"ศัตรูโจมตีแล้ว รีบตั้งการป้องกันเร็วเข้า!"

"อย่าพึ่งตกใจไป การโจมตีแบบนี้ทำอะไรชูอิคาชันไม่ได้หรอก"

เมื่อเห็นต้นไม้หักไปครึ่งต้น ไรกะก็ตะโกนออกมาอย่างใจเย็น

หมอกโดยรอบนั้นกระจายหายไปอย่างรวดเร็ว

เมื่อกลุ่มหมอกสลายหายไป นินจาของโคโนฮะเองก็ตกใจเช่นกันเพราะพวกเขาเห็นชูอิคาชันกําลังนอนอยู่ในซากของต้นไม้ที่หักครึ่งโดยที่ยังไม่รู้ว่ายังมีชีวิตอยู่หรือเปล่า?

นอกจากนี้ยังมีร่องรอยของความเสียหายที่ยังหลงเหลืออยู่บนพื้นอีกด้วย เมื่อเห็นแบบนี้นินจาโคโนฮะก็เริ่มยิ้มออกมาได้เล็กน้อย

"ชินหยูแน่ๆ ต้องเป็นฝีมือของชินหยูแน่ๆ!"

"ถ้าเขาอยู่ที่นี่พวกเราจะต้องรอดอย่างแน่นอน!"

"นั่นสินะ อย่าลืมสิว่าพวกนินจาคุโมะงาคุเระนับร้อยคนก็ถูก ชินหยูฆ่าตาย แม้แต่แฝด A B ก็ยังต้องถอยเลย"

เมื่อเห็นแบบนี้กลุ่มนินจาโคโนฮะจึงดีใจอย่างมาก

ส่วนการแสดงออกของนินจาคิริงาคุเระเหล่านั้นก็เปลี่ยนแปลงเช่นกัน

"ท่านไรกะ พวกเราควรจะถอยดรหรือไม่?" หนึ่งในนินจาคิริงาคุเระเริ่มไม่เชื่อว่าจะชนะได้อีกต่อไป

และทันทีที่เขาพูดจบ ไรกะก็ฟันดาบไปที่นินจาคนนั้นทันที

ชิ้งง!

หัวของนินจาคนนั้นขาดออกจากร่างจนทำให้ทุกคนตกตะลึง

"ถ้าคิดจะลดทอนกำลังใจของกองทัพ เจ้าก็จงตายซะ!" ไรกะพูดอย่างนิ่งๆหลังจากฆ่านินจาคนนั้นไป

เมื่อร่างนั้นล้มลงกับพื้น เขาก็พูดด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึมว่า "อย่ามัวแต่ซ่อนตัวอยู่เลย ถ้าแน่จริงก็ออกมาซะดีๆ!"

"นายกําลังมองหาฉันอยู่งั้นเหรอ?" ชินหยูเดินออกมาอย่างช้าๆ

เขามองไปที่ยูกาโอะและพูดว่า "อย่าได้มายุ่งกับแฟนของฉันเชียวนะ"

"เพราะคนที่ทำแบบนั้นน่ะตายไปแล้ว"

"เฮอะเป็นเด็กอย่างนายเองเรอะ" ไรกะตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นพวกเขาก็หัวเราะออกมาทันที “ฉันคิดว่าคนที่โจมตีพวกเราจะเป็นคนที่แข็งแกร่งกว่านี้ แต่ที่จริงเป็นแค่นินจาระดับไคโอนินเนี่ยนะ ชูอิคาชัน เลิกแกล้งตายได้แล้ว นายเอาดาบซาเมะฮาดะป้องกันตัวเองไว้แบบนั้นจะตายได้ยังไงกัน?"

"เฮอะ ไรกะ นายช่วยเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับให้ฉันได้ไหม เพราะฉันไม่อยากให้ใครรู้ว่าฉันโดนเด็กโจมตีแบบนี้น่ะ" ชูอิคาชัน ซึ่งกำลังนอนอยู่ใต้ซากต้นไม้ค่อยๆลุกขึ้น

ดาบซาเมะฮาดะในมือของเขาซึ่งเคยถูกพันไว้ด้วยผ้า ตอนนี้มันถูกคลายออกจนหมดแล้ว

เมื่อมองไปที่ดาบแปลกๆนั่น มันทําให้ทุกคนรู้สึกหายใจไม่ทั่วท้องอย่างอธิบายไม่ได้

"พ่อ นั่นคือกลุ่มเจ็ดดาบนินจาแห่งคิริงาคุเระใช่มั้ย?" ยูกาโอะถามเบาๆ

อุซึกิพยักหน้าและพูดด้วยสีหน้าจริงจัง "ชินหยู ระวังตัวด้วย จากข้อมูลแล้วดาบในมือของชูอิคาชันนั้นเรียกว่า ซาเมะฮาดะ มันมีความสามารถในการขโมยจักระได้ การโจมตีของนายน่าจะถูกมันดูดซับเอาไว้แล้ว"

"แต่ว่าชินหยู นายใช้กระสุนวงจักรของคุณมินาโตะได้ยังไงน่ะ?"

