"คาคาชิ โอบิโตะ หยุดนะ!" มินาโตะตะโกนสั่ง

ทันใดนั้นเขาได้ใช้วิชาเทพสายฟ้าเหินและไปปรากฏตัวต่อหน้า คาคาชิ กับ โอบิโตะ ทันที

ฉากที่เกิดขึ้นนั้นทําให้ทั้งคู่ตกใจ

น่าเสียดายที่มินาโตะลงมือช้าไป เต่าตัวนั้นได้กลายร่างเป็นสัตว์หางขนาดใหญ่หลายสิบเมตรไปแล้ว

และปลาทั้งสองตัวนั้นก็ถูกกลืนเข้าไปในท้องของมันเรียบร้อยแล้วเช่นกัน!

“โอ้ยน้อ!”

ดูเหมือนว่าสัตว์หางตัวนั้นกำลังหาที่ระบายกับทั้งสองคนนั้นอยู่

ดูเหมือนว่านี่จะเป็นครั้งแรกในรอบนับพันปีที่มันถูกลดอำนาจจนมันไม่สามารถอยู่เฉยๆได้อีกต่อไป!

"ไอ้เด็กบ้า!! ในเมื่อกล้ามาดูถูกข้าในฐานะสัตว์หาง ก็จงรับความโกรธของข้าไปซะ!!" สามหางตะโกนเสียงดังและเงยหน้าขึ้นสู่ท้องฟ้า

พลังเสียงของสามหางนั้นดังมากจนทำให้พื้นดินสั่นคลอน จนอาจทําให้แก้วหูของผู้ที่ได้ยินฉีกขาดได้อย่างง่ายดาย

เมื่อมองไปที่สัตว์หางที่กำลังบ้าคลั่ง คาคาชิ กับ โอบิโตะ ที่แต่เดิมไม่มีแรงอยู่แล้วจงทรุดตัวลงไปนั่งทันที

มินาโตะ ที่กำลังถือคุไนเทพสายฟ้าเหินไว้ในมือนั้นกำลังบ่นทั้งสองคนอยู่ในใจ

สิ่งที่เขาเก่งที่สุดในตอนนี้คือวิชาเทพสายฟ้าเหินเพียงอย่างเดียวเท่านั้น

ตอนนี้เขายังไม่ได้ปิดผนึกเก้าหางไว้ในร่างกาย ดังนั้นเขาจึงไม่สามารถใช้โหมดสัตว์หางได้

และตอนนี้เขาก็ยังไม่มีเวลาเรียนรู้โหมดเซียนด้วยเช่นกัน ทำให้เขาไม่มีคาถาหรือวิชาที่สร้างความเสียหายได้

นั่นหมายความว่าไม่มีอะไรที่เขาสามารถทําได้เพื่อจัดการกับสัตว์หางขนาดใหญ่ตัวนี้ได้เลย

"เฮ้ๆ อย่าทําให้พวกเขากลัวสิ ว่าแต่นายรู้จักคาถาไฟใช่ไหม? ช่วยใช้ไฟทำให้ปลาสุกที ฉันอยากกินปลาย่าง" ชินหยูใช้วิชาสลับร่างไปปรากฏตัวข้างๆเท้าของสามหาง ก่อนที่เขาจะยกมือขึ้นและตบมัน

สามหางซึ่งแต่เดิมนั้นเต็มไปด้วยจิตสังหารและกำลังบ้าคลั่งถึงกับหยุดด้วยความกลัวทันที

"ท่านชินหยู โปรดรอสักครู่ ข้าจะไปจุดไฟเผาปลาให้ท่านเดี๋ยวนี้" สามหางรีบหันกลับไปเป็นหดตัวเล็กลงทันที

นอกจากชินหยูแล้ว ตอนนี้ทุกคนกำลังเห็นสัตว์หางตัวจิ๋วกำลังไปเก็บฟืนเพื่อจะย่างปลาให้กับชินหยู

พวกเขาแทบไม่อยากจะเชื่อว่าสัตว์หางที่แข็งแกร่งขนาดนั้นจะน่ารักและเชื่อฟังคำสั่งมนุษย์ง่ายๆแบบนี้ได้

"ชินหยู นายช่วยบอกฉันทีได้ไหมว่านี่คือคาถาลวงตาของนายน่ะ?" มินาโตะพยายามถามด้วยสีหน้าที่แข็งทื่อ

