งของชินหยูนั้นอยู่เหนือจินตนาการของเขาไปมาก

ถ้าชินหยูยืนกรานที่จะต่อสู้ ความลับของเขาจะถูกเปิดเผยทันที

และเมื่อเป็นแบบนั้น สถานการณ์ของตระกูลอุจิวะจะยิ่งตกต่ำลงมากขึ้น

"ฟุงาคุพูดถูกแล้ว  ชินหยูนายน่ะพอได้แล้วล่ะ" โฮคาเงะรุ่นที่สามเองก็เข้ามาปรามชินหยูเอาไว้

"ครั้งนี้ดันโซน่ะประมาทเกินไป"

เมื่อเห็นว่าแม้แต่โฮคาเงะรุ่นที่สามก็พยายามเกลี้ยกล่อมเขา การแสดงออกของทุกคนในตอนนี้จึงเปลี่ยนไปมาก

พวกเขามองไปที่ชินหยูอย่างรวดเร็วทันที

"ฮ่ะๆ ในเมื่อคุณลุงรุ่นที่สามขอร้องด้วยตัวเองแบบนี้ฉันจะยอมหยุดให้ก็ได้" ชินหยูหัวเราะแห้งๆและพูดว่า "แต่ฉันก็ขอบใจเหมือนกันนะที่ดันโซส่งแบบทดสอบมาให้ฉันฝึกแบบนี้น่ะ”