ในหมู่บ้านโคโนฮะนั้น ทุกคนต่างรู้จักกระสุนวงจักรที่เป็นคาถาอันเลื่องชื่อของมินาโตะ

"นายกําลังพูดถึงกระสุนวงจักรงั้นเหรอ?" ชินหยูมองไปที่ซาเมะฮาดะแล้วยิ้ม "ฉันเพิ่งฝึกมันได้น่ะ"

“เมื่อกี้ ฉันยังคิดหาวิธีแก้ปัญหาการขาดจักระอยู่เลย ไม่คิดเลยว่าฉันจะคิดไม่ถึงว่าซาเมะฮาดะนั้นดูดจักระได้ ดูเหมือว่าฉันกำลังเจออาวุธที่เหมาะกับฉันแล้วล่ะ"

เสียงเบาๆของชินหยูนั้นดังขึ้นในบริเวณรอบๆทันที

ไม่ว่าจะเป็นนินจาโคโนฮะหรือคิริงาคุเระ พวกเขาทั้งหมดต่างมองหน้ากันด้วยความตกใจ

เขาคิดจะชิงดาบซาเมะฮาดะมางั้นเหรอ?

"ฮ่าๆๆ ไอ้เด็กน้อย! นั่นมันเป็นเรื่องตลกที่สุดที่ฉันเคยได้ยินมาเลยว่ะ” ชูอิคาชันหัวเราะออกมาทันทีเมื่อได้ยินแบบนั้น "การโจมตีของนายน่ะแทบจะทำอะไรฉันไม่ได้เลยด้วยซ้ำ และจักระพวกนั้นก็ถูกซาเมะฮาดะดูดไว้จนหมดด้วย"

"ถ้าฉันจะบอกว่าจักระจากการโจมตีของนายเมื่อครู่นี้อยู่กับฉัน นายจะเป็นยังไงนะ?"

ทันทีที่เขาพูดจบ ชูอิคาชันก็ทำให้ซาเมะฮาดะนั้นมอบจักระมาให้กับเขาทันที

"ดูเหมือนว่านายกําลังเพลิดเพลินกับจักระของฉันอยู่สินะ" ชินหยูพูดด้วยรอยยิ้มเล็กน้อย

"แต่ฉันหวังว่านายจะยิ้มแบบนั้นได้อีกนะ"

คําพูดแปลกๆของชินหยูนั้นทําให้ทุกคนตกตะลึง

หลังจากนั้นจักระสายฟ้าบนร่างของชินหยูก็ขยายตัวอย่างกะทันหัน โหมดจักระสายฟ้าของเขาถูกเปิดใช้งานทันที

เมื่อสายฟ้าได้ส่องผ่าน ร่างของชินหยูก็ปรากฏอยู่ด้านหลังชูอิคาชันแล้ว

ฉากที่เกิดขึ้นอย่างรวดเร็วนี้ทําให้ทุกคนตกใจ

"ชูอิคาชัน ระวังตัวด้วย!" ไรกะตะโกนอย่างรวดเร็ว

เมื่อได้ยินแบบนั้น ชูอิคาชันจึงยกดาบซาเมะฮาดะในมือมาป้องกันอีกครั้ง

แต่สิ่งที่เขาเห็นนั้นมันทำให้ดวงตาของเขาเบิกกว้างมากขึ้น

"กระสุนวงจักรดาวกระจายวงจักร!"

มือขวาของชินหยูยกขึ้นพร้อมกับจักระมหาศาลที่หลั่งไหลเข้ามาในมือของเขา

กระสุนวงจักรที่มีเส้นผ่านศูนย์กลางประมาณหนึ่งเมตรเริ่มก่อตัวขึ้นทันที

ภายใต้การแสดงออกที่รุนแรงของเขา เขาปล่อยมันตรงไปที่ชูอิคาชันทันที

ตู้มมม!

