“ถูกล้อม?”
ดามัวร์สับสน”หมายความว่ายังไง”
เหล่าทหารและขุนนางเองก็สับสน
ทหารกลืนน้ำลาย”ฝ่าบาทควรไปดูด้วยตัวเองจะดีกว่า”
ดามัวร์ยืนขึ้น รีบเดินออกโถงไปพร้อมเหล่าขุนนาง
พอถึงกำแพงเมือง ทุกคนก็เงียบ
พวกเขาเห็นกองทัพนับหมื่น!
ทั้งหมดสวมชุดเกราะดำ ใบหน้าปกคลุมด้วยหมวกเหล็กชั้นดี เผยให้เห็นเพียงดวงตาคู่ไร้อารมณ์
พวกเขาหายใจพร้อมกัน และไอสังหารก็ปกคลุมฟ้าดิน!
เหล่าทหารที่เฝ้าเมืองต่างขาอ่อนแรง
ทหารเกราะดำเหล่านี้เหมือนอสูรโบราณ ให้ความรู้สึกแข็งแกร่งจนน่าขนลุก!
“นี่ นี่มันอะไร?”
ดามัวร์ได้สติ”หรืออาณาจักรอื่นอยากทำสงครามกับอาณาจักรโม่เฉินของข้า?’
แต่อาณาจักรไหนในโอเอซิสที่มีกองทัพน่ากลัวเช่นนี้?
ไม่ต้องพูดถึงฐานบ่มเพาะ แค่ดูจากไอสังหาร คนเหล่านี้ดูเหมือนจะคลานออกมาจากภูเขาศพ!
“ข้าเกรงว่าจะไม่ใช่อาณาจักรในละแวกนี้”
กั๋วซือกลืนน้ำลาย”ฝ่าบาททรงมองสัญลักษณ์บนเกราะให้ดีๆ…”
ดามัวร์เพ่งมอง
เขาพบเห็นขนนกสีทองเจิดจ้าสลักบนหน้าอกซ้ายของเกราะดำ!
“ขนนกฟีนิกส์!”
“หลินหลาง มันเป็นกองทัพของหลินหลาง!”
ใบหน้าของดามัวร์ซีด เหงื่อไหลหยด
จักรพรรดินีหลินหลางกำลังจะโจมตีอาณาจักรโม่เฉินจริงๆ?!
ตอนนั้นเอง ทหารเกราะดำพลันแหวกทาง
แม่ทัพขี่สัตว์อสูรหน้าตาดุร้ายค่อยๆเดินมาด้านหน้า
เกราะสีเงินของเขาสะท้อนแสงแดดระยิบระยับ ร่างของเขาแข็งแกร่ง แรงกดดันมหาศาลพรั่งพรูออกมาเหมือนขุมนรก!
“อาณาจักรสวรรค์?!”
หนังศีรษะของกั๋วซือคันยุบยิบ
ทหารเกราะดำนับหมื่นเหล่านี้ ควบคู่กับยอดฝีมืออาณาจักรสวรรค์จะสามารถทำลายอาณาจักรโม่เฉินได้ในพริบตา!
เขารีบขยับไปข้างดามัวร์ เตรียมพาองค์ราชาหลบหนี!
แม่ทัพเกราะเงินมองกำแพงเมือง เสียงเย็นชาดังสะท้อนในอากาศ
“ข้าคือแม่ทัพเว่ยซู แม่ทัพใหญ่แห่งหลินหลาง”
“การจับกุมอ๋องซูโดยไม่ได้รับอนุญาตของอาณาจักรโม่เฉินถือเป็นการยั่วยุและประกาศสงครามต่อจักรวรรดิหลินหลาง!”
“พวกเจ้ามีเวลาหนึ่งก้านธูปเพื่อส่งตัวอ๋องซูมา ไม่งั้นกองทัพหูเปิ่นจะเหยียบย่ำอาณาจักรโม่เฉิน”
“จะไม่มีการหยุดจนกว่าเลือดจะไหลริน!’
