神榜高手，就这？苍生拳，就这？（二更）

ฟู่ซ่างเซิ่งที่ก้าวออกไปทีละก้าวทีละก้าว,ทุกก้าวจะทำให้ผืนปฐพีสั่นไปมา.

ยิ่งฟู่ซ่างเซิ่งเข้าใกล้ลู่อีผิ้งเท่าไหร่,พื้นดินเศษหินที่ที่ถูกบีบกดดังอย่างรุนแรง,ผืนปฐพีที่สั่นหนักขึ้นเรื่อย ๆ ,ในพื้นที่รัศมีหลายร้อยลี้,แรงกดดันที่กระจายออกไปหลายพันลี้,ไปจนถึงหมื่นลี้!

พื้นที่หมื่นลี้พื้นดินที่กำลังพลุ่งพล่านแม้แต่ถูกบีบจนเริ่มที่จะลอยขึ้นสู่ท้องฟ้า.

กลิ่นอายของฟู่ซ่างเซิ่งทำให้ท้องฟ้าเมฆสายลมเปลี่ยนสี,ก่อตัวเป็นสายฟ้าแล่นแปบ ๆ ไปทั่วทุกหนแห่ง.

หลงต้าเหมิงหูโจวและคนอื่น ๆ ที่ถอยออกมาไกลยังถูกพลังที่มองไม่เห็นกดดันจนร่างกายแทบแบนบี้ไปแล้ว.

พวกเขาที่ต้องการขยับ,ทว่ากับพบว่าไม่อาจเคลื่อนไหวได้เลย.

ในเวลานี้,หลงตาเหมิง,หูโจวเริ่มรู้สึกสัมผัสได้ถึงความแตกต่างของพลังยอดฝีมือทำเนียบเทพแล้ว.

ยอดฝีมือมากมายของแดนศักดิ์สิทธิ์อู๋โหยวที่จ้องมองฟู่ซั่งเซิงที่ปรากฏราวกับจักรพรรดิมาเยี่ยมเยือนพลทหาร.

กงจู่อู๋โหยว หยวนซานเอ่ยต่อคนของแดนศักดิ์สิทธิ์อู๋โหยว”ข้าบอกพวกเจ้าแล้วเพียงแค่มดปลวกจะรับรู้ความแข็งแกร่งของยอดฝีมือทำเนียบเทพได้อย่างไร.”

“นี่เพียงแค่กลิ่นอายของอาจารย์ข้าเท่านั้น,ยังไม่ได้ใช้พลังอะไรออกมาเลย!”

“เบิกตาให้กว้าง,เพียงแค่หมัดเดียวของอาจารย์ข้าก็สังหารลู่อี้ผิงได้แล้ว.”

ฟู่ซ่างเซิ่งที่เดินมาอยู่ห่างจากลู่อี้ผิงร้อยกว่าเมตร,สายตาของเขาที่จ้องมองลู่อี้ผิงอย่างไม่แยแส,ราวกับว่ากำลังมองคนที่ตายไปแล้ว”ในอดีต,เจ้าหนูนักบุญปิศาจยังไม่กล้าแม้แต่แตะเส้นผมศิษย์ของข้า,ลู่อี้ผิง,บอกสิว่าเจ้าต้องการตายอย่างไร!”

“ต้องการคุกเข่าตาย,หรือยืนตายดี,ข้าจะทำให้เจ้าสมปรารถนาเป็นครั้งสุดท้าย.

วัวกระทิงมังกรเขาทองคำได้ยินคำพูดดังกล่าว,ก็เผยยิ้มเย็นชา,ก้าวไปด้านหน้า,จากนั้นก็เตรียมลงมือ.

ฟู่ซ่างเซิ่งที่จ้องมองวัวกระทิงมังกรเขาทองคำ,เอ่ยออกมาว่า”ลู่อี้ผิง,เจ้าไม่มีความกล้าที่จะสู้กับข้ารึไง,ถึงได้ส่งลิ่วล่อออกมาตายแทนเจ้า!”

“ก็ดี,ข้าจะสังหารลูกน้องของเจ้า,จากนั้นก็บดขยี้เจ้าซะ!”

ฟู่ซ่างเซิ่งเอ่ย,พร้อมกับต่อยออกไปทันที.

“ข้าปกครองปวงชน!”

“ข้าแบกรับผองชน!”

“ข้าคือจ้าวแห่งปวงประชา!”

เสียงที่เย็นชาดังก้องไปทั่วถ้ำเทพร่วง.

ในเวลานี้,ทุกคนต่างก็ได้ยินเสียงของฟู่ซ่างเซิ่ง,ดูยิ่งใหญ่อหังการ,สูงส่งทรงพลัง,สัมผัสได้ถึงกลิ่นอายที่สูงศักดิ์ไร้เทียมทาน.

ตูมมมมมมมมม!

