พอเดินเข้าเมืองหลวง

แม้ซูสือจะเตรียมใจไว้แล้ว เขาก็ยังตกใจกับความรุ่งเรืองของมัน

ถนนกว้างและเรียบร้อย รายล้อมด้วยร้านค้า ถนนแออัด ส่วนใหญ่สวมชุดหรูหรา

ในระยะไกล ใจกลางเมือง มันคือสถานที่ที่หรูหราสุด

หยกขาวถูกใช้เป็นอิฐ ทองถูกใช้เป็นกระเบื้อง สะท้อนแสงแดด แผ่บารมีของราชวงศ์

"เกินไป เกินไป"

ซูสือส่ายหัว"เทียบกับสิ่งนี้ ภูมิภาคตะวันตกเฉียงใต้จนไปเลย"

สถานที่นี้คือใจกลางของจักรวรรดิ

ไม่ว่าวิถีมารจะทรงอำนาจแค่ไหน ตราบเท่าที่ไม่เข้าสู่ที่ราบกลาง มันก็จะมักเป็นการต่อสู้เล็กๆ

เฉินชิงหลวนพูด"นี่คือเมืองหลวง เจ้าสามารถทำให้คนไม่พอใจได้ถ้าไม่ระวังตัว เจ้าไม่ควรพูดเล่นอีก ดีสุดที่จะไม่เปิดเผยตัวตนเจ้า"

แม้ซูสือจะเป็นวีรบุรุษ ยังไงตัวตนของเขาก็พิเศษ มันดีกว่าที่จะไม่ป่าวประกาศ

ซูสือพยักหน้า"ไม่ต้องห่วง ข้าไม่อยากเอาตัวเองไปลำบากเช่นกัน"

เฉินชิงหลวนกำลังจะพูดบางสิ่ง แต่ก็มีเสียงเรียกจากด้านข้าง

"ชิงหลวน!"

ทั้งสองหันไปมอง

เห็นชายสวมชุดแดงเดินมาด้วยรอยยิ้มบนหน้า"ชิงหลวน เจ้ากลับมาแล้ว ข้าคิดว่าเจ้าจะถูกทิ้งไว้ที่ชายแดนจริงๆซะอีก!"

เฉินชิงหลวนขมวดคิ้ว"ข้าบอกกี่ครั้งแล้วว่าเจ้าไม่มีสิทธิ์เรียกข้าว่าชิงหลวน จะเชื่อหรือไม่ แต่ข้าจะหักขาสุนัขของเจ้า!"

ขาของชายชุดแดงสั่นและเขาก็ยิ้ม"เจ้าไม่โหดไปเหรอ?"

เขาสังเกตเห็นซูสือและพูดอย่างอยากรู้"นี่คือ..."

เฉินชิงหลวนแนะนำ"เขาชื่อฮัวหมานโหลว เขาเป็นช่างทำผมที่โตมากับข้า แต่ก็เป็นแค่เพื่อนธรรมดา"

นางจงใจพูดเสริม กลัวว่าจะทำให้ซูสือเข้าใจผิด

"ส่วนเขา.."

เฉินชิงหลวนไม่รู้ว่าจะแนะนำซูสืออย่างไร

ซูสือริเริ่มพูด"เป็นพี่ชายฮัวนี่เอง ข้าชื่อซูสือ เป็นญาติห่างๆของชิงหลวน"

"ญาติห่างๆ?"

ฮัวหมานโหลวเงียบไปชั่วขณะ"ทำไมข้าถึงไม่เคยได้ยินนางพูดถึงเจ้ามาก่อนเลยละ?"

ซูสือพูด"ข้าเป็นญาติที่ห่างมาก ลูกสาวของปู่นางคือป้าสามของเพื่อนบ้านข้า"

เขาพูดและมองเฉินชิงหลวน"ใช่ไหม ญาติ?"

มุมปากของเฉินชิงหลวนกระตุก"ใช่แล้ว"

มั่วมาก!

ฮัวหมานโหลวงุนงง และหลังฝืนอยู่นาน เขาก็ยังไม่เข้าใจ

"ญาติก็ญาติ!'

"ญาติชองชิงหลวนก็คือญาติของข้า เราอยู่ฝั่งเดียวกัน ในเมื่อเราอยู่ในเมืองหลวงเว่ยหยางกัน งั้นข้าก็ควรให้การต้อนรับ"

ฮัวหมานโหลวดึงซูสืออย่างกระตือรือร้น"ไป ไปดื่มกัน!"

เฉินชิงหลวนรีบหยุดเขา"เจ้าจะพาเขาไปไหน?"

ฮัวหมานโหลวพูด"จะมีที่ไหนให้ชายฉกรรจ์สองคนไปได้? เราก็ต้องไปหอเฟิงชุนนะสิ! ไปจิบสุราขณะฟังดนตรีไงละ!"

เฉินชิงหลวนกัดฟัน"เจ้าหมายถึงการดื่มสุรากับสาวๆใช่ไหม?"

หอเฟิงชุนคือหอนางโลม

มันคือหอนางโลมที่ใหญ่สุดในเมืองหลวง

เฉินชิงหลวนยืนขวางทั้งสอง"ถ้าเจ้ายอากไป ก็ไปคนเดียว อย่าพาเขาไปด้วย!"

ฮัวหมานโหลวขมวดคิ้ว"น้องชายซูเป็นญาติของเจ้า ไม่ใช่สามีเจ้า เจ้าจะเข้มงวดไปทำไม?!"

เฉินชิงหลวนหน้าแดง"ข้าไม่อนุญาตก็แล้วกัน!"

ซูสือกระแอมลำคอ"ไม่เป็นไรนะถ้าเจ้าไม่อยากไป"

"จริงๆแล้ว ข้า..."

