จากนั้นซูสือก็ตระหนัก

ตัวเขายังโอบเอวบางอยู๋

เท้าของเอเลียไม่ได้แตะพื้น นางเกาะเขาเหมือนหมี

อีกฝ่ายตัวเบา ราวกับนางไร้น้ำหนักเหมือนกระดาษ

ซูสือลป่อยนาง

เอเลียยืนเท้าแตะพื้น ดวงตาเหม่อลอย ไม่กล้าสบตาเขาตรงๆ"รีบออกไปเร็ว มันจะแย่ถ้ามีคนเห็นเราทีหลัง"

ทั้งสองย่องออกไป

กลับไปที่ห้องนอนของเจ้าหญิง

เอเลียปิดประตูห้องนอนและถอนหายใจ"มันดึกแล้ว ไว้รอพรุ่งนี้ค่อยออกไปดูกัน"

ซูสือถาม"แล้วคืนนี้ข้าจะพักที่ไหน?"

เอเลียลังเล"ตอนนี้ ประตูวังก็ปิดแล้ว ท่านไม่สามารถออกไปได้ ...หรือท่านจะอยู่ที่นี่"

ซูสือแตะจมูก"นี่ไม่เหมาะสม"

เอเลียมองเขา"ตอนเซิ่งจื่อกอดข้า ท่านคิดว่ามันไม่เหมาะสมบ้างไหม?"

ซูสือพูด"ในวังใหญ่โตนี่ ไม่เหลือห้องเลยหรือไง?"

เอเลียส่ายหัว"ซูเซิ่งจื่อเป็นไพ่ตายของข้า ข้าไม่อยากให้คนอื่นรู้ ท่านอยู่ในห้องนอนข้านี่แหละ.

"ไพ่ตาย?"

ซูสือขมวดคิ้ว"ข้าเดาว่าเรายังไม่ได้ตกลงกันเลยนะ?"

แม้อีกฝ่ายจะเป็ฯเพื่อนของอวี่เหรินเอ๋อร์และช่วยเหลือเขา เรื่องนี้ก็เป็นเรื่องภายในของอาณาจักรซาซิน

อะไรก็ตามที่เกี่ยวกับบัลลังก์ล้วนยุ่งยาก

สิ่งที่เขาเกลียดมากสุดก็คือปัญหา

คิ้วของเอเลียขมวด"ข้าช่วยท่านมากขนาดนี้ ท่านไม่ประทับใจบ้างเหรอ?"

ซูสือยักไหล่"ขอโทษ ข้าอยู่ในวิถีมารมาสิบสามปี หัวใจของข้าเย็นเหมือนกระบี่"

เอเลียมองเขาตาเขม็ง

แม้พวกนางจะใช้เวลาอยู่ด้วยกันสั้นๆ นางก็รับรู้ได้ว่าแม้ซูสือจะไม่ถือว่าเป็นคนดี แต่เขาก็มีหลักการของตน

"ข้าไม่สน"

เอเลียกอดอก"ถ้าท่านไม่ช่วยข้า ข้าจะบอกเหรินเอ๋อร์ว่าท่านทำไม่ดีกับข้าและแอบดูแม่ของข้าเปลี่ยนชุด!"

ซูสือขมวดคิ้ว"นี่เจ้าขู่ข้า?"

เอเลียเชิดคาง"คิดว่ายังไง-"

ก่อนนางจะพูดจบ ผ้าสีแดงก็บินมามัดนาง

มือของนางถูกมัด และยกสูงเหนือหัว

"ซูเซิ่งจื่อ ท่านทำอะไรนะ?"

เอเลียมองเขา

ซูสือหัวเราะ"ในเมื่อเจ้าบอกว่าข้าทำไม่ดีกับเจ้า หากข้าไม่ทำอะไรเลยก็ขาดทุนนะสิ?"

"ท่าน ท่านกล้า!"

