我身边这位可是大高手（三更）

“...”ลู่อี้ผิงได้ยินอีกฝ่ายเอ่ยถึงแผ่นหยกเจาหัว,ก็เผยจิตใจเบิกบานขึ้นมาทันที.

“หมายถึงแผ่นหยกนั่นนะรึ?”ลู่อี้ผิงเอ่ยสอบถามเจียงเหล่าหอการค้าเทียนจี.

เพราะหยกเจาหัวในร่างของเขาไม่ตอบสนอง,เห็นชัดเจนว่าในร่างกายของอีกฝ่ายนั้นไม่มีหยกเจาหัว.

ได้ยินสิ่งที่ลู่อี้ผิงเอ่ย,เจียงเหล่าที่ขมวดคิ้วเล็กน้อย,เอ่ยออกมาทันที”ถูกต้อง,ข้ามีแผ่นหยกดังกล่าว,ชิ้นหนึ่ง,ทว่าไม่ได้นำติดตัวมาด้วย,หากคุณชายลู่เสนอสิ่งแลกเปลี่ยนที่สั่นคลอนใจข้าได้,ข้าก็จะให้คนนำมาที่นี่ตอนนี้.”

ลู่อี้ผิงนำวารีดาราฮุ่นตุ้นอีกถังออกมา,วางไว้บนพื้นด้านหน้า.

เมื่อถังหยกวารีดาราฮุ่นตุ้นปรากฎขึ้น,ทั่วห้องโถงปรากฏประกายดารากระจายไปทั่ว,ลมปราณปฐมการฮุ่นตุ้นที่เพิ่มพูนยกระดับขึ้นอีก.

เด็กชายถังปินที่อดไม่ได้ต้องอุทานเสียงดัง”ว้าว!”

ไม่มีใครสนอาการของถังปิน,ทุกคนต่างก็จดจ้องมองวารีดาราฮุ่นตุ้นถังที่สองไม่วางตา.

ดวงตาคู่งามของถังเสวี๋ยเหยาสั่นส่ายไปมา,ยากที่จะปกปิดหัวใจที่กำลังเต้นแรง,นางจำได้ก่อนหน้านี้,ลู่อี้ผิงและวัวกระทิงมังกรเขาทองคำเอ่ยว่า,วารีดาราฮุ่นตุ้นดื่มแล้วไร้รสชาตินั่นเอง.

ภายในห้องโถงทุกคนที่จ้องมองถังวารีดาราถังที่สองไม่วางตา.

แม้แต่บางคนที่วาดฝัน,ต้องการพุ่งเข้าไป,พร้อมกับยกซดกระหน่ำไปทั้งถังเลย.

ประธานหอการค้าเทียนจี,หรวนเจิ้นที่จ้องมองลู่อี้ผิงที่นำวารีดาราถังที่สองออกมาอย่างง่ายดาย,ภายในใจได้แต่ถอนหายใจ,แม้นว่าเขาจะเป็นประธานหอการค้าเทียนจี,ทว่านี่นับเป็นครั้งแรกที่เคยเห็นวารีดาราฮุ่นตุ้นมากมายเช่นนี้.

“คุณชายลู่,หรวนเจิ้นได้เปิดหูเปิดตาวันนี้แล้ว.”หรวนเจิ้นเอ่ย.

เจียงเหล่าที่จ้องมองลู่อีผิ้งนำถังหยกวารีดาราฮุ่นตุ้นออกมา,อดไม่ได้ที่จะรู้สึกสั่นไหว,หายใจลึก”คุณชายลู่หมายความว่า?”

“แผ่นริ้วหยก,หนึ่งชิ้นแลกกับวารีดาราฮุ่นตุ้นสองถังหยก.”ลู่อี้ผิงเอ่ย.

“สองถังวารีดาราฮุ่นตุ้นที่เต็มอย่างงั้นรึ?”เจียงเหล่าที่สั่นไหวเล็กน้อย,แม้นว่าใบหน้าจะยังสงบ,ทว่าหัวใจแทบกระโดดออกมาจากร่างแล้ว”ทว่า,อีกหนึ่งถังนั้น,ไม่เต็มไม่ใช่รึ?”

ลู่อี้ผิงได้ยิน,ก็นำวารีดาราฮุ่นตุ้นถังที่สามออกมา,วางไว้บนพื้นห้องโถง.

กลิ่นอายลมปราณปฐมภูมิที่แผ่ออกมาอย่างบ้าคลั่ง.

เจ้าหอลงทัณฑ์นิกายซั่งเหล่ยเวลานี้แทบนั่งไม่ติด,ร่างกายแทบหล่นจากเก้าอี้,จ้องมองวารีดาราฮุ่นตุ้นสามถังด้านหน้า.

พวกเขาที่คิดว่ากำลังฝันไปหรือไม่?

การประมูลทั่วไป,วารีดาราฮุ่นตุ้นไม่กี่ร้อยหยด,ผู้คนต่างก็แย่งชิงกันแทบตายแล้ว.

