อวิ๋นฉีหลัวมองซูสือตาค้าง

เขาลอยกลางอากาศ มีไฟสีฟ้าครามแผดเผา และตัวอักษรลึกลับลอยรอบ แผ่กลิ่นอายลี้ลับ

เห็นได้ชัดว่าเขากำลังบ่มเพาะ

ความลี้ลับของวิชานี้ไม่ได้ด้อยกว่าวิชาเทพขุมนรก

แต่จุดสนใจของอวิ๋นฉีหลัวไม่ได้อยู่ที่มัน

"เขาหุ่นดีไปไหม?"

ซูสือมักสวมชุดขาวตัวโตราวกับเขาเป็นนักปราชญ์ นางไม่คิดเลยว่าหุ่นของเขาจะล่ำขนาดนี้!

กล้ามของเขาสวยได้รูป ขนาดเส้นเลือดก็ยังลากเป็นเส้นสวยเหมือนมังกร

เขาแผ่เสน่ห์รุนแรงออกมา

แก้มของอวิ๋นฉีหลัวเปลี่ยนเป็นสีแดงทันทีและนางก็รีบเบือนหน้าหนี ไม่กล้ามองเขา

"ข้าแค่ห่วงว่าเขาจะเกิดอะไรขึ้น แค่นั้น"

นางให้ข้ออ้างกับตัวเอง

หลังผ่านไปนานเท่าไรไม่รู้ ไฟค่อยๆดับ ผนึกโบราณบนตัวซูสือหายไปขณะที่เขาตกลงมา

อวิ๋นฉีหลัวรีบพุ่งไปคว้าตัวเขา

นางเห็นว่าดวงตาของซูสือปิดสนิท คิ้วขมวด ราวกับเขาอยู่ในอาการโคม่า

นางส่งพลังปราณไปตรวจสอบเขา จากนั้นก็ถอนหายใจ

เขาไม่ได้บาดเจ็บสาหัส

กลับกัน เส้นชีพจรของเขาเหมือนหยก รากปราณกับกระดูกสมบูรณ์แบบ พลังปราณเหมือนแม่น้ำ และร่างกายก็ดีกว่าเดิมหลายเท่า!

สิ่งเดียวคือการพัฒนานั้นเร็วเกินไป ส่งผลให้จิตใจเขาสับสน

มันจะไม่เป็นไรเมื่อเขาตื่น

".."

พอมองซูสือที่อยู่ในอ้อนแขนนาง นางก็ปฏิเสธที่จะปล่อยเขา"ข้าควรทำยังไงดี!"

ซูสือกำลังฝัน

เขาฝันว่าเขาตกอยู่ในเตาหลอมเม็ดยาเทพสววรรค์และถูกเผาด้วยไฟร้อนแรง

หลังผ่านไปนานเท่าไรไม่ณู้ ไฟก็ดับ

ตัวของเขาร้อนแผดเผา เขารู้สึกไม่สบายตัวเหมือนมีไข้สูง

แต่เขาพลันพบว่ามีสัมผัสเย็น ราวกับเขาพบน้ำแข็งในทะเลทราย

ในความพร่ามัว ซูสือลืมตาและพบว่าเขาถูกคนหนึ่งกอดไว้

"ชิงเอ๋อร์รึ?"

เขาคิดถึงนางเป็นคนแรก และจากนั้นก็หมดสติไป

มันเป็นรุ่งสาง

ซูสือลืมตา สมองของเขาใสโล่งและก็ยืดตัวอย่างสบาย

"ฮ้าว!"

พลังของเคล็ดวิชานี้เหนือจินตนาการ

เขามีร่างกายระดับศักดิ์สิทธิ์ขั้นสมบูรณ์ รากปราณกับกระดูกไร้ที่ติ แต่เคล็ดบ่มเพาะนี้ก็ยังพัฒนาร่างกายเขาไปอีกครั้ง

มันราวกับเส้นชีพจรของเขาถูกหลอมละลายเป็นหยก!สิ่งที่สำคัญสุดคือทุกการโคจรของวิชานี้จะมาพร้อมพลังที่สูงล้ำ

พลังมันเกินบรรยาย!

"สามร้อมแต้มหายไป และนี่แค่วัฏจักรแรก"

มุมปากของซูสือยกขึ้น

ศักยภาพของเขาไร้ขีดจำกัด!

ทันใดนั้น เขาก็ได้กลิ่นบางอย่างและดมฝุดฝิด

"กลิ่นนี่ กลิ่นดีมาก.."

เขาหันไปมอง และสีหน้าก็แข็งค้าง

"ฝ่า ฝ่าบาท?'

เขาเห็นอวิ๋นฉีหลัวนอนข้างเขา ใบหน้านางแดงระเรื้อ เสื้อผ้ายับย่น ดวงตานางกำลังจับจ้องเพดาน

หนังศีรษะของซูสือชาด้าน

หลังมองรอบๆ เขาก็พบว่ามันเป็นห้องเขา

"ฝ่าบาท ท่านทำอะไรกับผู้น้อย?"

เขาคว้าผ้าห่มและขดอยู่ตรงมุม"ข้าไม่ได้สำส่อน ต่อให้ท่านได้ตัวข้า.."

"เงียบ!"

อวิ๋นฉีหลัวกัดฟัน"มันเห็นได้ชัดว่าเจ้าคือคนที่ไม่ยอมปล่อยข้า!"