"ทหารองครักษ์อยู่ด้านนอกกันหมด ถ้าท่านกล้าทำอะไร ข้าจะตะโกน!"

"เอาสิ ไม่มีใครจะมาช่วยเจ้าหรอกต่อให้ตะโกน"

ซูสืออุ้มนางไปที่เตียง

เอเลียดิ้นเหมือนหนอน

แต่ความแตกต่างระหว่างอาณาจักรบ่มเพาะมากจนนางดิ้นไม่หลุด และซูสือก็โยนนางลงเตียง

เอเลียพูดตะกุกตะกัก"ท่าน ท่าน หยุดนะ ท่านจะทำแบบนี้กับข้าไม่ได้!"

ก่อนนางจะได้พูดมากกว่านี้ นางก็เห็นซูสือนั่งคุกเข่าอยู่บนพื้น

"พักเสีย พรุ่งนี้เช้าเจ้ามีงานต้องทำ"

เอเลียตัวแข็ง

"ท่านแกล้งข้า?"

ซูสือพูด"ข้าบอกเจ้าแล้วว่าข้าไม่สนใจไม้กระดาน"

"...ไร้สาระ ข้าไม่ได้หน้าอกแบนนะ!"

ใบหน้าชมพูของเอเลียขึ้นสี นางจ้องเขาโกรธๆ

ตอนแรก นางเกือบคิดว่าซูสือจะข่มขืนนาง

ตอนนี้ นางเข้าใจแล้วว่าทำไมเหรินเอ๋อร์ถึงบอกว่าเขาเป็นคน'ไม่ดี'...

เขาแย่มาก!

นางก้มต่ำและพึมพำ"ส่วนไหนที่ดูเหมือนไม้กระดาน?คนนิสัยเสีย!"

ในห้องพักโรงแรม

เซินซิวเดินวนไปมาอย่างวิตก

"เซิ่งจื่อไปไหน?"

ตอนเขาเข้าอาณาจักรซาซิน ซูสือบอกเขาให้ไปหาที่พัก แต่เขาหาตัวเซิ่งจื่อไม่เจอ

มันมืดแล้ว แต่ยังไม่มีวี่แววเลย

"หรือจะเกิดเรื่องขึ้น?"

"หรือข้าควรรายงานสำนัก..'

ตอนนี้ เขาดูเหมือนจะรู้สึกถึงบางสิ่ง

เขาหยิบหยกวิญญาณขึ้นมา เห็นว่ามีแสงสว่าง

"นี่คือข้อความจากเซิ่งจื่อ!"

[ข้าอยู่ในวัง ข้าปลอดภัยดี]

เซินซิวโล่งใจ

ดีที่ไม่เป็นอะไร

แต่ทำไมจู่ๆซูเซิ่งจื่อถึงไปวัง?

เซินซิวลูบคาง นึกถึงเจ้าหญิงตาฟ้าผมทองของอาณาจักรซาซินและฉีกยิ้ม

"ไปวังเพื่อจีบสาว?ไม่เลวเลยเซิ่งจื่อ!"

เมืองหลวงเว่ยหยาง วังจ้าวเทียน

มันมืดแล้ว แต่เฟิงเฉาเกอยังอ่านเอกสาร

มันผ่านมานานแล้วที่นางไม่ได้กลับห้องนอน

มันเพราะทันทีที่นางก้าวเข้าห้อง ร่างของคนคนนั้นจะผุดในหัวนาง

นางฟุ้งซ่านมาก

ตอนนี้ ขุนนางหญิงคนสนิทเดินเข้ามาโถงและพูดเป็นไฟแลบ"ฝ่าบาท เกิดเรื่องแล้วเจ้าค่ะ!"

เฟิงเฉาเกอไม่แม้แต่จะเงยหน้าจากกองเอกสาร"อะไรที่ทำให้เจ้าตื่นตระหนกจนลืมมารยาท?มันเพราะปัญหาที่ชายแดนเหนืออีกแล้วใช่ไหม?"