เฉินชิงหลวนกอดอก"งั้นข้าจะไปกับพวกเจ้า"

ฮัวหมานโหลวไม่พอใจ"เจ้าเป็นผู้หญิง เจ้าจะไปหอนางโลมทำไม?"

"ใครบอกว่าผู้หญิงไปหอนางโลมไม่ได้?"

เฉินชิงหลวนชี้ซูสือ"ญาติของข้าเคยพาผู้หญิงไปที่นั่นมาก่อน!"

ซูสือ"..."

"ช่างมัน ตามใจเจ้า”

ฮัวหมานโหลวดึงซูสือไปข้างหน้า พูดกระซิบ”น้องชายซู มีญาติแบบนี้อยู่ ข้าได้แต่บอกว่าเจ้าโชคร้ายจริงๆ”

ซูสือหน่ายใจ

ทั้งสองไม่ถามความเห็นของเขาเลยหรือไง?

หอเฟิงชุน

สถานที่นี้ตั้งอยู่ตรงคูเมือง

หลังคาของหอสวยงามและเป็นปรพกาย มันดูเหมือนวังจากระยะไกล

ที่ประตู สาวสวยแต่งหน้าจัดเต็มกำลังยืนต้อนรับคน

ตอนนางเห็นทั้งสาม ดวงตานางก็เป็นประกายและนางก็รีบเดินมาด้วยรอยยิ้ม”โอ้ นายน้อยฮัว ท่านไม่ได้มาที่นี่สักพักแล้วนะ”

ฮัวหมานโหลวหยิบตั๋วเงินออกมากองหนึ่งและสอดใส่คอเสื้อของหญิงสาวอย่างชำนาญ”ไปหาที่นั่งเงียบๆให้ข้า วันนี้ข้าจะเลี้ยงแขก”

“ข้าจะจัดการเองเจ้าค่ะ”

หญิงสาวเก็บตั๋วเงินไปและยิ้มสดใส”เชิญเข้าไปข้างในก่อนเจ้าค่ะ”

พวกเขาเดินเข้าไป

แสง สี เสียง และสุราละลานตา หญิงสาวโน้มตัวเข้าอ้อมกอดของแขก ชนแก้ว พูดคุยและหัวเราะ

แก้มของเฉินชิงหลวนแดงเล็กน้อย นางตะโกน”น่ารังเกียจ”

ฮัวหมานโหลวส่ายหัว”เจ้าจะไปรู้อะไร?พวกที่มาที่นี่คือขุนนางหรือไม่ก็บัณฑิตทั้งนั้น สถานที่นี้คือสถานที่ที่เจริญ”

“ฮึ่ม มีแค่คนโง่ถึงเชื่อแบบนั้น”

เฉินชิงหลวนมองใบหน้าสงบของซูสือ นึกถึงตอนนางพบเขาในหอนางโลมในเมืองหลินเฟิง และพูดในใจ

“เขามันคนโรคจิตจริงๆ!”

“ดูเหมือนเขาเองก็เป็นลูกค้าของพวกนางโลม”

พวกเขาไปถึงชั้นแรก

ที่นี่ ริมหน้าต่าง มันสามารถเห็นเรือในคูน้ำ

แม่เล้าเดินส่ายเอวมา พูดด้วยเสียงน่าฟัง”นายน้อยฮัว วันนี้ท่านอยากได้สาวคนไหนเจ้าคะ?”

ฮัวหมานโหลวพูด”เรียกชิงชิงมาอยู่กับข้า แล้วก็จัดเตรียมสาวๆฮัวหยินที่ดีสุดให้สหายของข้าด้วย”

สาวงามอันดับหนึ่งคือโออิรัน และจะมีแค่หนึ่งคนต่อปี

อันดับสองและสามเรียกว่าฮัวหยิน ต่อมาเรียกว่าฮัวฟู

ที่เหลือเรียกว่าฮัวหยานกับฮัวนู่

สาวๆที่เหนือกว่าฮัวนู่คือพวกที่ขายศิลปะไม่ขายร่างกาย ได้รับเงินจากการเล่นดนตรี

และโออิรันก็คือที่จับจ้อง พวกเขาเต็มใจจ่ายเงินจำนวนมากเพื่อให้ได้รับรอยยิ้มจากนาง

ซูสือส่ายหัว”ข้าไม่ต้องการ พี่ชายฮัวเชิญตามสบายเถอะ”

ฮัวหมานโหลวคิดว่าเขากลัวเฉินชิงหลวนและส่ายหัว”เช่นนั้น ข้าก็ไม่ต้องการเช่นกัน ไปหาสุราดีๆมาก็พอ’

“เจ้าค่ะ’

แม่เล้าเดินส่ายเกินไป เฉินชิงหลวนบ่นเบาๆ”ดีที่เจ้ายังมีสามัญสำนึก’

ซูสือหัวเราะและกระซิบ”มีผู้ตรวจการหลวงเฉินอยู่ข้างๆแบบนี้ ข้าจะไปมีสาวคนอื่นในสายตาได้อย่างไร?”

เฉินชิงหลวนหน้าแดงเล็กน้อย หัวใจนางเต้นกระหน่ำขณะที่แอบหยิกเขา”น่ารังเกียจ กล้าเทียบข้ากับผู้หญิงในนี้’

พอเห็นทั้งสองกระซิบกัน ฮัวหมานโหลวก็ลูบคาง ดวงตาฉายแววครุ่นคิด

ทั้งสองดูเหมือนจะมีความสัมพันธ์ที่ผิดปกติ!

จากนั้น เสียงดูถูกก็ดัง”โอ้ นี่ไม่ใช่นายน้อยฮัวหรอกหรือ?เจ้ามาทำให้ตัวเองขายขี้หน้าอีกแล้วรึ?”