เมื่อมองไปที่ชินหยูที่ดูเหมือนจะไม่สนใจอะไรเลย คาคาชิกับคนอื่นๆก็ตกตะลึงโดยที่ไม่สามารถตอบโต้ได้
มินาโตะเองก็รู้สึกหมดหนทางเช่นกัน
เมื่อนึกถึงนินจาของโคโนฮะทั้งหมด บางทีอาจจะมีเพียงชินหยูเพียงคนเดียวเท่านั้นที่กล้าพูดแบบนี้
……
"ท่านโอโรจิมารุ ดูเหมือนว่าพวกเขากำลังจะออกเดินทางแล้ว" จู่ๆฟูก็ปรากฏตัวขึ้นในความมืด
"งั้นเหรอ?" โอโรจิมารุกำลังแลบลิ้นออกมายาวๆราวกับงูที่กำลังจ้องเหยื่อ
ลิ้นสีแดงเรียวยาวกำลังเลียริมฝีปากที่แห้งของเขาเบาๆและพูดว่า "ฉันคิดว่าจะต้องใช้เวลามากสักหน่อยเพื่อให้มินาโตะแยกตัวไป และตอนนี้ดูเหมือนว่าสวรรค์กําลังเข้าข้างฉันอยู่"
“พวกนายติดตามพวกเขาไปได้เลย ส่วนฉันจะตามไปทีหลัง และฉันจะชิงเนตรวงแหวนนตำนานนั่นมาให้ได้!!"
หลังจากที่พูดจบ โอโรจิมารุก็หายตัวไปจากที่ที่เขายืนอยู่ทันที
ฟู กับ โทรุเนะ มองหน้ากันและพูดว่า "ไปกันเถอะ อย่าปล่อยให้มันรอดไปได้นานกว่านี้เลย"
"ท่านดันโซบอกว่า โอโรจิมารุนั้นเป็นเหมือนกับดาบสองคม ถ้าหากไม่ควบคุมให้ดีมันอาจจะแว้งมาทำร้ายพวกเราก็ได้"
โทรุเนะพยักหน้าและพูดว่า "ทุกสิ่งทุกอย่างก็เพื่อหน่วยราก รีบไปกันเถอะ"
…..
ครึ่งวันต่อมา ชินหยูและกลุ่มของเขาก็มาถึงบริเวณด้านนอกของเป้าหมายแล้ว
"เอาล่ะ หยุดพักที่นี่ก่อนและมาคุยเกี่ยวกับสถานการณ์ในตอนนี้กันเถอะ" มินาโตะหยิบแผนที่ออกมา
"ครั้งนี้ คู่ต่อสู้ของเราคือพวกอิวะงาคุเระ"
"และตอนนี้ก็มีหมู่บ้านนินจาคุซะงาคุเระอยู่ระหว่างพวกเรากับอิวากาคุเระ และการมีอยู่ของคุซะงาคุเระเป็นตัวช่วยของเราระหว่างโจมตีอิวะงาคุเระ เมื่ออิวะงาคุเระเข้าโจมตีคุซะงาคุเระ เราจะฉวยโอกาสนั้นโจมตีกลับ"
“แต่ตอนนี้มีกองทัพนินจามากกว่าพันคนจากอิวะงาคุเระได้ข้ามแนวป้องกันของคุซะงาคุเระมาแล้ว พวกเขาอยู่ห่างจากแนวป้องกันของโคโนฮะเพียงสามกิโลเมตรเท่านั้น"
“อะไรนะ?”
