世间，怎么会有如此图腾？（一更）

เงาที่ใหญ่ยักษ์ปรากฏขึ้น,ไม่เพียงแค่กลิ่นอายที่น่าพรั่นพรึงทำให้ทุกคนสั่นสะท้าน,แรงกดดันที่โถมทับยิ่งใหญ่ปกคลุมไปทั่วท้องฟ้า.

ทุกคนที่รู้สึกตัวเองแทบแบนบี้เมื่ออยู่ต่อหน้ากลิ่นอายดังกล่าว.

กลิ่นอายดังกล่าวที่มองไม่เห็น ทว่ากับบีบอัดจนไร้เทียมทาน,จนพลังของพวกเขาทั้งหมดพังทลายแหลกเป็นเสี่ยง ๆ.

ภายใต้กลิ่นอายที่น่าเกรงขาม,อู๋ลี่,จงหยวน,เทพแห่งท้องทะเลอายินา ทั้ง 12 คนที่รู้สึกว่าโลหิตจะจับตัวกันแน่น,จนไม่อาจขยับตัวได้.

“นี่มันอะไรกัน?!”

เหล่ายอดฝีมือจากโถงศักดิ์สิทธิ์จีเหม่ยที่อ้าปากค้างเอ่ยอย่างยากลำบาก.

เพราะว่าเงาดังกล่าวมีขนาดใหญ่มาก ๆ,ดังนั้น,ทุกคนจึงไม่อาจมองเห็นได้อย่างชัดเจนว่าเงาที่ปกคลุมท้องฟ้านั้นคืออะไร.

อู๋ลี่,จงหยวนและอาวุโสสูงวังจีเหม่ยตลอดจนคนอื่น ๆ ที่เงยหน้าขึ้นช้า ๆ ไม่รู้ว่าเงาดังกล่าวนั้นมีความใหญ่กี่หมื่นลี้กัน,ไม่มีใครรู้ว่ามันคือสิ่งใด,จึงไม่มีใครประหลาดใจนัก.

“ตราประทับ! นั่นคือตราประทับ!”กงจู่สี่เผ่าปู่ซือ,อู๋เหม่ยที่อุทานออกมาเสียงหลง.

ตราประทับ!

เมื่อได้ยินคำพูดของกงจู่สี่อู๋เหม่ย,ร่างกายของทุกคนที่แข็งค้าง,รู้สึกราวกับว่าถูกสายฟ้าเทวะนับล้านล้านสายฟาดลงมา,ใบหน้าที่สั่นกระตุก,เงยหน้าขึ้นมองตราประทับช้า ๆ อย่างระมัดระวัง.

“นี่คือตราประทับอย่างงั้นรึ?”ประมุขน้อยเผ่าโม่เหออี,โม่เฟยที่สั่นไปมา,ลิ้นของเขาที่สั่นระรัวเอ่ยแทบไม่รู้เรื่อง.

นี่มันตราประทับอะไรกัน,มันใหญ่ยิ่งกว่าอสูรยักษ์ปิศาจอเวจีที่ใหญ่ที่สุดในหมื่นอาณาจักรอีกไม่ใช่รึ?!

บิดาของเขาไม่ใช่เอ่ยว่า,ในพื้นที่ดาราเป่ยหวง ในสามแสนปีนี้ผู้มีพรสวรรค์ระดับอสุรกายรวมตราประทับได้เพียง 99 ลี้หรอกรึ?

อู๋ลี่,จงหยวนล้วนแต่ประหลาดใจ,ใบหน้าเหลือเชื่ออย่างที่สุด,ในพื้นที่ดาราเป่ยหวง,พวกเขาเคยไปทั่วทุกหนแห่ง,มากมายหลายพิภพ,ไม่เคยเห็นเลยว่ามีตราประทับที่ใหญ่โตเช่นนี้มาก่อน.

ทั้งไม่เคยเห็นและไม่เคยได้ยินด้วยซ้ำ.

ท้ายที่สุดพวกเขาก็เหมือนกับเหมียวเจ๋อ,เข้าใจความหมายของวัวกระทิงมังกรเขาทองคำแล้ว.

