与九星之主相比，还是差上太多太多（四更）

ได้ยินหวงหยวนตงเอ่ยว่าพบหยกโลกพิสุทธิ์ในหุบเหวแห่งนี้เช่นกัน,ลู่อี้ผิงก็เผยความประหลาดใจ.

ลู่อี้ผิงก้าวไปด้านหน้าหุบเหว.

ขณะมองลงไป,ในเวลานั้นภายในร่างกาย,หยกเจาหัวในร่างก็สั่นไปมา.

สัมผัสนี้,เหมือนกับเมื่อครั้งพบเข้ากับหยกเจาหัวกลีบที่สอง.

ภายในใจของลู่อี้ผิงเผยความตื่นเต้นดีใจ.

นี่เป็นการบ่งบอกว่าใต้เหวแห่งนี้,มีหยกเจาหัวอยู่.

ทันใดนั้น,ลู่อี้ผิงที่แหวกหมอกสีดำ,ลงไปด้านล่างหุบเหวทันที.

ขณะลู่อี้ผิงลงไปใต้เหวลึก,เวลานี้ทั้งหุบเหวกลายเป็นวุ่นวายส่งเสียงดังอื้ออึง.

“ยอดฝีมือทำเนียบเทพฟู่ซ่างเซิ่งตายแล้ว! หลายปีมานี้,ยอดฝีมือทำเนียบเทพแทบไม่มีใครตกตายเลย.”บรรพชนชรานิกายเต๋าเทวะ,หลิวเหล่ยจากพิภพจิ่วซิงเอ่ยพลางถอนหายใจ”อาจารย์นักบุญปิศาจ? ลู่อี้ผิงผู้นี้พิเศษยิ่งนัก.”

ภาพฟู่ซ่างเซิ่งถูกลู่อี้ผิงสังหาร,ยังคงติดตาพวกเขาอยู่เลย.

ลู่อี้ผิงทรงพลังเทียบสวรรค์,มันทำให้จิตใจของเขาสะท้านเป็นอย่างมาก.

ฟู่อี้ฟ่านศิษย์ของหลิวเห่ยเอ่ยออกมาว่า”อาจารย์,ท่านจะบอกว่าลู่อี้ผิงเหนือกว่าจ้าวจิ่วซิงหรือพวกเราอย่างงั้นรึ?”

จ้าวจิ่วซิง,ยอดคนอันดับหนึ่งของพิภพจิ่วซิง,เป็นยอดฝีมือทำเนียบเทพ,อันดับที่ 14.

หลิวเหล่ยที่ตกใจ,จากนั้นก็ส่ายหน้าไปมา”ลู่อี้ผิงผู้นี้,แม้นว่าจะสังหารฟู่ซ่างเซิ่ง,ความแข็งแกร่งสั่นคลอนสวรรค์,ทว่า จะบอกว่าเหนือกว่าจ้าวจิ่วซิง,ยังขาดอีกมาก,ความแข็งแกร่งของจ้าวจิ่วซิงนั้น,ไม่ใช่สิ่งที่จะจินตนาการถึงได้.”

จากนั้นเขาก็เอ่ยออกมาว่า”ไปเถอะ,พวกเราไปกันเถอะ,มีลู่อี้ผิงอยู่เช่นนี้,ตำราลับของเทพโบราณต้วนหลง,คงได้แค่ฝันแล้ว.”

ในเวลานั้น,เขาก็นำศิษย์ของเขาออกจากถ้ำเทพร่วงไป.

“อาจารย์,พวกเรากลับพิภพจิ่วซิงเลยหรือไม่?”ฟู่อี้ฟ่านเอ่ยถาม.

“ในเมื่อมาถึงโลกเทวะแล้ว,แวะเยี่ยมเจ้าหนูมู่หยาง,แดนศักดิ์สิทธิ์หิมะหน่อยก็ได้.”หลิวเหล่ยเอ่ย.