กองทัพหูเปิ่นสามหมื่นนายก้าวเดินอย่างพร้อมเพรียง!
บูม!
ทรายม้วนตัว พื้นสั่นสะเทือน!
ดามัวร์ที่ขาอ่อนแรงเกินกว่าจะยืนด้วยตัวเองพูด”แม่ แม่ทัพเว่ย นี่เป็นเรื่องเข้าใจผิด ท่านอ๋องซูปลอดภัยดีและออกจากอาณาจักรโม่เฉินไปนานแล้ว”
“ออกไปแล้ว?”
เว่ยซูขมวดคิ้ว
สัมผัสของเขาปกคลุมทั้งอาณาจักร ไม่ทิ้งไว้สักมุม
ไม่มีร่องรอยของซูสือจริง
เว่ยซูถาม”ท่านอ๋องซูไปไหน?”
ดามัวร์กลืนน้ำลาย”หลังท่านอ๋องไป เขาตรงไปทางใจกลางโอเอซิส…แล้ว เจ้าหญิงของอาณาจักรซาซินก็ดูเหมือนจะสนใจในตัวเขามาก”
“อาณาจักรซาซิน?”
ดวงตาของเว่ยซูไหววูบ
เพื่อยืนยำคำกล่าวอ้าง กั๋วซือยังฉายภาพบันทึกตอนนั้น
ดามัวร์ยิ้ม”แม่ทัพกุลบันฮานจำคนผิด ข้าได้อธิบายมันแก่อ๋องซูไปแล้ว”
พอมองภาพความทรงจำ ดวงตาของเว่ยซูก็เบิกกว้างเล็กน้อย
จากนั้น ร่างหลายร่างก็บินขึ้นฟ้าออกจากเมือง ราวกับพวกเขาถูกมือใหญ่ที่มองไม่เห็นบีบเอาไว้
มันคือกุลบันฮานกับพวกทหารที่จับกุมซูสือมา
แขนของกุลบันฮานเพิ่งถูกต่อ มันยังไม่หายดี ตอนเขาถูกนำตัวขึ้นกำแพงเมือง และเห็นกองทัพทมิฬด้านใต้ ใบหน้าของเขาก็เต็มไปด้วยความสับสน
“เกิดอะไรขึ้น-”
บูม!
คนเหล่านั้นถูกระเบิดเป็นเศษเนื้อทันที!
เลือดเนื้อกระจายไปทั่ว เลือดตกลงมาเหมือนสายฝน เทใส่คนบนกำแพงเมือง!
กลุ่มขุนนางหน้าซีด แต่ไม่มีสักคนที่กล้าส่งเสียง!
เว่ยซูพูดอย่างเย็นชา”ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นกับท่านอ๋องเพียงสักนิดเดียว ข้าจะกลับมา”
กองทัพหูเปิ่นเดินทัพจากไปอย่างไร้ร่องรอยในหนึ่งลมหายใจ!
มันราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทิ้งผู้คนบนกำแพงให้ยืนเงียบ
ดามัวร์ปกคลุมด้วยเลือด ดวงตาของเขาเหม่อลอย
เขาประเมินความโหดกับตำแหน่งของซูศือในใจของจักรพรรดินีหลินหลางต่ำไป
อีกฝ่ายกล้าทำลายอาณาจักรหนึ่งจริงๆ!
กั๋วซือกระซิบ”ฝ่าบาท ท่านคิดว่าเราควรทำอะไรต่อ?”
“ทำอะไรละใ..”
ดามัวร์เสียงแหบ”ตอนนี้เราทำได้แค่ภาวนาให้ไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับซูสือ”
ใบหน้าของทุกคนซีด
ทำไมเรื่องถึงมาถึงจุดนี้ได้?
…
อาณาจักรซาซิน วังหลวง
แต่เช้าตรู่ ทั้งสภาตกอยู่ในความโกลาหล
“ได้ยินข่าวเมื่อวานไหม?’