หมัดของฟู่ซ่างเซิ่งที่เปล่งรัศมีแสงปกคลุมไปทั่วสวรรค์และปฐพี,แสงที่สว่างเจิดจ้าที่กวาดม้วนออกไป.

หมัดของเขาที่ส่องแสงเหมือนกับดวงตะวัน.

ในเวลานี้,ทุกคนที่หยุดชงักแทบลืมหายใจ.

แม้นว่ายอดฝีมือที่อยู่รอบ ๆ ใกล้เคียงไม่เห็นฟู่ซ่างเซิ่ง,ทว่าเมื่อได้ยินเสียงของฟู่ซ่างเซิ่งและรัศมีแสงที่เจิดจ้าของดวงตะวัน,หลายคนถึงกับคุกเข่าด้วยความตื่นเต้น”ท่านฟู่ซ่างเซิ่งไร้เทียมทาน!”

ส่วนกงจูอู๋โหยว,หยวนซานและเหล่ายอดฝีมือของแดนศักดิ์สิทธิ์อู๋โหยวที่จ้องมองไปยังหมัดของอีกฝ่าย,ความแข็งแกร่งและพลังที่ไร้ที่เปรียบ,ก่อนหน้านี้พวกเขากังวลพลังของลู่อี้ผิง,เวลานี้หลายคนที่คุกเข่าลงด้วยความตื่นเต้น,ตะโกนออกมาเสียงดัง”ท่านฟู่ซ่างเซิ่งไร้เทียมทาน!”

หยวนซานที่จ้องมองฟู่ซ่างเซิ่ง,ใบหน้าเต็มไปด้วยความหลงใหล.”ข้าปกครองปวงชน,ข้าแบกรับผองชน,ข้าคือจ้าวปวงประชา! นี่คือวีระบุรุษผู้ยิ่งใหญ่!”

หลงต้าเหมิง,หูโจวและคนอื่น ๆ ที่จ้องมองหมัดของฟู่ซ่างเซิ่งที่เปล่งรัศมีเจิดจ้าแผ่แรงกดดันอย่างรุนแรง,จนพวกเขาแทบกระเด็นไปทั่วสารทิศ.

“ท่านฟู่ซ่างเซิ่งช่างยิ่งใหญ่! ทรงพลัง,แข็งแกร่งเกินจะเปรียบ!”หลงต้าเหมิงอดไม่ได้ต้องเอ่ยชื่นชม”ลู่อี้ผิงต้องตาย!”

วัวกระทิงที่เตรียมทำลายหมัดของฝ่ายตรงข้าม,เผยยิ้มอย่างเย็นชา,ทว่าลู่อี้ผิงกับยื่นมือออกไปขวาง,เอ่ยออกมาอย่างไม่แยแส”ข้าจัดการเอง.”

จากนั้น,ลู่อี้ผิงก็ก้าวไปด้านหน้า,ก่อนนั้นทุกก้าวของฟู่ซ่างเซิ่งทำให้แผ่นดินสั่นสะเทือนไม่หยุด,ทว่าเมื่อลู่อี้ผิงก้าวลงไป,เกิดระเบิดดังกึกก้อง,ทั่วทั้งแผ่นดินเกิดระเบิดพังทลายลง,กำเนิดเกิดเป็นหุบเหวลึกไร้ที่สิ้นสุดขึ้นมากมาย.

ลู่อี้ผิงที่ต่อยออกไปทันที.

หวึ่ง ๆ!

มิติรอบ ๆ ที่พังทลายลงเป็นเวิ้งกว้าง.

หมัดที่ใหญ่ยักษ์พุ่งแหวกอากาศออกไป.

หลงต้าเหมิง,หูโจว,หยวนซาน,บรรพชนชราแดนศักดิ์สิทธิ์อู๋โหยวและคนอื่น ๆ รู้สึกราวกับฝันไป.

หมัดที่ใหญ่โตยิ่งกว่าสวรรค์และปฐพี!

หมัดที่ส่องสว่างขั้นสุดของฟู่ซ่างเซิ่ง,หมัดแห่งปวงประชาที่ระเบิดแตกสลายหายไปแทบจะในทันที.

พลังอำนาจทั้งหมดของฟู่ซ่างเซิงหายไปจนเกลี้ยง.

ฟู่ซ่างเซิ่งที่ได้แต่ยืนนิ่ง,ต่อหน้าหมัดที่ใหญ่ยักษ์รู้สึกตัวเองนั้นเล็กจ้อยและอ่อนแออย่างที่สุด.

แววตาของฟู่ซ่างเซิ่งเต็มไปด้วยความอัศจรรย์ใจ,จากนั้นก็หวาดผวา,ก่อนเปลี่ยนเป็นหวาดกลัวขั้นสุด.