เวลานี้กับมีวารีดาราฮุ่นตุ้นถึงสามถังหยก,จำนวนเก้าแสนหยด(1 หยด = 0.05 มล),วางต่อหน้าพวกเขา!

ลู่อี้ผิงจ้องมองเจียงเหล่าเอ่ยออกมาว่า”นำแผ่นหยกหนึ่งชิ้นมาแลกสองถังวารีดาราฮุ่นตุ้นได้เลย.”

“คุณชายลู่โปรดรอสักครู่,ข้าจะให้คนนำมันมาตอนนี้.”เหล่าเจียงแทบนั่งไม่ติด,เร่งรีบส่งข่าว,ด้วยเกรงว่าลู่อี้ผิงจะเปลี่ยนใจ.

แผ่นหยกดังกล่าว,หลังจากที่เขาได้รับมานั้น,แม้นว่าจะรู้ว่าเป็นสิ่งที่ไม่ธรรมดา,ทว่าหลายปีมานี้เขาไม่อาจศึกษาหาผลประโยชน์จากมันได้เลย,ในเวลานี้หากแลกเปลี่ยนเป็นสองถังวารีดาราฮุ่นตุ้น,นี่คือผลที่เหนือจินตนาการของเขาแล้ว.

ก่อนหน้านี้,เขาไม่คิดแม้แต่น้อยว่าลุ่อี้ผิงจะนำวารีดาราฮุ่นตุ้นออกมาแลกถึงสองถัง.

ทุกคนต่างก็สงสัย,ว่าแผ่นหยกที่ลู่อี้ผิงต้องการนั้นเป็นอย่างไร.

เพียงไม่นาน,คนของเจียงเหล่าก็มาถึง.

พริบตราที่อีกฝ่ายเข้ามาใกล้ยอดเขาซิงเยว่,หยกเจาหัวในร่างของลู่อี้ผิงก็สัมผัสได้แล้ว.

“คุณชายลู่,ใช่แผ่นหยกนี้หรือไม่?”หลังจากหยกได้ส่งมาถึง,เจียงเหล่าได้สอบถามลู่อี้ผิงอีกครั้ง,เขาเกรงว่าจะไม่ใช่หยกที่ลู่อี้ผิงต้องการ,ไม่เช่นนั้นเขาคงร้องไม่ออก.

ลู่อี้ผิงเห็นท่าทางกระวนกระวายของเจียงเหล่า,ก็เผยยิ้ม”เป็นหยกนี้ล่ะ.”จากนั้นเขาก็รับแผ่นริ้วหยกและส่งมอบวารีดาราฮุ่นตุ้นสองถังออกไป.

เจียงเหลาที่รับวารีดาราฮุ่นตุ้นสองถัง,ภายในใจที่ตื่นเต้นเป็นอย่างมา,ยิ้มแทบไม่หุบ.

การเดินทางครั้งนี้,เก็บเกี่ยวได้มหาศาล!

ลู่อี้ผิงที่นำแผ่นริ้วหยกดังกล่าวออกมา,ให้ทุกคนได้เห็น”ทุกท่านหลังจากนี้หากใครพบแผ่นหยกนี้,สามารถนำมาแลกวารีดาราฮุ่นตุ้นสองถังกับข้าได้เลย!”

“แผ่นหยกนี้,ข้ามี ๆ.”ในเวลานั้น,เสียงที่ตื่นเต้นเป็นอย่างมากก็ดังขึ้น,บรรพชนกระบี่โจวฉาน,สวีเถิงและคนอื่น ๆ ที่ออกมาจากดินแดนบรรพชน.

พวกเขาได้ยินว่าเจียงเหลามาเยือน,โจวฉาน,สวีเถิงและคนอื่น ๆ ย่อมต้องออกมาต้อนรับ.

ได้ยินเสียงของบรรพชนกระบี่โจวฉานดังขึ้น.

ก็ทำให้ลู่อี้ผิงตกใจไปเหมือนกัน.

“คุณชายลู่รอสักครู่,ข้าจะไปนำแผ่นหยกมาเดี๋ยวนี้.”กล่าวจบบรรพชนกระบี่โจวฉานก็เร่งรีบกลับเข้าไปในดินแดนบรรพชน,และกลับมาอย่างรวดเร็ว,เขานำกล่องหยกดังกล่าว,ซึ่งเป็นกล่องที่ลู่อี้ผิงได้สับเปลี่ยนหยกไปก่อนหน้านี้แล้วนั่นเอง.

ลู่อี้ผิงที่ได้แต่ฝืนยิ้มออกมา.

อย่างไรก็ตาม,ท้ายที่สุด,ลู่อี้ผิงที่มอบสองวารีดาราฮุ่นตุ้นให้อีกฝ่ายอย่างช่วยไม่ได้.

