แสงแดดในยามเช้าทอแสงประกายปกคลุมหมู่บ้านโคโนฮะเอาไว้ทั้งหมด

ด้านหน้าประตูทางเข้าออกของหมู่บ้าน ชินหยูกำลังยืนหาวและยืดเส้นยืดสายอยู่

เมื่อนึกถึงการต่อสู้ที่สะพานคันนาบิ มันสามารถพูดได้เต็มปากว่ามันจะเป็นตัวแปรสำคัญที่จะเปลี่ยนเรื่องราวให้ต่างไปจากผลงานต้นฉบับได้ทั้งหมด

ไม่ว่าจะเป็นการตกลงกับจิไรยะหรือเพื่อแก้ปัญหาการขาดจักระสำรองของเขา ซึ่งเขาจําเป็นต้องหาที่อยู่ของสามหางให้ได้ด้วยเช่นกัน

"หวัดดี"

ทันใดนั้นเสียงของผู้หญิงที่ไพเราะก็ดังขึ้น

ชินหยูหันกลับไปมองต้นเสียงแล้วเห็นว่าเป็นรินที่เป็นคนทักทายเขา

รินในตอนนี้อายุประมาณสิบห้าปี แต่เธอก็เป็นนินจาหญิงที่สวยป็นอันดับต้นๆของโคโนฮะด้วยเช่นกัน

นอกจากนี้ เธอยังมีบุคลิกที่อ่อนโยนและใจดี ซึ่งเธอถือว่ามีผลอย่างมากต่อโอบิโตะในเนื้อเรื่องหลัก

"นายมาที่นี่เพื่อเข้าร่วมภารกิจด้วยงั้นเหรอ?" รินถามชินหยู

ภารกิจของเธอนั้นคือการไปที่สะพานคันนาบิร่วมกับคาคาชิและโอบิโตะ

และครูของพวกเขาซึ่งนั่นก็คือมินาโตะควรจะเป็นผู้นำทีมในครั้งนี้

แต่การที่มีคนอื่นปรากฏตัวขึ้นที่จุดรวมตัว มันจึงทำให้รินรู้สึกสงสัยจนต้องถามเขา

"ฉันเป็นกำลังเสริมชั่วคราวในภารกิจครั้งนี้น่ะ" ชินหยูพูดด้วยรอยยิ้มจางๆ

“กำลังเสริมชั่วคราวงั้นเหรอ?”

รินสงสัยเล็กน้อย แล้วเธอก็พูดด้วยรอยยิ้มว่า "นายไม่ต้องห่วงนะ เดี๋ยวครูมินาโตะกับคาคาชิก็จะมาแล้ว ถ้ามีสองคนนั้นพวกเราก็ไม่ต้องกลัวอะไรหรอก"

"จริงสิ คาคาชิน่ะพึ่งได้เลื่อนขั้นเป็นโจนินวันนี้ด้วยล่ะ"

รินจ้องมองไปที่ชินหยูขณะที่เธอพูดขึ้น

"ถ้าอย่างนั้น นายก็เป็นเกะนินเหมือนกับฉันสินะ และนี่ก็คงเป็นภารกิจแรกของนายใช่ไหม? ไม่น่าแปลกใจเลยที่นายจะมาเร็วขนาดนี้ ไม่ต้องกังวลนะฉันน่ะเป็นนินจาแพทย์ ถ้าหากเกิดอะไรขึ้นกับนาย ฉันจะรักษานายอย่างดีเลยล่ะ"

เมื่อมองไปที่รินที่กระตือรือร้นมาก ชินหยูก็อดไม่ได้ที่จะมองเธอด้วยความไร้เดียงสา

เธอนั้นเป็นคนที่ดีและน่ารักมากจริงๆ

ไม่แปลกใจเลยที่นินจาหลายๆคนจะชื่นชอบเธอมาก!