คาคาชิและคนอื่นๆอดไม่ได้ที่จะเปลี่ยนท่าทีการแสดงออกของพวกเขา
เหตุผลที่ใหญ่ที่สุดว่าทําไมคุซะงาคุเระสามารถอยู่รอดได้ในระหว่างรอยร้าวระหว่างแคว้นที่ยิ่งใหญ่นั้น เป็นเพราะความยินยอมของทั้งสองแคว้น
ถ้าหากทั้งสองแคว้นนั้นบังเอิญเจอกันที่ชายแดน มีแนวโน้มว่าพวกเขาจะไม่สามารถพักผ่อนในตอนกลางคืนได้
เพื่อให้เกิดความสมดุลของสงครามระหว่างอิวะงาคุเระและโคโนฮะ คุซะงาคุเระจึงกลายเป็นตัวกลางและเป็นเขตปลอดการต่อสู้
แต่ตอนนี้นินจาของอิวะงาคุเระได้ข้ามแนวรับของคุซะงาคุเระมาแล้ว ซึ่งนั่นมีเพียงสองอย่างเท่านั้น
อย่างที่หนึ่งคือคุซะงาคุเระนั้นถูกอิวะงาคุเระทำลายแล้ว
อย่างที่สองคือคุซะงาคุเระเลือกที่จะแปรพักต์และเลือกข้างอิวะงาคุเระ
ในบรรดาสองตัวเลือกนี้ ทางเลือกที่สองนั้นเข้าตาของชินหยูได้อย่างไม่ต้องสงสัย
เพราะการปล่อยให้หมู่บ้านเล็กๆ ทําหน้าที่เป็นเกราะป้องกันนั้นจะเป็นการถ่วงกำลังของศัตรูได้
ในตอนนี้ โคโนฮะได้เปิดสงครามถึงสามแห่งในเวลาเดียวกัน และ คุโมะงาคุเระก็จับตามองพวกเขาอยู่ด้วยเช่นกัน
ถ้าหากเป็นคนทั่วไปที่ได้เห็นสถานการณ์แบบนี้ พวกเขาจะคิดว่าโคโนฮะจะต้องแพ้อย่างแน่นอน
เมื่อเทียบกับนินจาหลายพันคนจากอิวะงาคุเระ ผู้คนหลายสิบคนจากโคโนฮะนั้นไม่สามารถเทียบได้เลยแม้แต่น้อย
"ฉันคิดว่าพวกนายทุกคนคงเข้าใจสถานการณ์ในตอนนี้แล้วนะ เนื่องจากชินหยูไม่ต้องการเป็นผู้นำ เราจะปล่อยให้หน้าที่นั้นเป็นของคาคาชิ" มินาโตะมองไปที่ชินหยูและพูดอย่างช่วยไม่ได้
"ความหวังของฉันมีเพียงอย่างเดียวเท่านั้น" มินาโตะหยุดและพูดต่อ “หลังจากสงครามครั้งนี้ ฉันคงจะได้เห็นพวกเธอทุกคนอยู่กับฉันเหมือนเดิมนะ"
"ถ้าไม่มีอะไรแล้วก็แยกย้ายได้!"
นี่เป็นครั้งแรกที่ คาคาชิ กับ โอบิโตะ เข้าสู่สนามรบระดับนี้
แต่ตอนนี้พวกเขาทําได้เพียงแค่คุมตัวเองไม่ให้สั่นกลัวเกินไปให้ได้เท่านั้น
เมื่อพูดคุยกันจบทั้งสี่คนจึงเข้าไปในป่าทันที
ชินหยูนั้นยืดเส้นยืดสายและมองไปที่ป่าด้านหลังเขาก่อนที่จะยิ้มเล็กน้อย
"ครั้งนี้ ฉันหวังว่าฉันจะได้จับปลาตัวใหญ่บ้างนะ เพราะฉันเบื่อที่จะเล่นกับพวกกุ้งแล้ว"
หลังจากที่พูดจบ ชินหยูก็ไม่อยู่อีกต่อไป เขารีบเข้าตามทั้งสี่คนไปทันที
คาคาชิที่ล่วงหน้าไปก่อนประมาณร้อยเมตร หลังจากที่เห็นชิหนยูที่มาช้า เขาจึงอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว "รีบตามฉันมาติดล่ะ ตอนนี้ฉันเป็นหัวหน้าทีมแล้ว"
เมื่อมองไปที่คาคาชิที่เต็มไปความมุ่งมั่น ชินหยูจึงถอนหายใจและพูดว่า "แม้ว่าฉันจะมอบตำแหน่งหัวหน้าทีมให้นาย แต่อย่าลืมว่าฉันเป็นคนที่ไม่สนใจกฎด้วยล่ะ"
"นี่นาย!
คาคาชิรู้สึกโกรธมากที่ได้ยินแบบนี้
มินาโตะเองก็รู้สึกปวดหัวขึ้นอีกครั้งเมื่อเห็นแบบนี้
เขารู้สึกพลาดจริงๆที่ขอให้ชินหยูมาร่วมทีมกับคาคาชิ
แม้แต่เขาเองก็ไม่สามารถทำให้ชินหยูร่วมมือได้อย่างดีเลยด้วยซ้ำ แล้วนับประสาอะไรกับคาคาชิ
"หยุดก่อน!"