เหล่าบรรพชนชรานิกายเทวะซั่งเหล่ยและยอดฝีมือคนอื่น ๆ ต่างก็อิจฉาโจวฉานไปตาม ๆ กัน,คาดไม่ถึงว่าโจวฉานจะมีแผ่นริ้วหยกที่ลู่อี้ผิงต้องการหา.

ในเวลานั้น,ภายในใจของทุกคนในนิกายเทวะซั่งเหล่ยย่อมมีความสุข,โจวฉานเป็นคนของนิกายเทวะซั่งเหล่ย,ได้รับวารีดาราฮุ่นตุ้นสองถัง,ไม่ว่าอย่างไรก็เป็นเรื่องดี.

“คุณชายลู่,ยังต้องการท่อนไม้และศิลาอยู่ใหม?,หากพวกเราค้นพบ,ยังสามารถแลกหนึ่งลูกบาศก์เมตรต่อสิบหยดวารีดาราฮุ่นตุ้นอยู่หรือไม่?”เจ้านิกายเทวะซั่งเหล่ยฟ่านเซิงเอ่ยสอบถามลู่อี้ผิงด้วยความสุภาพ.

“แน่นอน.ลู่อี้ผิงพยักหน้ารับ.

“คุณชายลู่,หากพวกเราพบท่อนไม้และศิลา,ท่านมั่นใจว่ามีวารีดาราฮุ่นตุ้นมากพออย่างงั้นรึ?”ยอดฝีมือทำเนียบเทพเป่ยหวงคนหนึ่งของหอการค้าเทียนจีเอ่ย.

ลู่อี้ผิงได้ยินคำพูดดังกล่าว,ก็นำวารีดาราฮุ่นตุ้นออกมาอีกถัง,จากนั้นก็นำอีกถังและอีกถัง จนครบสิบถังจึงได้หยุดลง.

ถึงจะเป็นประธานหอการค้าเทียนจีหรวนเจิ้น,เจียงเหล่า,สวีเถิง,บรรพชนกระบี่โจวฉานและคนอื่น ๆ ต่างก็จ้องมองวารีดาราฮุ่นตุ้นสิบถัง,ด้วยความตื่นตะลึงหัวใจสั่นไหว.

หลาย ๆ คนที่อดไม่ได้ต้องกลืนน้ำลายอึกใหญ่ลงคอ.

แม้แต่ถังชิง จ้าวขุนเขาซิงเยว่ยังตัวสั่นงันงกด้วยความอัศจรรย์ใจ.

ภายในห้องโถง,เหล่าอาวุโสสูงสตรี,ต่างก็มองลู่อี้ผิงเป็นประกาย,แม้แต่บรรพชนชราสตรีเองก็ด้วย.

ผ่านไปนานเหมือนกัน,หรวนเจิ้นที่ค่อยได้สติ,จากนั้นก็เผยยิ้มออกมา”คุณชายลู่,นำวารีดาราฮุ่นตุ้นออกมามากขนาดนี้,ไม่เกรงว่าจะมีคนคิดไม่ซื่อกับท่านหรอกรึ?”

เจียงเหลา,สวีเถิง,โจวฉานและคนอื่น ๆ ต่างก็จ้องมองลู่อี้ผิง,คำพูดดังกล่าว,เห็นชัดเจนว่าทำให้คนอื่นคิดเหมือน ๆ กัน.

ลู่อี้ผิงเผยยิ้ม”ไม่เป็นไร,ข้างกายข้ามียอดฝีมือ.”เขาชี้ไปยังบัณฑิตด้านหลัง,บุรุษที่ดูสุขุมเหมือนกับชายอายุ 30-40 ปี,เช่อจื่อเผิงนั่นเอง.

ทุกคนจ้องมองเช่อจื่อเผิง, แม้แต่เจียงเหล่า,สวีเถิงตลอดจนคนอื่น ๆ ต่างก็เผยความประหลาดใจ.

หรวนเจิ้นจ้องมองเช่อจื่อเผิงด้วยรอยยิ้ม”ไม่รู้ว่าเรียกสหายว่าอย่างไร?”

“เช่อจื่อเผิง.”เช่อจื่อเผิงเอ่ยอย่างไม่แยแส.

รูปลักษณ์ของเขาที่คืนกลับไปเป็นเช่นในอดีต,ไม่กังวลว่าจะมีใครจำเขาได้,ยิ่งชื่อของเขาแล้ว,แม้แต่ผู้ก่อตั้งนิกายเทวะซั่งเหล่ย ก็ไม่เคยถามแม้แต่น้อย.

เช่อจื่อเผิง?

ทุกคนต่างก็สงสัย.

อันดับเทพเป่ยหวง,เหมือนว่าจะไม่มีชื่อของคนผู้นี้.

“ไม่รู้ว่าคุณชายเช่อมาจากนิกายใดอย่างงั้นรึ?”เจียงเหล่าเอ่ยสอบถามออกไปทันที.