พอคิดถึงสิ่งที่เกิดคืนก่อน นางก็อยากขุดหลุมหนี

นางอยากวางเขาบนโซฟาและออกไป แต่นางไม่รู้ว่าชายคนนี้ฝันถึงอะไร มือกับเท้าของเขาไม่ยอมปล่อยนางไปเลย

หัวใจนางเต้นกระหน่ำอย่างตื่นตระหนก แต่นางไม่สามารถใช้พลังบ่มเพาะได้ นับประสาอะไรกับการดิ้นให้หลุด

นางเหมือนท่อนซุงแข็งๆ ถูกซูสือกอดไว้ทั้งคืน

"คนสารเลว!"

อวิ๋นฉีหลัวอายและโกรธมาก

นางคือเจ้าแห่งขุมนรก มารสูงสุด ผู้เข่นฆ่าคนนับไม่ถ้วน เย็นชาและโหดเหี้ยม!

นางจะหลับหนอนกับผู้ชายคนนี้ได้ไง?

ถ้าเรื่องนี้หลุดไป นางจะเอาหน้าไปไว้ไหน?

ซูสือเกาหัว"แต่นี่คือห้องของข้า ทำไมฝ่าบาทถึงมาที่นี่?"

อวิ๋นฉีหลัวหยุดหายใจ

".."

"แค่ก แค่ก ข้าสังเกตเห็นการเคลื่อนไหวในห้อง ข้าเลยมาตรวจสอบ ใครจะไปคิดว่าเจ้าจะบ้ากาม?"

ซูสือนึกถึงคืนก่อน"หรือว่าน้ำแข็งนั่นจะเป็นจักรพรรดินีมาร?!"

พอคิดแบบนี้ เขาก็รีบลุก"ผู้น้อยล่วงเกินท่าน หวังว่าฝ่าบาทจะให้อภัย!"

อวิ๋นฉีหลัวสะบัดหน้าหนี"เจ้า เจ้าสวมเสื้อผ้าก่อนเถอะ'

ซูสือรีบแต่งตัว แต่ก็พบว่าอวิ๋นฉีหลัวหายไปแล้ว

เสียงเย็นชาของนางดังผ่านอากาศ

"ข้าจะกลับสำนักแล้ว ถ้าเจ้ากล้ากระจายเรื่องนี้ ข้าจะฆ่าเจ้าด้วยมือข้าเอง!"

ห้องกลับสู่ความเงียบ

ซูสือมองผ้าปูเตียงที่เละเทะ

เขานอนกับจักรพรรดินีมารจริงๆ?

และยังมีชีวิต?

ด้านนอกห้อง

อวิ๋นฉีหลัวพิงกำแพง ปิดหน้าร้อนๆของนาง และใจก็เต้นกระหน่ำ

"นี่จะไร้สาระเกินไปแล้ว!"

ตลอดทั้งคืน ซูสือไม่ปล่อยนางเลย

.......

ซูสือนั่งเท้าคาง และมองอย่างเหม่อลอย

"ข้านอนกับจักพรรรดินีมารจริงเหรอ?"

แม้มันจะไม่ใช่'การนอน'อย่างที่คิดกัน แต่ก็ถือว่านอนร่วมเตียงเดียวกัน

"พอนางสงบ นางจะต้องฆ่าปิดปากข้าแน่!"

ซูสือตัวสั่น

เขาเริ่มคิดอย่างจริงจังว่าเขาควรหนี

ก็อก ก็อก

ตอนนั้น เสียงเคาะประตูดังขึ้น

ซูสือสำรวมตัว"เข้ามา"

"ท่านแม่ทัพ แม่ทัพเมืองเฉียนหยางมาขอเข้าพบขอรับ'

"แม่ทัพเมืองเฉียนหยาง?"

ซูสือคิดสักพัก นึกถึงเฉาเจียที่แขนขาดในเมืองอวี่หลิน

"ทำไมเขาถึงมาที่นี่?ให้เขาเข้ามา"

"ขอรับ"

หวู่หมางถอยไป

วินาทีต่อมา เฉาเจียก็เข้ามา ตามด้วยคนหลายคนที่ถือกล่อง

"มา มา วางไว้ที่นี่"

ซูสือตกตะลึง"แม่ทัพเฉา ท่านกำลังทำอะไร?'

เฉาเจียยิ้ม"แม่ทัพซู ไม่เจอกันนาน ข้าเลยคิดถึงท่าน ข้าเลยเอาของขวัญมาจากเมืองเฉียนหยาง"

ข้ารับใช้เปิดกล่อง ซึ่งเต็มไปด้วยหินปราณขั้นสูง

ซูสือพูด"นี่คือของขวัญที่ท่านพูดถึง?ดินแดนในเมืองเฉียนหยางอุดมสมบูรณ์จริงๆ..."

"แม่ทัพซูต้องพูดเล่นแน่ๆ มันก็แค่เรื่องเล็กน้อย"

เฉาเจียถูมือด้วยรอยยิ้ม

นี่ไม่ใช่ของเล็กน้อยเลย

นี่แทบจะเป็นการสะสมทั้งปีของเขา!

มันเป็นการโกหกที่บอกว่านี่เรื่องน้อย

แต่เขาทำอะไรไม่ได้ เพราะเขาได้ตอแยซูสือเข้า

เขาคิดว่าอีกฝ่ายคือชายที่ผงาดได้เพราะภูมิหลัง แต่ไม่คิดว่าในเวลาไม่กี่เดือน เขาจะทะยานสู่จุดสูงสุด!

พรสวรรค์ระดับศักดิ์สิทธิ์ขั้นสมบูรณ์!แถมจักรพรรดินีมารยังคอยตามปกป้องเป็นการส่วนตัว!

ใครในโลกนี้จะทัดเทียมเขาได้?

ถ้าอีกฝ่ายคิดแก้แค้น...

เฉาเจียตัวสั่น

เขากลัว!