ณ หมู่บ้านโคโนฮะ ภายนอกประตูทางเข้าหมู่บ้าน

ค่ำคืนวันนี้มืดสนิทราวกับหมึกสีดํา

จู่ๆ ร่างเล็กๆก็ปรากฏตัวขึ้นในความมืดอย่างกระทันหัน

"ประตูทางเข้าอยู่ตรงหน้าพวกเราแล้ว ถ้าพวกเราออกไปจากที่นี่ได้ ฉันก็จะได้เห็นผู้ชายคนนั้นแล้ว"

ความคิดทุกอย่างแว่บเข้ามาในใจของเขา ภาพที่เขาจากไปในวันนั้นแว่บเข้ามาในใจของเขาอย่างรวดเร็ว

"หยุดอยู่ตรงนั้นแหละ แกเป็นใครกันแน่?!" ทันใดนั้นเสียงที่เย็นชาก็ดังขึ้น

ในไม่ช้า ร่างๆหนึ่งก็ปรากฏตัวขึ้นจากความมืดและเข้าไปขวางประตูทางเข้าหมู่บ้านเอาไว้

"เป็นเธออีกแล้วงั้นเหรอ?" ซารุโทบิ อาซึมะ ถามพร้อมกับขมวดคิ้วและพูดว่า "อังโกะ นี่มันก็รอบที่สิบแล้วนะ ยังไงโอโรจิมารุนั่นก็ไม่กลับมาหรอก"

"และตอนนี้เธอกําลังหนีออกจากการคุมตัวอีกครั้ง ซึ่งเธอกำลังทำให้ฉันรู้สึกปวดหัวมาก"

เมื่อมองไปที่เด็กผู้หญิงตัวเล็กๆที่มีความดื้อรั้นตรงหน้าเขา อาซึมะเองก็รู้สึกหมดหนทางเช่นกัน

นับตั้งแต่ที่โอโรจิมารุหนีออกจากหมู่บ้านไป อังโกะได้พยายามออกมารอที่หน้าประตูหมู่บ้านเป็นครั้งคราว

เธอนั้นเฝ้ารอคอยโอโรจิมารุมาโดยตลอด

แต่ทุกครั้งที่โอโรจิมารุแอบกลับเข้ามาอย่างลับๆนั้น อังโกะจะมีอาการแปลกๆปรากฎขึ้น

ซึ่งทุกครั้งที่เธอมีอาการเธอจะถูกคุมตัวไว้ที่ห้องกักขัง

"ใช่ เพราะโอโรจิมารุมากลับมาแล้วไงล่ะ คราวนี้มันมาอยู่นานด้วย ฉันพึ่งรู้สึกได้ถึงออร่าของมันตอนที่มันกำลังออกจากหมู่บ้านไป" อังโกะพูดด้วยความกังวล

"อังโกะ เลิกทำแบบนี้ได้แล้ว ไม่อย่างนั้น อย่าโทษฉันที่ต้องเธอกลับไปที่ห้องขังนั่นอีก" อาซึมะพูดด้วยความหงุดหงิดว่า "เนื่องจากเธอพยายามหนีออกมา หลังจากนี้เธอจะถูกกักบริเวณไปอีก 30 วัน"

"ถ้านายไม่เชื่อฉัน ฉันก็จะฝ่าการห้ามของนายไปเอง" อังโกะตะโกนอย่างจริงจังทันที

"หมัดอสรพิษ!"

ทันใดนั้นงูสีขาวก็โผล่ขึ้นมาจากพื้นดิน ซึ่งมันเร็วมากจนเข้าไปพันรอบเท้าขวาของฮิรุเซ็นเอาไว้อย่างรวดเร็ว

สิ่งที่เกิดนขึ้นอย่างกะทันหันทําให้ท่าทีของอาซึมะเปลี่ยนไป

แต่สิ่งที่อังโกะทำนั้นไม่ใช่การใช้คาถาของเธอ

เพราะมีกฎในโคโนฮะกำหนดเอาไว้ว่า เมื่อมีคนใช้คาถาเพื่อโจมตีนินจาที่เฝ้าประตูทางเข้าออกของหมู่บ้าน คนๆนั้นจะถูกตราว่าเป็นนินจาหลบหนี

ดังนั้นตั้งแต่แรก อาซึมะจึงไม่ได้เอาจริงกับอังโกะเลย

เพราะเขาจะไม่คิดว่าเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆคนนี้จะกล้าทรยศต่อหมู่บ้าน

แต่ในขณะที่เขาคิดอยู่นั้น งูสีขาวก็อ้าปากและกัดเข้าที่คอของเขาแล้ว

ความรู้สึกหน้ามืดตาลายปรากฏขึ้นอย่างรวดเร็วเมื่อต้องเผชิญกับพิษของงูที่เป็นหนึ่งในคาถาของโอโรจิมารุ