ตอนนี้พวกเขามากกว่าสิ้นหวังและสงสัยในชีวิตไปเรียบร้อยแล้ว.

ท้ายที่สุด,ตราประทับก็ปรากฏขึ้นสมบูรณ์ลอยตระหง่านอยู่บนท้องฟ้า.

ในเวลานี้,ยอดฝีมือเผ่าโม่เหออี,เผ่าทะเล,แทบไม่อาจมองเห็นท้องฟ้าได้,เพราะว่าเวลานี้มันถูกปกคลุมไปด้วยตราประทับที่เหมือนกับสัตว์ยักษ์อสูรอเวจีไปเรียบร้อยแล้ว.

กลิ่นอายของมันที่ทำให้ห้วงมิติหยุดนิ่งไปในทันที.

“ร้อยล้านกฎอาณาจักรเทพ!”เทพแห่งท้องทะเลอายินาที่เงยหน้าขึ้นมองกฏอาณาจักรเทพ,เวลานี้แทบคิดอะไรไม่ออก.

ได้ยินคำพูดของเทพแห่งท้องทะเลอายินา,ทุกคนเองก็สามารถมองเห็นได้ว่ากฏอาณาจักรเทพที่มีขนาดเท่ากับมังกรยักษ์ยุคปฐมกาล,มีทั้งหมด 100 ล้านเส้น.

“ในโลกนี้,มีตราประทับเช่นนี้ได้อย่างไร?”ประมุขเผ่าโม่เหออีเอ่ยพึมพำ.

เมื่อเห็นตราประทับดังกล่าว,ทำให้ทุกคนสิ้นหวังไปอย่างสิ้นเชิง.

ใครเห็นแล้วยังอยากจะมีชีวิตอยู่อีกรึ?

ลู่อี้ผิงที่ลอยเด่นอยู่บนอากาศ,จ้องมองการอู๋ลี่,จงหยวน,ทั้ง 11 คน อย่างไม่แยแส.

อู๋ลี่ที่หวาดผวา,”ลู่อี้ผิง,เผ่าปู่ซือคือยักษ์ใหญ่ไร้ที่เปรียบ ของพื้นที่ดาราเป่ยหวง,มียอดฝีมือมากมาย,หากเจ้าปล่อยข้าไป,จากนี้ข้าจะไม่ล่วงเกินเจ้าอีก!”

อย่างไรก็ตาม,ทันทีที่เขาพูดจบ,ก็เห็นลู่อี้ผิงยกมือฝ่าฟาดออกไปแล้ว.

ทุกคนสามารถมองเห็นได้ว่า,ในความว่างเปล่า,ปรากฏฝ่ามือใหญ่ยักษ์เท่ากับเมือง ๆ หนึ่ง,ฝ่ามือสีทอง,แผ่รัศมีแสงอรหันต์ออกมา,เมื่อฝ่ามืออรหันต์พุ่งออกไป,ทั่วทั้งสวรรค์และปฐพีได้ยินเสียงสวดมนต์ของอรหันต์นับหมื่นดังขึ้น.

“ฝ่ามืออรหันต์ยูไล?!”

อู๋ลี่เห็นฝ่ามืออรหันต์ที่ล่วงหล่นลงมา,ได้แต่ร้องตะโกนเสียงดัง.

ฝ่ามืออรหันต์ยูไล,เขาเองก็ได้ศึกษามาเช่นกัน,ได้ยินมาทักษะดังกล่าวนี้มันได้หายไปตั้งแต่ยุคบรรพกาลแล้ว.

ตูมมมมมมมมมมมม!

อู๋ลี่ถูกฝ่ามือฟาดลงมือ,กระแทกทับลงจมลงไปบนพื้นเทือกเขาหงหวู่เกิดเป็นหลุมบุบลงไปทันที.

ไม่รู้ว่ากินรัศมีกี่ลี้และจมลึกเท่าไหร่.

ผ่านไปนานเหมือนกัน,ทุกคนที่จับจ้องมอง,อู๋ลี่ถูกฝ่ามือฟาดจมธรณี,ตราประทับสามพันจั้งของเขา,แหลกเป็นชิ้น ๆ หายไปโดยสมบูรณ์.

