"ถ้านายชอบมันจริงๆนายเอาไปเลยก็ได้นะ" โยรุพูดกับชินหยู

ทันทีที่เขาพูดแบบนั้นออกมา การแสดงออกของทุกคนก็เปลี่ยนไปทันที

เป็นหนึ่งในแปดตระกูลใหญ่ของโคโนฮะอย่าง โยรุ ทำแบบนี้งั้นหรือ?

การที่เขาทำแบบนี้เพื่อลดความบาดหมางของเขากับชินหยูนั้นอยู่เหนือเกินความคาดหมายของพวกเขามาก

"ขอบคุณมากนะโยรุแต่ว่าอย่าเสียเวลามากกว่านี้อีกเลยเพราะทุกคนกำลังหิวอยู่" ชินหยูส่ายหัวและปฏิเสธ

สีหน้าของโยรุเปลี่ยนไปทันที

"คุณโยรุ มันไม่ได้หมายความว่าแบบนั้นนะ แต่ชินหยูมีทั้งดาบซาเมะฮาดะกับดาบสายฟ้าอยู่แล้ว แม้ว่ามีดจักระของคุณจะดี แต่สําหรับชินหยูมันเทียบไม่ได้กับดาบทั้งสองนั้นเลย" ยูกาโอะพูดอธิบาย

"ดาบของ 7 ดาบนินจางั้นรึ?" โยรุตกใจและได้ยินเสียงอุทานจากฝูงชนทันที

ดวงตาของชินหยูเบิกกว้างและเนตรวงแหวนกระจกเงาหมื่นบุปผาก็ถูกใช้งานทันที

เขาทำให้แกะป่าที่ตายลอยขึ้นไปบนอากาศ

มีดจักระในมือขวาของเขาเคลื่อนไหวด้วยจักระสายฟ้าและฟันร่างของมันอย่างรวดเร็ว

ทุกคนรู้สึกตื่นเต้นที่ได้เห็นภาพแบบนี้ตรงหน้า

แกะทั้งสามนั้นถูกชินหยูแยกชิ้นส่วนแบ่งกันอย่างง่ายดาย

และในชั่วพริบตา แกะทั้งสามตัวนั้นก็กลายเป็นชิ้นเนื้อที่มีขนาดต่างกันและตกลงไปในหม้อซุปที่มีเส้นผ่านศูนย์กลางสองถึงสามเมตรทันที

"นี่มันอาหารแบบไหนกัน? ทำไมวิธีการทำอาหารถึงได้แปลกมากขนาดนี้"

"เฮอะ นายคงมองไม่ทันสินะ ชินหยูน่ะใช้คุณสมบัติของจักระเพื่อเปลี่ยนมันและใช้เนตรวงแหวนเพื่อแยกชิ้นส่วนของแกะตัวนี้ อย่างรวดเร็วไงล่ะ"

"เขานั้นเชี่ยวชาญด้านเนื้อมากจริงๆ!"

ทุกคนในตอนนี้กำลังตกตะลึงมาก

โดยเฉพาะฟุงาคุ

เขาไม่เคยคิดว่าชินหยูจะใช้เนตรวงแหวนกระจกเงาหมื่นบุปผาในตํานานนั่นเพื่อแยกเนื้อเป็นส่วนๆแบบนี้

ถ้ามาดาระรู้เรื่องนี้ เขาคงจะกระอั่กเลือดออกมาแน่ๆ

แต่เมื่อฟุงาคุเห็นชินหยูขมวดคิ้ว ความคิดที่ไร้สาระยิ่งกว่านั้นก็ปรากฏขึ้นในใจของเขา

"หรือว่าเขากำลังจะใช้คาถาไฟด้วย?"

ทันทีที่พูดคํานี้ดังขึ้น ทุกคนก็ตกตะลึงในขณะที่พวกเขาเห็นชินหยูกำลังประสานอิน

"คาถาไฟ - กระสุนไฟ!"

จักระไฟนั่นถูกพ่นออกมาจากปากของชินหยู ซึ่งทําให้เนื้อแกะที่อยู่ในหม้อต้มนั้นเดือดทันที

แต่พวกเขานั้นกลับรู้สึกทึ่งในความสามารถด้านการควบคุมจักระอย่างแม่นยําของชินหยูมากกว่า

ถ้าหากปริมาณจักระน้อยเกินไป เนื้อก็จะไม่สุก

ถ้าหากจักระมากเกินไป มันจะทำให้หม้อต้มนั้นเดือดเกินไปจนระเบิด

ตอนนี้ชินหยูสามารถต้มเนื้อแกะได้อย่างสมบูรณ์แบบ จนทำให้มินาโตะถึงกับถอนหายใจด้วยความชื่นชม

หลังจากนั้น ชินหยูก็เทวัตถุดิบลงไปในหม้อและรีบเติมน้ำสะอาดเพื่อทําอาหารต่อไป

หัวหอมป่า ไขมันหนึ่งกํามือ พริกหนึ่งกํามือ และใบต้นสนที่ ชินหยู เตรียมไว้ก่อนหน้านี้ได้ส่งกลิ่นหอมฟุ้งออกมารอบๆทันที

ตราบใดที่เขาเติมเกลือหลังจากทำเสร็จทุกอย่างแล้ว มันจะกลายเป็นอาหารที่แสนอร่อยทันที

