"ชินหยู นายคงไม่ได้ล้อเล่นเรื่องที่นายบอกว่านายฆ่ามิซึคาเงะรุ่นที่สามใช่ไหม?" ฟุงาคุคว้าไหล่ของชินหยูเอาไว้แล้วถามทันที

"คุณฟุงาคุ ที่ชินหยูพูดนั้นเป็นเรื่องจริงครับ" มินาโตะจ้องมองไปที่กระเป๋าเป้ที่เปิดอยู่ของชินหยูด้วยรอยยิ้มที่ขมขื่น

"และสามหางเองก็อยู่ในกระเป๋าของเขาด้วย"

ฟุงาคุและอีกสองคนถึงกับตกใจเมื่อได้ยินแบบนี้ พวกเขารีบตั้งท่าพร้อมสู้ทันที

"ใครกันที่กล้ารบกวนเวลานอนของข้า?" สามหางยืดตัวออกมาอย่างเกียจคร้านและค่อยๆโผล่หัวขึ้นมาจากกระเป๋าของชินหยู

"เนี่ยน่ะเหรอ สัตว์หาง?"

อิทาจินั้นตกใจอย่างเห็นได้ชัด เขาถอยหลังไปเล็กน้อยโดยไม่รู้ตัวและเกือบจะล้มลงไปกองกับพื้น

โชคดีที่ชินหยูคว้าอิทาจิเอาไว้ได้ทัน

"นั่นแหละ สามหางตัวจริงเสียงจริงเลยล่ะ" ในฐานะผู้นำตระกูลอุจิวะ ฟุงาคุเองก็เคยเห็นสามหางมาก่อน

"เฮ้ เฮ้ เจ้าเด็กตรงนั้นน่ะ ข้าได้ยินมาว่าโคโนฮะมีร้านราเม็งอร่อยๆนี่ พาข้าไปที่นั่นซะ ถ้าไม่อยากให้ข้าอาละวาด" จู่ๆสามหางก็พูดขึ้น

"ฉันเหรอ" อิทาจิชี้ไปที่ตัวเองและพูดว่า "นี่พูดจริงๆเหรอ?"

"ไม่ต้องห่วง ตราบใดที่ข้าได้กินของอร่อยจนอิ่มข้าก็จะอยู่อย่างสงบ แต่ถ้าไม่ข้าจะทำร้ายแกไอ้หนู" สามหางพูดขณะที่กระดิกหางทั้งสามของมัน

"นั่นสินะ บางทีถ้าแกกระดูกหักสักท่อน แกอาจจะไม่อยากกินราเม็งก็ได้" ชินหยูลูบไปที่หลังหัวของสามหาง

สามหางที่ได้ยินแบบนี้รู้สึกกลัวขึ้นมาทันที!

ส่วนฟุงาคุและคนอื่นๆเองก็เห็นไม่ผิดเช่นกัน

ในมือของชินหยู สัตว์หางที่น่ากลัวนั้นเป็นเหมือนกับสุนัขตัวน้อยน่ารักเท่านั้น

"พี่ชินหยู ผมขอเอาเจ้าตัวนั้นไปกินราเม็งได้จริงๆเหรอ?" อิทาจิถามหลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง

แต่ทันทีที่เขาพูดแบบนั้นออมกา ร่างสี่ร่างก็ปรากฏขึ้นและเข้ามาล้อมรอบชินหยูและคนของเขาทันที

"อุจิวะ ชินหยู ท่านโฮคาเงะรุ่นที่สามเรียกตัวนายให้ไปพบที่ห้องทำงานโฮคาเงะ" หน่วยลับคนหนึ่งพูดขึ้นอย่างเย็นชา

แต่ถึงอย่างนั้นพวกเขารู้ถึงจุดประสงค์ของภารกิจนี้อย่างชัดเจน ทันทีที่พวกเขาเห็นสามหาง

"ชินหยู!" ท่าทีของฟุงาคุเปลี่ยนไปมาก

มินาโตะส่ายหัวอย่างรวดเร็วและห้ามเขาเอาไว้ "ไม่ต้องห่วง คุณจิไรยะเองก็อยู่ที่นี่ ไม่มีปัญหาอะไรหรอกครับ"

"ชินหยู ไปเถอะ"

"ไม่ต้องห่วง ถ้าฉันไม่อยากไป ยังไงพวกเขาก็ไม่มีทางขัดฉันได้หรอก" ชินหยูพูดด้วยรอยยิ้ม

และทันทีที่ชินหยูพูดแบบนั้นออกมา หน่วยลับทั้งสี่คนก็สะดุ้งเล็กน้อย

พวกเขาทั้งสี่มองหน้ากันและพบว่าชินหยูในตอนนี้ได้หายตัวไปในอากาศแล้ว

"ระวังตัวด้วย!" ผู้นําของหน่วยลับออกคำสั่งทันที

"ฉันอยู่ตรงนี้ รีบไปได้แล้วอย่าเสียงเวลาเลย" เสียงของชินหยูดังออกมาจากด้านหน้าประตูทางเข้าโคโนฮะ

นอกจากมินาโตะที่คุ้นเคยกับเรื่องแบบนี้แล้ว ฟุงาคุ เด็กอีกสองคนและหน่วยลับสี่คนนั้นถึงกับตะใจออกมาเล็กน้อย

"วิชาเคลื่อนย้ายร่างนี่เร็วจริงๆ" การแสดงออกของชิซุยเปลี่ยนไปเล็กน้อย

เขานั้นมีชื่อเสียงด้านวิชาเคลื่อนย้ายร่าง แต่ถึงอย่างนั้นความเร็วของชินหยูก็ไม่ได้ช้าไปกว่าของเขาเลย