จู่ๆคาคาชิก็หยุด ในขณะเดียวกันเขาก็ยกมือขึ้น
มินาโตะ พยักหน้าให้ด้วยความพอใจ เขามองไปที่ต้นไม้ใหญ่ในระยะไกลตรงหน้า
จากการรับรู้ของเขา มีศัตรูที่กำลังซ่อนตัวอยู่ที่นี่
"คาคาชิ มาคุยเรื่องกลยุทธ์กันก่อน ข้างหน้าศัตรูมีอยู่จำนวนมาก" มินาโตะแนะนํา
คาคาชิมองไปที่ชินหยูและพูดว่า "อาจารย์ ถ้าเอาแต่คุยกันเดี๋ยวศัตรูจะรู้ตัวแล้วหนีไปนะ"
"ผมเองก็พึ่งคิดค้นคาถาใหม่ได้และอยากจะลองใช้อยู่พอดีเหมือนกัน"
เมื่อพูดจบ มือของคาคาชิจึงรีดจักระขึ้นมาอย่างรวดเร็ว
เมื่อประสานอินเสร็จแล้ว จักระสายฟ้าก็ส่งเสียงเปรี๊ยะออกมาดังลั่นพื้นที่ทันที
“พันปักษา!”
คาคาชิได้เริ่มคิดค้นคาถาระดับ A ได้ด้วยอายุเพียง 10 ปีเท่านั้น ซึ่งนั่นเขาเป็นนินจาที่โดดเด่นในหมู่เพื่อนของเขาอย่างมาก
เมื่อรู้สึกได้ถึงพลังที่อัดแน่นอยู่ที่มือของคาคาชิ การแสดงออกของโอบิโตะและรินจึงเปลี่ยนไป
"คาคาชิ เรายังไม่รู้จำนวนศัตรูที่แน่ชัด แม้ว่าคาถาของนายจะแข็งแกร่งมาก แต่นายจะจัดการกับศัตรูที่ซ่อนอยู่ยังไง?" มินาโตะ เตือนคาคาชิด้วยน้ำเสียงจริงจัง
"ชินหยู นายเองก็ช่วยฉันด้วยสิ"
ชินหยูชำเลืองมองและพูดว่า "มินาโตะ นายนี่ชอบโยนเรื่องแบบนี้ให้ฉันตลอดเลยนะ"
“ฉันบอกตรงๆเลยนะว่าพันปักษานี่น่ะแข็งแกร่ง แต่ประสบการณ์และความเร็วในการตอบสนองของนายนั้นยังไม่เพียงพอ ถ้าหากนายพุ่งออกไปตอนนี้ ก็เหมือนกับวิ่งไปตายเท่านั้นแหละ"
เมื่อได้ฟังการวิเคราะห์ที่ตรงไปตรงมาของชินหยู มินาโตะจึงยิ้มอย่างขมขื่น เขาเสียใจมากที่ปล่อยให้ชินหยูวิเคราะห์แบบนี้
"เฮอะ นี่คือคาถาที่ฉันคิดค้นขึ้น ฉันน่ะรู้ดีที่สุด" คาคาชิหยุดและพูดต่อ "และฉันก็ไม่ต้องการ การวิเคราะห์จากนายด้วย!"
"อาจารย์มินาโตะ คอยคุ้มครองผมเอาไว้ ผมสามารถฆ่าพวกมันได้ทั้งหมดในทันที"
เมื่อเห็นว่าคาคาชิตัดสินใจแล้ว มินาโตะจึงพยักหน้าอย่างไม่ค่อยเต็มใจนัก
ตู้มม!
จู่ๆมือขวาของคาคาชิก็แทงลงกับพื้นพร้อมกับจักระสายฟ้าที่รุนแรงจนทําให้พื้นดินแตกออก
หลังจากนั้น คาคาชิได้พุ่งตัวออกไปอย่างรวดเร็ว ภายใต้การกระตุ้นจักระสายฟ้าในร่างกายของเขานั้น ความเร็วในการเคลื่อนที่ของเขานั้นจึงเร็วขึ้นมากอย่างเห็นได้ชัด
"ชินหยู ดูเอาไว้ล่ะนี่คือพลังที่แท้จริงของฉัน"
เสียงของเขาดังผสานมากับเสียงของพันปักษา
เมื่อเห็นคาคาชิพุ่งไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว แม้แต่นินจาอิวะงาคุเระที่ซ่อนตัวอยู่หลังต้นไม้ใหญ่เองก็ตกใจ
"ไอ้เด็กเปรต! แกกล้าดูถูกพวกฉันแบบนี้ได้ยังไง? แกกล้าโจมตีพวกฉันแบบไม่กลัวอะไรเลยแบบนี้ได้ยังไง?" สีหน้าของนินจาอิวะงาคุเระนั้นแสดงให้เห็นถึงความโกรธ ก่อนที่พวกเขาจะรีบขว้างคุไนจำนวนมากออกมา
แต่เมื่อคุไนเหล่านี้กำลังเข้ามาใกล้คาคาชิ พวกมันก็ถูกทำให้กระเด็นออกไปโดยมินาโตะทันที!
Copyright © 2025 xxxxx.com, All Right Reserved