ราชาแดนศักดิ์สิทธิ์หิมะ,เหลิงมู่หยางเป็นศิษย์ในนามของเขานั่นเอง.

ฟู่อี้ฟ่านได้ยินคำพูด,ก็เผยยิ้ม”ข้าไม่ได้เห็นศิษย์น้องมู่หยางนานแล้ว,หลายปีมานี้วิธีปรุงยาและค่ายกลของเขาไม่รู้ว่าเป็นอย่างไร,ได้ยินมาว่าแดนศักดิ์สิทธิ์หิมะได้จัดงานแข่งขันขึ้นเป็นประจำ,มีรางวัลมากมาย,ข้าเองก็ต้องการเข้าร่วมเช่นกัน.”

หลิวเหล่ยเผยยิ้ม”ข้าคิดถึงผลไม้ของเจ้าเด็กนั่น,ผลซูหยวนและผลไป่เหยี่ยนของเจ้าเด็กนั่นควรจะสุกแล้ว.”

“ท่อนไม้สองท่อนที่เขานำไปชำใหม่,ไม่รู้ว่างอกต้นอ่อนสำเร็จหรือไม่?”

พวกเขาที่มุ่งตรงไปยังแดนศักดิ์สิทธิ์หิมะ.

ทว่าอีกกลุ่มหนึ่งที่ได้รับข่าวสารจากถ้ำเทพร่วง,คนของแดนศักดิ์สิทธิ์เจิ้นยวีรู้ว่าฟู่ซั่งเซิ่งถูกลู่อี้ผิงสังหารไปแล้ว,ในเวลานั้นไท่จู่แดนศักดิ์สิทธิ์เจิ้นยวี,เฉินหวยและเหล่ายอดฝีมือของแดนศักดิ์สิทธิ์เจิ้นยวีคนอื่น ๆ ใบหน้าเปลี่ยนสีบิดเบี้ยวไปตาม ๆ กัน.

“พวกเราประเมินลู่อี้ผิงต่ำเกินไป,คาดไม่ถึงเลยว่า เขาจะทรงพลังขนาดนี้!”เฉินหวยใบหน้ากลายเป็นมืดครึ้ม.

“ท่านไท่จู่,พวกเราจะอพยพออกจากโลกเทวะหรือไม่?”บรรพชนชราคนหนึ่งที่เอ่ยเสียงอ่อน.

เฉินหวยได้ยินก็เผยแววตาเย็นชา,จดจ้องมองบรรพชนชราคนดังกล่าวเขม็ง,จนทำให้อีกฝ่ายสั่นสะท้านคุกเข่าลงทันที.

“ท่านไท่จู่,ข้าไม่ได้หวาดกลัวชีวิตและความตาย,ทว่าโปรดคิดถึงแดนศักดิ์สิทธิ์เจิ้นยวีของพวกเราทั้งหมด.”บรรพชนชราคนดังกล่าวที่เอ่ยอธิบาย”บุรุษล้างแค้นสิบปีไม่สาย,ด้วยความแข็งแกร่งของแดนศักดิ์สิทธิ์เจิ้นยวีเวลานี้,ไม่อาจต้านลู่อี้ผิงได้.”

“ใช่ท่านไท่จู่,พวกเราจากไปชั่วคราว,ในอนาคตต้องกลับมาแน่นอน.”บรรพชนชราอีกคนที่คุกเข่าร้องขอด้วยเช่นกัน.

เหล่าบรรพชนชราอีกหลายคนที่คุกเข่าลงไปพร้อม ๆ กัน.

เฉินหวยที่ใบหน้ามืดครึ้มเย็นชาอย่างชัดเจน.

การอพยพทั้งประเทศนั้น,นี่ไม่ใช่เรื่องเล็ก ๆ.