เขาเงยหน้าขึ้นมอง,หมัดของลู่อี้ผิงที่ยิ่งใหญ่กว่าสวรรค์และปฐพี,รู้สึกราวกับว่าอีกฝ่ายคือสวรรค์ที่กำลังกดขี่ข่มเหงเขา.

ทุกสิ่งมีชีวิตภายใต้สวรรค์,พลังของทุกคนนั้นก็ไม่ต่างจากมดหากริอาจเทียบเคียงสวรรค์,พลังของลู่อี้ผิงเวลานี้,เป็นดังกฎของสวรรค์ที่ควบคุมชะตาของทุกสรรพสิ่ง.

ฟู่ซ่างเซิ่งที่หวาดกลัว,ในมือของเขาปรากฏดาบยาว,ดาบที่มีโลหิตเปื้อนอยู่,เป็นดาบที่อาบโลหิตของสุดยอดฝีมือมาก่อน.

นี่คือสิ่งประดิษฐ์เทวะเทพโบราณยุคโบราณ,ดาบซั่งเซิ่ง!

“ดาบซั่งเซิ่ง! กวาดล้างปวงประชา!”

ฟู่ซ่างเซิ่งที่ฟันดาบซั่งเซิ่งออกไป.

ดาบของเขาที่มีพลังตัดสวรรค์.

สวรรค์และปฐพีที่ราวกับแยกออกเป็นสองส่วน.

ทว่ามันกับไร้ประโยชน์อย่างสิ้นเชิง!

ดาบซั่งเซิ่งต่อหน้าพลังหมัดของลู่อี้ผิง,ที่พุ่งตัดอากาศแบ่งท้องฟ้า,ทุกคนสามารถมองเห็นได้จากพื้นที่ไกลออกไป,ดาบของฟู่ซ่างเซิ่งถูกกระแทกกลืนหายไปด้วยหมัดของลู่อี้ผิงโดยไม่อาจต่อต้านได้เลย.

หมัดดังกล่าวยังเคลื่อนที่ต่อไป,แทบไม่มีสิ่งใดขวางมันเอาไว้ได้.

ไม่รู้ว่ามีเทือกเขามากมายขนาดใหน,บนแผ่นดิน,ถูกหมัดดังกล่าวกวาดล้างไปจนหมด.

ท้ายที่สุด,ก็ไปถึงพื้นที่ของฟู่ซ่างเซิ่ง.

หมัดดังกล่าวที่พุ่งกระแทกเข้ากับร่างของฟู่ซ่างเซิ่ง.

ตูมมมมมมมม!

ผืนปฐพีที่สั่นไปมาอย่างรุนแรง.

ฟู่ซ่างเซิ่งที่ถูกหมัดกดทับกลืนหายจมลงไปใต้ผืนพิภพ.

ผ่านไปนานเหมือนกันก่อนที่รัศมีหมัดจะค่อย ๆ สลายหายไป.

ทุกคนสามารถมองเห็นได้,ปรากฏแอ่งขนาดใหญ่ไม่รู้ว่ากินรัศมีความกว้างกี่ลี้,ทว่าความลึกนั้นแทบมองไม่เห็นก้น.

แอ่งที่เป็นรอยหมัดของลู่อี้ผิงได้ประทับเอาไว้บนผืนปฐพี.

หลงต้าเหมิง,หู่โจว,หยวนซานและยอดฝีมือของแดนศักดิ์สิทธิ์อู๋โหยวที่ดวงตาแทบหลุดจากเบ้า,ยืนเซ่อกลายเป็นคนโง่ไปในทันที.

ทุกคนที่มองเห็นรอยหมัดที่น่าขนลุก,จนแทบลืมว่าฟู่ซ่างเซิ่งนั้นตกตายไปเรียบร้อยแล้ว.

แม้แต่เห่ยเซี่ย,หลงกัง,หวงหยวนตงและคนอื่น ๆ ก็ยังชงักงัน.

ก่อนหน้านี้,ลู่อี้ผิงทำลายภูเขาหมื่นจั้งที่แดนศักดิ์สิทธิ์จินตี้,ก็นับว่าน่าเกรงขามมากแล้ว,ทว่าหมัดที่สร้างหลุมใหญ่ยักษ์ขึ้นที่นี่ กลายเป็นว่าก่อนนั้นเป็นเพียงเศษเสี้ยวของพลังเท่านั้น.

หมัดที่ไร้เทียมทานของฟู่ซ่างเซิ่ง,ทำให้ผู้คนตื่นเต้นคุกเข่าคารวะ,ทว่าหมัดของลู่อี้ผิงที่ทำให้ทั้งแผ่นดินแทบหายไป,พวกเขากับทำได้แค่ยืนเซ่อทำอะไรไม่ถูก.

“หมัดซั่งเซิ่ง(หมัดแห่งปวงประชา),แค่นี้เองรึ?”

เสียงของลู่อี้ผิงที่ก้องกังวานไปทั่วถ้ำเทพร่วง.