世人皆知我是圣魔之师，却不知我乃上古世尊（二更）

师之(shī zhī) อาจารย์ที่เคารพ.

世尊(Shìzūn) World Honored One ผู้ทรงเกียรติที่ได้รับความเคารพทั่วหล้า.

เหล่าจ้าวพิภพที่ถูกขังเอาไว้ในคุกต่างก็ชงักงัน.

พวกเขาจ้องมองไปยังผู้เยาว์ชุดน้ำเงินที่อยู่ไกลออกไปด้วยท่าทางไม่อยากเชื่อ.

บุรุษที่หล่อเหลาเกินพรรณนา,แววตาที่ลึกล้ำเกินหยั่ง,แผ่กลิ่นอายราวกับแม่ทัพเทพอสูรที่น่าหลงใหล.

ลู่อี้ผิงที่ยืนมือขัดหลัง,สายลมโบกพัดชุดเขาดัง”ผับ ผับ” ร่างกายไม่ได้มีความผันผวนของพลัง,ทว่ากับแผ่กลิ่นอายที่ยิ่งใหญ่กำราบสวรรค์ได้.

เหล่าเซียนและเทพปิศาจ,ล้วนแต่ถูกกำราบให้อยู่ใต้ฝ่าเท้าของเขา.

ลู่อี้ผิงที่เป็นเหมือนกับสวรรค์,เป็นดังเทพบรรพชน,ราชาของเหล่านักบุญ.

ทั่วสวรรค์และปฐพี ไม่มีใครเทียบเคียง.

ราชันย์หมาป่า,เช่อกัวหัวและคนอื่น ๆ ไม่อาจเอ่ยออกมาเป็นคำพูดได้.

“ผู้ยอดเยี่ยมเป็นใคร?!”ผ่านไปนานเหมือนกัน,หัวหน้าผู้คุ้มกันเอ่ยเสียงสั่น,แววตาหวาดผวา.

“ลู่อี้ผิง.”ลู่อี้ผิงเอ่ยออกมาเล็กน้อย.

เหล่าทหารผู้คุ้มกันเรือนจำ ต่างก็เผยความประหลาดใจ.

“ท่านคืออาจารย์นักบุญปิศาจอย่างงั้นรึ?”หัวหน้าผู้คุมกันเรือนจำเอ่ยเสียงสั่น.

เหล่ายอดฝีมือในคุกนั้นถูกกักขังมานานหลายปี,ดังนั้นพวกเขาจึงไม่รู้เรื่องของนิกายเทวะคุนเผิงและวังมังกรปิศาจที่เพิ่งถูกกวาดล้างไป,ทว่าเรื่องราวยุคนักบุญปิศาจ,พวกเขาย่อมรับรู้,การที่ได้ยินว่าผู้เยาว์คนนี้ก็คืออาจารย์นักบุญปิศาจ,ก็ทำให้พวกเขาตื่นตะลึงไปเหมือนกัน.

นักบุญปิศาจ,ตัวตนผู้ไร้เทียมทานสามยุค.

มหาอำนาจที่ไม่อาจมีใครเอาชนะได้.

คาดไม่ถึงว่าผู้เยาว์คนนี้จะเป็นอาจารย์ท่านนักบุญปิศาจ!

ในยุคนักบุญปิศาจ,เขาคือตัวตนสูงสุดอย่างแท้จริง.

ลู่อี้ผิงจ้องมองหัวหน้าผู้คุ้มกันคุก,เอ่ยอย่างไม่แยแส”ทุกคนรู้ว่าข้าคือนักบุญปิศาจ,แต่กับไม่มีใครรู้ว่าข้านั้นก็คือ ซือจุ้นโบราณ.”

กล่าวตามจริงในยุคโบราณไม่มีใครไม่รู้จักซือจุ้นโบราณ.

ในเวลานั้นราวกับสายฟ้าฟาดนับล้าน ๆ สายฟาดเข้าใจสมองของทุกคน.

