ดวงอาทิตย์ขึ้นตอนตีสาม(ขึ้นไวจัง)

หยูเจียวหลงลืมตาอย่างงัวเงีย

นางเห็นว่านางนอนอยู่บนเตียง และแสงแดดก็เล็ดลอดเข้าห้องผ่านหน้าต่าง นำความอบอุ่นเล็กน้อยมา

มันเป็นรุ่งสาง

"ข้าไม่อยากเชื่อเลยว่าข้าจะหลับ?"

นับตั้งแต่นางออกจากน้ำแข็ง นางก็ทนทุกข์จากพิษเย็นและใช้ทุกคืนไปภายใต้การดื่มสุรา

นางเคยหลับแบบนี้เมื่อไร?

เส้นชีพจรในตัวนางหนาแน่น พลังปราณไหลเวียนอย่างอิสระ ความเย็นหายไป

"ข้ารอด!"

หยูเจียวหลงอึ้ง

พิษเย็นเมื่อวานรุนแรงมาก และแม้หัวใจนางจะแข็งประดุจหิน นางก็ได้แต่เลือกยอมแพ้

แต่ถึงแม้นางจะยอมแพ้ แต่ก็มีคนที่ไม่ยอมแพ้

"ซูสือ..."

พอคิดถึงชายที่จุดไฟบนตัวเอง ดวงตาของหยูเจียวหลงก็เปล่งแสงแปลกๆ

ตอนนี้ นางพลันรู้สึกถึงบางสิ่ง

นางค่อยๆหันหัวไปมอง

นางเห็นซูสือนอนรอยู่ข้างนาง มือใหญ่ของเขาโอบรอบเอวบางนางไว้แน่น ทั้งสองกำลังแนบชิดกัน

นางสามารถได้ยินแม้แต่เสียงหายใจของเขา

ตัวของหยูเจียวหลงพลันแข็งทื่อ

นางเหมือนท่อนไม้ที่ไม่ขยับ เอาแต่เหม่อมองเพดาน

"..."

ซูสือค่อยๆตื่นขึ้น

พอเห็นหยูเจียวหลงในอ้อมแขน เขาก็ยิ้ม"นักบุญหยู ตื่นแล้วเหรอ?"

คืนก่อนเขาต้องสู้กับพิษเย็น

พระสูตรสวรรค์ ไขกระดูกวิญญาณ ไขกระดูกทองคำ หินปราณ..เขาใช้ทุกสิ่งที่สามารถใชเพื่อเติมพลังปราณเขาและพิษเย็นก็ลดลง

หยูเจียวหลงพูด"ขอบคุณ"

สุดท้ายนางก็รอดพ้นค่ำคืนนั้นมาได้

"นั่นคือที่มันควรเป็น นั่นคือที่ข้ารับปาก"

ซูสือพูด"ตอนข้าทะลวงผ่านไปอาณาจักรวิญญาณแรกก่อตั้ง หรือเมื่อไฟของข้าพัฒนา ข้าควรจะทำลายพิษเย็นได้จนหมด"

ปราณเย็นนั่นซึมเข้ากระดูกนางจนสมบูรณ์

ตอนนี้ เขาทำได้แค่ค่อยๆกัดกินมัน มันไม่ง่ายที่จะกำจัดให้หมด

"ตราบเท่าที่ข้ามีแต้มโครงเรื่อง ข้าสามารถแลกเป็นเมล็ดพันธุ์ไฟบริสุทธิ์ การเปลี่ยนแปลงไฟศักดิ์สิทธิ์ไม่ได้ยากอย่างที่คิด"

"และข้ายังมีไข่มุกศักดิ์สิทธิ์ทรายลี้ลับ บางทีมันอาจช่วยอะไรได้"

ซูสือครุ่นคิดเงียบๆ

พอเห็นถึงท่าทางจริงจังและครุ่นคิด สายตาของหยูเจียวหลงก็อ่อนลง

ชายคนนี้อยากช่วยนางจริงๆ

"ซูเซิ่งจื่อ..>"

"มีอะไรรึ?"

หยูเจียวหลงเอียงหัว"ทำไมเรายังไม่ลุกกันอีก?"

จากนั้นซูสือถึงรู้ตัว

ทั้งสองยังกอดกันอยู่!

หยูเจียวหลงกุมผ้าห่มและพูด"ช่วยหันไปด้วย ซูเซิ่งจื่อ ข้าจะสวมชุดก่อน"

ซูสือรีบหันหน้าหนี

มีเสียงสวมชุดจากด้านหลังเขา

"หันมาได้แล้ว"

พอเขาหันไป เขาก็เห็นหยูเจียวหลงสวมชุดเสร็จแล้ว และยืนข้างเตียง นางประสานมือและพูด"ขอบคุณที่ช่วยข้าเมื่อคืนนี้ เซิ่งจื่อ บุญคุณนี้ข้าจะจำไม่มีลืม"

ใบหน้านางปกติ สีหน้าราบเรียบ

มันราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ซูสือกลืนน้ำลาย พูดอย่างยากลำบาก"นักบุญหยู ท่านมีควันลอยด้วย"

มีหมอกควันขาวลอยเหนือหัวนาง ราวกับมันคือไอน้ำที่เกิดจากความร้อนโดนความเย็น

"ข้าจะไปก่อน"

หยูเจียวหลงก้มหัวและรีบเดิน

เป็นผลให้นางชนเข้ากับกรอบประตูดังปัง

นางรีบผลักเปิดประตูเดินออกไป

แต่ประตูไม่ยอมเปิด

ซูสือเตือนนาง"ประตูควรจะเปิดแบบดึง..."

หยูเจียวหลงรีบกระชากประตูและวิ่งหนีไป

ซูสือลูบคาง'นักบุญหยู นางอายเหรอนั่น?"