ชินหยูหันไปมองและพูดว่า "ถ้าไม่เชื่อจะให้ฉันสั่งให้สามหางโจมตีนายก็ได้นะ"

"วันนี้เดินทางมาทั้งวันแล้ว ฉันเองก็หิวมาก ดังนั้นวันนี้มากินปลาย่างสูตรพิเศษของฉันกันเถอะ"

ชินหยูรีบหันกลับไปและเข้าไปในป่าเพื่อหาวัตถุดิบทำอาหาร

"ครูมินาโตะ ครูเอากางเกงสำรองมาสักตัวไหม? ผมคิดว่ากางเกงของผมเปียกน้ำลายของสามหางอยู่" โอบิโตะพูดโดยที่ตัวสั่น

การแสดงออกของเขานั้นเต็มไปด้วยความกลัวและความไม่แน่นอน

มินาโตะที่กลับมามีสติอีกครั้งพยายามระงับความตกใจไว้ในใจของเขาและพูดว่า "สามหางรู้ว่าน้ำลายของมันมีกลิ่นเหมือนฉี่ล่ะก็ ฉันคิดว่านายคงถูกกินไปแล้วล่ะ"

"ไปที่แม่น้ำซะแล้วล้างมันให้สะอาดด้วยล่ะ"

คาคาชิที่เห็นแบบนี้จึงพูดขึ้นซ้ำว่า "ขี้ขลาดจริงๆ"

"คาคาชิ นายพูดอะไรของนายน่ะ? เมื่อกี้นายเองก็ทรุดลงไปด้วยเหมือนกัน แค่กางเกงของฉันเปียกน้ำลายของสามหางเท่านั้นเอง" โอบิโตะหยิบกระเป๋าเป้จากมินาโตะและจ้องไปที่คาคาชิ "ถ้านายกล้าจริง นายก็ทำแบบชินหยูให้ได้สิ"

หลังจากที่พูดแบบนี้ โอบิโตะก็รีบออกไปทันที

นอกจากเขาจะรู้สึกว่ากางเกงของเขาเปียกแล้ว เขายังรู้สึกว่ามีบางอย่างที่ติดอยู่ที่ก้นของเขาด้วย…

หลังจากนั้นครึ่งชั่วโมงต่อมา เปลวไฟก็ลุกโชนขึ้น

ปลาตัวใหญ่สี่ตัวที่มีความยาวเกือบครึ่งเมตรได้ถูกแล่และทําความสะอาดอย่างดี ก่อนที่จะเอาไปฟาดไว้บนกองไฟ

ข้างๆกันนั้น มีหม้อเหล็กขนาดใหญ่ซึ่งกําลังต้มซุปที่มีกลิ่นหอมมากๆอยู่

ข้างในหม้อนั้นประกอบไปด้วย เห็ดป่า ผักป่า พริกแดง และส่วนผสมอื่นๆที่สามหางเก็บมาจากป่า

ทุกครั้งที่ชินหยูคนหม้อ มันจะส่งกลิ่นที่ฉุนและเผ็ดออกมา

ปลาตัวใหญ่และสวยงามสี่ตัวที่ถูกเผามาครู่หนึ่ง ตอนนี้หนังด้านนอกของมันกรอบและส่งกลิ่นหอบอบอวลไปทั่ว

"ครูมินาโตะ ชินหยูคงไม่คิดที่จะใส่ปลาทั้งสี่ตัวลงไปในซุปเผ็ดๆนี่ใช่ไหม? ผมคิดว่ามันไม่น่าจะกินได้หรอกนะ" โอบิโตะที่เพิ่งล้างตูดเสร็จรีบเดินกลับมาดูว่าเกิดอะไรขึ้น

"ไม่รู้สินะ" มินาโตะชายตาและพูดว่า "ถ้าไม่ใช่เพราะพลังของชินหยูที่สูงมากขนาดนี้ โคโนฮะก็คงไม่มีร้านอิจิราคุราเม็งหรอกนะ"

"บางทีคุณอิจิราคุอาจจะได้กลายเป็นเด็กฝึกงานของชินหยูแทนด้วยซ้ำ"