ขุนนางหญิงส่ายหัว"เปล่าเจ้าค่ะ มันเกี่ยวกับอ๋องซู"

พรึ่บ

เฟิงเฉาเกอเผลอฉีกกระดาษในมือขาดครึ่ง

อากาศเงียบสงัด

"เกิดอะไรขึ้นกับอ๋องซู?"

เสียงของเฟิงเฉาเกอลดต่ำลง

ขุนนางหญิงก้มหัวลงต่ำ"ภูมิภาคตะวันตกส่งรายงานกลับมาว่าอ๋องซูถูกคนจากอาณาจักรโม่เฉินพาตัวไปเจ้าค่ะ และข้อหาที่จับไปคือโทษในการฆ่าองค์ชายรอง"

ตั้งแต่การมาของฑูตจากทะเลทราย

ฝ่าบาทก็ส่งคนไปทะเลทรายเพื่อจับตาดูการเคลื่อนไหวของอาณาจักรโม่เฉิน

นางไม่คิดเลยว่าอีกฝ่ายจะกล้าโจมตีซูสือจริง!

บูม!

บรรยากาศลดต่ำจนถึงจุดเยือกแข็ง และทั้งห้องก็สั่นสะเทือนภายใต้พลังของจักรพรรดินี!

ขุนนางหญิงคุกเข่ากับพื้น ตัวสั่นสะท้าน หายใจแทบไม่ออก

"ดูเหมือนพวกมันจะไม่สนใจคำเตือนของข้า"

"ดี งั้นข้าจะทำตามที่พวกมันต้องการ!"

"ถ่ายทอดคำสั่งของข้าไป ให้แม่ทัพใหญ่เว่ยซูนำทัพหูเปิ่นสามหมื่นนายไปโอเอซิสในภูมิภาคตะวันตกและล้อมอาณาจักรโม่เฉิน"

"ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับอ๋องซู บอกพวกเขาให้ทำลายอาณาจักรนั้นได้โดยตรง และย้อมวังด้วยเลือด!"

เสียงของเฟิงเฉาเกอดังสะท้อนไปทั่วโถง

"กองทัพหูเปิ่้น?"

ขุนนางหญิงแปลกใจ

มันคือกองทัพหลวงที่คอยพิทักษ์จักรพรรดินี และทุกคนก็คือนายทหารชั้นยอดของกองทัพ

กองทัพหูเปิ่นสามหมื่นนายเทียบเท่ากับกองทัพล้านนาย!

"ฝ่าบาท หากระดมทัพเช่นนี้ ข้าเกรงว่ามันจะดึงดูดอาณาจักรทะเลทรายโดยรอบ เราควรส่งฑูตไปก่อน..."

เสียงของเฟิงเฉาเกอหนาวเหน็บ"ข้าได้ให้โอกาสพวกมันไปแล้ว"

"ซูสือคือวีรบุรุษของมนุษยชาติ และยังเป็นอ๋องแห่งหลินหลาง!ถ้าข้าปกป้องเขาไม่ได้ แล้วข้าจะกล้าเรียกตัวเองว่าจักรพรรดินีได้ยังไง?"

"หากอาณาจักรทะเลทรายแห่งไหนกล้ามาแทรกแซง ก็ให้เว่ยซูทำลายพวกมันไปให้หมด!"

นางคือคนที่ทรงพลังสุดในโลก และนางยังยุ่งกับการเมืองเพื่อทำให้หลินหลางมีอำนาจที่สูงขึ้น

พอมองแววตาอาฆาตแค้นของเฟิงเฉาเกอ ขุนนางหญิงก็ตัวสั่น

ฝ่าบาทโกรธแล้วจริงๆ!

อาณาจักรซาซิน ห้องนอน

เอเลียลืมตาอย่างงัวเงีย

พอเห็นฉากด้านหน้า นางก็ตาแทบถลน

"เซิ่งจื่อ ซูเซิ่งจื่อ?!"