แม้แต่ราชันย์หมาป่ายวีเมียน,เช่อกัวหัว,ถูต้าเหล่ยจิตใจราวกับถูกระเบิดใหญ่ระเบิดก้องในหัว.

ราชันย์หมาป่ายวีเมียน,เช่อกัวหัวจ้องมองลู่อี้ผิงด้วยความอัศจรรย์ใจ.

“ซือจุ้นโบราณ!”ราชันย์หมาป่ายวีเมียนที่มุมปากกระตุก,แขนขาสั่นสะท้าน.

ซือจุ้นโบราณ,นี่คือตัวตนที่น่าพรั่นพรึงในยุคสมัยหมื่นทวยเทพ.

ซือจุ้นโบราณไม่เพียงแค่เป็นสุดยอดฝีมือในยุคหมื่นทั่วเทพ,และยังเป็นมหาราชเหนือเทพทั้งปวง.

ในตำนานกล่าวว่า,สิบสุดยอดฝีมือในยุคหมื่นทวยเทพ,หกคนได้รับการชี้แนะจากเขา! แม้แต่จ้าวแห่งหมื่นทวยเทพเองก็เป็นคนที่ได้รับการฝึกฝนจากเขาด้วย.

ตามตำนานกล่าวว่า,ซือจุ้นโบราณเลิศล้ำทุกอย่าง,ศิลปะทั้งสี่,วิถีปรุงยา,วิถีค่ายกล,วิถีแพทย์,ล้วนแต่อยู่ในขอบเขตที่น่าเหลือเชื่อ.

มีเรื่องเล่าขานกันว่าซือจุ้นโบราณ,คือผู้แข็งแกร่งที่มีมาตั้งแต่ยุคบรรพกาล.

แม้แต่บางคนบอกว่าซือจุ้นโบราณนั้นเป็นหนึ่งในตัวตนจากยุคปรัมปราด้วยซ้ำ,นี่คืออสุรกายชราที่มีชีวิตยืนยาวแทบไร้สิ้นสุด.

เหล่ายอดฝีมือยุคโบราณ,มีบางคนที่มาจากยุคจ้านเทียน,ดังนั้นจึงไม่มีใครรู้อาจารย์นักบุญปิศาจคือใคร,ทว่าพวกเขานั้นรู้จักซือจุ้นโบราณ,ได้ยินว่าชายผู้นี้ก็คือซือจุ้นโบราณ,ย่อมตื่นตะลึงเป็นธรรมดา.

หากเป็นเวลาอื่น,ลู่อี้ผิงบอกว่าตัวเองคือซือจุ้นโบราณ,บางคนอาจจะต้องสงสัยไม่เชื่ออย่างแน่นอน,ทว่าด้วยหนึ่งหมัดทำลายเทือกเขาหมื่นปี! พลังที่แข็งแกร่งเกินจินตนาการ,ดังนั้น,เวลานี้จึงไม่มีใครกล้าสงสัย.

ทุกอย่างที่เงียบไปชั่วครู่,ก่อนที่จะมียอดฝีมือคนหนึ่งในกรงขังคุกเข่าลงเอ่ยด้วยความตื่นเต้น,เอ่ยออกมาว่า”ข้าคือผู้ฝึกตนผู้ใต้บังคับบัญชาของนักบุญปิศาจ,ขอให้ท่านซือจุ้นช่วยข้าด้วย!”

“ข้ายินดีรับใช้ท่านด้วยชีวิต,ยินดีติดตามต้าเหรินจวบจนสิ้นลมหายใจ.”

ในเวลานั้น,ชายชราผมสีเงินในกรงขังเองก็คุกเข่าลงเช่นกัน”ข้าคือเห่ยเซี่ยจากยุคใกล้โบราณ,ขอให้ต้าเหรินช่วยข้าด้วย,ข้ายินดีติดตามต้าเหริน! เป็นช้างม้าวัวควายรับใช้ท่าน!”

