หยูเจียวหลงโกรธ และผลที่ตามมาก็รุนแรง

ดวงตาของนางเย็นยะเยือกสลับกับเจตนาฆ่าที่กัดและเสียดแทง

ดูเหมือนจะมีแสงวาบอยู่ภายในความว่างเปล่า

หยูเจียวหลงยืนนิ่งไม่ขยับ ขณะที่หอกสีเงินแทงทะลุหน้าอกของชายในชุดคลุมมังกร!

ซูสือจับความเคลื่อนไหวใดๆ ไม่ได้เลย ราวกับท่องไปในอวกาศ ทุกอย่างเกิดขึ้นในพริบตาเดียว

บูม!

เสียงดังราวกับระเบิดดังขึ้นหลังจากนั้นไม่กี่วินาที!

เมื่อมองใบหน้าที่เย็นชา หัวใจของซูสือก็กระเพื่อม

นางสามารถทำสิ่งนี้ได้โดยอาศัยความแข็งแกร่งทางร่างกายของนางล้วนๆ?

นี่คือพลังของนักบุญตะวันออก มังกรฟ้า?

เป็นไปได้มากว่าแม้แต่คนที่แข็งแกร่งอย่างเฉินหวังฉวนก็ไม่สามารถหลบได้

บนบัลลังก์ ชายในชุดคลุมมังกรไม่ขยับเขยื้อนแม้แต่น้อย

ภายใต้ลมหอก เสื้อคลุมมังกรสีม่วงฉีกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย ม่านลูกปัดหลุดออกจากหัวของเขา และไข่มุกหยกสีทองก็กระจัดกระจายอยู่บนพื้น

อย่างไรก็ตาม ขณะที่พวกเขาเฝ้าดูเหตุการณ์ตรงหน้า ทั้งคู่ก็ตัวแข็งทื่อ

ภายใต้เสื้อคลุมมังกรที่งดงามนั่นคือโครงกระดูก!

ชายผู้แข็งแกร่งที่พูดด้วยน้ำเสียงอันทรงพลังเมื่อครู่นี้ ตอนนี้กลายเป็นโครงกระดูกไร้เนื้อไปแล้ว!

หอกสีเงินเสียบอยู่ระหว่างกระดูกหน้าอกของเขา และดวงตากลวงโบ๋ของเขาก็จ้องมองมาที่ทั้งสองคน

คิ้วแหลมของหยูเจียวหลงพันเข้าหากัน

ไม่น่าแปลกใจที่นางรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติตอนที่หอกโดน ผู้ชายคนนี้ตายแล้ว

ซูสือรู้สึกตัวและพูดด้วยความงุนงงว่า

“ดูเหมือนว่าเราจะยังอยู่ในภาพมายา!”

ภาพนั้นฉายซ้ำในใจของเขา

ทั้งสองคนน่าจะเข้าสู่ภาพมายาตั้งแต่วินาทีที่พวกเขาเปิดประตูวังเข้ามา

ทุกสิ่งที่พวกเขาเห็นเป็นของปลอม

หลังจากเดินผ่านทางเดินยาวและเข้ามาในวัง หยูเจียวหลงก็ตกอยู่ในภาพมายาที่สอง!

กล่าวอีกนัยหนึ่ง

พวกเขายังไม่ตื่นจริงๆ!

ซูสือเคร่งขรึม

แม้ว่าเขาจะมีกายทองคำ แต่เขาก็ยังต้องใช่พลังปราณเพื่อกระตุ้นมัน

ปีศาจนี้มีความสามารถในการสร้างภาพมายา และเมื่อรวมกับค่ายกลสะกดพลังปราณ มันเกือบจะไร้เทียมทานแล้ว!

“ไม่แปลกใจเลยที่สัตว์อสูรข้างนอกไม่เข้ามา เพราะมันไม่จำเป็นสักนิด”

เมื่อเทียบกับเมืองที่เต็มไปด้วยสัตว์อสูร วังอันหรูหราแห่งนี้เป็นสถานที่แห่งความตายอย่างแท้จริง!

เมื่อตระหนักถึงความหนักหน่วงของสถานการณ์ตรงหน้า หยูเจียวหลงจึงถามว่า “แล้วเราควรทำอย่างไรกันดี?”

