九星之主的吩咐（一更）

เหลิงมู่หยางที่ออกมาส่งลู่อี้ผิง,จ้องมองอีกฝ่ายที่หายลับขอบฟ้าไกล,ยืนอยู่นานเหมือนกัน,ด้วยหัวใจที่ยังเต้นไปมาเสียงดังโครมคราม.

หลังจากมาถึงแดนศักดิ์สิทธิ์เทียนหลง,ลู่อี้ผิงและวัวกระทิงมังกรเขาทองคำก็ตรงไปยังสุสานอนุสรณ์มังกรทันที.

การที่เขามายังแดนศักดิ์สิทธิ์เทียนหลงครั้งนี้,หลัก ๆ ก็คือมาหาอ้าวหมิงติง.

หลังจากมาถึง,ขณะลู่อี้ผิงเปิดใช้เนตรทัณฑ์สายฟ้า,ก็เผยความประหลาดใจออกมา,เพราะว่าภายในสุสานอนุสรณ์มังกรนั้นไม่มีเงาของอ้าวหมิงติงเลย.

ลู่อี้ผิงที่สอบถามอ้าวอี้เสวียนอีกครั้ง”เจ้ามั่นใจนะว่า,ไท่จู่ของเจ้าเข้ามาในสุสานอนุสรณ์มังกรในอดีต,ไม่ใช่ว่าเขาออกมาแล้วรึ?”

อ้าวอี้เสวียน,อ้าวผีที่ตะลึงงัน.

“ความหมายของต้าเหรินคือ?”อ้าวอี้เสวียนเอ่ย.

“อ้าวหมิงตงไม่ได้อยู่ในสุสานอนุสรณ์มังกร.”ลู่อี้ผิงเอ่ย.

“ไม่อยู่รึ?!”อ้าวอี้เสวียนและอ้าวผีที่ตื่นตะลึงไปตาม ๆ กัน.

ในสมองของพวกเขารับรู้ว่า,หลังจากไท่จู่ของพวกเขาเข้าไปในสุสานอนุสรณ์มังกร,ก็ไม่ออกมาอีกเลย.

ตอนนี้,ได้ยินลู่อี้ผิงเอ่ยว่าไท่จู่ไม่ได้อยู่ในสุสานอนุสรณ์มังกร,ก็กลายเป็นงงงวยทำอะไรไม่ถูกเช่นกัน.

ลู่อี้ผิงที่ใช้เนตรทัณฑ์สายฟ้า,ตรวจสอบทุกหนแห่ง,แต่กับไม่เห็นเงาของอ้าวหมิงติงเลยแม้แต่น้อย.

หากอ้าวหมิงตงตกตายไปแล้ว,เป็นไปไม่ได้ที่ศพจะเน่าสลายเร็วขนาดนี้,ดูเหมือนว่าจะไม่เคยอยู่ที่นี่มากกว่า,คล้ายว่าอ้าวหมิงติงได้ออกมาแล้ว,ทว่าอ้าวอี้เสวียนและคนอื่น ๆ ไม่รู้.

...

แสงจันทราที่สาดส่องสว่างจ้าทำให้ดวงดารามีอยู่เล็กน้อย.

ลู่อี้ผิงที่ยืนอยู่สวนตำหนักแห่งหนึ่งที่อ้าวอี้เสวียนเตรียมไว้ให้,กำลังรดเถาวัลย์น้ำเต้าเจ็ดสี,ขณะครุ่นคิดถึงเรื่องของอ้าวหมิงติง.

อ้าวหมิงติงอยู่ที่ใหน?

ในเมื่อออกจากสุสานอนุสรณ์มังกรแล้ว,ทำไมไม่แจ้งอ้าวอี้เสวียนและคนอื่น ๆ.

หลังจากรดน้ำพุแห่งชีวิตไปสองชาม,เถาวัลย์น้ำเต้าเจ็ดสีก็ส่องสว่างวับวาวสะท้อนแสงจันทร์.

หลังจากนั้น,ลู่อี้ผิงก็รดเจี้ยนมู่และนำเจี้ยนมู่ออกมาเพื่อผสานเจี้ยนมู่สองท่อนที่ได้จากแดนศักดิ์สิทธิ์หิมะ,เวลานี้เจี้ยนมู่สูงกว่าห้าเมตร,มีกิ่งก้านมากมาย,หลายกิ่งก้านเติบโต,มีใบจำนวนมาก,บนใบมีลวดลายรูนธาตุวายุ,เป็นรูนของยุคเปิดสวรรค์.

จากนั้น,ลู่อี้ผิงก็นำหยกเจาเหยาชิ้นที่สามออกมาตระหนักรู้.

หยกเจาหัวชิ้นที่สามก็เหมือนกับชิ้นที่สอง,ที่มีมหาเต๋าร้อยเส้นบันทึกอยู่.

ในมหาเต๋าร้อยเส้น,มีมหาเต๋าอสนี,มหาเต๋าวายุ,มหาเต๋าปรุงยา,มหาเต๋าสัตว์อสูร.

