"อ๊ากกกกกก!"

ทันใดนั้นเสียงกรีดร้องของทั้งสามคนนั้น

ด้วยความสามารถของเนตรวงแหวนกระจกเงาหมื่นบุปผา ชินหยูเห็นด้ายสีดำจํานวนมากพุ่งออกมาจากใต้ดินอย่างรวดเร็วแล้วทะลวงวผ่านร่างของนินจาทั้งสามทันที

นอกจากจะดูดพลังชีวิตแล้ว คาคุซึที่อ่อนแอก็ค่อยๆกลับมาแข็งแกร่งขึ้นอีกครั้ง

หัวใจทั้งสามดวงนั้นถูกเอาออกมาแล้วฝังไว้ในที่หลังของคาคุซึทันที

เมื่อรู้สึกว่าพลังของเขาค่อยๆฟื้นขึ้นเล็กน้อย คาคุซึก็แอบถอนหายใจด้วยความโล่งอกและลุกขึ้นยืน

"ฉันจะต้องไปแล้ว นายอยากให้ฉันฆ่าดันโซเป็นของแถมด้วยไหม?" จิตสังหารปรากฏขึ้นบนใบหน้าของคาคุซึทันที

เขาเกือบจะตายเพราะความผิดพลาดของดันโซ

ถ้าไม่ใช่เพราะชินหยูไว้ชีวิตเขาเอาไว้ เขาคงจะตายไปนานแล้ว

"ไม่ล่ะ นายไม่ต้องห่วงเรื่องนี้หรอก เดี๋ยวฉันหาทางจัดการเอง" ชินหยูพูดกับคาคุซึ

"นายน่ะไปได้แล้วล่ะ"

คาคุซึตกใจมากที่ได้ยินแบบนี้ "นี่นายเชื่อใจฉันมากขนาดนั้นเลยเหอร? "ถ้าหากว่าฉันหนีไป นายก็จะไม่ได้อะไรเลยนะ?"

"ไม่ล่ะ การจะต้องใช้วิชาหรือคาถาอะไรเพื่อควบคุมนายมันไม่ใช่เรื่องที่ฉันถนัดซักเท่าไหร่" ชินหยูพูดด้วยรอยยิ้ม

"นอกจากนี้ ฉันเองก็เชื่อในพลังพิเศษของฉัน ถ้าฉันแสดงมันออกมา นินจาทั้งหมดจะต้องตัวสั่นอย่างแน่นอน"

แม้ว่าคำพูดของชินหยูนั้นอาจจะฟังดูเป็นเรื่องตลก

แต่เมื่อประโยคเหล่านี้เข้าไปในหูของคาคุซึ การแสดงออกของเขาก็เปลี่ยนไปทันที

เนื่องจากเขาได้เห็นพลังของชินหยูด้วยตาของเขาเองมาแล้ว

นอกจากนี้ชินหยูยังมีเนตรวงแหวนแปลกๆที่เหมือนกับมาดาระ ซึ่งมันแสดงความแข็งแกร่งของเขาออกมาได้มากพอแล้ว

เขารู้ว่าเด็กหนุ่มคนนี้ไม่ใช่นินจาธรรมดาทั่วไปแน่นอน

คาคุซึสูดหายใจเข้าลึกๆและกรั่นกรองความคิดของเขา ก่อนจะพูดว่า "ถ้าอย่างนั้นฉันไปล่ะ หากมีข่าวอะไรฉันจะรีบติดต่อนายให้เร็วที่สุดก็แล้วกัน"

หลังจากที่ยืนดูคาคุซึจากไป ชินหยูก็เดินไปหายูกาโอะและฮายาเตะ

"ไปกันเถอะ!"