ทั้งวิญญาณและพลังปราณของนางถูกจำกัด แม้แต่คนที่แข็งแกร่งและอันตรายอย่างนางก็ยังอยู่บนเส้นด้าย

นางอดไม่ได้ที่จะมองซูสือ

ความคิดของซูสือเปลี่ยนไป

“ถ้าเราใช้หินมาสร้างค่ายกลและพยายามต่อต้านมัน เราอาจจะสามารถใช้พลังปราณของเราได้ชั่วคราว”

“แต่ตอนนี้ ข้าใช้แหวนมิติไม่ได้ด้วยซ้ำ ดังนั้นจึงไม่มีทางเอาหินประหลาดพวกนั้นออกมาได้”

"ยกเว้น ……"

สายฟ้าแลบแวบเข้ามาในความคิดของเขา และเขาถามว่า “นักบุญหยู ท่านสัมผัสได้ถึงการมีอยู่ของหอกเงินหรือไม่?”

“หอกเงิน?”

หยูเจียวหลงกำมือขวาแน่นและร่องรอยของความตกใจฉายผ่านดวงตาของนาง

“น่าแปลกที่มันอยู่ในมือของข้า?”

หอกเงินเป็นอาวุธศักดิ์สิทธิ์ที่นางบ่มเพาะด้วยชีวิตของนาง และมีความเชื่อมโยงกับสายเลือดของนางมาช้านาน ดังนั้นความรู้สึกแบบนี้จึงไม่สามารถปิดกั้นได้ด้วยมนตร์มายา

ในขณะนี้ หอกเงินติดอยู่ที่หน้าอกของโครงกระดูกอย่างชัดเจน

อย่างไรก็ตาม นางรู้สึกได้อย่างชัดเจนว่าหอกยังคงอยู่ในมือของนาง!

ซูสือพยักหน้าและพูดว่า “ดูเหมือนว่าการเคลื่อนไหวทั้งหมดนั้นเป็นเพียงภาพมายาและไม่สามารถส่งผลกระทบต่อความเป็นจริงได้เลย”

หยูเจียวหลงคิดตาม “แล้วไงต่อ?”

ซูสือยิ้ม"งั้นท่านก็ต้องฆ่าข้า"

หยูเจียวหลงตัวแข็ง"เจ้าพูดว่าไงนะ?"

นางสงสัยว่าตัวเองหูฝาด

ซูสืออธิบาย"ในเมื่อท่านใช้พลังปราณไม่ได้ ทางเดียวที่จะทำลายภาพมายาก็คือกลายเป็นคนตาย"

แม้กระทั่งภาพมายาที่แข็งแกร่งสุดก็ไม่สามารถได้ผลกับคนตาย

ตราบเท่าที่จิตสำนึกคิดว่าพวกเขาตาย พวกเขาจะเป็นอิสระจากภาพมายา

เสียงของหยูเจียวหลงเปลี่ยนไป"แต่...ถ้าเจ้าตายจริงละ?"

ซูสือส่ายหัว"ถ้าท่านโจมตีข้าในอาณาจักรมายา มันจะไม่ส่งผลต่อข้าจริงๆ"

นี่ไม่ใช่การเดิมพัน เขามั่นใจ

ไม่มีภาพมายาที่สมบูรณ์แบบในโลกนี้

ซูสือเห็นถึงจุดบอด

หยูเจียวหลงยังลังเล

ซูสือเร่ง"เอาเลย มันจะยิ่งแย่ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับร่างกายจริงของเรา"

ต่อให้เป็นภาพมายา ก็ไม่มีใครอยากประสบกับความตาย

แต่นี่คือทางเดียวที่จะได้สติ

หยูเจียวหลงเงียบ"เจ้าแน่ใจนะ?"

ซูสือพยักหน้า"ข้าแน่ใจ"

'ได้"

หยูเจียวหลงเดินไปที่บัลลังก์และดึงหอกเงิน

แต่แทนที่จะเล็งใส่ซูสือ นางกลับด้านมันและเล็งใส่หัวใจตัวเอง

ซูสือตัวแข็ง"นักบุญหยู นี่.."

