ห้องนอนกว้างใหญ่ ดูหรูหรา

เอเลียกระซิบ"เข้าไปดูเร็ว ข้าจะเฝ้าต้นทางให้'

ซูสือค้น

บางทีคงเพราะอาณาจักรบ่มเพาะต่ำ สัมผัสของเขาจึงเลือนรางมาก

เขาสัมผัสได้แค่ทิศทาง แต่ไม่สามารถชี้ตำแหน่งแน่ชัดได้แม่นยำ

ซูสือได้แต่ทดสอบปฏิกิริยาของระฆังโบราณ

ยิ่งไปกว่านั้น เพื่อเลี่ยงปัญหา เขาไม่สามารถทำให้ห้องเละได้ ซึ่งลดประสิทธิภาพการค้นหาอย่างมาก

ตอนนี้ มีเสียงเท้าดังขึ้น

เสียงของข้ารับใช้ดัง"องค์ราชินี"

เอเลียสูดหายใจ"โอ้ ไม่ ราชินีกลับมาแล้ว!"

นางตื่นตระหนก

การบุกเข้าห้องนอนของราชินีพร้อมผู้ชายจะถือเป็นหายนะถ้ามีคนเห็นนาง!

มันสายเกินไปที่จะออกไป

เอเลียมองรอบๆและสายตาก็หยุดที่ตู้เสื้อผ้า

"ไม่มีทางเลือกแล้ว"

"หะ?"

ก่อนซูสือจะตอบสนอง เขาก็ถูกสาวน้อยลากเข้าตู้เสื้อผ้า

ตู้เสื้อผ้าไม่เล็ก แต่ก็ยังยากที่คนสองคนจะเข้าไป พวกเขาแทบจะตัวติดกัน

เอเลียปิดประตูตู้เสื้อผ้า"เซิ่งจื่อ ท่านต้องห้ามส่งเสียง ถ้าราชินีพบเข้า ผลที่ตามมาจะเลวร้าย"

"แน่ใจนะว่าเราจะไม่ถูกพบถ้าซ่อนที่นี่?"

เอเลียกระซิบ"ไม่ต้องห่วง ฐานบ่มเพาะของราชินีเฉลี่ยๆ ตราบเท่าที่ท่านปกปิดพลังปราณไว้ดี นางจะไม่รู้"

อาณาจักรซาซินไม่ใช่อาณาจักรใหญ่โตเหมือนหลินหลาง

อาณาจักรมีขนาดจำกัด ประชากรน้อย และพวกที่มีพรสวรรค์บ่มเพาะก็ยิ่งหายาก และมักมีตำแหน่งสำคัญในกองทัพ

ดังนั้น ฮาเร็มจึงไม่สนใจเรื่องฐานบ่มเพาะ

ท่ามกลางนางสนมในฮาเร็ม ยังมีแม้แต่คนธรรรมดา และราชินีก็เป็นแค่ผู้บ่มเพาะอาณาจักรแก่นทองคำขั้นต้น

ซูสือมองรอบๆ

ตู้เสื้อผ้ามืดสลัว เต็มไปด้วยกองเสื้อผ้า ปล่อยกลิ่นหอมอ่อนๆ

นิ้วของเขาเกี่ยวชุดและส่ายหัว"ไม่คิดเลยว่าราชินีจะเปรี้ยว แซ่บขนาดนี้"

"อย่าแตะ"

เอเลียรีบคว้าชุดหรือเศษผ้ามาจากมือเขา

นี่เป็นชุดของแม่นาง ผู้ชายคนนี้กล้าแตะมันได้ไง?

เอียด

ประตูห้องนอนถูกผลักเปิด

สาวใช้วังเดินเข้ามาเป็นแถวสองแถว และหญิงสาวสูงส่งสวมชุดหลากสีก็เดินเข้ามา

"ฝ่าบาท ท่านต้องอยู่กับองค์ราชาทั้งวัน ท่านควรพักผ่อน"

"อืม"

หญิงสาวสูงศักดิ์นั่งบนเก้าอี้ คิ้วของนางเต็มไปด้วยความเศร้าหมอง นางพึมพำกับตัวเอง"สุขภาพของฝ่าบาทยิ่งแย่ลงทุกวัน"

"ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป ข้าเกรงว่า..ฮึก"

ถ้าราชาตายจริง อาณาจักรจะตกอยู่ในความโกลาหล

อาณาจักรใกล้เคียงโดยรอบเฝ้าจับตา มีทั้งปัญหาภายในและภายนอก

ภายในตู้เสื้อผ้า อารมณ์ของเอเลียก็เศร้าหมอง

ซูสือส่ายหัว

แม้กระทั่งราชินีก็ยังเริ่มกังวลเกี่ยวกับเรื่องของอาณาจักร มันดูเหมือนอาณาจักรซาซินจะถึงจุดวิกฤตแล้วจริง

แต่ไม่ช้า เอเลียก็ปาดอารมณ์ขุ่นมัวออกไป ดวงตาฉายแววมุ่งมั่น

"เพื่อท่านพ่อและประชาชน ข้าต้องเอาไข่มุกมาให้ได้เกิดจะเกิดเรื่องเลวร้าย!"

พอเห็นสายตาทิ่มแทงของนาง ซูสือก็ตัวแข็ง

สุดท้ายเขาก็จำได้ว่านางเหมือนใคร

ผมสีทอง ตาสีฟ้า ใบหน้าเกลี้ยงเกลา อ่อนโยนรและหวาน แต่ก็ดื้อรั้น

แค่ว่าหุ่นของนางดูบอบบางเล็กน้อย

"อาเธอร์เรียฉบับโลลิ?"