“พวกเจ้าลุกขึ้นได้แล้ว.”เฉินหวยที่สูดหายใจลึก,ให้ทุกคนลุกขึ้น,เอ่ยลังเล”การย้ายทั้งประเทศไม่ใช่เรื่องเล็ก,แล้วพวกเราจะอพยพไปที่ใดกัน?”

“ไปยังพิภพสวีกงดีใหม?”บรรพชนชราคนอื่นแนะนำ,”พิภพสวีกงเป็นพิภพอันดับหนึ่งใน 17 พิภพ,พวกเราสามารถไปหาเผ่าโม่เหออี,เผ่าอันดับหนึ่ง เป็นที่พักพิงได้,ประมุขเผ่าโม่เหออี,เป็นยอดฝีมือทำเนียบเทพอันดับหนึ่ง,หากประมุขเผ่าโม่เหออีให้ที่พักพิงกับพวกเรา,ยังต้องกลัวลู่อี้ผิงอีกรึ?!”

“ในเวลานั้นลู่อี้ผิงก็ไม่ต่างจากลมตดเท่านั้น.”

เฉินหวยได้ยินคำพูดดังกล่าว,ก็ส่ายหน้าไปมา”พวกเราและเผ่าโม่เหออี้ไม่ได้มีมิตรภาพต่อกัน,ถึงจะไม่ได้มีความแค้น,หากพวกเราเสนอตัวขอรับใช้เผ่าโม่เหออี,แน่นอนว่าอีกฝ่ายคงไม่ปฏิเสธ,แต่ก็คงไม่ได้รับความสำคัญ,ในเวลานั้นคนของพวกเราคงใช้ชีวิตอย่างไม่เป็นสุขนักเมื่ออยู่ภายใต้พวกเขา.”

“นอกจากนี้พิภพเหิงหยวนและพิภพสวีกงก็อยู่ไกลกันมาก,การย้ายทั้งประเทศไปที่นั้น ไม่สะดวกเลย.”

เขาที่ครุ่นคิดและเอ่ยออกมาว่า”ในอดีตอาจารย์ของข้าและจ้าวจิ่วซิงมีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกัน,พวกเราสามารถไปยังพิภพจิ่วซิงได้.”

เรื่องเหล่านี้,ลู่อี้ผิงย่อมไม่รู้.

ในเวลานั้น,เขา,วัวกระทิงมังกรเขาทองคำ,หวงหยวนตงและคนอื่น ๆ อยู่ด้านล่างเหวลึกแล้ว.

หลังจากมาถึงด้านล่างเหวลึก,ลู่อี้ผิงก็สัมผัสได้ถึงหยกเจาหัวชิ้นที่สาม,และมุ่งตรงไปยังทิศทางดังกล่าวทันที.

“ต้าเหริน,เป็นด้านหน้า.”หวงหยวนตงที่ชี้นิ้วออกไป.

ลู่อี้ผิงพยักหน้ารับ.

ทุกคนที่ก้าวตามลู่อี้ผิงไป,สัมผัสได้ถึงพลังที่น่าเกรงขาม.

ท้ายที่สุด,พวกเขาก็มาถึงสุดขอบเหวลึก,ที่ด้านหน้าเป็นซากปรักหักพังขนาดใหญ่,ทั่วทุกแห่งเต็มไปด้วยเศษชิ้นส่วนของสิ่งก่อสร้างมากมาย.

เห็นชัดเจนว่า,ที่นี่มีสิ่งก่อสร้างที่ซับซ้อนขนาดใหญ่,ทว่าเวลานี้ได้ล่มสลายพังลงแล้ว.

ลู่อี้ผิงยกหมัดขึ้นต่อยออกไปยังสิ่งก่อสร้างที่พังทลาย,เศษชิ้นส่วนต่าง ๆ ที่ปลิวว่อน,ทว่าที่ด้านหน้านั้นก็ปรากฏริ้วแสงของหยกเจาหัวขึ้น.

