前往虚空位面（一更）

เจี้ยนมู่,สูงหนึ่งเมตร,บางท่อนก็สูงครึ่งเมตร,และมีขนาดเท่ากำปั้น,รวมกันมากกว่า 70 ชิ้น.

ลู่อี้ผิงที่รู้สึกดีใจขึ้นมา.

ด้วยเจี้ยนมู่ที่นี่ตอนนี้,น่าจะทำให้เจี้ยนมู่สูงขึ้นถึง 200 เมตรหรือไม่?

ลู่อี้ผิงที่เก็บชิ้นส่วนเหล่านั้นเข้าไปในหม้อจักรวาล,จากนั้นก็ค้นหาชิ้นส่วนอื่น ๆ ต่อ,หลังจากมั่นใจว่าไม่มีเหลือแล้วจึงหยุด.

หลังจากที่ก้าวออกจากดินแดนบรรพชน,ก็เห็นวัวกระทิงมังกรถือไม้กระบอง,ไล่ทุบหัวบรรพชนชราและศิษย์เผ่าจิ้งจอกเจ็ดวิญญาณที่รับใช้เผ่าปิศาจจื่อจีไม่หยุดหย่อน.

ประมุขหู่โจวและอีกหลายคนที่คุกเข่าอยู่,ไม่แม้แต่ขยับ.

หลังจากที่ใช้ไม้กระบองปลาน้อยไล่ทุบอยู่พักหนึ่งสุดท้ายก็หยุดลง.

แม้นว่าวัวกระทิงมังกรเขาทองคำจะหยุดแล้ว,ทว่าหูโจวและคนอื่น ๆ ยังเผยความหวาดกลัวเป็นอย่างมากออกมา.

หลังจากที่วัวกระทิงมังกรจัดการคนที่เกี่ยวของกับเผ่าปิศาจจื่อจีไปหมด,ลู่อี้ผิงที่โบกมือให้หูโจวและคนอื่น ๆ ลุกขึ้น,ไม่ได้ทำอะไรพวกเขาต่อ,จากนั้นก็นำวัวกระทิงมังกรเขาทองคำและคนอื่น ๆ จากไป.

หูโจวและคนอื่น ๆ ที่จ้องมองพวกลู่อี้ผิงจากไป,จ้องมองศพที่นอนเกลื่อนไปหมด,จ้องมองดินแดนบรรพชนที่พังทลาย,อยากร้องไห้แต่ก็ไร้ซึ่งน้ำตา.

ที่เชิงเขาสองสาวงามที่ซ่อนตัวอยู่,ยวีลู่หลานและยวีหงหลาน,ได้ยินเทือกเขาเจ็ดวิญญาณที่ระเบิดและสั่นไปมาอย่างหนักหน่วงรุนแรง,ก็เผยความหวาดกลัวเป็นอย่างมาก.

“พี่สาว,พวกเราไปเถอะ.”ลู่หลานเอ่ย”พวกเขาเข้าไปนานแล้วไม่ออกมา,เกรงว่าคงถูกคนของเผ่าจิ้งจอกเจ็ดวิญญาณจัดการไปแล้ว.”

ยวีหงหลานที่ดูลังเล,ท้ายที่สุดก็พยักหน้ารับ.

ขณะที่ทั้งสองจะจากไป,ทันใดนั้นก็ต้องอ้าปากค้างตื่นตะลึง,เมื่อเห็นคนกลุ่มหนึ่งออกมาจากเทือกเขาเจ็ดวิญญาณ,เป็นชายหนุ่มชุดน้ำเงินก่อนหน้านี้นะเอง.

“เจ้าเป็นอะไรหรือไม่?”ยวีลู่หลานที่จ้องมองลู่อี้ผิงด้วยความประหลาดใจ.

ลู่อี้ผิงเผยยิ้ม”ข้าและประมูขเผ่าจิ้งจอกเจ็ดวิญญาณหูโจวรู้จักกันมาก่อน.”นับว่ารู้จักกันก็คงได้,เพราะเขาเคยพบกับหูโจวที่ถ้ำเทพร่วงมาก่อน.

“รู้จักกันมาก่อนอย่างงั้นรึ?”ยวีหงหลานที่จ้องมองลู่อี้ผิง.

“โสมมังกรฟ้า,เจ้าพบรึยัง?”ลู่อี้ผิงที่เปลี่ยนหัวข้อไป.

ยวีลู่หลานได้ยินลู่อี้ผิงเอ่ย,ก็ค่อนข้างอักอ่วน,พยักหน้ารับ,เอ่ยออกมาว่า”พบแล้ว,ขอบคุณที่พวกเจ้าช่วยลงมือก่อนหน้านี้.”

ลู่อี้ผิงเผยยิ้ม”เพียงแค่เรื่องเล็กน้อย,นอกจากนี้ยังเป็นแค่คนของข้าที่ลงมือ.”เขาชี้ไปยังปาเต๋า.

