“ไร้เหตุผลสิ้นดี!”
แก้มของอวิ๋นฉีหลัวขึ้นสีแดง
นางไม่รู้้ว่าคืนก่อนนางเป็นอะไร แต่นางเชื่อคำพูดของซูสือและหลับนอนเตียงเดียวกับเขา
ปากของเขาอาจพูดคำหวาน แต่มือกับนิ้วไม่ซื่อตรงเลย
นางตื่นทั้งคืน
ซูสือหลับเร็ว แต่นางตาค้างจนถึงรุ่งสาง
ถึงแม้จะเคยนอนด้วยกันมาก่อน
แต่ตอนนั้นซูสืออยู่ในสภาพหมดสติ ส่วนครั้งนี้เขาสติครบถ้วน
ซูสือยิ้ม”อรุณสวัสดิ์ พี่สาว”
ทั้งสองอยู่ใกล้กันมาก ใกล้จนรับรู้ได้ถึงลมหายใจ
พอมองไปในดวงตาคู่นั้น หัวใจของอวิ๋นฉีหลัวก็เต้นเร็ว นางรีบหันหลัง”อย่าเรียกข้าแบบนั้น!พี่สาวอะไร..ข้าไม่อยากได้ยิน!”
ซูสือขมวดคิ้ว”ตอนท่านลักพาตัวข้ามาตอนนั้น ท่านมีความสุขมากตอนข้าเรียกท่านว่าพี่สาว.”
“ใครลักพาตัวเจ้า?”
“เจ้าเต็มใจมากับข้าเอง แล้วตอนนั้นเจ้าก็เป็นเด็ก ตอนนี้เจ้าเติบโตและกลายเป็นศิษย์ของสำนักข้า-”
ซูสือกอดเอวบางจากด้านหลัง วางคางบนไหล่นางและกระซิบในหูนาง”ไม่ว่าจะเป็นตอนไหน ท่านก็มักเป็นพี่สาวของข้า”
ตัวของอวิ๋นฉีหลัวแข็ง รูม่านตาสั่นระริก หัวใจแทบเด้งทะลุหน้าอก
“ปล่อยข้า ปล่อยสิ!ข้าคือจักรพรรดินีนะ!!!”
“จักรพรรดินี?”
ซูสือดีดนิ้วและไอน้ำก็รวมเป็นกระจกในอากาศ สะท้อนภาพทั้งสอง
พอเห็นฉากในกระจก อวิ๋นฉีหลัวก็ตัวแข็ง
หญิงสาวในกระจกกำลังซบแขนของผู้ชาย
ผมของนางยุ่งเหยิง ใบหน้าแดงระเรื่อ ตาเป็นประกาย
ไม่มีคราบของจักรพรรดินี
อวิ๋นฉีหลัวเบือนหน้า ไม่กล้ามอง นางกัดริมฝีปาก”คนารเลว เจ้าอยากเห็นข้าทำตัวโง่เง่า!”
นางคือจักรพรรดินีมาร ผู้ปกครองฝ่ายมาร และตอนนี้นางก็เหมือนโสเภนี
มันน่าอายเกินไป
ซูสือส่ายหัว”ไม่ได้ดูโง่เง่าเลย ดูน่ารักจะตาย”
“โกหก”
อวิ๋นฉีหลัวไม่เชื่อเขา
ซูสือพลันพลิกตัวและดึงมือบางของนางมากดบนหน้าอกเขา
เสียงหัวใจเต้นดัง
ซูสือพูด”เชื่อหรือยัง?”
ร่างกายไม่เคยโกหก
เห็นได้ชัดว่าอีกฝ่ายประหม่ากว่านางซะอีก
อวิ๋นฉีหลัวรู้สึกโล่งใจและสงสัยเล็กน้อย มันดูเหมือนว่านางจะยังมีเสน่ห์ในสายตาเขาใช่ไหม?
นางแค่นเสียง”ครั้งนี้ข้าจะปล่อยเจ้าไป แต่อย่าเล่นแบบนี้อีก”
“ครับ พี่สาว”
“...อย่าเรียกข้าแบบนั้นต่อหน้าคนอื่นด้วย!”
“้เข้าใจแล้ว พี่สาว.”
พอมองใบหน้าเปื้อนยิ้มของเขา อวิ๋นฉีหลัวก็ได้แต่หน่ายใจ
“เขาคือดาวมารที่ถูกเลือกจริงๆเหรอ?”
ซูสือพูด”ข้ารับปากกับพี่สาวไปตั้งมาก ข้าก็สมควรขออะไรเล็กๆน้อยๆคืนได้บ้างหรือเปล่า?”
อวิ๋นฉีหลัวสับสน”ขออะไร?”
ซูสือพูด”ข้าอยากเห็นชุดนั้น”
อวิ๋นฉีหลัว”...”
สองสามวัน่อมา
ซูสือช่วยหยูเจียวหลงไล่พิษเย็นตอนกลางวัน และไปห้องนอนของฝ่าบาทตอนกลางคืน ทุกวันเหล่านี้ช่างเติมเต็ม
และเซินอี้เหรินก็ไม่สามารถทำอะไรได้เลย
มันชัดเจนว่าห้องนางซ่อมเสร็จแล้ว แต่นางยังพักในจวนเซิ่งจื่อ
ราวกับนางเป็นบริวาร นางคอยกันท่าหยูเจียวหลง…
ด้วยพระสูตรสวรรค์ที่ทำงานเอง อาณาจักรบ่มเพาะของซูสือจึงมั่นคงขึ้น
และก็มีบางสิ่งทางทิศตะวันตกที่คว้าความสนใจของเขา
ต่อให้มันไม่ใช่ระฆังเก้าลี้ลับที่กระจัดกระจาย มันก็ควรเกี่ยวกับเคล็ดผสานเก้าวัฏจักรแห่งฟ้าดิน
จวนเซิ่งจื่อ
ไป่ชิงพูดอย่างน่าสงสาร”นายท่าน ท่านอยากไปจริงๆเหรอ?”