ลู่อี้ผิงยื่นมือดูดหยกเจาหัวลอยกลับมา,เป็นหยกเจาหัวชิ้นที่สาม.

เห็นหยกเจาหัวชิ้นที่สาม,ภายในใจของลู่อี้ผิงรู้สึกดีใจเป็นอย่างมาก,ท้ายที่สุดก็พบสามชิ้นแล้ว.

หยกเจาหัวมีทั้งหมด 24 ชิ้น 24 กลีบบงกช,ตอนนี้เขารวมได้แล้วสามชิ้น.

หลังจากได้หยกเจาหัวชิ้นที่สาม,ลู่อี้ผิงก็จ้องมองไปบนพื้น,พบทางเข้าถ้ำแห่งหนึ่ง.

ทางเข้าถ้ำแห่งนี้,เป็นส่วนที่เหลือของสิ่งก่อสร้างที่ถูกทำลายไป.

ทุกคนจ้องมองไปยังถ้ำทางเข้า,ด้วยความประหลาดใจ,ก่อนหน้านี้พวกเขาไม่เคยพบทางเข้านี้มาก่อนเลย.

“ทางเข้ามีค่ายกลซ่อนอยู่,เป็นค่ายกลยุคโบราณ,พวกเจ้าไม่พบ ก็ไม่แปลก.”วัวกระทิงมังกรเขาทองคำเอ่ย”จูเหรินลงมือก่อนหน้านี้,ได้ทำลายค่ายกลปิดซ่อนไปด้วย.”

“พวกเจ้ารออยู่ที่นี่.”ลู่อี้ผิงเอ่ยกับคนอื่น ๆ ก่อนที่จะเข้าไปในถ้ำกับวัวกระทิงมังกรเขาทองคำ.

หลังจากเข้ามาด้านใน,พื้นที่ด้านในดูมืดมิด,ทว่ากับไม่เป็นอุปสรรคใด ๆ,ส่วนลึกด้านในนั้นเป็นมิติแยก.

มิติแยกนั้น,เป็นดินแดนที่ส่องสว่าง,มีน้ำพุที่พ่นออกมาตลอดเวลา,ปรากฏน้ำตกไหลผ่าน,มีพฤกษาเทวะหายากนับไม่ถ้วน,และยังมีผลไม้เทวะจำนวนมากมายที่ออกผลเต็มไปหมด.

นอกจากดินแดนที่งดงามแล้ว,ยังมีตำหนักอยู่หลายแห่ง.

ลู่อี้ผิงที่ตรงไปยังตำหนักดังกล่าว.

ที่ใจกลางตำหนักแห่งแรกนั้นมีแท่นบูชาขนาดใหญ่,และมีดาบยักษ์ปักอยู่.

“นี่คือดาบสะบั้นมังกรของเจ้าหนูต้วนหลง.”วัวกระทิงมังกรเขาทองคำเอ่ย.

ลู่อี้ผิงที่ดึงดาบยักษ์ออกมา,ดาบใหญ่ยักษ์ที่มีมังกรครึ่งตัวสลักอยู่.

หลังจากเก็บดาบสะบั้นมั้งกรแล้ว,ลู่อี้ผิงก็ตรงไปยังตำหนักอื่น ๆ,ตำหนักอีกแห่งมีตำราลับ,อีกตำหนักมีเม็ดยาและสิ่งของต่าง ๆ จากยุคโบราณมากมาย.

สิ่งเหล่านี้,ไม่ค่อยมีประโยชน์อะไรกับลู่อี้ผิง,ทว่าหลังจากครุ่นคิดเล็กน้อย,ลู่อี้ผิงก็เก็บไปทั้งหมด.

“หยกเจาหัวอยู่ในมือของต้วนหลง,นับว่าแปลกจริง ๆ,เขาได้มันมาจากใหนกัน?”วัวกระทิงมังกรเขาทองคำเอ่ย.