การประมูลจบลงแล้ว
ผู้คนแยกย้ายกัน
หลังจากผ่านไปนาน ประตูห้องแขกกิตติมศักดิ์บนชั้นหนึ่งก็เปิด
ซูสือเดินเอามือไพล่หลังออกไป
อวี่เหรินเอ๋อร์สวมผ้าคลุมหน้า หัวก้มต่ำ การก้าวเดินดูเงอะงะ
“นี่น่าอายมาก’
นางร้องไห้ไม่ออก
ตอนนางคิดถึงสิ่งที่เกิด นางก็อยากหารูบนพื้น
ใครจะไปคิดว่าบ่วงอสูรจะสามารถจำกัดพลังปราณของคนนอกได้?
พอมองแผ่นหลังซูสือ นางก็กัดริมฝีปาก และหน้าแดง
คนชั่ว!
เขาหัวเราะข้า แถมยังฉวยโอกาสรังแกข้าด้วย!
หางของข้าโดนบีบอีกแล้ว ครั้งนี้ข้าคงแต่งงานไม่ได้แล้วจริงๆ ฮึก ฮึก
หัวใจของนางเต็มไปด้วยความเศร้าและโกรธ
นางเดินออกตึกไป่เฟิง
เฉาเจียกำลังยืนรออยู่
ตอนเขาเห็นทั้งสองออกมา เขาก็รีบทักทายด้วยรอยยิ้ม”แม่ทัพซู ครั้งนี้ท่านได้ของที่ชอบไปหรือไม่?”
ซูสือพยักหน้า”ถ้ามีการประมูลอีกในอนาคต โปรดบอกให้ข้ารู้ด้วย”
“ไม่ต้องห่วงขอรับ!”
หน้าอกของเฉาเจียเต้นแรก’ถ้ามีของดี ข้าจะต้องติดต่อแม่ทัพซูแน่นอน”
ซูสือยิ้ม”ขอบใจท่านมาก”
“ท่านก็พูดเกินไป’
เฉาเจียพูดอย่างกระตือรือร้น”ในเมื่อท่านอยู่ในเมืองเฉียนหยางแล้ว ทำไมไม่อยู่พักต่ออีกสักสองสามวันและอาศัยในบ้านข้าละถ้าท่านไม่ถือสาอะไร?”
ซูสือเหลือบมองอวี่เหรินเอ๋อร์และส่ายหัว”ข้ามีธุระต้องทำ ข้าจะกลับมารบกวนแม่ทัพเฉาครั้งหน้าแล้วกัน”
เฉาเจียมองเขาและหัวใจก็เหมือนกระจกใส
“งั้นก็ดูแลตัวเองด้วย แม่ทัพซู”
“แม่ทัพเฉา ดูแลตัวเองด้วย”
พอมองแผ่นหลังทั้งสองที่ยิ่งห่างไกลขึ้น หินบนบ่าของเฉาเจียก็เหมือนถูกยกออก
แม้จะเป็นแม่ทัพเหมือนกัน แต่สถานะพวกเขาต่างกันมาก
ตอนแรก เฉาเจียไม่น่าจะทะลวงผ่านอาณาจักรแก่นทองคำไปได้ชั่วชีวิต และการเป็นแม่ทัพเมืองเฉียนหยางก็คือจุดสูงสุดของชีวิตเขาแล้ว
แต่ทว่า ซูสือมีศักยภาพและพรสวรรค์ไร้ขอบเขต เขาจะไม่ถูกจำกัดอยู๋ที่ภูมิภาคตะวันตกเฉียงใต้
เขาอาจสามารถปกครองทั้งสำนักยักษ์มารขุมนรกได้ในอนาคต!
เขากดดันมากพออยู่ร่วมกับคนแบบนี้
ตอนนี้ สาวใช้ของหอเดินมา”แม่ทัพเฉา นี่คือเงินสำหรับของที่ที่านแม่ทัพซูประมูลเจ้าค่ะ…”
เฉาเจียโบกมือ”ก็แค่หินปราณขั้นสูงยี่สิบก้อน ช่างมัน”
รายรับที่เขาสมควรจะได้น่าจะมากเกินยี่สิบก้อน แต่ครั้งนี้ เพราะการเข้าร่วมของซูสือ แขกเลยไม่กล้าประมูลกัน และเขาก็เสียเงินไปเยอะทางอ้อม
“ไม่ มันไม่ใช่…”
สาวใช้หยิบเอาหยกที่เปล่งแสงเจิดจ้าออกมาและกลืนน้ำลาย”แม่ทัพซูมอบไขกระดูกทองคำให้ท่านด้วยเจ้าค่ะ”
เฉาเจียตกตะลึง
หลังเงียบไปนาน เขาก็พูดขึ้น”ไปบอกหอการค้า ในอนาคต ถ้าพวกเขาหาไฟแบบนี้เจอ จงเก็บทุกอย่างไว้ให้ข้า!”
