"พวกนายคิดที่จะแยกฉันงั้นเหรอ? ยูกาโอะกับฉันเป็นแฟนกันนะ เธอจะต้องฟังเหตุผลของฉันแน่นอน" ร่องรอยของความบ้าคลั่งปรากฏขึ้นบนใบหน้าของฮายาเตะ ขณะที่เขาพูดขึ้นอีกครั้ง "ให้ฉันเข้าไปเดี๋ยวนี้ ยูกาโอะจะต้องยกโทษให้ฉันแน่นอน"

"ฮายาเตะ พอได้แล้ว" เสียงของยูกาโอะดังออกมาจากถ้ำ

ในไม่ช้าร่างของคนสองคนก็เดินออกมาจากถ้ำ

"ครั้งนี้ไม่เกี่ยวอะไรกับฉันแล้วนะ" ชินหยูยักไหล่และพูดว่า "เขาเอาแต่ตะโกนและต้องการอธิบายให้เธอฟัง ดังนั้นเธอต้องจัดการด้วยตัวเองแล้วล่ะ"

เมื่อพูดจบชินหยูก็หันกลับไปอย่างเย็นชาและจากไป

"ชินหยู นายช่วยอยู่ต่อสักพักได้ไหม?"

"ทำไมเรอะ?" ชินหยูมองไปที่อุซึกิด้วยความสงสัย

หลังจากนั้นเขาก็นึกอะไรบางอย่างได้ทันที

"ยูกาโอะ ทําไมเธอถึงเมินฉันแบบนี้ล่ะ? มานี่เถอะฉันอธิบายให้เธอฟังทุกอย่างเอง" ฮายาเตะรีบเอื้อมมือไปคว้ายูกาโอะทันที

แต่ยูกาโอะนั้นหลบมือของฮายาเตะก่อนที่เขาจะทันได้สัมผัสเธอ

"ฮายาเตะ อย่าทำแบบนี้ต่อหน้าแฟนฉัน มิฉะนั้นฉันจะตัดเป็นเพื่อนกับนายตั้งแต่วันนี้เดี๋ยวนี้" จู่ๆยูกาโอะก็พูดขึ้น

ทันทีที่เธอพูดแบบนี้ออกมา การแสดงออกของทุกคนก็เปลี่ยนไปทันทีขณะที่พวกเขามองไปที่ชินหยูอย่างพร้อมเพรียงกัน

ชินหยูไม่สามารถปฎิเสธอะไรได้เลยในตอนนี้

"ยูกาโอะ เธอกําลังพูดอะไรน่ะ? เธอกำลังประชดฉันอยู่ใช่ไหม?" ฮายาเตะถามด้วยความสงสัย

"เขาคืออุจิวะ ชินหยู ซึ่งพ่อของฉันสัญญากับฉันเอาไว้ว่าฉันจะได้คบกับชินหยูตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ดังนั้นนายก็เลิกยุ่งกันฉันได้แล้ว" ยูกาโอะพูดอย่างเย็นชา

"อะไรกัน…" ฮายาเตะตกใจและพูดว่า "มันเป็นไปไม่ได้ ฉันไม่เชื่อเธอ เธอแค่อยากทำให้ฉันโกรธใช่ไหมล่ะยูกาโอะ?"

"เธอกับชินหยูไม่เคยรู้จักกันมาก่อนเลยด้วยซ้ำ!!"

ในข่าวลือมากมายหนาหูว่าตระกูลอุจิวะนั้นกำลังคิดที่จะก่อกบฏอยู่

เพื่อหลีกเลี่ยงข้อหานั้น หลายๆคนจึงเริ่มที่จะหลีกเลี่ยงการคบค้าสมาคมกับผู้คนในตระกูลอุจิวะ

"ฮายาเตะ พอได้แล้ว" ความรำคาญและความรังเกียจปรากฎขึ้นบนใบหน้าของยูกาโอะ

ในสายตาของเธอ ฮายาเตะนั้นเคยเป็นอัจฉริยะที่มีความรู้เป็นเลิศ มีความสามารถ และมีความรับผิดชอบสูง

เธอไม่เคยคิดเลยว่าเธอจะเจอเรื่องแบบนี้เป็นครั้งแรกตั้งแต่ที่เธอออกมาจากหมู่บ้าน

"ไม่ ฉันไม่หยุด ให้โอกาสฉันได้อธิบายเถอะ" ฮายาเตะอ้อนวอนขอร้องยูกาโอะ

"โอ้ยน้ออ!" ชินหยูอุทานออกมาอย่างช่วยไม่ได้และพูดว่า "ถ้านายอธิบายจบนายจะหยุดสร้างปัญหาใช่มั้ย?"