“ได้ยินสิ โรงแพทย์หลวงได้ปล่อยข่าวมาว่าสุขภาพของฝ่าบาททรุดตัวลงอย่างรวดเร็ว”
“คาดว่าเขาจะไม่รอด”
“และข้าสงสัยว่าฝ่าบาททรงตัดสินใจเช่นไร?”
มีเสียงพูดคุยท่ามกลางเหล่าขุนนาง
มีบางคนที่มีใบหน้าไร้อารมณ์ ไม่พูดสักคำ
ใจกลางโถงหลวง
สามเช้าชายสวมชุดสีเหลืองกำลังยืนกอดอก
เหล่าขุนนางยืนด้านหลังพวกเขา เห็นได้ชัดว่าแยกฝักฝ่ายกัน
เจ้าชายคนโตขมวดคิ้ว”ทำไมนายกรัฐมนตรีถึงยังไม่มา?”
เนื่องจากราชาหมดสภาพ นายกรัฐมนตรีจึงรับผิดชอบเรื่องบ้านเมือง
แต่มันเริ่มสภาได้ครึ่งชั่วโมงแล้ว แต่ยังไม่มีวี่แววของอัครเสนาบดี
เจ้าชายรองแค่นเสียง”อะไร ท่านพี่รอไม่ไหว?”
เจ้าชายสามกอดอก”นายกรัฐมนตรีอาจอยู่ข้างท่านพ่อ”
ดวงตาของหลายคนไหววูบ สีหน้าเปลี่ยนไป
พอถึงบั้นปลายชีวิต ฝ่าบาทจะต้องเลือกคนที่มาสืบทอดบัลลังก์
ลำดับสืบทอดจะเป็นไปตามคนที่โตสุด
ในทฤษฏีนี้ บัลลังก์นี้ควรเป็นของเจ้าชายองค์โต แต่คนอื่นก็จะไม่มีวันยอมแพ้
พวกเขาฉีกหน้ากันมานานแล้ว
สำหรับเนื้อหาของฏีกานี้ คนที่สืบทอดบัลลังก์คือคนเดียวที่จะมีสิทธิ์มีชีวิต!
“นายกรัฐมนตรีมาแล้ว!”
เหล่าขุนนางหันไปมอง
พบเห็นชายชราผมขาวเดินเข้ามา
เจ้าชายใหญ่พูดถาม”นายกรัฐมนตรีชามูฮา ทำไมท่านถึงมาช้านัก?หรือว่าจะมีข่าวประกาศ?”
สายตาทั้งหมดจับจ้องชามูฮา
ชามูฮาพยักหน้า”มีข่าวใหญ่จริง แต่ดีกว่าที่จะให้ฝ่าบาททรงตรัสเอง”
“ท่านพ่อจะมา?”
“หมายความว่ายังไง?”
ทุกคนสับสน
ตอนนั้นเอง ขันทีเข้ามา ยืนตรงประตู ประกาศเสียงดัง”ฝ่าบาททรงเสด็จ!”
วินาทีต่อมา ร่างสูงก็ก้าวมา
ลมหายใจทุกคนหยุดชะงัก
พวกเขาเห็นราชาบาบูห์ ผู้เดิมเปลี่ยนเป็นทรายปรากฏต่อหน้าทุกคน!
เขาสวมชุดทองมังกรเก้าตัวและสวมมงกุฏ เดินเข้ามาอย่างดุดัน
เอเลียเดินตามหลังเขาเงียบๆ
บาบูห์เดินไปที่บัลลังก์และนั่งลง กวาดมองเหล่าขุนนาง”อะไร ข้าไม่เข้าสภาแค่สามเดือน พวกเจ้าก็ลืมที่จะก้มหัวให้ข้าแล้ว?”
ทั้งโถงเงียบ
หลังผ่านไปนาน ทุกคนถึงคุกเข่า
“องค์ราชา!”
Copyright © 2025 xxxxx.com, All Right Reserved