“เจ้าค่ะ!’
“แม่ทัพซู…ใจใหญ่นัก!”
“แม่ทัพซู รอเดี๋ยว!”
ทั้งสองไปได้ไม่ไกลก็มีเสียงเรียกจากด้านหลัง
ทั้งสองมองกลับและเห็นหลี่หยูเดินมา
อวี่เหรินเอ่อร์ก้าวถอยเงียบๆ
ด้วยเหตุผลบางอย่าง นางไม่ชอบผู้ชายคนนี้
หลี่หยูเดินมาและถาม”แม่ทัพซูกำลังจะกลับบ้านหรือ?”
ซูสือขมวดคิ้ว”มีอะไรรึ?”
หลี่หยูยิ้ม”ในเมื่อท่านมาแล้ว ทำไมท่านไม่ไปจวนสกุลหลี่และให้ข้าสร้างความบันเทิงให้ท่านสักหน่อยละ?”
“ไม่จำเป็น”
ซูสือไม่สนใจจะคุยกับเขา
หลี่หยูเห็นเช่นนี้และรีบพูด”แม่ทัพซู ข้าเองก็มีงานอดิเรกเหมือนกับท่าน!”
ซูสือตกตะลึง”งานอดิเรกแบบเดียวกัน?”
“ข้าหมายถึงบ่วงอสูรนั่น”
“สิ่งนั้น…ฮี่ๆๆ ท่านรู้ใช่ไหมว่าข้าหมายความว่าอย่างไร ที่นั่นข้ามีของดีมากมาย ทำไมแม่ทัพซูไม่ไปร่วมสนุกับข้าหน่อยละ”
หลี่หยูยิ้ม
ซูสือดูเหมือนจะคิดอะไรได้”หมายความว่า…”
หลี่หยูมองรอบๆ ลดเสียงลงและพูด
“แน่นอนว่าต้องเป็นทาสคนนอกนะสิ!”
อวี่เหรินเอ๋อร์ตัวสั่นเบาๆ
คนนอกมีลักษณะพิเศษ และคนรวยบางคนก็ชอบเก็บทาสเช่นนี้ไว้เล่นสนุก
แต่จุดจบพวกเขามักน่าสังเวชมาก
“พี่ชายซูสือ..”
อวี่เหรินเอ๋อร์คว้าชายเสื้อเขาเงียบๆ
ซูสือเงียบไปชั่วขณะ จากนั้นก็พยักหน้า”ดี นายน้อยหลี่ โปรดนำทางด้วย”
หลี่หยูมีความสุขมากและรีบพูด”ทางนี้ขอรับ!”
ถ้าเราสามารถตีสนิทซูสือได้ มันจะเหมือนมีโชคตกใส่หัวตระกูลหลี่!
เราต้องดูแลเขาให้ดี!
หลี่หยูตัดสินใจเงียบๆ
จวนตระกูลหลี่
หลี่หยูผลักเปิดประตูและตะโกน”แม่ทัพซูมาถึงนี่ ทำไมยังไม่เสนอหน้ามาต้อนรับเขาอีก?”
ทุกคนในจวนตกใจ
หลี่ซุน ผู้นำตระกูลหลี่รีบก้าวออกมา
“แม่ทัพซู?”
พอเห็นหนุ่มหล่อชุดขาว หลี่ซุนก็ใจเต้น
ซูสือ?
อัจฉริยะในตำนานผู้นั้น?!
มหาเทพเช่นนี้ทำไมถึงมาที่นี่!
หลี่หยูหน้าแดงและพูดด้วยใบหน้าภาคภูมิใจ
เขาสามารถเชิญซูสือมาที่บ้านได้ ซึ่งมอบความดีความชอบให้เขา!