หลังจากนั้นเพียงสองถึงสามวินาที อาซึมะจึงสลบไป

"ในที่สุดเวลานี้ก็มาถึง เวลาที่ฉันจะได้จัดการกับแก!!" ความเกลียดชังปรากฏขึ้นบนใบหน้าที่สวยงามของอังโกะขณะที่เธอเดินไปที่ประตูทางเข้าออกหมู่บ้าน

แต่ขณะที่เธอกำลังก้าวออกไป คุไนก็มาจ่อเข้าที่คอของเธอแล้ว

"ดูเหมือนว่าเธอจะลืมไปแล้วว่าประตูทางเข้าออกของหมู่บ้านไม่ได้มีคนดูแลแค่คนเดียวน่ะ?" เมื่อได้ยินเสียงที่เย็นชา เห็นได้ชัดว่าคนที่โจมตีอังโกะนั้นเป็นนินจาที่สวมหน้ากากหน่วยลับ

เมื่อเผชิญกับการโจมตีอย่างรวดเร็วขนาดนี้ ใบหน้าของอังโกะจึงซีดลง

เพราะเธอไม่สามารถหลบการโจมตีนี้ได้เลย

“หรือว่าฉันจะพลาดอีกแล้ว?”

ความรู้สึกที่ไม่พอใจปรากฎขึ้นในใจของอังโกะทันที

แต่ทันใดนั้นเสียงของคนๆหนึ่งก็ดังขึ้น

"โทษทีนะ แต่ครั้งนี้เธอไม่ได้อยู่คนเดียวหรอก"

ร่างที่ห่อหุ้มไปด้วยจักระสายฟ้าปรากฏขึ้นต่อหน้าอังโกะทันที

ฉากที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหันนี้ทําให้ท่าทีของนินจาหน่วยลับเปลี่ยนไปอย่างมาก

"นะ นายคือ!"

ในฐานะสมาชิกของหน่วยลับ เขารู้ได้ทันทีว่าชินหยูเป็นคนที่กล้าสร้างความวุ่นวายในหอคอยโฮคาเงะ

เมื่อเห็นชินหยูปรากฎตัวขึ้นอย่างกะทันหัน นินจาหน่วยลับนอกจากจะตกใจแล้วเขายังรู้สึกกลัวด้วย

ตุ้บบ!

อังโกะอดไม่ได้ที่จะตะลึงเมื่อเห็นนินจาหน่วยลับคนนั้นถูกชินหยูจัดการอย่างรวดเร็ว

เธอรีบมองไปที่ร่างที่อยู่ตรงหน้าเธอพร้อมกับการแสดงออกของเธอที่เปลี่ยนไปทันที

"นี่นายเป็นสมาชิกของตระกูลอุจิวะงั้นเหรอ?" อังโกะถามด้วยความสงสัย

"รีบไปกันเถอะ การโจมตีนินจาที่ป้องกันประตูเข้าออกหมู่บ้านนั้นเทียบเท่ากับการทรยศหมู่บ้านแล้ว"

นับตั้งแต่ที่โอโรจิมารุหลบหนีไป อังโกะก็ถูกกักบริเวณอย่างเดียว

แต่ไม่นานมานี้ เธอได้รู้เรื่องราวบางอย่างของสงครามโลกนินจาครั้งที่สามบ้าง

ดังนั้น เมื่อเผชิญหน้ากับชินหยูที่เพิ่งปรากฏตัวขึ้น เธอจึงไม่รู้ว่าชินหยูนั้นเป็นใคร

"ฮ่ะๆๆ เดิมทีฉันเองก็ไม่อยากเข้ามายุ่งเรื่องของคนอื่นหรอกนะ แต่ฉันได้ยินมาว่าเธอบอกว่าเธอสามารถหาที่อยู่ของโอโรจิมารุได้ นั่นจึงเป็นเหตุผลที่ฉันสนใจ ฉันหวังว่าเธอจะไม่ทําให้ฉันผิดหวังนะ" ชินหยูหัวเราะแห้งๆขณะที่พูดกับอังโกะ

อังโกะถึงกับตกตะลึง เธอรีบถอยออกมาจากชินหยูเล็กน้อยด้วยใบหน้าของเธอที่เย็นชา

"ยิ่งไปกว่านั้น ทําไมนายถึงต้องตามหาโอโรจิมารุด้วย? หรือว่านายเป็นลูกน้องของเขางั้นเหรอ?"

คําถามของอังโกะที่รัวมาเป็นชุดนั้นทำให้ชินหยูลูบหัวเบาๆ

"ดูเหมือนว่าเธอจะไม่เคยได้ยินชื่อที่เสียงของฉันเลยสินะ" ชินหยูเอามือลงและพูดว่า "ไปกันเถอะ ถ้าเธอยังอยากจะตามโอโรจิมารุไปให้ทัน และเธอก็พูดกับฉันดีๆด้วย ไม่อย่างงั้นฉันจะทิ้งให้เธอไปคนเดียว"