ซูสือพยักหน้า”แค่การเดินทางสั้นๆ ข้าจะกลับมาในไม่ช้า.
เขาต้องไปยืนยัน เขาไม่สามารถเมินมันได้
“ข้าเองก็อยากไปด้วย”
ไป่ชิงกอดแขนเขา
ซูสือลูบหัวนาง”ทำตัวดีๆ เชื่อฟังและหมั่นบ่มเพาะในสำนัก”
แม้การเดินทางนี้จะไม่อันตราย ไป่ชิงก็เพิ่งสร้างรากฐาน นางยังไม่มีวิชาติดตัวเลย
อย่างน้อยนางก็ควรมีความสามารถปกป้องตัวเอง
ซูสือหยิบตำราโบราณออกมาส่งให้นาง
เคล็ดบ่มเพาะเหล่านี้ที่เขาเลือกให้ไป่ชิงอยู่ในหอหมื่นสมบัติ
พวกมันเป็นเคล็ดวิชาปกป้องร่างกาย
“ถ้าเจ้าไม่เข้าใจอะไรตรงไหน ก็ไปถามเซินอี้เหรินได้.”
“นางจะสอนเจ้า.
ไป่ชิงก้มหัว”เจ้าค่ะ”
พอเห็นว่านางอารมณ์บูดบึ้ง ซูสือก็ยิ้ม”ก่อนข้ากับมา ถ้าเจ้าเรียนรู้มันได้ ข้าจะมอบของขวัญพิเศษให้”
ไป่ชิงพูดด้วยความอยากรู้”ของขวัญอะไร?”
“เจ้าจะรู้เมื่อข้ากลับมา”
ซูสือทำหน้าลึกลับ
ไป่ชิงดูเหมือนจะมีแรงจูงใจ “งั้นก็ตกง”
“ข้ามีอะไรจะให้ท่านด้วย”
นางหยิบถุงหอมออกมา บนนั้นถักคำว่า’ซู’เอาไว้
“นับตั้งแต่ท่านไปชายแดนเหนือ ข้าก็เป็นห่วง”
“ข้าเลยไปวัดและคัดลอกพระสูตรสงบใจมา ห่อมันด้วยเถ้าธูป และทำเป็นถุงหอมนี้ขึ้นมา”
“ข้าหวังว่ามันจะช่วยให้จิตใจท่านสงบ”
ซูสือรับถุงหอมที่มีกลิ่นหอมสดชื่นออกมา
มันหนักในมือเขา และบรรจุหัวใจแสนบริสุทธิ์ของสาวน้อยไว้
แก้มของไป่ชิงแดงระเรื่อ นางพูดอย่างเขินอาย”ข้าจะทำตัวดีและรอท่านกลับมา’
ซูสือยื่นมือออกไปดึงนางเข้าอ้อมแขน”งั้นข้าควรตรวจสอบดูเสียหน่อยว่าชิงเอ๋อร์ทำตัวดีจริงไหม?”
“อืม!”
ไป่ชิงตัวแข็งทื่อ หัวใจแทบหยุดเต้น
แม้ภายในจะประหม่า นางก็ยังพยายามให้ความร่วมมืออย่างเงอะงะ
เวลาผ่านไปนาน
ซูสือเงยหน้าและยิ้ม”ดูเหมือนว่าชิงเอ๋อร์จะไม่ใช่แค่ทำตัวดี แต่ยังหวานมากอีกด้วย”
ดวงตาของไป่ชิงชุ่มชื้น หน้าสวยร้อนๆของนางฝังหน้าอกเขา”นายท่านแย่มาก!”
วังยักษ์มาร
หยูเจียวหลงคุกเข่าข้างหนึ่ง”ฝ่าบาท”
อวิ๋นฉีหลัวพูด”นักบุญตะวันออก เจ้ามาหาข้ามีอะไร?”
หยูเจียวหลงพูด”ข้าได้ยินว่าเซิ่งจื่อกำลังจะออกไป ทำไมท่านไม่ให้ข้าไปคุ้มกันเขา?”
อวิ๋นฉีหลัวจ้องนาง”ก่อนหน้านี้เจ้าไม่อยากคุ้มครองเขาไม่ใช่เหรอ แต่ตอนนี้กลับอาสาเสียแล้ว?”
“ข้าแค่เป็นห่วงเซิ่งจื่อ…”
“หากเจ้าอยู่ข้างเขา นั่นแหละที่จะน่าห่วง”
อวิ๋นฉีหลัวพูดเสียงเย็น.”เจ้าคิดว่าข้าไม่รู้ว่าเจ้าทำอะไรหรือยังไง?!”
“ถ้าชีวิตนี้เจ้ายังอยากดื่ม ก็อยู่ให้ห่างจากซูสือซะ!”
หยูเจียวหลงหน้าซีดและเงียบไป
อากาศตกอยู่ในความเงียบ
หลังผ่านไปนาน นางก็ถามอย่างระมัดระวัง”เช่นนั้น ถ้าข้าหยุดดื่ม…ข้าจะได้รับอนุญาตให้เข้าใกล้เขาไหม?”
อวิ๋นฉีหลัวกัดฟัน
ผู้หญิงคนนี้น่ารำคาญเสียจริง!
Copyright © 2025 xxxxx.com, All Right Reserved