"อาเธอร์เรีย?"

คล้ายกันมาก!

ตอนนั้นเอง มีความวุ่นวายจากด้านนอก

พอมองผ่านรู พวกเขาก็เห็นสาวใช้ก้มหัวและพูด"ฝ่าบาท อ่างอาบน้ำพร้อมแล้วเจ้าค่ะ"

ทั้งสองมองหน้ากัน"อ่างอาบน้ำ?!"

ราชินีพยักหน้า"ถอดชุดข้า"

"เจ้าค่ะ"

สาวใช้ตอบ

ราชินีลุกขึ้นและอ้าแขน

สาวใช้ช่วยนางคลายมัดชุด และชุดวังหรูหราก็ค่อยๆถูกถอดออก เผยให้เห็นผิวขาวเนียน

ซูสือกลืนน้ำลาย

โอ้พระเจ้า นี่มันช่างดีเหลือเกิน!

ก่อนเขาจะได้เพ่งมอง ตาของเขาก็โดนมือน้อยๆปิด เสียงของเอเลียดังข้างหูเขา"อย่าแอบมองนะ!"

ซูสือพูด"ข้าไม่ได้แบอมอง ข้าถูกบังคับให้มองนะ?"

เอเลียพูดเสียงเย็น"ตาของเซิ่งจื่อแทบจะแปะอยู่บนตัวแม่ของข้าอยู่แล้ว!"

ซูสือ"..."

หลังจากนั้นไม่นาน สุดท้ายราชินีก็ถอดชุดเสร็จและก้าวลงอ่างด้านหลังฉาก

เอเลียถอนหายใจโล่งอก

ซูสือกระซิบ"จะปล่อยข้าได้หรือยัง?"

"หืม?"

จากนั้นเอเลียถึงรู้ตัว

เพราะพื้นที่คับแคบ เพื่อปิดตาของซูสือ ทั้งตัวของนางจึงแทบนอนในอ้อมกอดเขา

ถึงแม้จะมีเสื้อผ้า นางก็สามารถรับรู้ได้ถึงกล้ามแน่นๆของอีกฝ่าย

เอเลียเขินอายและพยายามถอย แต่ก็แทบสะดุดล้มออกจากตู้

ราวกับสัมผัสได้ถึงการเคลื่อนไหว มีเสียงน้ำ

ซูสือรีบดึงนางและกระซิบ"อย่าขยับ เราเกือบถูกจับได้!"

ตัวของเอเลียสั่นและแข็ง ราวกับที่่เขากอดคือท่อนไม้

อากาศเงียบสงัด

ใบหน้าสวยของเอเลียขึ้นสีแดง นางพูดตะกุกตะกัก"ท่าน อย่าทำอะไรเกินเลยนะ ระวังข้าจะบอกเหรินเอ๋อร์!"

ซูสือพูดอย่างไม่แยแส"ไม่ต้องห่วง ข้าไม่สนใจไม้กระดาน"

"ไม้กระดาน/"

เอเลียสับสน

ซูสือกวาดมองนาง

แม้องค์หญิงผู้นี้จะไม่สูง หุ่นนางก็ถือว่าสมส่วนดี

นางมีเอวบาง ขาเรียวยาว ผิวเนียนนุ่ม

แต่มีความต่างอยู่ส่วนหนึ่งระหว่างนางกับอวี่เหรินเอ๋อร์

พอตระหนักถึงสายตาของเขา เอเลียก็พลันเข้าใจและหน้าแดงก่ำ"ไร้สาระ ข้าไม่ได้ไม้กระดานนะ!"

"เหรินเอ๋อร์พูดถูกจริงๆ"!

ซูสือพูดอย่างอยากรู้"เหรินเอ๋อร์พูดว่าอะไร?"

เอเลียก้มหัว"นางบอกว่าซูเซิ่งจื่อเป็นคนมักมากและลามก"

"...ใส่ร้าย!ใส่ร้าย นางใส่ร้ายข้า!"

ซูสือไม่ยอมความ

จิ้งจอกน้อยนี่ทำลายชื่อเสียงของเขาอีกแล้ว!

ครั้งหน้าที่เจอกัน เขาต้องตีนางหน่อย!

เอเลียกัดริมฝีปาก

จริงๆแล้ว อวี่เหรินเอ๋อร์มีประโยคหลังจากนั้นอยู่

จิ้งจอกน้อยบอกว่านางชอบถูกซูสือแกล้งมาก...

"ไม่ว่าสาวคนไหนจะอยู่ข้างเจ้า นางจะต้องถูกเจ้าแกล้งไปเรื่อยๆ!"

ครึ่งชั่วโมงต่อมา เสียงน้ำด้านนอกค่อยๆหยุด

ราชินีเดินออกจากอ่างภายในการบริการของสาวใช้และเปลี่ยนเป็นชุดนอนและเข้าห้องนอนไป

ซูสือมองอยู่นานเพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีใครด้านนอก จากนั้นถึงก้าวออกจากตู้เสื้อผ้า

"มันควรปลอดภัยแล้ว เร็วเข้า'

เสียงของเอเลียดูไม่เป็นธรรมชาติ"ซูเซิ่งจื่อ ท่าน ท่านต้องปล่อยข้าก่อน"