"ใช่ ถ้ายูกาโอะฟังฉันอธิบายจบ ฉันจะจากไปเอง" ฮายาเตะพูดอย่างกระตือรือร้น

"ก็ได้ ถ้าอย่างนั้นก็พูดมา" ชินหยูเอาแขนของเขาโอบไปที่เอวของยูกาโอะและดึงเธอเข้าไปในอ้อมแขนของเขา

เขาจูบเธออย่างไม่ลังเลภายใต้การจ้องมองที่ตกใจของทุกคน

มันเป็นการจูบเบาๆที่เกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว

แต่ถึงอย่างนั้นมันก็ทําให้จิตใจของยูกาโอะเต็มไปด้วยความว่างเปล่าทันที

"นาย นายกําลังทําบ้าอะไรน่ะ!?" ฮายาเตะตะโกนถามทันที

นี่เป็นจูบแรกที่เขารอมาเป็นเวลานานมาก

แต่ตอนนี้มันกลับถูกขโมยไปโดยชินหยู แล้วเขาจะยอมรับเรื่องนี้ได้ยังไง?

"นี่คือคำอธิบายของฉัน" ชินหยูยักไหล่และพูดต่อ "นายน่ะพอแค่นี้เถอะ"

"ถ้าไม่มีอะไรแล้วฉันจะกลับไปพักผ่อนแล้วนะ"

การแสดงออกของฮายาเตะเปลี่ยนไปเมื่อเขาเห็นชินหยูจากไปราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ทันใดนั้นฮายาเตะได้หยิบคุไนออกมาออกมาจากเอวของเขาแล้วปามันไปที่ด้านหลังของชินหยูทันที

ระยะการปานั้นใกล้มากจนการแสดงออกของทุกคนเปลี่ยนไป

พวกเขาไม่เคยคิดเลยว่าฮายาเตะจะเป็นบ้าไปมากขนาดนี้

แต่ถึงอย่างนั้นชินหยูกับรู้สึกราวกับว่ามันไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ฉึกก!

คุไนถูกแทงเข้าไปที่ร่างของชินหยูทันทีก่อนที่ร่างของชินหยูจะกลายเป็นควันสีขาวก็ ซึ่งทําให้ฮายาเตะตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง

"ไอ้โง่ ฉันอยู่ข้างหลังนายต่างหาก" มือขวาของชินหยูกลายเป็นดาบจักระและกำลังจะฟันไปที่คอของฮายาเตะ

การแสดงออกของฮายาเตะเปลี่ยนไปอย่างมากเพราะเขาไม่สามารถหลบได้ทันอย่างแน่นอน

เขาทําได้เพียงรอให้การโจมตีนั้นมาจบลงบนร่างเท่านั้น

วิ้งง!

จู่ๆประกายแสงสีทองก็ปรากฏขึ้น

ก่อนที่ทุกคนจะตอบสนอง ร่างของคนๆหนึ่งได้ปรากฎขึ้นต่อหน้าชินหยู

เขาเอื้อมมือไปคว้าข้อมือของชินหยูอย่างรวดเร็ว

ร่างที่ปรากฎขึ้นนั้นทําให้รูม่านตาของทุกคนหดตัวลงทันที

ผมสีทองนั้นทําให้ชินหยูยิ้มออกมาเล็กน้อย "มินาโตะ ฉันคิดว่านายจะออกมาแบบนี้หลังจากที่เอาแต่ซ่อนตัวอยู่ตั้งนานนะ"

"นั่นมัน ประกายแสงสีทองมินาโตะไม่ใช่เหรอ?!"

"มีแค่เขาเท่านั้นที่สามารถมาหาพวกเราอย่างรวดเร็วแบบนี้ได้!!"