มินาโตะนั้นเคยได้ลิ้มรสอาหารอันโอชะของชินหยูมาแล้วก่อนหน้านี้

เขายังคงจํารสชาติของเนื้อแกะกับซุปที่เขากินได้อย่างไม่ลืมเลือน

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเขามองไปหม้อด้านข้างที่กำลังเดือดปุดๆ จนทำให้น้ำลายของเขาไหลออกมา รวมถึงสามหางเองก็เช่นกัน

มินาโตะจึงรู้ได้ทันทีว่าหลังจากนี้จะมีสงครามขนาดย่อมเกิดขึ้นแน่ๆ

"ครูมินาโตะ นี่ครูพูดจริงเหรอ?" รินเองก็ไม่สามารถอดทนต่อความสงสัยของเธอได้อีกต่อไป

เพราะพวกเขาเองก็มักจะไปกินร้านอิจิราคุราเม็งที่มีชื่อเสียงที่สุดในโคโนฮะเป็นประจำ

แต่ตอนนี้ มินาโตะกำลังบอกว่าซุปเผ็ดที่อยู่ต่อหน้าพวกเขานั้นเหนือกว่าราเม็งอิจิราคุ มันจึงเป็นเรื่องยากสําหรับพวกเขาที่จะยอมรับได้

โดยปกติ เมื่อพวกเขาทั้งสี่คนไปปฏิบัติภารกิจ พวกเขามันจะฆ่าปลาแบบสุ่มและทำเพียงแค่นำมาย่างเฉยๆเท่านั้น

"เอาล่ะ เสร็จแล้ว" ชินหยูมองไปที่ปลาทั้งสี่ตัวและราดซุปที่เตรียมไว้ต่อหน้าต่อตาทุกคน

หลังจากนั้นเขาก็เพิ่มไฟขึ้นเล็กน้อย ซุปรสเผ็ดค่อยๆถูกราดลงมาพร้อมกับหญ้าโรสแมรี่หนึ่งกำมือ

ภายใต้การราดซุปรสเผ็ดนั้น กลิ่นหอมของมันค่อยๆลอยฟุ้งอยู่ในอากาศ ซึ่งมันหอมอย่างลงตัวมากๆ

แม้แต่สามหางเองก็ยังตื่นเต้นที่ได้กลิ่นอาหารตรงหน้าของมัน

หางทั้งสามของมันค่อยๆตั้งชี้ขึ้นราวกับว่ามันทนไม่ไหวแล้วที่จะต้องรออีกต่อไป

หนังด้านนอกที่กรอบของปลาชิ้นใหญ่และเนื้อปลาด้านในที่เนียนนุ่มถูกตักออกมาจากซุปทันที

ซุปพริกที่ผสมกับหญ้าโรสแมรี่กับเนื้อปลานั้นถูกส่งเข้าไปในปากของสามหางทันที

ทันทีที่มันกินเข้าไป ความเผ็ดที่ผสมกับกลิ่นของความหอมที่ลงตัว ได้ระเบิดขึ้นบนต่อมรับรสของมัน ซึ่งรวมถึงหนังปลาที่กรอบและเนื้อปลาที่เนียนนุ่มด้วยเช่นกัน

"เอ่อ…เป็นไงบ้าง" รินที่เห็นแบบนี้จึงอดไม่ได้ที่จะถาม

"ไม่อร่อยเลย พวกเจ้ากินของแบบนี้เข้าไปได้ยังไงกัน?" สามหางนั้นรู้สึกเผ็ดมากจนแม้แต่น้ำตาของมันก็ยังไหลออกมา

แม้ว่ามันจะพูดแบบนั้น แต่อีกสองหางของมันที่กลับค่อยๆขยับไปอย่างช้าๆ

แล้วหางทั้งสองนั้นก็ไปคว้ากระบวยเพื่อเติมซุปเพิ่ม!

"เป็นไปไม่ได้ คำพูดของนายกับการกระทำของแกมันตรงกันข้ามชัดๆ" จู่ๆมินาโตะก็พูดขึ้น

“ถ้าหากไม่อร่อยแล้วจะเติมเพิ่มทำไม?”

ทันทีที่เขาหยิบตะเกียบขึ้นมาและคว้าปลาเอาไว้ชิ้นหนึ่ง ในที่สุดมินาโตะก็เข้าใจ

เขารู้แล้วว่าทำไมสามหางถึงได้เติมซุปเพิ่มแบบนั้น…

เพราะมันเป็นอาหารที่อร่อยสุดในชีวิตของเขาตั้งแต่ที่เกิดมาเลย!