ในเวลานั้นผู้คนได้ยินชายชราผมสีเงินเอ่ยว่าตัวเองคือเห่ยเซี่ยจากยุคใกล้โบราณจ้านเทียน,ก็ตกใจไปตาม ๆ กัน.

ในโหยวหมิงในอดีต,ปิศาจที่น่าเกรงขามน่าหวาดกลัว,ไม่คาดคิดเลยว่าจะถูกขังเอาไว้ที่นี่!

เหล่ายอดฝีมือคนอื่น ๆ ที่เป็นคนยุคเดียวกันกับเห่ยเซี่ยก็ตกใจ,ทว่าพวกเขาล้วนแต่คุกเข่าลง,ขอให้ลู่อี้ผิงช่วยเหลือ,พวกเขาถูกขังเอาไว้ที่นี่หลายหมื่นปีหรือแม้แต่หนึ่งแสนปีก็มี.

ที่นี่,มืดมิดโดยสมบูรณ์,ใช้ชีวิตแทบตายทั้งเป็น.

เหล่าทหารคุ้มกันของแดนศักดิ์สิทธิ์จินตี้ที่จ้องมองเหล่านักโทษที่คุกเข่า,ต่างก็ใบหน้ากลายเป็นอัปลักษณ์.

อย่างไรก็ตาม,พวกเขาก็ไม่มีใครกล้าเอ่ยตวาดพวกเขาสักคนเดียว.

ในเวลานั้น,ในมือของลู่อี้ผิงที่ปรากฏคมมีดทรงกลมที่คมกริบปรากฏขึ้น.

รัศมีแสงสีขาวและสีดำที่แผ่ความน่าเกรงขามออกมา.

“จักรแห่งชีวิตและความตาย!”

ใครบางคนที่เอ่ยอุทานออกมาด้วยความตกใจ.

นี่คืออาวุธของซือจุ้นโบราณ.

จักรแห่งชีวิตและความตาย,ที่ควบคุมกฎแห่งชีวิตและความตาย.

ตำนานเอ่ยเอาไว้ว่า,เมื่อซือจุ้นโบราณนำจักรชีวิตแห่งความตายออกมา,สวรรค์และปฐพีจะกลายเป็นสีดำและสีขาว.

เมื่อสวรรค์กลายเป็นสีดำและสีขาว,ก็จะปรากฏลำธารโลหิตขึ้น!

นอกจากนี้ทุกสิ่งมีชีวิตที่ถูกจักรชีวิตแห่งความตายสังหาร,จะถูกสะบั้นชีวิตและวิญญาณ,ไม่อาจเข้าสู่ทะเลสังสารวัฏได้อีกต่อไป.

ทุกคนต่างก็จ้องมองจักรชีวิตและความตายปรากฏ,ไม่มีใครกล้าสงสัยว่าลู่อี้ผิงเป็นซือจุ้นโบราณหรือไม่อีกต่อไป.

เหล่ายอดฝีมือที่ถูกกักขังเอาไว้,ไม่เพียงแค่คุกเข่า,ยังโขลกศีรษะหมอบลงอย่างสมบูรณ์.

เหล่าผู้ฝึกตนแดนศักดิ์สิทธิ์จินตี้เหล่าทหารผู้คุ้มกันต่างก็หวาดผวาหวาดกลัวขั้นสุด,คุกเข่าลงอย่างสมบูรณ์เช่นกัน.

“ซือจุ้นต้าเหรินโปรดอภัยด้วย!”

“ข้าและคนอื่น ๆ ยินดีที่จะปฏิญาณเป็นผู้รับใช้ต้าเหรินตลอดไป!”

เหล่าคนของแดนศักดิ์สิทธิ์จินตี้ต่างก็คุกเข่าร้องขอชีวิต,ร้องคร่ำครวญตัวสั่นงันงก.

แววตาของลู่อี้ผิงที่เต็มไปด้วยแววตาไม่แยแส.”อภัยอย่างงั้นรึ? ในเมื่อเจ้ารู้ว่าข้าคือซือจุ้นโบราณ,ควรจะรู้ว่าชั่วชีวิตของข้าเกลียดชังเผ่าหยินหมิง แต่พวกเเจ้ากับรับใช้เผ่าปิศาจจือจีและเผ่าหยินหมิง!”