ชินหยูประสานมือเพื่อคลายคาถาลวงตาของเขา ก่อนที่จะทำให้ฮายาเตะและยูกาโอะที่หมดสติให้ตื่นขึ้น

"ชินหยู ทําไมฉันถึงได้หลับไปแบบนี้ล่ะ? แล้วฉันก็ฝันว่ามีนินจาหลบหนีระดับ S มาที่นี่เพื่อลอบฆ่าพวกเราด้วย" ยูกาโอะขยี้ตาตาที่งัวเงียของเธอ

เมื่อเธอได้เห็นซากความเสียหายต่อหน้าเธอ เธอก็ตกตะลึงอย่างมาก

นี่ต้องไม่ใช่ความฝันแน่ๆ

"ไปกันเถอะ ฉันว่าเราเสียเวลาไปมากกว่านี้ไม่ได้แล้วล่ะ" ชินหยูพูดแล้วลูบหัวยูกาโอะ

ยูกาโอะพยายามตั้งสติของเธอและจ้องมองไปที่ภาพตรงหน้าที่จะพูดกับชินหยู

"ชินหยู นายอย่ามาทำเหมือนกับฉันเป็นคนแค่เด็กผู้หญิงตัวเล็กๆแบบนี้นะ"

เมื่อเทียบกับชินหยูแล้วยูกาโอะเองก็มีอายุใกล้เคียงกับเขา

แต่ในด้านของความสูง ชินหยู สูง 1.7 เมตรส่วนยูกาโอะนั้นสูงเพียง 1.5 เมตร

นอกจากเขาเห็นด้านบนของหัวยูกาโอะได้เท่านั้น แต่เขายังสามารถลูบหัวของเธอได้อย่างง่ายดายอีกด้วย

…

หน้าประตูทางเข้าหมู่บ้านโคโนฮะ

เนื่องจากการปรากฏตัวอย่างกะทันหันของชินหยู เขาจึงเอาชนะคุโมะงาคุเระและคิริงาคุเระได้ด้วยพลังที่แข็งแกร่ง

ซึ่งเรื่องนี้ทําให้เหล่าระดับสูงของโคโนฮะให้ความสําคัญกับเขามาก

ไม่สิ!

แม้แต่คนในตระกูลอุจิวะเองต่างก็ตกใจเช่นกัน

พวกเขาคิดว่าการมีตัวตนอยู่ของชิซุยนั้นถือว่าเป็นนินจาที่อัจฉริยะที่สุดในหมู่บ้านแล้ว

เพราะไม่นานมานี้ ชิซุยได้แสดงให้เห็นถึงความสามารถของเขา แม้ว่าเขาจะเพิ่งเข้าโรงเรียนนินจาได้ไม่นานแต่เขาก็ได้รับการยกย่องว่าเป็นนินจาอัจฉริยะที่สุดในรุ่นแล้ว

แต่จู่ๆก็มีนินจาอัจฉริยะที่ปิดบังพลังของตัวเองเอาไว้นับสิบปีปรากฏตัวขึ้น เขาเป็นอัจฉริยะที่หลบซ่อนอยู่ภายใต้เงามืดและถูกกลั่นแกล้งมาโดยตลอด

ซึ่งเรื่องแบบนี้มันยากมากที่จะยอมรับได้

เป็นเพราะเหตุนี้เองที่ตระกูลอุจิวะจึงส่งนินจาออกมารอพวกเขา

ด้านหน้าพวกเขาคือ มินาโตะ กับ ดันโซ

ไม่กี่นาทีก่อน หลังจากที่มินาโตะจัดการกับเรื่องเล็กน้อยเสร็จแล้ว เขาก็กลับไปที่โคโนฮะและได้พบกับดันโซที่กำลังยืนอยู่หน้าประตูทางเข้าหมู่บ้าน

ในขณะที่เขากำลังตกใจ ในใจของเขาก็เริ่มกังวลเช่นกัน

เมื่อนึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นที่ฐาน และการที่จู่ๆดันโซก็ปรากฏตัวขึ้นที่นี่ เห็นได้ชัดว่าเขามาเพื่อดูผลงานของเขา

"นี่ก็เลยเวลาที่ตกลงกันไว้แล้วนะ ฉันต้องไปดูสักหน่อยแล้วล่ะ" มินาโตะเหลือบไปมองโจนินที่กำลังเฝ้าประตูทางเขาอยู่

"อะไรกันมินาโตะ นายเพิ่งจะกลับมาไม่ใช่เหรอ แล้วนี่จะรีบไปไหนอีกล่ะ" ดันโซหันไปถามมินาโตะ

"คุณดันโซ นินจาทั้งสามคนที่ผมเป็นผู้นํามาไม่ตรงเวลาที่ผมบอกไว้ ผมกังวลว่าจะเกิดเรื่องไม่ดีขึ้น ดังนั้นผมจึงอยากจะไปดูด้วยตัวเอง" มินาโตะพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง

ซึ่งภายในน้ำเสียงที่จริงจังนี้มันได้แอบแฝงอะไรบางอย่างเอาไว้

มินาโตะเองก็ไม่พอใจกับการที่ดันโซส่งคนมาโจมตีชินหยูด้วยเหมือนกัน

แต่ถึงอย่างนั้น เขาก็ไม่รู้ว่าทําไมชินหยูและคนอื่นๆถึงได้มาเกินเวลาที่กำหนดเอาไว้

"มินาโตะ นายน่ะคู่ควรที่จะเป็นโฮคาเงะคนต่อไปจริงๆ เพราะนายเป็นคนที่น่าเชื่อถือเวลาลงมือทำอะไรก็ตาม" ดันโซพูดและยิ้มเล็กน้อย

แต่ภายในใจของเขานั้นกําลังคํานวณเวลาที่คาคุซึจะจัดการกับชินหยูอยู่

เมื่อมองไปที่มินาโตะที่กำลังร้อนรน รอยยิ้มของดันโซก็กว้างขึ้น

ในสายตาของเขา ยิ่งปล่อนให้มินาโตะไปช้ามากเท่าไหร่ โอกาสที่ทั้งสามคนนั้นจะตายก็ยิ่งมากขึ้น

พวกเขาทั้งสามนั้นมาสายไปกว่าที่กำหนดเป็นเวลาสิบห้านาที และด้วยความแข็งแกร่งของนินจาหลบหนีระดับ S กับหน่วยลับที่ถูกไปนั้น แค่สิบห้านาทีก็มาพอแล้ว

มันมาพอแล้วที่จะฆ่านินจาเกะนินทั้งสามได้อย่างง่ายดาย!!

"คุณดันโซ คุณไม่ได้พยายามรั้งผมจากเพื่อช่วยใครอยู่ใช่ไหม?" การแสดงออกของมินาโตะเปลี่ยนไปทันที

เขาควรจะเป็นผู้นํากลุ่มของสามคนนั้นแท้ๆ

ถ้าหากเกิดอะไรขึ้นกับชินหยูและคนอื่นๆ เขาจะต้องรับผิดชอบทั้งหมด

"มินาโตะ คําพูดของนายทําให้หัวใจของชายชราคนนี้รู้สึกเศร้าหมองมากเลยนะ" นี่คือสิ่งที่ดันโซพูด แต่รอยยิ้มของเขากลับเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ

"นายก็รู้ใช่ไหมว่าทุกอย่างที่ฉันทําก็เพื่อโคโนฮะ?"

"นอกจากนี้ ฉันเองก็ไม่รู้ว่านายกําลังพูดเรื่องอะไรอยู่ ฉันแค่มาที่นี่เพื่อตรวจสอบพื้นที่เท่านั้น แล้วฉันจะไปรู้ได้ยังไงว่านายกำลังรอใครอยู่น่ะ?"

ดันโซส่ายหัวด้วยรอยยิ้ม

"แต่เท่าที่ฉันเห็น ฉันคิดว่านายอาจจะอยากไปเต็มทีแล้วก็ได้"

"ถ้าอย่างนั้นฉันขอตัวล่ะ ฉันหวังว่าทั้งสามคนนั้นที่นายกำลังรออยู่จะกลับมาหานายได้อย่างปลอดภัย"

หลังจากที่ผ่านไปสิบห้านาที

การที่ทั้งสามคนนั้นไม่ได้ส่งสัญญาณมาหามินาโตะแบบนี้…

ในความคิดของดันโซ ชินหยูและคนอื่นๆจะต้องตายไปแล้วแน่นอน

เป็นเพราะเหตุนี้เอง เขาจึงไม่คิดที่จะอยู่ที่นี่ไปนานกว่านี้

"อ้าวมินาโตะ ทําไมนายถึงมาอยู่ที่นี่ล่ะ?" ทันใดนั้นเสียงของชินหยูก็ดังขึ้น

เท้าของดันโซที่กำลังก้าวออกไปและรอยยิ้มบนใบหน้าของเขาเปลี่ยนไปทันที!