ยวีลู่หลานและยวีหงหลานทั้งสองที่กล่าวขอบคุณปาเต๋า,ซึ่งเวลานี้ค่อนข้างอักอ่วน,เขารู้ดีพลังของเขาต่อหน้าลู่อี้ผิงนั้นมันช่างน้อยนิดนัก.

“ในเมื่อได้รับโสมมังกรฟ้าแล้ว,ก็ไปเถอะ.”ลู่อี้ผิงเอ่ย”ข้ามีเรื่อง,ต้องการสอบถามบิดาของเจ้าเล็กน้อย.”

ยวีลู่หลานที่สงสัยเอ่ยออกมาว่า”คุณชายต้องการสอบถามเรื่องเคล็ดวิชาเสวียนฮัวอย่างงั้นรึ?”

ลู่อี้ผิงพยักหน้ารับ.

“วิชากระบี่เสวียนฮัวนั้น,ข้าได้ยินจากท่านพ่อ เอ่ยว่าหลายปีก่อนได้มาจากพิภพสวีกง.”ลู่หลานเอ่ย.

“พิภพสวีกง.”ลู่อี้ผิงที่เผยความประหลาดใจออกมา.

พวกเขาที่พูดคุยกัน,ขณะที่เดินทาง ออกจากเทือกเขาเจ็ดวิญญาณ.

ผ่านไปไม่นาน.

พวกลู่อี้ผิงก็มาถึงหุบเขาแห่งหนึ่ง.

หุบเขาแห่งนี้ไม่ได้ใหญ่นัก,มีต้นไม้ใบหน้าขึ้นหร่อมแหรมหลากชนิด,ไม่สูงแต่อุดมสมบูรณ์,เป็นสัดส่วนงดงามเต็มไปด้วยพลังชีวิต.

กล่าวได้ว่าหุบเขาแห่งนี้,ผู้ที่ออกแบบจะต้องเป็นสตรีอย่างแน่นอน.

สองสาวและบิดาของนางที่พักอาศัยอยู่ในหุบเขาแห่งนี้,ภายในถ้ำที่พักนั้นมีตำหนักขนาดเล็กซ่อนอยู่,พวกเขาที่เดินทางมาถึงก็พบว่าบิดาของนางนั้นกำลังนั่งสมาธิรักษาตัวเองอยู่บนเตียง.

บิดาของสองสาว,มีนามว่ายวีจื่อฟาง,ทว่าเมื่อเห็นพวกลู่อี้ผิงก็ตกใจ,ทว่าหลังจากได้ยินว่าพวกลู่อี้ผิงช่วยสองสาวทวงโสมมังกรฟ้ากลับมา,ก็ผ่อนความระมัดระวังลง.

อย่างไรก็ตาม,ยวีจื่อฟางที่ยังมองลู่อี้ผิงด้วยความสงสัย,ทว่าลู่อี้ผิงหาได้สนใจ.

สตรีทั้งสองที่นำโสมมังกรฟ้า,เริ่มหลอมเป็นเม็ดยาให้กับยวีจื่อฟาง.

อย่างไรก็ตาม,ยวีจื่อฟางนั้นบาดเจ็บหนักมาก,แม้นว่าโสมมังกรฟ้าจะทำให้เขาอาการดีขึ้น,ทว่าก็เพียงแค่ระงับอาการบาดเจ็บได้ชั่วคราวเท่านั้น.

ลู่อี้ผิงเห็นเช่นนั้นจึงได้นำโสมพฤกษาที่สูงหลายสิบเมตรที่นำมาจากถ้ำที่พักของจ้าวหมื่นทวยเทพออกมาลอยอยู่บนร่างของเขา.

โสมต้นไม้ที่ลอยอยู่บนอากาศ,แผ่ลมปราณโอสถเทลงมาราวกับน้ำตก,ไหลเข้าไปในร่างของยวีจื่อฟาง,ยวีจื่อฟางที่แทบสำลักปราณโอสถ,ทว่าก็เผยความยินดีเป็นอย่างมาก,เมื่อสัมผัสได้ว่าร่างกายของเขาฟื้นฟูกลับมาด้วยความเร็วที่คาดไม่ถึง.

เพียงแค่สิบลมหายใจ,อาการบาดเจ็บของเขาก็หายอย่างสมบูรณ์.

สตรีทั้งสองที่มองเห็นเลือดฝาดของยวีจื่อเฟิง,กลิ่นอายของอีกฝ่ายที่กลับมาเสถียร,แม้แต่ไม่เหลืออาการบาดเจ็บเอาไว้อีก,พร้อมทั้งจ้องมองโสมต้นไม้สูงหลายสิบเมตรด้วยความตกใจ.

โสมต้นไม้สูงขนาดนี้,พวกนางไม่เคยเห็นมาก่อน.

นอกจากนี้โสมต้นไม้ยังมีสีทอง,แผ่กลิ่นอายที่น่าเกรงขามออกมา,มีโสมเช่นนี้ในโลกด้วยอย่างงั้นรึ?

ยวีจื่อฟางเองก็ไม่เคยเห็นโสมต้นไม้มาก่อน,ตกใจเช่นกัน.