หากตระหนักรู้มหาเต๋าอสนีได้อย่างแจ่มชัด,จากนี้เขาก็สามารถควบคุมสายฟ้าที่แท้จริงของสวรรค์และปฐพีได้,หากสามารถตระหนักรู้มหาเต๋าวายุ,ก็สามารถเปลี่ยนสายลมภายใต้สวรรค์และปฐพีแห่งนี้ได้,แม้แต่สร้างพายุขึ้นได้ทุกหนแห่ง.

ส่วนมหาเต๋าการปรุงยา,หลังจากตระหนักรู้ได้อย่างแจ่มแจ้ง,เขาก็จะกลายเป็นบรรพชนปรุงยาแท้จริง,เม็ดยาเทวะทุกชนิดในสวรรค์และปฐพี,เขาจะสามารถปรุงมันขึ้นมาได้ทั้งหมด

ส่วนมหาเต๋าสัตว์อสูร,จะทำให้สามารถควบคุมอสูรหมื่นพิภพ,แม้แต่ควบคุมอสูรเปิดสวรรค์,และอสูรยักษ์อเวจีที่ทรงพลังที่สุดของแดนอเวจีได้!

เวลาเดียวกันเทพปิศาจโบราณเฉียงเหลียงไม่มีข่าวเลย,ดังนั้นลู่อี้ผิงจึงยังไม่ออกจากโลกเทวะ,ยังคงอยู่ที่แดนศักดิ์สิทธิ์เทียนหลงเงียบ ๆ,แต่ละวันทำการตระหนักรู้หยกเจาหัวและดูแลเถาวัลย์น้ำเต้าเจ็ดสีกับเจี้ยนมู่.

นอกจากนี้,ลู่อี้ผิงยังบ่มเพาะวิชาลับอมตะด้วย.

ท่ามกลางสวรรค์และปฐพี,มีเพียงวิชาลับอมตะเท่านั้นที่จะทำให้คนมีอายุยืนยาว.

ตอนนี้วิชาลับอมตะของลู่อี้ผิง,บ่มเพาะได้ถึงชั้นที่ 49 แล้ว,เขาสามารถมีอายุขัยเทียบเท่ากับสวรรค์และปฐพีไปเรียบร้อยแล้ว.

อย่างไรก็ตาม,เพียงแค่ชั้นที่ 49 ที่ทำให้มีอายุขัยเทียบเท่าสวรรค์และปฐพีมันยังไม่พอ.

ลู่อี้ผิงรู้สึกว่า,มีเพียงแค่ก้าวไปถึงชั้นที่ห้าสิบหรือเหนือกว่า,ถึงจะทำให้เขากลายเป็นอมตะโดยแท้จริง,ถึงจักรวาลจะพังทลายล่มสลาย,เขาก็ไม่หวาดกลัว,สามารถข้ามผ่านมันไปได้!

หยกเจาหัวทำให้เขาสำเร็จวิชาลับอมตะได้เพียง 49 ชั้นเท่านั้น,ดังนั้นขั้นถัดไปนั้นจึงอยู่กับชิ้นส่วนหยกเจาหัวที่เหลือที่เขาพยายามค้นหาอยู่.

ในวันหนึ่ง,วังถามสวรรค์ก็ส่งข่าวผ่านยันต์สื่อสารมาหาลู่อี้ผิง,เอ่ยว่าเทพปิศาจโบราณเฉียงเหลียง,ได้ผ่านช่องมิติโลกเทวะ,ออกจากพิภพเหิงหยวนไปแล้ว.

ส่วนเรื่องขลุ่ยหยกของโหลวสุ่ย,จ้าววังที่เพิ่งออกจากแดนปิศาจโบราณได้แจ้งสถานที่แท้จริงที่ได้รับขลุ่ยมาให้กับลู่อี้ผิงแล้ว.

“เฉียงเหลียงออกจากพิภพเหิงหยวนแล้ว?”วัวกระทิงมังกรเขาทองคำเผยความสงสัย”เจ้าเด็กนั่นกำลังทำอะไรอยู่?”

“เรียนต้าเหริน,ด้านนอกมีทูตของพิภพจิ่วซิงมาขอพบท่าน.”ขณะลู่อี้ผิงและวัวกระทิงมังกรเขาทองคำกำลังพูดคุยกันเรื่องเทพปิศาจโบราณเฉียงเหลียงอยู่,อ้าวอี้เสวียนก็เข้ามารายงาน.

“ทูตพิภพจิ่วซิง?”ลู่อี้ผิงเอ่ย.

“ขอรับ,เป็นแม่ทัพอาวุโสของจ้าวจิ่วซิ่ง,นามเฉาหัว,ตอนนี้อยู่ในห้องโถงแล้ว.”อ้าวอี้เสวียนเอ่ยอย่างระมัดระวัง”บางทีคงมาเรื่องของแดนศักดิ์สิทธิ์เจิ้นยวี.”

“ออกไปดูกัน.”ลู่อี้ผิงที่เผยท่าทางไม่แยแส,นำวัวกระทิงมังกรเขาทองคำและอ้าวอี้เสวียนออกจากลานที่พักไป.