ส่วนร่างของอู๋ลี่,ได้หายไปแล้ว.

กล่าวได้ว่า,มันได้กลายเป็นกองเศษเนื้อจมหายไปในเทือกเขาหงหวู่แล้ว.

เทพโบราณตราประทับสามพันจั้งถูกฟาดตกตายเพียงแค่ฝ่ามือเดียว.

จงหยวนที่จ้องมองลู่อี้ผิง,จ้องมองตราประทับด้านหลัง,ได้แค้หัวเราะเบา ๆเผยยิ้มเล็กน้อย,ส่วนจะยิ้มเพื่ออะไร,ไม่มีใครรู้,จากนั้นลู่อี้ผิงก็ฟาดฝ่ามืออกมาแล้ว.

อย่างไรก็ตาม,ครั้งนี้ไม่ใช่ฝ่ามืออรหันต์ยูไล,ทว่าเป็นฝ่ามือยักษ์ที่มีความมืดมิดไร้สิ้นสุด.

“ฝ่ามือแห่งความมืด?!”

“ไม่,ฝ่ามือแห่งความมืด!”

ภายใต้สายตาที่จับจ้อง,จงหยวนและแปดอาวุโสสูงของวังซั่งเฉียงก็ถูกฟาดลงมาแล้ว.

ฝ่ามือยักษ์ที่กระแทกพวกเขาจมพื้นธรณี,กระแทกซ้ำลงตรงรอยของฝ่ามืออรหันต์ยูไลก่อนหน้านี้,เวลานี้พลังแห่งความมืดที่ถูกบดผสานเข้ากับแสงพุทธะ,กล่าวได้ว่าพลังทั้งสองที่ไม่ขับไล่หรือต่อต้านกันเลยแม้แต่น้อย.

ลู่อี้ผิงที่จ้องมองเทพแห่งเทะอายินา.

ทุกคนที่กลืนน้ำลายฝืดลงคอ.

เทพแห่งท้องทะเล ในอดีตถือว่าเป็นสตรีที่งดงามอันดับหนึ่งของพิภพสวีกง.

แม้นว่าจะผ่านมาเนิ่นนานหลายปีแล้ว,ความงามของนางก็ยังไม่ลดลงเลย.

อย่างไรก็ตาม,ลู่อี้ผิงแลมองเล็กน้อย,ก่อนที่จะฟาดฝ่ามือลงมา,แววตาของอายินาที่กลายเป็นสิ้นหวัง,มีสภาพไม่ต่างจากอู๋ลี้และพวกจงหยวน,เวลานี้จมหายไปใต้พื้นดินของเทือกเขาหงหวู่.

ผู้คนรอบ ๆ ยากจะเอ่ยเป็นคำพูดอะไรออกมาได้.

11 เทพโบราณ,รวมกับอาวุโสสูงของวังซั่งเฉียนที่ตายก่อนใครเพื่อน,ก็เท่ากับ เทพโบราณ 12 คนได้ถูกสังหารไป.

กงจู่สี่เผ่าปู่ซือ,อู๋เหม่ยจ้องมองอู๋ลี่ที่ตายไป,ร่างกายที่สั่นสะท้าน,ทั้งโกรธและเกลียดชัง,ยอดฝีมือของเผ่าปู่ซือทั้งหมดเองก็จ้องมองลู่อี้ผิงด้วยความตกใจและโกรธเกรี้ยวเช่นกัน.

อย่างไรก็ตาม,กับไม่มีใครกล้าลงมือสักคน.

ลู่อี้ผิงจ้องมองเผ่าทะเลและลัทธิเทวะซิงไห่.

ไท่จู่เผ่าทะเล,เห่าซิงและเจ้าลัทธิเทวะซิงไห่ตลอดจนคนอื่น ๆ ที่ใบหน้าเปลี่ยนสี.

“ฆ่า.”ลู่อี้ผิงเอ่ยออกมาเล็กน้อย.

ขณะที่ทุกคนยังไม่ได้ทันตั้งสติ,วัวกระทิงมังกรเขาทองคำด้านหลังก็ลงมือแล้ว,วัวกระทิงมังกรเขาทองคำไม่ได้ใช้ปลาน้อยคุนเผิง,ทว่าเขาได้ต่อยหมัดซ้ายไปยังเผ่าทะเล,หมัดขวาไปยังลัทธิเทวะซิงไห่.