"พวกนายก็รีบไปได้แล้ว เอาคุไนของฉันไปด้วยถ้าหากต้องการความช่วยเหลืออะไร" มินาโตะมอบคุไนเทพสายฟ้าเหินให้กับ หัวหน้ากลุ่มของหน่วยลับ

"รีบไปเถอะ ตราบใดที่พวกนายไม่ทำอะไรเขา เขาก็จะไม่ทําอะไรพวกนายหรอก"

ในตอนนี้ มินาโตะพอจะเข้าใจนิสัยใจคอของชินมากขึ้นเล็กน้อย

แม้ว่าเขาจะเข้ากับคนอื่นได้ง่าย แต่เขาก็มีความเด็ดขาดเวลาฆ่าคน

เขาเป็นคนที่มีหลักการเป็นของตัวเอง

"ครับ!" ผู้นํากลุ่มนินจาหน่วยลับพยักหน้าและตามชินหยูไปอย่างรวดเร็ว

ฟุงาคุไม่สามารถระงับความสงสัยของเขาได้อีกต่อไปขณะที่เขาเฝ้าดูหน่วยลับทั้งสี่จากไป

"มินาโตะ นี่นายไม่ได้ฟังที่ฉันบอกว่าให้นายดูแลชินหยูเลยเหรอ? ทําไมเขาถึงฆ่ามิซึคาเงะรุ่นที่สามและเอาสามหางกลับมาด้วย? ฉันกลัวว่าดันโซจะไม่ปล่อยให้เรื่องนี้จบง่ายๆ"

มินาโตะยิ้มอย่างขมขื่นแล้วตอบ "ดูเหมือนว่าชินหยูจะมีวิธีการของเขาเองน่ะ"

“ฉันแค่กลัวว่าดันโซจะไม่คิดแบบนั้น ถ้าหากเรื่องนี้ไม่ได้รับการจัดการที่ถูกต้อง ฉันกลัวว่ามันจะทําให้เรื่องต่างๆยิ่งซับซ้อนมากขึ้น"

การแสดงออกของฟุงาคุเปลี่ยนไป

ปัจจุบันตําแหน่งของตระกูลอุจิวะในโคโนฮะนั้นน่าอึดอัดมาก

หากมีอะไรเกิดขึ้นอีก มันจะทําให้เรื่องต่างๆแย่ลงอีกสําหรับตระกูลอุจิวะ

"ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวผมไปดูเองฮะ" หลังจากนั้นชิซุยก็ใช้วิชาเคลื่อนย้ายร่างกายไปทันที

หน้าหอคอยโฮคาเงะ

สถานที่แห่งนี้เงียบสงบมาก แต่สภาพแวดล้อมเต็มกลับไปด้วยนินจาจำนวนมาก

ซึ่งตอนนี้มีนินจามากกว่าหนึ่งร้อยคน

จิไรยะกําลังพิงประตูเพื่อรอให้ชินหยูมาถึง

"ไง เจ้าเซียนลามก วันนี้นายไม่ได้ไปโรงอาบน้ำเพื่อแอบดูผู้หญิงงั้นเหรอ?" ชินหยูทักทายเขาด้วยรอยยิ้ม

เมื่อหน่วยลับได้ยินแบบนี้ พวกเขาจึงขมวดคิ้วเล็กน้อย

จิไรยะที่ได้ยินแบบนั้นจึงชำเลืองตามามองด้วยเช่นกัน

ถ้าหากเป็นคนปกติทั่วไป เขาคงเดินเข้าจะเขกกะโหลกแล้ว

"ไอ้เด็กบ้านี่ นายนี่มันเหลือเกินจริงๆ" จิไรยะระงับอารมณ์ในใจของเขาและพูดว่า "ไปกันเถอะ พวกเขาทั้งหมดกําลังรอนายอยู่"

"ไม่ต้องห่วง ยังไงซะฉันก็จะช่วยนาย"

“นอกจากนี้ ท่านฟุคาซาคุได้บอกมาแล้วว่าจะให้โอกาสนายในการเรียนรู้วิชาเซียน หลังจากเรื่องนี้จบลง นายสามารถไปที่ภูเขาเมียวโบคุได้ทันที"

"เรื่องนั้นชั่งมันก่อนเถอะ ตอนนี้มาจัดการเรื่องนี้ให้มันเสร็จๆไปก่อน" ชินหยูพูดกับจิไรยะด้วยรอยยิ้ม

"ถ้าไม่จัดการเรื่องนี้ให้จบ ฉันก็คงไม่ได้ไปที่นั่นหรอกนะ"

จิไรยะมองไปที่ชินหยูซึ่งเป็นเข้าไปในห้องทำงานของโฮคาเงะเป็นคนแรก

เขาไม่รู้ว่าทําไมคนนินจาระดับสูงของโคโนฮะและหน่วยลับหลายร้อยคนที่อยู่รอบตัวพวกเขาถึงดูมั่นใจมากภายใต้การรักษาความปลอดภัยที่เข้มงวดแบบนี้

"ท่านโฮคาเงะ เขามาแล้วครับ" จิไรยะเคาะประตู หลังจากที่ได้รับคําตอบ เขาก็ผลักมันให้เปิดออก

สายตาของทุกคนจับจ้องไปที่ชินหยูทันที

ไม่สิ!

ต้องบอกว่าพวกเขากำลังมองไปที่สามหางมากกว่า

เพราะพวกเขาต้องการตรวจสอบความถูกต้องของข้อมูลด้วยตัวเอง

"ดูเหมือนว่า ทุกอย่างจะเป็นเรื่องจริงสินะ" โฮคาเงะรุ่นที่สามพูดด้วยสีหน้าเคร่งขรึม