"เอาหินมาให้ฉันที" ชินหยูพูดขึ้น

อุซึกิไม่ลังเลและรีบนําหินก้อนใหญ่ที่มีผิวราบเรียบมาให้ชินหยูทันที

เมื่อเห็นชินหยูเอาหินไว้ใต้กองไฟ ไขมันของแกะก็ถูกเผาด้วยความร้อน

หลังจากนั้น เขาวางแป้งที่ใช้ทําบะหมี่ลงบนหินนั้นอย่างรวดเร็ว

ด้วยความร้อนจากด้านหน้าและด้านหลังของหิน พวกเขาได้ยินเสียน้ำมันแกะเดือดอยู่ตลอดเวลา ขณะที่ชินหยูโรยหัวหอมหนึ่งกํามือไปอีกครั้งก่อนที่เขาจะปิดหม้อ

หลังจากที่ผ่านไปครู่หนึ่ง เมื่อเขาเปิดฝาหม้อเปิดออก กลิ่นของเนื้อแกะก็หอมฟุ้งอยู่เต็มอากาศ

เมื่อชินหยูหันกลับมาและมองไปรอบๆ เขาก็รู้ว่าอุซึกิและคนอื่นๆได้เบิกตากว้างและกำลังเขามาล้อมเขาไว้

พวกเขากําลังดมและมองเนื้อแกะในหม้อขณะที่น้ำลายก็ไหลไปด้วย

ถ้าไม่ใช่เพราะว่าพวกเขากลัวชินหยู พวกเขาคงจะพับแขนเสื้อขึ้นและเอาเนื้อแกะในหม้อมากินแล้ว

"หลังจากนี้พวกนายจะลองทําดูเองได้นะ เพราะฉันได้แสดงวิธีการทำไปหมดแล้ว" ชินหยูพูดกับทุกคน

จู่ๆนินจาผู้หิวโหยทุกคนก็ส่งเสียงออกมา

"หลบไปๆๆ ฉันขอกินก่อน เอามันมาให้ฉ้านนน!!!"

"เฮ้ๆๆ อย่าลืมสิว่านายเรียกฉันว่าพี่ชายน่ะ เพราะฉะนั้นฉันต้องได้กินก่อนสิ"

"เฮอะ อย่าว่าแต่เป็นพี่เลย แม้ว่านายจะเป็นแม่ของฉัน ฉันก็จะไม่ให้นายได้กินก่อนหรอกนะ"

"ไม่ ฉันต้องกินก่อน ไม่อย่างนั้นฉันจะสู้กันนายเดี๋ยวนี้ล่ะ!!!"

ชินหยู จ้องมองไปที่สถานการณ์ที่วุ่นวายและส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้ หลังจากนั้นเขาก็หันมามองที่ฝั่งของยูกาโอะและชิซุเนะ

"อร่อยจัง ฉันไม่เคยกินอะไรที่อร่อยแบบนี้มาก่อนเลย"

ส่วนนินจาคนอื่นๆหลังจากที่ได้กินก็พูดกับชินหยูเช่นกัน

"ชินหยู ขอบคุณนายมากนะ ฉันไม่คิดเลยว่านายจะทําอาหารที่อร่อยขนาดนี้ได้ด้วย คนที่ได้นายเป็นคู่ชีวิตจะต้องโชคดีมากแน่ๆ" อินุโฮะที่ถือเนื้อแกะในมือด้วยสภาพสะบักสะบอมนั้นพูดขึ้นแล้วกินมันอย่างเอร็ดอร่อย

เห็นได้ชัดว่าเขาต้องผ่านการแย่งชิงที่ยากลําบากเพื่อให้ได้อาหารนี้มา

ขณะที่เขาพูดนั้น เขาไม่ลืมที่จะขยิบตาให้กับยูกาโอะและชิซุเนะด้วย ซึ่งมันทําให้ใบหน้าของพวกเธอนั้นแดงขึ้น

พวกเธอทําได้เพียงก้มหน้าลงและกินอย่างเงียบๆเท่านั้น

"ฉันก็ได้ด้วยเหรอ" มินาโตะมองไปที่เนื้อที่ชินหยูยื่นให้เขาและลองกินดูก่อนจะพูดขึ้นด้วยความประหลาดใจ "ชินหยู ถ้านายกลับไปที่โคโนฮะและเปิดร้านอาหารแบบนี้ ฉันเกรงว่านายน่าจะไม่สามารถกินอาหารอย่างอื่นได้แน่ๆเลย"

"ฉันอยากจะรู้จริงๆ นายที่เอาแต่อยู่เงียบๆมาโดยตลอดทำไมจู่ๆถึงได้กลายเป็นแบบนี้ได้? พูดตรงๆนะฉันน่ะไม่ชินเลย"

ฟุงาคุพูดขึ้น

ชินหยูส่ายหัวและยิ้ม "มันถึงเวลาแล้วที่ผมจะต้องเปลี่ยนตัวเองบ้างน่ะ"

มินาโตะและฟุงาคุตกใจ พวกเขามองหน้ากันและตกใจเล็กน้อย

เนื่องจากชินหยูไม่ต้องการพูดอะไรมากนัก พวกเขาจึงไม่ถามอะไรเขาอีก

หลังอาหารบรรยากาศก็เปลี่ยนไปเป็นความสุข

นินจาโคโนฮะที่ระแวงชินหยูในตอนแรก ตอนนี้พวกเขากำลังมองไปที่ชินหยูด้วยความชื่นชม

นี่อาจเป็นความมหัศจรรย์ของอาหารที่เขาทำก็เป็นได้

"เอาล่ะ นี่มันก็ดึกมากแล้ว ฉันขอไปพักก่อนแล้วกัน" ชินหยูปัดฝุ่นออกจากร่างกายของเขาและเดินจากไป

ทุกคนพยักหน้าและมองชินหยูเดินจากไปด้วยรอยยิ้ม

แต่ตอนนี้ไม่มีใครสังเกตเห็นเลยว่าโยรุกับฮายาเตะก็หายไปเช่นกัน