เมื่อหมัดซ้ายของวัวกระทิงมังกรเขาทองคำต่อยออกไปปรากฏเป็นพลังมังกรเทวะนับหมื่นตนพุ่งออกไป,เสียงมังกรคำรามดังกึกก้องสั่นสะท้านไปทั้งสวรรค์และปฐพี,ไท่จู่เผ่าทะเลและกองทัพเทพแห่งทองท้องทะเลหลายหมื่นคนที่ชงักงัน.

ส่วนหมัดขวาของวัวกระทิงมังกรเขาทองคำ,ได้เปลี่ยนเป็นสายฟ้าเทวะกระจายไปทั่วสารทิศ,มันได้กลืนยอดฝีมือลัทธิเทวะซิงไห่ไปทั้งหมดเช่นกัน.

เมื่อมังกรเทวะและสายฟ้าเทวะหายไป,ก็พบว่า ไท่จู่เผ่าทะเลเห่าซิง และกองทัพเทพแห่งท้องทะเลหลายหมื่นคนแม้แต่ยอดฝีมือเผ่าเทวะซิงไห่หลายพันกลายเป็นเถ้าถ่านไปแล้ว.

ในเวลานี้ทุกคนจ้องมองวัวกระทิงมังกรเขาทองคำด้วยสายตาที่แตกต่างไปจากเดิม.

ไท่จู่เผ่าทะเล,เห่าซิงก็คือยอดฝีมือทำเนียบเทพลำดับห้า

กองทัพเทพแห่งท้องทะเลและยอดฝีมือลัทธิเทวะซิงไห่,แต่ละคนมีพลังจ้าวพิภพขั้นปลายท้าย,ตอนนี้กับถูกวัวกระทิงมังกรเขาทองคำสังหารไปหมดเพียงกระบวนท่าเดียว.

“ใครจะลงมืออีก?”ลู่อี้ผิงกวาดตามองไปยังรอบ ๆ.

ทุกคนที่ก้มหน้างุด ๆ ไม่มีใครกล้ามองลู่อี้ผิงด้วยซ้ำ.

ลู่อี้ผิงที่เก็บตราประทับไป.

“จูเหริน,พวกที่มาดูเอาความสนุก,เผ่าโม่เหออี,เผ่าปู่ซือที่เหลือ,สังหารให้หมดเลยใหม?”วัวกระทิงมังกรเขาทองคำเอ่ยปากออกมาทันที.

ทุกคนที่สั่นสะท้าน,ยอดฝีมือหลายคนถึงกับคุกเข่าลง,แม้แต่ประมุขเผ่าโม่เหออียังใบหน้าซีดเซียวไร้โลหิต.

“ไป.”ลู่อี้ผิงกวาดตามองคราหนึ่ง,ก่อนนำวัวกระทิงมังกรเขาทองคำและคนอื่น ๆ จากไป.

ยอดฝีมือหลายคนที่ร่างกายอ่อนระทวยเรี่ยวแรงหายไปหมด,ร่างกายยังคงสั่นระรัวไม่หาย.

เมื่อลู่อี้ผิงและวัวกระทิงมังกรเขาทองคำหายลับตาไปแล้ว,ชายชราด้านหลังอู๋เหม่ยเอ่ยออกมาว่า”กงจู่สี่,พวกเรากลับไป,จะรายงาน กับประมุขอย่างไร?”

อู๋ลี่ก็คือลูกหลานสายตาของไท่จู่เผ่าปู่ซือ,เป็นสุดยอดพรสวรรค์ของเผ่าปู่ซือ,มีสถานะไม่ได้ด้อยกว่าอู๋เหม่ย,ตอนนี้ตายไปแล้ว,แม้แต่อู๋เหม่ยเกรงว่าคงต้องได้รับโทษหนักด้วยซ้ำ.

“กลับเผ่าปู่ซือก่อน.”อู๋เหม่ยที่จ้องมองลู่อี้ผิงหายไปลับตา,ก่อนเอ่ยปากออกมา.