"เฮอะ ถ้าไม่ใช่เพราะคุณมินาโตะที่สามารถหยุดการโจมตีของชินหยูได้ล่ะก็ ฮายาเตะก็คงจะต้องตายแน่ๆ"

"นั่นสินะ ไอ้เด็กบ้านั่นไม่น่ารอดมาได้เลย แต่เอาเถอะในเมื่อคุณมินาโตะมาเดี๋ยวทุกอย่างก็คงจบแล้วล่ะมั้ง"

หลายคนนั้นไม่พอใจกับการกระทําของฮายาเตะมากที่ละทิ้งเพื่อนของเขาในสนามรบ

โดยเฉพาะการกระทำของเขาในตอนนี้ทำให้นินจาโคโนฮะหลายคนเริ่มไม่ชอบเขามากขึ้นไปอีก

"ที่จริงฉันก็ไม่อยากปรากฏตัวหรอกนะ แต่หลังจากที่รู้ว่าพวกนินจาคุโมะงาคุเระโดนนายจัดการไป ฉันก็คิดที่จะตามไปจัดการกับคนที่รอดไปได้อยู่หรอก แต่น่าเสียดาย ถ้าฉันไม่มาเร็วกว่านี้ ฉันกลัวว่าเด็กคนนี้จะตายเอาน่ะสิ" มินาโตะพูดด้วยรอยยิ้มที่ขมขื่น

"อาจารย์มินาโตะ เขานั่นแหละ เขาเป็นเหตุผลที่ทำให้ยูกาโอะเข้าใจผมผิด" ฮายาเตะพูดด้วยความกังวล

ชินหยูยิ้มและส่ายหัว "มินาโตะ นายเองก็เห็นแล้วใช่มั้ย? ตอนนี้ช่วยทำให้เขาสงบลงดีกว่านะถ้าไม่อยากให้เขาต้องตายน่ะ"

"นอกจากนี้ นายก็ไม่สามารถห้ามฉันในการมอบบทเรียนบางอย่างให้กับใครสักคนด้วยเหมือนกัน"

ป๊องง!

ควันสีขาวปรากฎขึ้นจากร่างของชินหยูก่อนที่เขาจะหายตัวไป

"นี่มัน..คาถาแยกเงางั้นเหรอ?" การแสดงออกของมินาโตะเปลี่ยนไปเล็กน้อย

เขาไม่ได้คิดอะไรต่อแล้วรีบหันกลับมาและมองฮายาเตะทันที

ในขณะเดียวกัน เขาก็ปาคุไนที่มีอักขระของวิชาเทพสายฟ้าเหินออกจากมือของเขาทันที

ชินหยูที่ปรากฏตัวหลังฮายาเตะมีรอยยิ้มบนใบหน้าของเขาเล็กน้อยเมื่อเห็นแบบนี้

คุไนเทพสายฟ้าเหินนั้นผ่านร่างเขาไปราวกับว่าคุไนนั้นโจมตีไม่โดนชินหยู

"นี่มัน หรือว่า!" ทันใดนั้นเสียงตะโกนของนินจาคนหนึ่งก็ดังขึ้น

และจู่ๆประกายแสงสีทองก็ปรากฏขึ้นในสายตาของพวกเขา

วิชาเทพสายฟ้าเหิน!

มินาโตะไม่ได้ขยับร่างกายแม้แต่น้อย แต่ในเวลาต่อมาเขาก็หายตัวไปอย่างรวดเร็ว

เมื่อเขาปรากฏตัวขึ้นอีกครั้ง เขาก็อยู่เหนือคุไนเทพสายฟ้าเหินไปแล้ว

เขาเอื้อมมือไปคว้าไหล่ของชินหยูทันที

"ฉันจับนายได้แล้ว" รอยยิ้มจางๆปรากฏบนใบหน้าของมินาโตะ

เป็นเวลานานแล้วที่เขาไม่ได้เจอคนที่คิดจะท้าทายเขาเรื่องความเร็วแบบนี้

สิ่งที่ชินหยูทำนั้นได้กระตุ้นความอยากเอาชนะของมินาโตะออกมาอย่างไม่ต้องสงสัยเลย

"งั้นเหรอ?" ชินหยูพูดด้วยรอยยิ้ม "แต่ดูเหมือนว่าจะไม่ได้เป็นแบบนั้นนะ"

ทันใดนั้นเสียงของสายฟ้าก็ดังขึ้น

และจู่ๆประกายสายฟ้าก็โอบคลุมร่างของชินหยูอย่างรวดเร็ว

ภายใต้การปกคลุมอย่างรวดเร็วของจักระสายฟ้า ชินหยูที่ตอนแรกกำลังจะโดนจับตัวเอาไว้ได้หายตัวไปในอากาศ

และเขาก็ปรากฏตัวขึ้นอีกครั้งโดยที่มาอยู่ด้านหลังฮายาเตะแล้ว

จักระสายฟ้าที่มือขวาของเขาก่อร่างกลายเป็นดาบสายฟ้าอย่างรวดเร็วก่อนที่ชินหยูจะใช้มือของเขาแทงไปที่คอของฮายาเตะ!