"จริงสิ นายเรียนจบจากโรงเรียนนินจาตอนไหนหรอ? ถ้านายอยู่รุ่นเดียวกับคาคาชินายก็คงเห็นแล้วสินะว่าคาคาชิน่ะสุดยอดมากเลยล่ะ!" รินยังคงพูดเรื่องของคาคาชิให้ชินหยูฟัง

ชินหยูมองไปที่พงหญ้าข้างๆเขาอย่างช่วยไม่ได้และพูดว่า "คาคาชิ ออกมาได้แล้ว นายจะแอบไปถึงเมื่อไหร่กัน?"

“คาคาชิงั้นเหรอ?”

รินตะลึงไปครู่หนึ่ง และในไม่ช้าเธอก็เห็นเงาสีดําปรากฎขึ้นจากต้นไม้ใกล้ๆและพุ่งตรงไปที่ชินหยู

ความเร็วของคาคาชินั้นเร็วมากและมาถึงในพริบตา

ก่อนที่รินจะทันได้ตอบสนอง ดาบจักระสั้นๆในมือของคาคาชิก็ถูกชักออกมาทันที

มันส่องแสงออกมาราวกับเขี้ยวสีขาวและโจมตีชินหยูอย่างรวดเร็ว

"คาคาชิ อย่านะ!" รินตะโกนห้าม

แต่หลังจากนั้นเธอก็ตกตะลึงกับภาพที่เธอได้เห็นตรงหน้า

จักระสายฟ้าพุ่งพล่านออกมาทั่วร่างกายของชินหยูก่อนที่เขาจะหายไปจากจุดที่เขาเคยอยู่

ดาบจักระในมือของคาคาชินั้นฟันพลาดทันที

ขณะที่คาคาชิกำลังตะลึงอยู่นั้น ความรู้สึกที่เป็นอันตรายก็ปรากฏขึ้นจากด้านหลังเขา

คมดาบที่แหลมคมและเย็นวาบกำลังจ่ออยู่ที่คอของคาคาชิ

"อย่าขยับเชียวนะ เพราะดาบของฉันน่ะคมมากเลยล่ะ!" ชินหยูพูดแล้วยิ้มเล็กน้อย

แต่ในขณะเดียวกัน รอยยิ้มของเขานั้นกลับทําให้ดวงตาของรินและคาคาชิเบิกกว้าง

ความเร็วของเขามันเร็วมากเกินไป!

"เอาน่าชินหยู ฉันมาสายไปแค่แปปเดียวเองและนายก็เล่นกับลูกศิษย์ของฉันแรงไปนะ" มินาโตะปรากฎตัวขึ้นเหมือนกับผีขณะที่เขาใช้วิชาเทพสายฟ้าเหินและปรากฏตัวข้างๆชินหยูอย่างรวเร็ว

คาคาชิจ้องมองไปที่มินาโตะและชินหยูด้วยสีหน้าที่บอกว่าพวกเขานั้นอยู่ในระดับเดียวกัน

ความสับสนบนใบหน้าของคาคาชิและรินจึงชัดเจนยิ่งขึ้น

"มินาโตะ เพราะนายมาสายนะ ถ้าหากนายมาเร็วกว่านี้ ฉันก็คงจะไม่ถูกเข้าใจผิดและไม่ต้องมาทำอะไรแบบนี้หรอก" ชินหยูเก็บ ดาบสายฟ้าเข้าไปในปลอกทันที

เมื่อมองไปที่คาคาชิและรินที่กำลังตกตะลึง เขาก็ลูบปลายจมูกของเขาแล้วพูดว่า "มินาโตะ ฉันคิดว่านายควรเป็นคนอธิบายน่าจะดีกว่า"

ชินหยูไม่ได้สนใจสิ่งที่คาคาชิกำลังคิดอยู่ในใจของเขาเลย

มันเป็นเรื่องปกติที่จิตใจของเขาจะเปลี่ยนไปเมื่อพ่อของเขาตาย

ยิ่งไปกว่านั้น คงจะเป็นเรื่องดีที่มีเด็กตัวน้อยที่กล้าหาญคนนี้เอาไว้เพื่อไว้เป็นคู่ต่อสู้ในอนาคต

ทันทีที่คําพูดเหล่านี้ถูกพูดขึ้น คาคาชิและรินจึงอดไม่ได้ที่จะมองไปที่มินาโตะ

"เอ่อ ขอโทษนะ แต่ฉันไม่ได้สายใช่ไหม?"