ซูสือไม่คิดจะทักทายทุกคน และพูดตรงๆ”ไหนนายน้อยหลี่บอกว่ามีของดี?พาข้าไปดูก่อนสิ”
หลี่หยูนำพวกเขาไปส่วนหลัง
ตอนพวกเขาเข้าห้องไป พวกเขาก็เห็นแม่กุญแจสีดำบนประตู
หลี่หยูหยิบกุญแจออกมา เปิดประตูและก้มหัว”เชิญก่อนเลย แม่ทัพซู”
เขาเดินเข้าห้องไป
พอมองฉากตรงหน้าเขา ซูสือก็ถอนหายใจ
มันเป็นอย่างที่เขาคิดจริงๆ
มีคนนอกหลายคนถูกขังที่นี่ กำลังหอบหายใจและกำลังจะตาย พอมองบาดแผลพวกเขา พวกเขาควรโดนทรมานมามาก
หลี่หยูยิ้ม”ช่วงนี้จักรวรรดิเข้มงวดมาก ข้าต้องพยายามอย่างมากเพื่อให้ได้สิ่งเหล่านี้มา แม่ทัพซูสามารถเลือกใครที่ท่านชอบไปก็ได้”
ซูสือถาม”นี่คือทั้งหมดแล้วหรือ?”
หลี่หยูยักไหล่”พวกก่อนหน้านี้ตายไปหมดแล้ว.”
อวี่เหรินเอ๋อร์ตัวสั่นเล็กน้อยและพูดเสียงต่ำ”พี่ชายซูสือ ข้าอยากฆ่าคนคนนี้”
ซูสือไม่พูด หมุนตัวและเดินออกห้องไป ทิ้งทั้งสองคนไว้ด้านหลัง
พอมองประตูห้องที่ปิดสนิท หลี่หยูก็เกาหัวอย่างสับสน”แม่ทัพซู นี่…”
“อา คนนอกรึ?”
“อ้ากกก!”
ด้านนอกห้อง
ซูสือยืนเฝ้าหน้าประตู
พอมองเสียงร้องน่าสมเพชข้างในห้อง ลำคอของหลี่ซุนก็แห้งผาด”แม่ทัพซู นี่คืออะไร?ทำไมมันถึงฟังเหมือนเสียงของหยูเอ๋อร์?”
“ไม่ต้องห่วง ท่านจะไม่ได้ยินมันอีกแล้ว”
“หือ?”
ครึ่งก้านธูปต่อมา เสียงร้องก็หยุดลง
ประตูห้องเปิด อวี่เหรินเอ๋อร์เดินออกมา ใบหน้าของนางไร้อารมณ์
ซูสือถาม”พรรคพวกของเจ้าอยู่ไหน?”
อวี่เหรินเอ๋อร์พูดเสียงต่ำ”พวกเขามุ่งมั่นที่จะตายและข้าก็สนองให้พวกเขาไปแล้ว”
“หยูเอ๋อร์?!”
พอเห็นฉากน่าสังเวชภายในห้อล หลี่ซูนก็แทบคลั่ง ชี้นิ้วที่สั่นไม่หยุดใส่ทั้งสอง”เจ้า เจ้าฆ่าลูกชายข้า!”
อวี่เหรินเอ๋อร์พูดเสียงเย็น”แล้วลูกชายเจ้าฆ่าคนไปกี่คนละ?”
หลี่ซูนดาแดงก่ำ”แต่มันคือเผ่าคนนอก!ชีวิตของคนนอกไม่มีค่าอะไร พวกมันจะมาเทียบกับหยูเอ๋อร์ของข้าได้ยังไง!”
อวี่เหรินเอ๋อร์ตกตะลึง
ใบหน้าของนางซีด หน้าอกกระชับ ตัวสั่นเล็กน้อย
นางอยากพูดบางอย่าง แต่ไม่มีคำพูดออกมา
ซวบ!
ปราณดาบตวัดออกไป
หัวของหลี่ซุนบินขึ้นฟ้า
ซูสือสะบัดดาบน้ำแข็งเขียวและพูดเสียงเย็น”ไม่ต้องไปฟังคำพูดไร้สาระของเขา เจ้ามีค่าต่อข้ามาก”
Copyright © 2025 xxxxx.com, All Right Reserved