หยูเจียวหลงสงบ"ข้าคิดว่าครั้งนี้ข้าจะเชื่อเจ้า"

โดยไม่รอให้ซูสือตอบสนอง หอกเงินแทงหน้าอกนางอย่างแรง!

ปราณหอกฉีกผ่านอวัยวะทั้งห้าและเส้นชีพจร

หอกเงินกับชีวิตนางเชื่อมต่อกัน และตอนนี้ผลสะท้อนกลับก็รุนแรงจนฉีกกระชากวิญญาณนาง!

เลือดของหยูเจียวหลงพุ่งอย่างแรง ความเจ็บปวดทำให้ตัวนางกระตุก แต่มุมปากกลับฉีกยิ้มกว้าง

"แม้ปราณเย็นจะกัดกินกระดูก แต่เลือดข้ายังร้อน"

เกิดเสียงตุบ

ตัวของนางล้มลงพื้น

ลมหายใจขาดหาย ไม่มีชีวิตในตัวนาง

พอมองดวงตาหม่นแสง ซูสือก็กลืนน้ำลาย

แม้มันจะเป็นแค่ภาพมายา แต่ความเจ็บปวดกับความกลัวทั้งหมดเป็นของจริง

จะมีสักกี่คนในโลกที่มีความกล้าเช่นนี้?

"นักบุญหยูจิตใจแกร่งกล้าจริงๆ!"

วินาทีต่อมา ทุกอย่างด้านหน้าของเขาพลันเลือนราง

ซูสือลืมตาอีกครั้ง

เขาเห็นว่าฉากรอบตัวเขาเปลี่ยนไป

ฝุ่น ใยแมงมุม

โถงที่เคยหรูหรากลายเป็นสกปรก

ลมหวีดหวิวในหู ราวกับเขาอยู่ในถ้ำใต้ดินเย็นเฉียบ

หยูเจียวหลงยืนข้างเขา ใบหน้านางเย็นชา

ซูสือถอนหายใจโล่งอก

แม้เขาจะรู้ว่ามันคือภาพมายา ฉากการตายก็สมจริงจนใจสั่น

พอมองรอบๆ

ทั้งสองก็พบว่าตัวเองติดอยู่กับใยแมงมุม

และก็มีสิ่งมีชีวิตน่ากลัวห้อยโหนอยู่ด้านหน้า!

ตัวขนาดใหญ่ของมันแทบเต็มทั้งโถง ขายาวทั้งแปดเกาะกุมใยแมงมุม และปากใหญ่ก็มีน้ำลายไหล

บนใบหน้าคล้ายมนุษย์ มีดวงตาโตข้างเดียว ซึ่้งกำลังจับจ้องทั้งสอง

สีในดวงตามันมีหลากสี

"ปีศาจแมงมุมหน้ามนุษย์"

ซูสือขมวดคิ้ว"พรสวรรค์สายเลือดมันคือภาพมายา มันน่าจะเป็นตัวที่ลากเราเข้าภาพมายา"

ทั้งสองถูกใยแมงมุมรัดไว้แน่น ถ้านานกว่านี้อีกหน่อย ทั้งสองน่าจะโดนกินไปแล้ว!

หยูเจียวหลงมองมันอย่างเย็นชา

ตอนแรก มันทำให้นางรู้สึกเจ็บปวดจากปราณเย็น และจากนั้นก็บังคับให้นางต้องแทงตัวเองด้วยหอกเงิน

ทั้งหมดนี้ทำให้นางโกรธจนเลือดขึ้นหน้า

หอกเงินในมือนางสั่นเบาๆ และ(กงชี่)ปราณที่นางสูดเอาเข้าร่างกายก็ฉีกใยแมงมุม

ร่างเพรียวของนางลอยในอากาศ

หยูเจียวหลงโน้มตัวลง หดเอว สูดหายใจ และหอกเงินก็ส่งเสียงแหลมบาดหู

"เต๋าหอกระดับสอง"

"เทพทะยาน"

บูม!

หอกเงินหมุนควงและปราณก็เหมือนคลื่น

ราวกับพายุหมุน มันแทงใส่ตาข้างเดียวอย่างแรง!

ความเกลียดชังทั้งหมดรวมในการโจมตีนี้!

**กงชี่คือปราณที่เกิดจากการสูดเอาอากาศที่มีปราณปะปนเข้าไป**