ทันใดนั้นเสียงระเบิดก็ดังขึ้น

การไหลเวียนของอากาศและจักระที่ปั่นป่วนราวกับพายุเข้ากลืนกินร่างของชูอิคาชันและดาบซาเมะฮาดะทันที

ชูอิคาชันที่ถูกกระสุนวงจักรดาวกระจายวงจักรขนาดใหญ่โจมตีนั้นกระเด็นออกไปอย่างรวดเร็ว

ต้นไม้โดยรอบนั้นถูกแยกออกด้วยร่างของชูอิคาชัน และหลังจากที่กระเด็นไปได้ 1 กิโลเมตร ร่างของชูอิคาชันก็ไปกระแทกกับผาหินแล้วหยุดลง

ตู้มมม!

กําแพงหินระเบิดออกพร้อมกับรอยแตกที่ดูเหมือนกับใยแมงมุมแพร่กระจายอย่างรวดเร็ว

คลื่นอากาศที่พุ่งขึ้นสู่ท้องฟ้าถึงกับทําลายต้นไม้โดยรอบจนพินาศ

"ชูอิคาชัน ถูกเจ้าเด็กนั่นโจมตีอีกแล้วงั้นเหรอ?!"

เมื่อมองไปที่ชูอิคาชันที่กระเด็นออกไปอีกครั้ง นินจาของคิริงาคุเระก็ไม่สามารถเก็บอาการได้อีกต่อไป

การโจมตีครั้งนี้ทรงพลังกว่าครั้งที่แล้วอย่างน้อยสิบเท่าแน่ๆ

ใบหน้าของไรกะนั้นเปลี่ยนไปขณะที่เขาพูดว่า "ชูอิคาชัน รีบลุกขึ้นเร็วเข้า นายมีซาเมะฮาดะอยู่ การโจมตีแบบนี้ยังไงก็ทำอะไรนายไม่ได้หรอก"

คําพูดของเขานั้นดังก้องอยู่ในป่า

น่าเสียดายที่เมื่อคําพูดของเขาเงียบลง ชูอิคาชันที่กำลังนอนอยู่ใต้ซากก็ยังไม่ลุกขึ้น

เมื่อเห็นแบบนั้น ไรกะก็ไม่สามารถทำอะไรได้อีกและจู่ๆสายฟ้าก็ปรากฏขึ้นบนซากนั้นอย่างรวดเร็ว

"เจ้าเด็กนั่นอีกแล้วเรอะ ความเร็วของมันเร็วมากจริงๆ"

"คนที่แข็งแกร่งขนาดนี้ยังมีอยู่ในโคโนฮะด้วยงั้นเรอะ?"

"ความเร็วของเขาแทบจะเท่ากับประกายแสงสีทองแล้ว"

การแสดงออกของนินจาคิริงาคุเระเริ่มเปลี่ยนไป

เดิมทีในสายตาของพวกเขานั้น นี่เป็นการต่อสู้ที่พวกเขาควรได้เปรียบมากๆ

แต่จู่ๆก็มีนินจาหนุ่มคนหนึ่งปรากฏตัวขึ้นต่อหน้าพวกเขาและพลิกสถานการณ์ทั้งหมด

"โทษทีนะ แต่ดูเหมือนว่าเขาจะตายซะแล้วล่ะ" ชินหยูยิ้มเล็กน้อยและหยิบซาเมะฮาดะขึ้นมา

เมื่อเห็นแบบนี้ ความโกรธก็แว่บเข้าไปถึงส่วนลึกในดวงตาของไรกะทันที

"ไอ้หนู อย่าได้ใจมากนัก คาถาสายฟ้า สายฟ้าฟาด!!"

ไรกะยกดาบสายฟ้าในมือของเขาขึ้นทันที

เมื่อจักระได้ไหลเข้ามาในดาบ เขาก็ยกดาบขึ้นไปบนท้องฟ้า

จักระสายฟ้าจากดาบได้เชื่อมต่อกับสายฟ้าบนท้องฟ้า หลังจากนั้นสายฟ้าก็พุ่งเข้าใส่ร่างของชินหยูทันที

ในฐานะหนึ่งในเจ็ดดาบนินจา เขามีคาถาที่เป็นเอกลักษณ์ของเขาอยู่แล้ว

ในกลุ่มของพวกเขานั้น ดาบซาเมะฮาดะเป็นดาบที่ควบคุมได้ยากที่สุด