จากนั้นลู่อี้ผิงก็เก็บโสมต้นไม้ไป.

ยวีจื่อฟางที่หัวใจสั่นไหว,เขาบอกได้ว่า,หากเขาได้ฝึกฝนภายใต้โสมต้นไม้นี้,จะต้องตัดผ่านระดับในเวลาอันใกล้นี้อย่างแน่นอน.

ลู่อี้ผิงที่เห็นยวีจื่อฟางหายดีแล้ว,จึงเอ่ยถามเรื่องของเพลงกระบี่เสวียนฮัว.

ยวีจื่อฟางที่ลังเล,ก่อนจะเอ่ยออกมาว่า”เพลงกระบี่เสวียนฮัวนั้น,ข้าพบที่เกาะแห่งหนึ่งของทะเลหลวนซิงในอดีต.”

“ทะเลหลวนซิง.”ลู่อี้ผิงครุ่นคิด,”เจ้ายังจำเกาะดังกล่าวได้หรือไม่?”

ยวีจื่อฟางส่ายหน้าไปมา,”ผ่านมาหมื่นปีแล้ว,ในเวลานั้นข้าถูกสัตว์ทะเลไล่ล่า,หนีตายออกจากเกาะดังกล่าว,จึงไม่อาจจำได้อย่างชัดเจนนัก.”

วัวกระทิงมังกรเขาทองคำเห็นท่าทางของยวีจื่อฟาง,ก็บอกได้ว่าอีกฝ่ายจงใจปกปิด,จึงแค่นเสียง”ไม่ชัดเจนอย่างงั้นรึ? ข้าว่าเจ้าจำตำแหน่งได้อย่างชัดเจนตลอดนั่นล่ะ?”

พวกเห่ยเซี่ยทั้งสี่ ขมวดคิ้วไปมา,ก่อนหน้านี้พวกเขาช่วยสตรีทั้งสองบุตรของอีกฝ่ายเอาไว้,ช่วยอีกฝ่ายทวงคืนโสมมังกรฟ้า,ตอนนี้ลู่อี้ผิงยังช่วยยวีจื่อฟางรักษาอาการบาดเจ็บอีก,ยวีจื่อฟางไม่เพียงไม่ขอบคุณ,ทว่ายังจงใจปกปิดตำแหน่งของเกาะโดยตั้งใจอีก.

ลู่อี้ผิงเอ่ย”หากเจ้านำข้าไปที่เกาะนั่น,ข้าจะมอบวารีดาราฮุ่นตุ้นให้เจ้าสองหยด.”

วารีดาราฮุ่นตุ้นสองหยดปรากฏบนฝ่ามือของลู่อี้ผิงส่องสว่างวับวาว,แผ่กลิ่นอายลมปราณปฐมภูมิฮุ่นตุ้นกระจายไปทั่วอากาศ.

“วารีดาราฮุ่นตุ้น!”ยวีจื่อฟางและสตรีทั้งสองที่ตกใจ.

ยวีจื่อฟางที่กลืนน้ำลายลงคอ,จ้องมองลู่อี้ผิง,ครุ่นคิดเล็กน้อยเอ่ยอย่างอักอ่วน,”คุณชายช่วยข้ารักษาอาการบาดเจ็บ,ข้าควรจะพาคุณชายไปที่เกาะนั่น,จะรับสมบัติจากคุณชายอีกได้อย่างไร.”

ลู่อี้ผิงที่โบกมือ,ก่อนที่จะส่งวารีดาราฮุ่นตุ้นสองหยดให้กับฝ่ายตรงข้าม.

“ในเมื่อเป็นเช่นนี้,ออกเดินทางตอนนี้ได้เลยหรือไม่?”ลู่อี้ผิงเอ่ย.

“ตกลง,คุณชายรอสักครู,ข้าขอเก็บของเล็กน้อย.”ยวีอี้ฟางเอ่ย.

หลังจากนั้น,ลู่อี้ผิงที่นำทุกคนออกจากพิภพจิ่วซิง,ตรงไปยังพิภพสวีกง.

การเดินทางไกลครั้งนี้,จะต้องข้ามผ่านทะเลดาราที่แสนอันตราย,ดังนั้นสตรีทั้งสองจึงไม่ได้เดินทางไปด้วย.

หลังจากออกจากพิภพจิ่วซิง,ลู่อี้ผิงได้นำเรือเหาะมังกรทมิฬออกมา.

ยวีจื่อฟางเห็นเรือเหาะ 1000 จั้ง,มีรูปมังกรทมิฬสลักอยู่บนลำตัวเรือ,ทำให้เขาอ้าปากค้างไปเหมือนกัน.

หลังจากใส่ชีพจรวิญญาณเสวียนเทียนลงไป,เมื่อกระตุ้นเปิดค่ายกล,เรือเหาะก็พุ่งเป็นริ้วแสงสีดำ,ทะลวงไปในแม่น้ำดารา,บินด้วยความเร็วสูงสู่พิภพสวีกง.