นางอายจนอุณหภูมิร่างกายขึ้นสูงและผลิตไอน้ำเนี่ยนะ?

เขาเห็นคนเขินอายมาเยอะ มีจำนวนแข้งขาอ่อนแรง แต่มันหายากที่จะเห็นคนควันออกจากหัว!

เป็นร่างกายที่แปลกมาก!

ซูสือส่ายหัวอย่างขบขัน

"ไม่น่าแปลกที่ข้าไม่เคยเห็นนางหน้าแดง มันเพราะปราณเย็นที่เข้าตัวนาง?"

"แต่หลังไล่ปราณเย็น ตัวนางก็อุ่น"

พอคิดดถึงร่างกายเนียนนุ่ม หัวใจซูสือก็เต้นเร็ว

ไม่ มันอันตรายเกินไป!

ในห้องกินข้าว

ทั้งสามนั่งที่โต๊ะ

หยูเจียวหลงดูสงบ

มือเรียวใต้โต๊ะกุมชุดตัวเองแน่น ดวงตาเหม่อลอย ไม่กล้ามองซูสือ

ไป่ชิงมองสลับระหว่างทั้งสอง

ใบหน้าน้อยของนางขึ้นสี ไม่รู้ว่านางกำลังคิดอะไร

ซูสืองุนงง."พวกเจ้าสองคนไม่กินหรือ?"

"ไม่หิว"

"กินแล้วเจ้าค่ะ"

"...อืม"

ซูสือก้มหน้าก้มตากินต่อ

ตอนเขากินอิ่ม หยูเจียวหลงก็ถาม"เซิ่งจื่อ เราจะกลับกันตอนไหน?"

นางออกมาครั้งนี้เพราะมีหน้าที่รับซูสือกลับสำนัก

เมื่อวานก็ล่าช้าไปแล้ว ถาล่าช้าอีก นางกลัวว่าฝ่าบาทจะโกรธ

ซูสือคิด"ค่อยไปหลังกินเสร็จ"

วิกฤตในเมืองเฟิงซาถูกแก้ไขแล้ว

แม้เขาจะฆ่าองค์ชายนิรนาม แต่ต่อให้อีกฝ่ายรู้ว่าเขาเป็นใคร พวกเขาก็ต้องไม่กล้ามาสร้างเรื่องในอาณาเขตของหลินหลาง

การล่มสลายของเผ่าเสือคือตัวอย่าง!

"ไปอีกแล้ว?"

ไป่ชิงตัวแข็ง

นายท่านหายไปตั้งนานและเพิ่งกลับมาเมื่อวาน

ทั้งสองยังไม่ได้คุยกันเลย และวันนี้ก็ต้องแยกจากอีกแล้ว?

ซูสือพยักหน้า"ข้าคือเซิ่งจื่อของสำนัก ข้าต้องกลับไป"

"ข้ารู้"

ไป่ชิงรู้สึกหน่วง แต่ก็ยังพูดด้วยรอยยิ้ม"นายท่านต้องยุ่งมาก ท่านสามารถฝากเรื่องทางบ้านนี้ให้ข้าดูแลได้"

แม้จะเป็นแบบนี้ เสียงนางก็ยังสั่นเครือ ดวงตาโตเต็มไปด้วยน้ำตา

'อย่าร้องสิ ในฐานะสาวใช้ เจ้าต้องรู้จักประพฤติตัวให้ดีและอย่ารั้งเซิ่งจื่อ'

'ข้าจะบ่มเพาะให้หนักและรอท่านกลับมา'

ไป่ชิงหยิกต้นขาตัวเองและคิดในใจ

ซูสือส่ายหัว"เจ้าไม่ต้องห่วงเรื่องทางบ้าน"

หัวใจของไป่ชิงกระตุก นางรีบพูด"ข้าทำอะไรผิดหรือ?โปรดบอกข้า"!"

หรือนายท่านอยากไล่ข้าออก?

มันเพราะฉากที่ข้าเห็นเมื่อเช้านี้?

ซูสือขมวดคิ้ว"เจ้าพูดอะไร?ข้ากำลังขอให้เจ้ากลับไปสำนักกับข้า"

การทิ้งไป่ชิงไว้ในเมืองเฟิงซาคนเดียวอันตรายไป เขามักรู้สึกไม่สบายใจอยู่เสมอ

การนำกลับนางสำนักไปด้วยจะปลอดภัยกว่า

"จริงหรือ?!"

ไป่ชิงไม่อยากเชื่อ

ซูสือพยักหน้า"จริงสิ แม้เจ้าจะไม่ใช่ศิษย์ของสำนัก ฝ่าบาทก็จะต้องเห็นด้วย-"

ก่อนเขาจะพูดจบ ไป่ชิงก็กระโจนเข้าอ้อมกอดเขา

น้ำตาไหลอาบแก้มนาง

"ฮึก-ข้าตกใจแทบแย่!"

"ข้าคิดว่านายท่านจะไม่ต้องการข้าแล้วซะอีก ฮือ"

ซูสือโกรธ"ในหัวเจ้าคิดบ้าอะไรอยู่?"

ไป่ชิงกอดเขาทั้งน้ำตา"ข้าคิดว่า..เพราะข้าเห็นท่านนอนกับนักบุญตะวันออก..ท่านเลยอยากไล่ข้าเพราะข้ารู้มากไป..."

บรรยากาศกลายเป็นเงียบ

ไป่ชิงรีบปิดปาก

มันจบแล้ว ข้าพูดไปแล้ว!

หัวของหยูเจียวหลงก้มต่ำ รูม่านตาหดเกร็ง

มีคนเห็น?

ซูสือกลืนน้ำลาย

"นักบุญหยู ท่านควันขึ้นอีกแล้ว..."