เสียงตะโกนอย่างเร่งรีบดังมาจากที่ไกลๆ

หลังจากนั้น อุจิวะ​ โอบิโตะ ซึ่งสวมแว่นปิดตาก็กระโดดขึ้นมาอย่างรวดเร็วต่อหน้าคาคาชิ

"นายมาสาย" คาคาชิพูดอย่างเย็นชาต่อ "นินจาที่ไม่ยึดกฎอย่างนายน่ะมันอ่อนแอ"

"อาจารย์มินาโตะ อัตราความสําเร็จของภารกิจนี้ขึ้นอยู่กับกฎ ในเมื่อพวกเรายอมรับภารกิจนี้ภายใต้เงื่อนไข 4 คนอย่างชัดเจนแล้ว ทําไมตอนนี้ถึงได้มีคนที่ไม่รู้จักอีกคนได้?"

"นายคือ อุจิวะ ชินหยู ใช่ไหม?" ในฐานะสมาชิกของตระกูลอุจิวะ โอบิโตะเองก็เป็นนินจาระดับทั่วไปของตระกูลอีกคน

เขารู้เรื่องเพียงแค่หนึ่งถึงสองเรื่องเท่านั้นที่เกี่ยวกับพี่น้องในตระกูล อย่างเช่นสมากชิกในตระกูลจะสามารถเบิกเนตรวงแหวนได้

"นาย นายไม่ได้ถูกส่งไปเฝ้าฐานฝั่งทิศตะวันตกเฉียงเหนือหรอกเหรอ? ทําไมนายถึงอยู่ที่นี่ได้?"

ชินหยูพยายามรวบรวมความทรงจําที่เหลืออยู่ในใจของเขาและพบว่า ชินหยูกับโอบิโตะนั้นเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน

ดังนั้นเขาจึงไม่แปลกใจที่รู้ว่าชินหยูร่างเดิมเองก็มีภารกิจอยู่ก่อนแล้ว

แต่ตอนนี้ เนื่องจากเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่มันเกิดขึ้นอย่างกะทันหัน มันจึงเป็นเรื่องที่ยากสําหรับชินหยูที่จะอธิบายให้โอบิโตะ ฟัง

"อะแฮ่ม โอบิโตะ ว่าแต่นายน่ะทำไมถึงมาสายล่ะ?" มินาโตะกระแอมเล็กน้อย

เขาเองก็ไม่รู้ว่าจะอธิบายอย่างไรเช่นกัน เขาไม่สามารถบอกทั้งสามคนได้ว่าชินหยูที่อยู่ตรงหน้าเขาเป็นอัจฉริยะที่ปกปิดตัวตนอยู่นานกว่าสิบปี

เขาไม่เพียงแต่กลับมาจากฐานแล้วเท่านั้น แต่เขายังเบิกเนตรวงแหวนกระจกเงาหมื่นบุปผาได้อีกด้วย

"เอ่อคือ…อาจารย์มินาโตะ ผมน่ะเห็นคุณยายแก่คนหนึ่งกำลังข้ามถนนอยู่ ผมก็เลยไปช่วยเขาจนผมมาสายน่ะ แฮะๆ"

ชินหยูชำเลืองมองโอบิโตะเล็กน้อย

ดูเหมือนว่าเขาควรจะหาข้อแก้ตัวที่ดีกว่านี้นิดหน่อย

"เอาล่ะ" มินาโตะพูดขึ้น “ถึงเวลาที่แล้วที่พวกเราจะต้องออกเดินทาง ส่วนรายละเอียดนั้นเดี๋ยวฉันจะเล่าให้ฟังระหว่างทางเอง" มินาโตะ มองไปที่ชินหยูและหยุดครู่หนึ่ง "มีสามอย่างที่ฉันจะบอกในวันนี้"

"อย่างแรกคือ ชินหยูจะมาเข้าร่วมทีมของพวกเราด้วย"