คนของแดนศักดิ์สิทธิ์จินตี้ที่เวลานี้แขนขาสั่นไม่หยุด.

จากนั้น,ทุกคนก็เห็น,ลู่อี้ผิงที่โบกมือปล่อยจักรแห่งชีวิตและความตายลอยออกไป,เมื่อจักรแห่งชีวิตและความตายลอยออกไป,จักรสีดำด้านบน,จักรสีขาวด้านร่าง,สวรรค์และปฐพีที่ถูกแบ่งออกเป็นสองส่วนดำขาว!

เมื่อสวรรค์และปฐพีกลายเป็นสีขาวดำ,คนของแดนศักดิ์สิทธิ์จินตี้มากมาย,ร่างกายที่ถูกแยกออกเป็นสองส่วน,ส่วนด้านบนกลายเป็นสีดำ,ส่วนด้านล่างกลายเป็นสีขาว.

โลหิตที่หลั่งไหลปุด ๆ.

สวรรค์และปฐพีกลายเป็นสีขาวดำ,ปรากฏสายธารโลหิต.

เมื่อยอดฝีมือของแดนศักดิ์สิทธิ์จินตี้,นอนเกลื่อน,ความคิดสุดท้ายที่เหลืออยู่ก็คือ,”ตำนานเป็นเรื่องจริง.”

ยอดฝีมือแดนศักดิ์สิทธิ์ที่นอนเกลื่อน,ร่างกายขาดครึ่ง,โลหิตที่ไหลเป็นทาง,กำเนิดสายธารโลหิตโดยสมบูรณ์.

ทว่าจักรชีวิตและความตายยังคงหมุนวน,ประกายแสงสีดำขาวยังคงส่องสว่าง.

ราชันย์หมาป่ายวีเมียน,เช่อกัวหัวตลอดจนเหล่านักโทษที่จ้องมองสวรรค์และปฐพีกลายเป็นขาวดำ,สายธารโลหิตหลั่งไหล,ความรู้สึกที่สั่นไหวไปมา.

ริ้วแสงสีดำและขาวที่ยังคงเจิดจ้าปกคลุมสวรรค์และปฐพี,จักรชีวิตและความตายที่บินกลับมายังลู่อี้ผิง.

ลู่อี้ผิงที่ถือจักรชีวิตและความตาย,ยืนเด่นบนอากาศ,คล้ายกับผู้ควบคุมกฎสูงสุดของสวรรค์และปฐพี.

จักรแห่งชีวิตและความตาย,ยังคงเปล่งรัศมีแสงสีขาวและดำ,ไม่มีโลหิตติดมา,ไม่มีกลิ่นอายใด ๆ,รัศมีแสงที่ทำให้ทุกคนตาลาย,สัมผัสได้ถึงความเย็นยะเยือบสุดขั้ว.

ลู่อี้ผิงที่หันหน้าจับจ้องมองผู้ต้องขังในกรง,ยอดฝีมือจากจิวเทียน,โหยวหมิง,โลกเทวะ,แม้แต่พิภพที่อยู่ใกล้ ๆ ราวกับว่าอยู่ในขอบเขตสายตาของเขา.

จ้าวพิภพทั่วไปไปจนถึงผู้ยิ่งใหญ่,ทั้งหมดล้วนแต่ก้มหน้า,ไม่กล้าจ้องมองลู่อี้ผิง.

ลู่อี้ผิงก้าวไปด้านหน้า,ก้าวไปยังกรงโลหะ,จักรชีวิตและความตายไม่รู้ว่าถูกเก็บไปตั้งแต่เมื่อไหร่.

ลู่อี้ผิงที่ก้าวผ่านเข้ามาในกรงโลหะ.

ราวกับว่าเขาคือจักรพรรดิสวรรค์ที่เข้ามาตรวจสอบสวรรค์และปฐพี.