เมื่อมาถึงห้องโถง,ก็พบกับชายร่างใหญ่ในชุดเกราะรบแม่ทัพเต็มยศ,ยืนกอดอก,พร้อมกับจ้องมองรูปภาพภายในห้องโถง.

เฉาหัวที่เห็นพวกลู่อี้ผิงก้าวเข้ามา,แววตาของเขาจับจ้องมองไปยังลู่อี้ผิง,มือทั้งสองที่ยังคงกอดอก,ไม่ได้กล่าวทักทายอะไร,ก่อนเอ่ยปากออกมาว่า”ผู้ยอดเยี่ยมคืออาจารย์นักบุญปิศาจอย่างงั้นรึ?”

“ข้าเอง.”ลู่อี้ผิงเอ่ยอย่างไม่แยแส.”มีเรื่องอะไร?”

เฉาหัวนำบัตรเชิญออกมา,ก่อนที่จะโยนไปให้กับลู่อี้ผิง”ท่านจ้าวจิ่วซิงจะจัดงานเลี้ยงวันเกิดครบหนึ่งแสนปี,นั่นคือบัตรเชิญ,ต้าเหรินของพวกเราเอ่ยว่าเจ้าต้องไป,เมื่อไปถึงต้าเหรินมีเรื่องจะบอกเจ้า.”

ลู่อี้ผิงไม่รับบัตรเชิญดังกล่าว,ทำให้บัตรเชิญดังกล่าวหล่นลงพื้น,ขณะจ้องมองฝ่ายต้องข้าม”ต้องไปอย่างงั้นรึ? ไปแล้วถึงจะบอกข้า? หากข้าไม่ไปล่ะ.”

เฉาหัวมองลู่อี้ผิงที่ไม่รับบัตรเชิญจากเขาอย่างคาดไม่ถึง,แม้แต่ปล่อยให้บัตรเชิญท่านจ้าวจิ่วซิงหล่นลงพื้น,ทำให้ใบหน้าของเขากลายเป็นเคร่งขรึม”จ้าวจิ่วซิงของพวกเรา,สั่งลดตัวเชิญเจ้าแล้ว,ข้าขอเตือนว่าเจ้าจะต้องมาในวันนั้น!”

“อีกอย่าง,ทางที่ดีเจ้าจงเก็บบัตรเชิญของท่านจ้าวจื่อซิงขึ้นมาเดี๋ยวนี้!”

“หากเก็บขึ้นมาตอนนี้,ข้าจะถือว่าไม่เห็นการกระทำดังกล่าว.”

“ไม่เช่นนั้น,เมื่อถึงเวลาข้าจะรายงานทุกอย่างตามความจริงต่อท่านจ้าวจิ่วซิง!”

เฉาหัวเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชา.

อย่างไรก็ตาม,เพียงแค่กล่าวจบ,เขาก็เห็นวัวกระทิงมังกรเขาทองคำนำปลาตัวหนึ่งออกมา,ก่อนที่จะฟาดลงบนพื้น,เกิดเสียงดังสนั่นหวั่นไหว.

ห้องโถงที่สั่นไปมาอย่างรุนแรง.

วัวกระทิงมังกรเขาทองคำเก็บปลาและก้าวเดินออกไป,จากนั้นก็ยกเท้าเหยียบลงไปบนบัตรเชิญ,ขยี้จนระเบิดกลายเป็นเศษซาก.

จากนั้นเขาก็เตะไปด้านหน้าเฉาหัว,พร้อมกับก้าวออกไปเหยียบซ้ำ,เอ่ยออกมาว่า”จ้าวจิ่วซิงมันเป็นใครกัน,ถึงกล้ามาสั่งจู่เหรินของข้า? เชื่อใหมว่าบิดาเคยเหยียบหัวคนอย่างมันในอดีตมากมายเท่าไหร่แล้ว!”

ลู่อี้ผิงที่จ้องมองใบหน้าของเฉาหัวที่ตะลึง,โกรธเกรี้ยว,ไม่อยากเชื่อ ”กลับไปบอกจูเหรินของเจ้า,วันเกิดของเขา,ข้าจะไป,ให้เขาขับไล่แดนศักดิ์สิทธิเจิ้นยวีไปซะ,ไม่เช่นนั้นงานวันเกิดของเขาข้าจะไปกุดหัวเขาซะ.”

น้ำเสียงของลู่อี้ผิงที่เอ่ยออกมาเล็กน้อย,ทว่ากับทำให้อากาศหนาวเย็นลงในทันที.

วัวกระทิงมังกรเขาทองคำ,ที่ยกเท้าเตะเฉาหัว กระเด็นลอยออกจากห้องโถงทันที”ไสหัวไปให้พ้น.”

เฉาหัวที่ลอยกระเด็นออกไป,ล่วงหล่นกองอยู่ด้านนอกห้องโถง,ผ่านไปนานเหมือนกันถึงได้ตั้งสติได้,ร่างกายที่สั่นระริกก่อนจะลุกขึ้นยืน.